ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Pod11
บนเรือยอร์ชลำหรู มีปาร์ตี้ขนาดย่อมที่ Makoto จัดเลื้ยงทีมงานและคนสำคัญของเขา ...Kang
นอกจากคนทั้งหมดที่ขึ้นเรือไปตอนนี้เพิ่มคนใหม่สองคน เป็นชายหนุ่มหญิงสาวหน้าตาท่าทางดีผิดแผกจากคนทั่วไป Kang โผเข้าไปหาและกอดคนทั้งสองไว้อย่างสุดคิดถึง....
..............................................................................
"โอ๊ย พี่เต้ ทำไมขับเร็วงี้ จะรีบไปไหนเนี่ย..... "น้องมุกที่นั่งหน้ามากับผมเกาะที่จับประตูรถไว้แน่น ทรงตัวกับการเหวี่ยงไปมากับทางโค้งที่ผมบึ่งอย่างกับแข่งรถ
"ใช่ๆ นี่นัทกับบิว จะรวมเป็นคนคนเดียวกันอยู่แล้วน๊า ว้ายยยยยอีพี่เต้" สองสาวส่งเสียงตามความเร็วและความหวาดเสียวกับการขับรถของผม
แน่ล่ะ ผมต้องรีบสิ ใครใช้ให้อิพี่รุจส่งไลน์มาบีบหัวใจผมล่ะ
ผมตื่นมาเห็นตอนเช้าอาบน้ำแต่งตัวลวกๆ รีบไปเร่งสามสาวแล้วบึ่งเข้ากรุงเทพทันที อันที่จริงตั้งสามทุ่มมันทันอยู่แล้วแต่ผมใจร้อนนี่
ส่งสาวๆเสร็จผมก็ซิ่งต่อไปสุวรรณภูมิทันที ไปถึงก็แค่เที่ยงวันเอง ผมหิว อยากกินกั้ง เฮ้อ
ผมคิดถึงน้อง อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง อยากกอดเขา เขารู้สึกเหมือนผมมั้ย...
ผมหาอะไรกิน นั่งคิดเรื่อยเปื่อย พอดีกับที่มีสายเรืยกเข้า
"เฮ้ย ไอ้เต้ ...." เสียงพี่รุจ!!!
"ไอ้พี่รุจตัวดี น้องกั้งอยู่ไหน เป็นไรมั้ย บอกมาเลยมันอะไรกันวะ...ไอ้พี่บ้า" ผมเหวี่ยงใส่ทันที
"เฮ้ย ใจเย็นสิวะ ถ้ายังอยากเจอเขา มึงฟังให้ดี..... " พี่รุจอธิบายแผนการลับให้ผมฟัง ตอนนี้หน้าผมตกใจ ประหลาดใจ กับเรื่องที่ได้ยิน ซึ่ง เป็นความลับบอกใครไม่ได้หรอก อย่าพยายามถาม...
..............................
สองทุ่มกว่าๆ สาวก JRock JPop แห่กันมาออที่ขาออกสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อรอส่งสองหนุ่มสุดฮอตที่เพิ่งมีคอนเสริต์เปิดตัวในไทยไป Makoto ชุดลำลองสีดำอย่างเคยเดินมากับ Kang ในแจ๊คเก็ตลายสก๊อตสีดำแดงเด่นสะดุดตา ทั้งคู่ใส่หมวกและแว่นดำอำพรางดวงตาโบกมือให้แฟนๆแล้วพากันหายเข้าไปในทางเข้าเกทท่ามกลางเสียงกรี๊ดลั่นสนามบิน
สายการบิน JAL ทะยานขึ้นฟ้าไปแล้ว
ผมยืนมองจากหน้าต่างกระจกห้องวิศวกรการบิน บีบมือคนข้างๆเป็นสัญญาณ พากันลัดเลาะออกไปนอกอาคารยังโรงจอดรถที่มีพี่รุจรออยู่ เค้าส่งกุญแจให้ ตบบ่าผมเบาๆ แล้วเดินเลี่ยงไป
ผมขับรถออกไปทางมอเตอร์เวย์ที่เพิ่งตัดใหม่ไม่ค่อยมีรถผ่านไปมา ขับไปสักพักจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด ผมก็ส่งเสียงเรียกหัวใจของผม เบาๆ
"น้องกั้งครับ .... ปลอดภัยแล้วครับ" ผมยิ้มสุขใจเมื่อมองไปยังกระจกส่องหลังเห็นคนคนนั้นลุกขึ้นมาจากเบาะ ...เจ้าของใบหน้าคมคาย นัยน์ตาวิบวับ จมูกโด่งสวย ส่งรอยยิ้มน่ารักมาแทนคำขานรับผม....
ฟรึ่บ...
เขาพาหน้าเรียวคางมนๆมาพาดไว้ที่ไหล่ผม เอามือนุ่มนิ่มมาเกาะแขนผมไว้
"ขอบคุณนะฮะพี่เต้ ที่ทำตามสัญญาว่าจะตามกั้งไปจนสุดฟ้า แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังน๊า"
เสียงนุ่มของคนน่ารักหยอกล้อผม
" ไม่ทันแล้วครับ ใครใช้ให้น้องกั้งเอาหัวใจของพี่ไปล่ะ พี่จะไม่ปล่อยมือเราอีกแล้วนะครับ คนดี"
ผมละสายตาจากถนนอย่างระวัง เอียงคอไปหอมแก้มใสๆที่ผมคิดถึงเบาๆ เขาขยับริมฝีปากบางมาจูบตอบที่ต้นคอของผม ลมหายใจแผ่วๆของเขาทำให้ผมรู้สึกสะท้าน เขาซบหน้าเนียนลงบนไหล่ผมอย่างมีความสุข
.
.
.
บนเครื่องบิน Makoto ชายหนุ่มหล่อเข้มในชุดดำมองที่นั่งว่างเปล่าข้างๆ ในมือเขาถือเสื้อแจ๊ตเก็ตสีดำแดงแสนแพงที่เขาซื้อให้ชายหนุ่มผู้สวมใส่มันเดินมากับเขาซึ่งตอนนี้หายตัวไปจากเครื่องบินแล้ว บนฟ้าขณะนี้จึงมีแต่ซาตานอย่างเขา ไร้ซึ่งเงาร่างของangel Kang
เขากัดกราม แววตาภายใต้แว่นดำถมึงตึง กำมือแน่น....
................................................................
นอกจากคนทั้งหมดที่ขึ้นเรือไปตอนนี้เพิ่มคนใหม่สองคน เป็นชายหนุ่มหญิงสาวหน้าตาท่าทางดีผิดแผกจากคนทั่วไป Kang โผเข้าไปหาและกอดคนทั้งสองไว้อย่างสุดคิดถึง....
..............................................................................
"โอ๊ย พี่เต้ ทำไมขับเร็วงี้ จะรีบไปไหนเนี่ย..... "น้องมุกที่นั่งหน้ามากับผมเกาะที่จับประตูรถไว้แน่น ทรงตัวกับการเหวี่ยงไปมากับทางโค้งที่ผมบึ่งอย่างกับแข่งรถ
"ใช่ๆ นี่นัทกับบิว จะรวมเป็นคนคนเดียวกันอยู่แล้วน๊า ว้ายยยยยอีพี่เต้" สองสาวส่งเสียงตามความเร็วและความหวาดเสียวกับการขับรถของผม
แน่ล่ะ ผมต้องรีบสิ ใครใช้ให้อิพี่รุจส่งไลน์มาบีบหัวใจผมล่ะ
ผมตื่นมาเห็นตอนเช้าอาบน้ำแต่งตัวลวกๆ รีบไปเร่งสามสาวแล้วบึ่งเข้ากรุงเทพทันที อันที่จริงตั้งสามทุ่มมันทันอยู่แล้วแต่ผมใจร้อนนี่
ส่งสาวๆเสร็จผมก็ซิ่งต่อไปสุวรรณภูมิทันที ไปถึงก็แค่เที่ยงวันเอง ผมหิว อยากกินกั้ง เฮ้อ
ผมคิดถึงน้อง อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง อยากกอดเขา เขารู้สึกเหมือนผมมั้ย...
ผมหาอะไรกิน นั่งคิดเรื่อยเปื่อย พอดีกับที่มีสายเรืยกเข้า
"เฮ้ย ไอ้เต้ ...." เสียงพี่รุจ!!!
"ไอ้พี่รุจตัวดี น้องกั้งอยู่ไหน เป็นไรมั้ย บอกมาเลยมันอะไรกันวะ...ไอ้พี่บ้า" ผมเหวี่ยงใส่ทันที
"เฮ้ย ใจเย็นสิวะ ถ้ายังอยากเจอเขา มึงฟังให้ดี..... " พี่รุจอธิบายแผนการลับให้ผมฟัง ตอนนี้หน้าผมตกใจ ประหลาดใจ กับเรื่องที่ได้ยิน ซึ่ง เป็นความลับบอกใครไม่ได้หรอก อย่าพยายามถาม...
..............................
สองทุ่มกว่าๆ สาวก JRock JPop แห่กันมาออที่ขาออกสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อรอส่งสองหนุ่มสุดฮอตที่เพิ่งมีคอนเสริต์เปิดตัวในไทยไป Makoto ชุดลำลองสีดำอย่างเคยเดินมากับ Kang ในแจ๊คเก็ตลายสก๊อตสีดำแดงเด่นสะดุดตา ทั้งคู่ใส่หมวกและแว่นดำอำพรางดวงตาโบกมือให้แฟนๆแล้วพากันหายเข้าไปในทางเข้าเกทท่ามกลางเสียงกรี๊ดลั่นสนามบิน
สายการบิน JAL ทะยานขึ้นฟ้าไปแล้ว
ผมยืนมองจากหน้าต่างกระจกห้องวิศวกรการบิน บีบมือคนข้างๆเป็นสัญญาณ พากันลัดเลาะออกไปนอกอาคารยังโรงจอดรถที่มีพี่รุจรออยู่ เค้าส่งกุญแจให้ ตบบ่าผมเบาๆ แล้วเดินเลี่ยงไป
ผมขับรถออกไปทางมอเตอร์เวย์ที่เพิ่งตัดใหม่ไม่ค่อยมีรถผ่านไปมา ขับไปสักพักจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด ผมก็ส่งเสียงเรียกหัวใจของผม เบาๆ
"น้องกั้งครับ .... ปลอดภัยแล้วครับ" ผมยิ้มสุขใจเมื่อมองไปยังกระจกส่องหลังเห็นคนคนนั้นลุกขึ้นมาจากเบาะ ...เจ้าของใบหน้าคมคาย นัยน์ตาวิบวับ จมูกโด่งสวย ส่งรอยยิ้มน่ารักมาแทนคำขานรับผม....
ฟรึ่บ...
เขาพาหน้าเรียวคางมนๆมาพาดไว้ที่ไหล่ผม เอามือนุ่มนิ่มมาเกาะแขนผมไว้
"ขอบคุณนะฮะพี่เต้ ที่ทำตามสัญญาว่าจะตามกั้งไปจนสุดฟ้า แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังน๊า"
เสียงนุ่มของคนน่ารักหยอกล้อผม
" ไม่ทันแล้วครับ ใครใช้ให้น้องกั้งเอาหัวใจของพี่ไปล่ะ พี่จะไม่ปล่อยมือเราอีกแล้วนะครับ คนดี"
ผมละสายตาจากถนนอย่างระวัง เอียงคอไปหอมแก้มใสๆที่ผมคิดถึงเบาๆ เขาขยับริมฝีปากบางมาจูบตอบที่ต้นคอของผม ลมหายใจแผ่วๆของเขาทำให้ผมรู้สึกสะท้าน เขาซบหน้าเนียนลงบนไหล่ผมอย่างมีความสุข
.
.
.
บนเครื่องบิน Makoto ชายหนุ่มหล่อเข้มในชุดดำมองที่นั่งว่างเปล่าข้างๆ ในมือเขาถือเสื้อแจ๊ตเก็ตสีดำแดงแสนแพงที่เขาซื้อให้ชายหนุ่มผู้สวมใส่มันเดินมากับเขาซึ่งตอนนี้หายตัวไปจากเครื่องบินแล้ว บนฟ้าขณะนี้จึงมีแต่ซาตานอย่างเขา ไร้ซึ่งเงาร่างของangel Kang
เขากัดกราม แววตาภายใต้แว่นดำถมึงตึง กำมือแน่น....
................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น