Taekang : Catwalk (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #12 : บทลงโทษอันเลือดเย็น

ผมเดินออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า บ้านสวนแห่งนี้ตั้งอยู่บนที่ดินแพงอันดับต้นๆในเขาใหญ่ 

มองไปรอบๆ ธรรมชาติเงียบสงบทำให้ผมนึกถึงภาพเมื่อคืนกับบทสนทนานั้นอย่างชัดเจน

.

.

.

.

"พี่เต้ฮะ เมื่อกี้กั้งเห็นในไลน์ พี่นัดน้องมุกไว้พรุ่งนี้ไม่ใช่หรอ"

"อ่อ เดี๋ยวพี่ไลน์ไปเลื่อนน่ะ"

"กั้งว่าให้มุกเขามาที่นี่ดีมั้ยฮะ"

ผมผละมามองหน้าหนุ่มน้อยในอ้อมกอด

"มาที่นี่หรอ"

"ฮะ ... เอิ่ม...ก็แล้วแต่พี่เต้นะ"

เขาขยับออกห่างหันหลังให้ผม สิ่งที่ผมกังวลอยู่ เส้นบางๆในใจเขาผมควรจะรู้รึเปล่า...ผมพร้อมหรือ

"น้องกั้งมีอะไรจะบอกพี่มั้ยครับ"

"ไม่มีฮะ นอนเถอะ"

ผมโน้มตัวลงไปกอดร่างบางไว้ สังเกตุเห็นน้ำใสๆไหลลงมาจากหางตาเรียว

"น้องกั้ง ร้องไห้"

ผมตกใจลุกขึ้นพลิกตัวเขาหันมามอง

"กั้งขอโทษ ฮึกๆ ที่จริงเคยบอกไว้ว่าจะไม่ร้องไห้อีกใช่มั้ยฮะ"

ผมใจหายวาบ วันที่เขาพูดประโยคนั้นเป็นวันที่ผมทำร้ายเขาอย่างไม่น่าให้อภัย โอ้ว เด็กหนุ่มยังคิดฝังใจหรือนี่

"พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษน้องกั้ง ... เอาล่ะ พี่รู้ว่าเราน่ะมีอะไรในใจ พี่พร้อมจะฟังแล้วนะ"

ผมเช็ดน้ำตาให้เขาจับมือเขามาแนบอก มองจ้องตาสวยในแสงสลัว

"ที่ผ่านมากั้งเจ็บนะ ฮึกๆ ที่พี่เต้เอาแต่โทษกั้งแต่เพราะรักพี่ กั้งเลยยอมทุกอย่าง ฮึกๆ ดีที่มันเป็นการเข้าใจผิด ถ้าหากว่ากั้งพลาดไปผิดไปจริงๆ พี่คงจะเอาชีวิตกั้งใช่มั้ย"

ผมอึ้งไปกับคำพูดที่พรั่งพรู ในอกเจ็บแปลบๆ ภาพความหลังที่ผมรังแกเขาผุดขึ้นมา คำพูดที่ทำร้ายจิตใจเขาคนนี้ออกจากปากผมอย่างไม่สนใจความรู้สึกของเขา 

มือที่กุมเขาไว้คลายออก เด็กหนุ่มค่อยๆชักมือกลับไป เบือนหน้าไปอีกทาง 

"พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง พี่มันโง่มากถ้าน้องจะไม่อภัยให้พี่ก็จะเข้าใจ แต่ถ้ามีอะไรที่พี่สามารถทำเพื่อไถ่โทษได้บ้างพี่ก็จะทำ"

ผมนั่งมองร่างบางที่สั่นน้อยๆตามการสะอื้นไห้

"ฮึกๆ พี่เต้อย่าฝืนเลยฮะ กั้งไม่ได้อยากบังคับใครหรอก"

"น้องกั้ง พี่ไม่เคยยอมใคร ทำให้ตัดผู้ที่รักออกจากชีวิตไม่ว่าจะเป็นแม่หรือน้องกั้ง บอกพี่หน่อยนะว่าทำยังไงถึงจะทำให้เส้นบางๆในใจน้องกั้งหายไปได้ พี่ยินดีจะทำ"

.

.

.

.................................................

" ตื่นเช้านะเต้"

ผมหันไปตามเสียงทุ้มๆ ของลุงเทอดที่ยืนมองผมอยู่ไกลๆ ไม่กล้าเข้ามาหา ผมเลยเดินเข้าไปทักแกตอบ

"ครับ ผมนอนไม่หลับ"

"เรื่องบางอย่างก็ต้องการการพิสูจน์ ถ้าเราตั้งใจจริงมันก็จะต้องมีสักวันที่เขาจะเข้าใจ"

"ลุง ..."

"เต้เข้าใจลุงแล้วใช่มั้ยล่ะ"

"ครับ ผมขอโทษที่ด่วนตัดสินลุงน่ะ " ผมยกมือไหว้เขา

"ไม่เป็นไร ถ้าลุงเป็นเต้ก็ต้องทำแบบนั้น เต้ก็ต้องเข้าใจเขาเหมือนกัน"

"ลุงรู้...?"

"พิสูจน์ตัวเองให้ได้ และต้องยอมรับความจริงถ้าเขายังยืนยัน"

"ผมไม่กล้า ผมกลัวจะเสียเขาไป"

"ก็เลยจะรั้งเขาไว้ทั้งๆที่เขายังโกรธเราน่ะหรอ ลุงว่ามันไม่ได้ผลนะเต้ " เขาตบบ่าผมเบาๆ

"ลุงครับ ฮึกๆ ผมจะทำยังไงดีน้องกั้งถึงจะยกโทษให้ผม ฮึกๆ" 

ผมโผเข้ากอดเขาร้องไห้ออกมา น้ำตาลูกผู้ชายไหลเป็นทาง

"เข้มแข็งไว้แล้วลองทำตามที่เขาต้องการ ถ้าเขาอยากให้เราเจ็บก็จงเจ็บ ถ้าเขาอยากให้เราเสียใจเราก็เสียใจ มันไม่เป็นไรไม่ใช่หรอเต้ ทำเพื่อคนที่เรารักน่ะ"

"อย่างที่ผมทำไว้กับลุงใช่มั้ยครับ ผมเข้าใจแล้ว ผมยอมทุกอย่าง ฮือๆ ผมจะยอมเจ็บปวด ยอมเสียใจ ยอมแม้แต่จะต้องขาดใจเพราะผมสมควรโดนลงโทษแล้ว"

"ต้องอย่างงี้สิถึงจะเป็นลูกชายของแม่เต้ ไม่ต้องห่วงนะเต้ยังมีแม่กับลุงให้กำลังใจอยู่ สู้ๆ" 

รอยยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้ผมที่พยายามกลั้นเสียงสะอื้น เช็ดน้ำตาให้ตัวเอง มือใหญ่ลูบผมของผมอย่างเอ็นดู ทำไมผมถึงได้มองข้ามความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้ไปนะ 

ลุงเทอดตบบ่าผม ชูนิ้วโป้งให้ แล้วจะเดินไป

ผมเรียกรั้งแกไว้

"เดี๋ยวครับ"

เขาหันกลับมองมาที่ผม

"ขอบคุณมากครับ ...เอ่อ พ่อ"

ชายวัยกลางคนเบิกตาโต เดินกลับมาหาผมสวมกอดผมไว้ น้ำตาของแกไหลลงมาเปียกที่บ่าผม ผมกอดแกตอบ

"ไอ้ลูกชาย ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร พ่อกับแม่อยู่ข้างเต้เสมอ "

ไม่รู้ผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ที่ผมกับพ่อใหม่ยืนกอดกันอย่างนั้น 

ผมเงยหน้ามองไปเห็นแม่ยืนหลบมุมเอามือปิดปากร้องไห้ตามเราอีกคน ผมยิ้มทั้งน้ำตาให้แม่ของผม

.

.

.

............................................................

รถหรูของเจ้าของ 13 Gen เลี้ยวเข้ามาที่บ้านสวนโดย สน คนขับรถที่ไปรับสาวน้อยมาจากกรุงเทพฯ

"Hi พี่เต้ พี่กั้ง ... สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่พี่เต้ "

"สวัสดีครับน้องมุก "

ผมทักทายสาวน้อยที่ตกลงกับน้องกั้งไว้เมื่อคืนว่าจะให้เธอมาที่บ้านสวนนี้ พ่อแม่ผมรับไหว้น้องมุก ส่วนน้องกั้งก็เข้าไปกอดทักทายเธอ

"ฮ๊า อากาศที่นี่บริสุทธิ์จริงๆเลยนะคะ นี่มุกไม่รู้มาก่อนเลยว่าพี่เต้มีบ้านที่เขาใหญ่นี่ "

"ถ้าหนูมุกชอบก็แวะมาเยี่ยมแม่ได้บ่อยๆนะ"

"ค่ะแม่ " เธอยิ้มตาหยีให้แม่ผม ลุงเอ่อ พ่อของผมก็มองมาแล้วพยักหน้ายิ้มๆให้กำลังใจ

"น้องมุกอยากไปเที่ยวในตลาดมั้ยครับ พี่เต้กำลังจะไปน่ะ"

ผมหันไปมองน้องกั้งที่นำเสนอโปรแกรมให้เธอ

"อ้อ ดีเลยค่ะ มุกกำลังอยากไปเดินเล่น เฮ้อ เมื่อกี้เพิ่งไปเยี่ยมพี่มาร์คมาเครียดนิดหน่อย"

"มาร์คเป็นอะไรไปครับน้องมุก"

ผมถามขึ้นด้วยความห่วงใย

"ดีขึ้นนะคะ แต่คุณหมอบอกว่ามีอาการชักบ้าง แกจัดตารางให้ตามที่ ดร.ยอน แนะนำไว้ค่ะ"

"งั้นพี่ก็คงต้องไปเฝ้าเขาแล้วใช่มั้ยครับ เอ่อ พี่ก็ได้รับตารางเยี่ยม แล้วก็คงต้องขออนุญาติพี่เต้ด้วยฮะ"

ตากลมใสมองมาที่ผม ใจผมจะขาดรอนๆแต่ก็ต้องทำตามที่คุยกันไว้

"ได้สิ มาร์คต้องการน้องกั้งที่สุด"

แต่ละคำช่างเสียดแทงใจของผม 

"เอาอย่างนี้มั้ยเด็กๆ แม่กับพ่อปรึกษากันไว้ว่าจะเลี้ยงฉลองที่เต้กลับมาบ้านเย็นนี้น่ะ เดี๋ยวหนูมุกไปเป็นเพื่อนแม่เขาเลือกของได้มั้ยลูก แล้วเต้กับน้องกั้งไปช่วยเก็บผักในสวนให้หน่อย วันนี้พ่อจะแสดงฝีมือเอง"

ผมมองหน้าพ่อที่ขยิบตาให้ผมยิ้มๆ ผมลอบถอนใจโล่งอก

"ดีค่ะ มุกน่ะเก่งเรื่องจ่ายตลาดน๊า ... "

ผมส่งแม่กับมุกขึ้นรถไปกับพี่สน พ่อก็เดินหายเข้าครัวไป ทิ้งไว้แต่ผมกับเขาเพียงลำพัง

"เอ่อ น้องกั้งไหวมั้ย ถ้าร้อนก็ไปพักเถอะพี่เข้าสวนไปคนเดียวได้"

"กั้งไม่ได้บอกซะหน่อยว่าร้อน"

เด็กหนุ่มคว้าหมวกปีกที่แขวนอยู่เดินลงส้นไปด้านล่าง ผมคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซด์รีบวิ่งตาม

"ซ้อนท้ายไปกับพี่นะ"

ผมมาดักหน้าคนขี้งอน ที่ยังไม่พูดอะไรเดินตามผมไปนั่งซ้อนท้ายแต่โดยดี

ผมขับพาเขาอ้อมไปมานาน ก็ยังไม่อยากให้ถึงเร็วๆน่ะ

"นี่พี่เต้ จะวกวนอีกนานมั้ย"

"พอดีพี่ไม่คุ้นทางน่ะ ... ใจเย็นๆนะ"

ผมยิ้มให้เขาที่กอดเอวผมแน่นเพราะเส้นทางมันขรุขระพอๆกับความรักของเรา

.

.

.

....................