ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Pod12
"ฮ้าดชิ้ว....." อากาศบนดอยดี๊ดี แต่ผมแพ้ความหนาวเย็นนี่
"Bless you..." นี่ฮะพี่เต้น้ำขิง ชายหนุ่มในชุดยูกาตะแบบญี่ปุ่นวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะไม้ เอื้อมมือมาแตะหน้าผากผม โอ๊ย ฟรุ้งฟริ้งมากชุดนี้ บอกเลย เห็นไปถึงไหนๆ....
"อืม....ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนะฮะ จวนหายแล้วน๊า โอ๊ะ..."
ผมรวบตัวหนุ่มน้อยร่างบางที่สาละวนกับการดูแลผมมานั่งบนตัก
"ยังเลยครับ พี่ยังไม่หายหรอกน้องกั้ง ยังป่วยมากอยู่ ดูดิหัวใจพี่เต้นแรงมากๆไม่รู้เป็นไร"
ผมไม่พูดเปล่าจับมือเรียวยาวของน้องมาทาบหัวใจตัวเอง ยื่นจมูกไปสัมผัสจมูกโด่งสวยของเขา
"ง่ะ พี่เต้ เด๊๋ยวกั้งก็ติดหวัดอีกคน ทีนี้ไม่มีใครดูแลนะฮะ" เด็กน้อยขู่
"งั้นมาให้พี่ตรวจดูหน่อยนะว่าติดจากพี่หรือยัง" ผมล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อยูกาตะที่เด็กน้อยน่ารักใส่มายั่วผม พลางลูบไล้ไปมาที่หน้าอกแน่นของเขา
"โอ๊ะ พี่เต้ รังแกอะไรกั้งอ่ะ หยุดเลยๆ ...." เขาตีมือผมที่กำลังรุกล้ำร่างกายเขาอยู่ ดิ้นเล็กๆ แต่ผมไม่หยุดง่ายๆหรอก ฮ่าๆๆๆ นานๆได้โอกาสซักที
"อูย น้องกั้ง อย่าดิ้นครับพี่กำลังวัดการเต้นของหัวใจไง โห สู้มือซะด้วย อิอิ" ผมลูบไปโดนยอดอกเขาเลยสะดุ้งโหยง
"...เล่นงี้เลยหรอ" เขาหายใจแรง พลางโอบสองมือไว้ที่รอบคอผม
"นิดเดียวน่า ก็อยากใส่มายั่วพี่ทำไมล่ะ " ผมมองตาแป๋วของเขา เลื่อนมือที่ไล้ไปมาอยู่ข้างในเสื้อยูกาตะไปกอดเขาไว้ที่เอวคอด ยื่นจมูกไปหอมที่ซอกคอเนียนขาวของหนุ่มน้อย
"อืม " ผมชะงักเมื่อเห็นรอยช้ำที่คอเขา ใช่สิ ผมยังไม่เคยถามว่าเกิดอะไรขึ้น ช่างเถอะ ผมจูบอย่างแผ่วเบารอบรอยช้ำนั้นเสมือนเป็นการรักษาให้เขา
"พี่เต้ สงสัยหรอฮะ" เขาเอียงคอถาม ดวงตามีแววเศร้า
"งั้นเดี๋ยวกั้งจะเล่าให้ฟัง .... ถ้าพี่เต้ รับได้" เขาก้มหน้าหลบตา ผมเชยคางเด็กน้อยขึ้นมา
"ฟังพี่นะครับ พี่เต้คนนี้รักน้องกั้งคนเดียว ไม่มีอะไรที่พี่รับไม่ได้ และพี่ก็ไม่ได้อยากรู้อะไรที่น้องกั้งไม่สบายใจจะบอกด้วยนะครับ พี่บอกแล้วว่าจะดูแลปกป้องน้องกั้งด้วยชีวิตของพี่"
ผมจ้องไปในตาคู่สวยนั่น อยากให้เขารับรู้และเชื่อใจผมอย่างที่ผมมั่นใจในตัวเขา
...................................................................................................
พี่รุจ เป็นคนจัดแจงสถานที่บนดอยห่างไกลผู้คนแห่งนี้ให้เป็นที่พักชั่วคราวของผมและน้องกั้ง เพื่อให้ห่างไกลจากนักข่าวและคนของมาโกโตะ ส่วนเรื่องเรียนของผมเขาก็ดูแลให้ผมแค่ไปสอบจบ อันที่จริงผมก็แค่ส่ง Thesis แล้วก็สอบภาษาอังกฤษที่ติดไว้ก็จบแล้ว แหะๆ ซึ่งตอนนี้ผมมีอาจารย์น่ารักมุ้งมิ้งชื่อน้องกั้งเป็นติวเตอร์ให้ มั่นใจได้เลยว่าผมต้องได้ A สู้ๆ
ผมมาอยู่ที่นี่กับเขาได้ 2 วันแล้ว อากาศเย็นๆทำให้ผมเกิดเป็นหวัดนิดหน่อย แต่ผมก็เล่นใหญ่มากเพื่ออ้อนชายหนุ่มรูปงามน่ารักของผมให้ดูแล ได้ผล เขาเอาใจใส่่ผมมากจนไม่อยากหายเลยทีเดียว
ส่วนเรื่องราวของน้องกั้ง พี่รุจและตัวเขาเองก็ค่อยๆบอกให้ผมรู้ แหนะ แสดงว่าไว้ใจล่ะ ดีใจจุง
ขีวิตธรรมดาของผม จึงไม่ธรรมดา เพราะ
.
.
.
. ศีกระหว่างผมกับ Makoto เพิ่งจะเริ่มขึ้น โดยมีหนุ่มน้อยที่เป็นดั่งหัวใจของผมเป็นเดิมพัน
ฮ้าดเช้ยยยยย .... เฮ้อ แต่ตอนนี้ผมจะไหวไหม พรุ่งนี้ต้องรีบไปฟิตร่างกาย ต่อยมวย ยิงปืน ฟันดาบ ยูโด คาราเต้ ให้แข็งแรงพร้อมปกป้องน้องกั้งของผม...
"Bless you..." นี่ฮะพี่เต้น้ำขิง ชายหนุ่มในชุดยูกาตะแบบญี่ปุ่นวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะไม้ เอื้อมมือมาแตะหน้าผากผม โอ๊ย ฟรุ้งฟริ้งมากชุดนี้ บอกเลย เห็นไปถึงไหนๆ....
"อืม....ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนะฮะ จวนหายแล้วน๊า โอ๊ะ..."
ผมรวบตัวหนุ่มน้อยร่างบางที่สาละวนกับการดูแลผมมานั่งบนตัก
"ยังเลยครับ พี่ยังไม่หายหรอกน้องกั้ง ยังป่วยมากอยู่ ดูดิหัวใจพี่เต้นแรงมากๆไม่รู้เป็นไร"
ผมไม่พูดเปล่าจับมือเรียวยาวของน้องมาทาบหัวใจตัวเอง ยื่นจมูกไปสัมผัสจมูกโด่งสวยของเขา
"ง่ะ พี่เต้ เด๊๋ยวกั้งก็ติดหวัดอีกคน ทีนี้ไม่มีใครดูแลนะฮะ" เด็กน้อยขู่
"งั้นมาให้พี่ตรวจดูหน่อยนะว่าติดจากพี่หรือยัง" ผมล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อยูกาตะที่เด็กน้อยน่ารักใส่มายั่วผม พลางลูบไล้ไปมาที่หน้าอกแน่นของเขา
"โอ๊ะ พี่เต้ รังแกอะไรกั้งอ่ะ หยุดเลยๆ ...." เขาตีมือผมที่กำลังรุกล้ำร่างกายเขาอยู่ ดิ้นเล็กๆ แต่ผมไม่หยุดง่ายๆหรอก ฮ่าๆๆๆ นานๆได้โอกาสซักที
"อูย น้องกั้ง อย่าดิ้นครับพี่กำลังวัดการเต้นของหัวใจไง โห สู้มือซะด้วย อิอิ" ผมลูบไปโดนยอดอกเขาเลยสะดุ้งโหยง
"...เล่นงี้เลยหรอ" เขาหายใจแรง พลางโอบสองมือไว้ที่รอบคอผม
"นิดเดียวน่า ก็อยากใส่มายั่วพี่ทำไมล่ะ " ผมมองตาแป๋วของเขา เลื่อนมือที่ไล้ไปมาอยู่ข้างในเสื้อยูกาตะไปกอดเขาไว้ที่เอวคอด ยื่นจมูกไปหอมที่ซอกคอเนียนขาวของหนุ่มน้อย
"อืม " ผมชะงักเมื่อเห็นรอยช้ำที่คอเขา ใช่สิ ผมยังไม่เคยถามว่าเกิดอะไรขึ้น ช่างเถอะ ผมจูบอย่างแผ่วเบารอบรอยช้ำนั้นเสมือนเป็นการรักษาให้เขา
"พี่เต้ สงสัยหรอฮะ" เขาเอียงคอถาม ดวงตามีแววเศร้า
"งั้นเดี๋ยวกั้งจะเล่าให้ฟัง .... ถ้าพี่เต้ รับได้" เขาก้มหน้าหลบตา ผมเชยคางเด็กน้อยขึ้นมา
"ฟังพี่นะครับ พี่เต้คนนี้รักน้องกั้งคนเดียว ไม่มีอะไรที่พี่รับไม่ได้ และพี่ก็ไม่ได้อยากรู้อะไรที่น้องกั้งไม่สบายใจจะบอกด้วยนะครับ พี่บอกแล้วว่าจะดูแลปกป้องน้องกั้งด้วยชีวิตของพี่"
ผมจ้องไปในตาคู่สวยนั่น อยากให้เขารับรู้และเชื่อใจผมอย่างที่ผมมั่นใจในตัวเขา
...................................................................................................
พี่รุจ เป็นคนจัดแจงสถานที่บนดอยห่างไกลผู้คนแห่งนี้ให้เป็นที่พักชั่วคราวของผมและน้องกั้ง เพื่อให้ห่างไกลจากนักข่าวและคนของมาโกโตะ ส่วนเรื่องเรียนของผมเขาก็ดูแลให้ผมแค่ไปสอบจบ อันที่จริงผมก็แค่ส่ง Thesis แล้วก็สอบภาษาอังกฤษที่ติดไว้ก็จบแล้ว แหะๆ ซึ่งตอนนี้ผมมีอาจารย์น่ารักมุ้งมิ้งชื่อน้องกั้งเป็นติวเตอร์ให้ มั่นใจได้เลยว่าผมต้องได้ A สู้ๆ
ผมมาอยู่ที่นี่กับเขาได้ 2 วันแล้ว อากาศเย็นๆทำให้ผมเกิดเป็นหวัดนิดหน่อย แต่ผมก็เล่นใหญ่มากเพื่ออ้อนชายหนุ่มรูปงามน่ารักของผมให้ดูแล ได้ผล เขาเอาใจใส่่ผมมากจนไม่อยากหายเลยทีเดียว
ส่วนเรื่องราวของน้องกั้ง พี่รุจและตัวเขาเองก็ค่อยๆบอกให้ผมรู้ แหนะ แสดงว่าไว้ใจล่ะ ดีใจจุง
ขีวิตธรรมดาของผม จึงไม่ธรรมดา เพราะ
.
.
.
. ศีกระหว่างผมกับ Makoto เพิ่งจะเริ่มขึ้น โดยมีหนุ่มน้อยที่เป็นดั่งหัวใจของผมเป็นเดิมพัน
ฮ้าดเช้ยยยยย .... เฮ้อ แต่ตอนนี้ผมจะไหวไหม พรุ่งนี้ต้องรีบไปฟิตร่างกาย ต่อยมวย ยิงปืน ฟันดาบ ยูโด คาราเต้ ให้แข็งแรงพร้อมปกป้องน้องกั้งของผม...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น