Taekang : Catwalk (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #11 : การตัดสินใจที่ว่างเปล่า

ผมนั่งมองนัยน์ตาสวยที่ค่อยๆปรือขึ้น

"อืมม์ ... ที่นี่คือ"

"บ้านพี่เอง น้องกั้ง"

"บ้าน?"

"ครับ บ้านสวนไง"

"โอ๊ะ กั้งมาอยู่ที่นี่ได้ไง ไอ้พวกนั้นมัน"

"ไม่มีอะไรแล้วนะ น้องกั้งปลอดภัยดี"

"พี่เต้"

"มันมารังควาณน้องกั้งไม่ได้แล้วล่ะ แต่ก็ดีนะเราจะได้มีโอกาสใกล้ชิดกันอีกครั้ง"

.

.

.

"อ้าว เต้ น้องตื่นแล้วหรือลูก"

"ครับแม่"

"เป็นไงบ้างน้องกั้ง ปวดหัวมั้ย นี่แม่เอาซุปมาให้รองท้องก่อนนะ แม่กำลังทำอาหารเย็น"

"ฮะ เอ่อ ขอบคุณแม่พี่เต้ฮะ"

"ไม่เป็นไร แม่วางไว้นี่นะ เต้ก็ดูแลน้องดีๆ แล้วตามออกมาทานข้าวนะ"

"ครับแม่"

.

.

.

ผมพาเขามาบ้านแม่ของผมเอง บ้านสวนที่ผมไม่เคยมาตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น 

พ่อของผมเสียไปนานแล้ว เรามีกันสองแม่ลูกกับมรดกอีกจำนวนหนึ่งที่พ่อทิ้งไว้ให้เราอยู่สุขสบาย

ก่อนนี้ผมก็พาน้องกั้งมาเที่ยวบ่อยๆจนกระทั่ง

โลกของผมต้องถล่มลง

ครั้งที่แม่ตัดสินใจแต่งงานใหม่ สามีใหม่แม่เป็นนักธุรกิจเกษตร ผมไม่เคยเห็นด้วยเพราะคิดว่าเขาคงมาเกาะพวกเรา

ผมตัดขาดจากครอบครัวที่มี ใช้ชีวิตคนเดียว คิดคนเดียว

แต่ตอนนี้ ผมไม่มีความมั่นใจจะเดินต่อไป

ผมต้องการใครสักคนที่เข้าใจผม

"พี่เต้ฮะ โอเคมั้ย"

"ครับน้องกั้ง มาครับพี่ป้อน"

"โอเคครับ"

ผมค่อยๆบรรจงป้อนซุปใส่ปากน้อยๆที่ยอมกินมันลงไปแต่โดยดี เพราะนี่เป็นซุปไก่ของโปรดของเขา แม่ผมรู้ดี

"อร่อยจังฮะ"

"ทานให้เยอะๆนะ"

"เอ่อ แล้วพี่เต้ทำไมพากั้งมานี่ฮะ"

"พี่อยากเจอครอบครัวน่ะ พี่ไม่ได้มาที่นี่ตั้งสี่ห้าปีได้แล้ว"

"ไม่เป็นไรนะฮะ"

"อือ ตอนนี้น้องกั้งสำคัญที่สุดน่ะ พี่อยากให้เรามีเวลาด้วยกันนานๆ ในที่ที่น้องกั้งคุ้นเคยหน่อย"

"ดีจังครับ แล้วถ้าเขา เอ่อ มา..."

"พี่คงต้องเผชิญความจริงซะทีน่ะ เขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร "

"กั้งเอาใจช่วยให้เข้าใจกันนะครับ"

ผมยิ้มให้เขาน้อยๆ วางถ้วยซุปลง ขึ้นไปนั่งบนเตียงโอบกอดเขาไว้แนบอก

"น้องกั้งจะลองคิดใหม่ได้มั้ยครับ เรื่องนั้น"

"เราไม่มีทางเลือกนะฮะพี่เต้ เราต้องดูแลมาร์คเขา แล้วยังน้องมุกอีก พี่เต้เข้าใจนะ"

"พี่เข้าใจ แต่ใจมันไม่ยอมรับนี่"

"กั้งมีเหตุผลนะครับพี่เต้"

"เอาเถอะ พี่ว่าตอนนี้ให้เป็นเวลาดีๆของเราสองคนนะ เรื่องอื่นไว้ค่อยคิด "

"ฮะ แต่มาอย่างงี้แล้วคิวงานกั้งล่ะครับ"

"พี่เคลียร์ไปบางส่วนแล้ว เรื่องซ้อมหรือสคริปอะไรน่ะพี่ซ้อมให้ก็ได้ แต่งานถ่ายแบบเดินแบบที่เชียงใหม่คงต้องไปน่ะ พี่ไปส่งน้องกั้งเอง"

"จะดีเหรอครับ เราสองคนจะเป็นเป้าสายตาเกินไปนะฮะ"

"ดีสิครับ พี่น่ะพลาดมาครั้งนึงแล้ว ถ้าวันนั้นพี่ยอมให้น้องบอกมาร์คว่าเราเป็นอะไรกันคงไม่มีเรื่องน่าเศร้านั้น"

"มันก็ผ่านมาแล้วครับพี่เต้ ช่างมันเถอะ"

"งั้นก็ตามนั้นครับ ไปอาบน้ำให้สบายตัวนะเดี๋ยวแม่พี่เขาเรียกทานข้าวจะได้พร้อม อยากทานอะไรเพิ่มอีกมั้ย แม่น่ะดีใจมากที่น้องกั้งมา"

"กั้งก็ดีใจครับ กั้งอยากทานไข่ฟูที่พี่เต้ทำอ่ะครับ"

"อืมม์ ได้สิ งั้นตามสบายนะเสื้อผ้าอยู่ในตู้ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมของโปรดให้"

ผมจูบหน้าผากมนแล้วรีบออกไปทำกับข้าวตามคำขอของชายหนุ่ม

.

.

.

"โห ของโปรดกั้งทั้งนั้นเลยครับแม่"

"ทานเยอะๆนะลูก อย่าเอาแต่ทานไข่ฟูนี่ล่ะ หึๆ แม่จะเสียใจนะ "

"แหม กั้งก็ทานหมดล่ะครับอร่อยทั้งนั้นเลย แม่รู้ใจจัง"

ผมนั่งมองเด็กหนุ่มทานอย่างเพลิดเพลิน โดยมีแม่ผมกุลีกุจอนำเสนอจานโน้นจานนี้

ครอบครัวน้องกั้งอยู่ต่างประเทศทำให้เขาเหงาที่ต้องอยู่เมืองไทยคนเดียว ก็ได้แม่ของผมเป็นเหมือนครอบครัวให้เขา การที่ผมมีเรื่องกับที่บ้านทำให้เขาหมดที่พึ่งไปด้วย

"แม่.. ลุงเทอดกลับบ้านดึกอย่างงี้หรอ"

"อ่อ วันนี้เขามีงานน่ะ ปกติก็กลับเร็ว"

"แม่อย่าปิดอะไรผมนะ"

"ปิดอะไรกัน ไม่มี๊"

"แล้วทำไมผมเห็นแกด้อมๆมองๆที่สวนผักล่ะ"

"ห๊ะ อ้อ มาแล้วหรอ เอ่อ งั้นก็คงไปรดน้ำแหละ"

"ทุ่มนึงเนี่ยนะ"

"ใช่ แกบอกว่ามันจะได้หลับสบาย ไม่ต้องไปสนใจแกหรอกน่า เอ้าเต้ก็ทานของหวานด้วยนะ นี่ขนมต้มที่เต้ชอบไง "

"แม่ครับ ... ไปพาเขาเข้ามาเถอะ ผมไม่ว่าอะไรหรอก จริงจิ๊ง"

ผมยิ้มกุมมือแม่ไว้ ทำไมจะไม่รู้ว่าแกกลัวผมจะไม่สบายใจแล้วจากแกไปอีก ผมรู้แล้วล่ะว่าการจากคนที่รักน่ะ มันทรมานแค่ไหน เหมือนผมกับน้องกั้ง

"สวัสดีครับลุงเทอด"

"สวัสดีเต้ พอดีลุง เอ่อ "

"รดน้ำต้นไม้ เพราะมันจะได้หลับสบายใช่มั้ยครับ โอเคผมจะจำไว้"

"555 ใช่ๆ"

"ผมแนะนำให้รู้จักนะครับ นี่น้องกั้ง นายแบบในสังกัด แล้วก็...แฟนผม"

เด็กหนุ่มยกมือไหว้ลุงเทอด แล้วหันมามองจ้องผม ทำหน้าไม่ถูก

"พี่เต้ คือ"

"พี่ไม่มีอะไรต้องปิดบังครอบครัวนี่ครับ น้องกั้งเป็นแฟนพี่สักวันเถอะนะ วันเดียวก็ยังดี"

ผมหน้าจ๋อยลง แม่กับลุงเทอดพากันเลี่ยงๆเดินออกไปที่ห้องรับแขก ปล่อยให้เราสองคนนั่งมองกันไปมา

"พี่เต้ไม่เคยอยากให้เราใช้คำนั้น"

"พี่ผิดเองครับ"

"ไม่เป็นไรฮะ กั้งอิ่มแล้วจะช่วยแม่เก็บจาน"

เด็กหนุ่มลุกขึ้นเก็บจานชาม ผมก็ลุกตามแย่งจานมาถือไว้

"พี่ช่วยล้างนะ" 

ผมยิ้มให้เขาที่พยักหน้าน้อยๆ เราสองคนเงียบกันไปลำเลียงจานชามไปห้องครัว ผมก็ช่วยเขาล้างเก็บอย่างที่เราเคยทำมาด้วยกันที่บ้านสวนนี่

"ออกไปเดินเล่นกันมั้ยครับน้องกั้ง"

"เอาสิฮะ"

ผมจูงมือคนน้องพาเดินออกไปที่ชิงช้าต้นไม้ ท่ามกลางแสงจันทร์สลัว ผมก็ไกวให้เขาช้าๆ

"พรุ่งนี้เราไปเที่ยวที่ตลาดมั้ย เช็คเร็ตติ้งด้วย "

"กั้งว่างหรอฮะ"

"พรุ่งนี้ฟรีหนึ่งวันครับ มะรืนก็ขึ้นไปเชียงใหม่กัน"

"ตามใจพี่เต้ดิฮะ"

"อืมม์ ว่าง่ายจังเลย "

"อย่างที่พี่เต้บอก เราควรมีเวลาดีๆด้วยกัน"

"ก่อนที่จะต้องไปทำตามหน้าที่สินะ สงสัยว่าพี่จะเปลี่ยนใจน้องกั้งไม่ได้"

"หึๆ พี่เต้ก็ เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะฮะ"

"ครับ พี่จะพยายามรู้เรื่อง ว่าแต่ คืนนี้พี่จองตัวน้องกั้งนะครับ "

"ค่าตัวเยอะนะฮะ อิๆ คิวเพียบด้วย"

"โห จะพิเศษให้พี่หน่อยได้มั้ยล่ะ นี่แฟนนะ"

"ก็ต้องดูความประพฤติฮะ อิๆ"

ผมโอบคนน้องไว้ ชวนเขามองไปบนฟ้า

"พี่อาจจะเคยงี่เง่า ไร้เหตุผล แต่ก็ทำไปเพราะรักแม้จะไม่เข้าท่าก็ตาม พี่สำนึกแล้วนะครับ สาบานว่าต่อไปนี้จะไม่ทำแบบนั้นอีก ถ้าทำก็ขอให้..."

ผมพูดพร้อมยกมือขึ้นสาบาน หนุ่มน้อยปิดปากผมไว้

"อย่าพูดฮะ พี่เต้เป็นตัวของตัวเองเถอะอย่าฝืนเลยพี่ไม่ได้ผิดอะไร กั้งเข้าใจดี"

เขาหลบตาผม เหม่อมองไปที่ฟ้าไกลๆ ตาสวยวิบวับ

"งั้นให้พี่มอบความสุขให้น้องกั้งตามแบบพี่นะครับคนดี"

ผมจูบหน้าผากมน ประสานมือนุ่มไว้พากันเข้าห้องนอนไป 

เราสองคนรื้อฟื้นความรักความหลังกันอีกครั้ง คราวนี้ผมให้ความนุ่มนวลกับเรือนร่างของคนที่ผมรัก มอบทั้งใจให้เขา แต่ยังเหมือนมีเส้นบางๆกีดขวางอยู่ บางมากจนผมไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ในใจเขาคนนี้ 

น้องกั้งของพี่

.............................................................