Taekang : Catwalk (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #10 : ทางเลือกสุดเจ็บปวด

"สวัสดีครับคุณหมอ"

 

"คุณธีธัช น้องกั้ง น้องมุก ... เขาพร้อมแล้วครับ"

 

.

.

.

 

วันนี้เรามีนัดกับคุณหมอเจ้าของไข้ของมาร์คมาดูการตรวจร่างกายและการกระตุ้นสมองตามแบบของศาสตราจารย์ชาวเยอรมันที่ทำการวิจัยเรื่องแกนสมองโดยเฉพาะ

 

โชคดีที่มาร์คได้รับการตอบรับให้เป็นเคสของเขาและตอนนี้เราต้องทำการเช็คสมองและปัจจัยแวดล้อมที่จะทำให้เขาฟื้นฟูได้ ... และหากเป็นไปตามที่คุณหมอก้องคาดไว้ ปัจจัยบวกในเคสของมาร์ค ก็คือ...

 

"พวกคุณเข้าไปพร้อมกันเลยนะครับ แต่ต้องยืนเฉยอย่าทักเขา เราต้องดูปฏิกิริยาที่เขามีต่อพวกคุณ"

 

"เอ่อ แล้วคุณหมอจะให้เราออกมาเมื่อไหร่คะ"

 

"ก็เมื่อเห็นว่ามาร์คเขามีการตอบสนองคนใดคนหนึ่ง พวกคุณที่เหลือก็ออกมาดูด้านนอกได้"

 

"ถ้าเขาตอบรับมากกว่าหนึ่งคนล่ะครับ เอ่อ แล้วก็ถ้าเป็นลบล่ะครับ"

 

ผมถามไปบ้าง วิะีแบบนี้ผมก็อ่านมาบ้างแล้ว คนไข้ที่บาดเจ็บขึ้นTraumaอาจจะมีการตอบสนองทั้งบวกทั้งลบ

 

"ก็อยู่ทั้งหมดครับ แล้วหมอจะบอกเองว่าจะต้องให้ออกมาเมื่อไหร่"

 

"พี่เต้ พี่กั้งคะ เราเข้าไปกันเถอะอยากรู้ผลเร็วๆค่ะ"

 

"ครับน้องมุก"

 

ชายหนุ่มพยักหน้าให้ผมที่มองตาโตของเขา 

 

ผมกลัว กลัวว่าจะเป็นอย่างที่เราคิดกันไว้และจะเป็นวันที่เราต้องทำตามสัญญา

 

.

.

.

 

 

.........................................................

 

.

.

 

สองคู่กัดพากันแอบตามหนุ่มฮอตกับเจ้าของค่ายมา ไม่ได้ทำตามที่รับปากกับหนุ่มน้อยว่าจะกลับไปก่อน

 

"นี่นายแกงจืด ทำไมน้องกั้งเขาถึงไปกับคุณธีธัชได้ล่ะ"

 

"ไม่รู้"

 

"บอกมานะ นายต้องรู้"

 

"คุณฮั่นสนิทกับน้องกั้งทำไมไม่ถามเขาล่ะ"

 

"นี่มันต้องมีอะไรแน่ๆเลยใช่มะ"

 

"ไม่รู้"

 

"นายกวนนะ"

 

"หึๆ ผมนึกว่าคุณจะมีไหวพริบมากกว่านี้"

 

"นี่นาย! แล้วนี่จะไปไหน"

 

"ก็มาถึงแล้วจะยืนตากแดดด้านนอกนี่ทำไมล่่ะ"

 

"ที่จริงชั้นก็รู้จักคุณหมอนะ งั้นเราเข้าไปหาแกก็ได้"

 

"นั่นไง เพิ่งฉลาด"

 

"นายแกงโฮ๊ะ เดี๊ยะ"

 

 

...........................................................................

 

 

ผมกับมุก 

 

เราสองคน

 

ไม่ได้รับเลือก...

 

 

 

 

ผมยืนอยู่หน้าห้องกระจกมองไปยังคนด้านใน สองคนที่ผมรักจับมือกันอย่างเนิ่นนาน สักพักมาร์คก็มีน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มน้องกั้งต้องเข้าไปกอดเขาไว้

 

 

"ยินดีด้วยครับ หลังจากให้ยากระตุ้นไปเขามีการโต้ตอบทางบวกกับน้องกั้ง แสดงว่าเป็นจิตใต้สำนึกก่อนที่เขาจะบาดเจ็บ"

 

"อย่างงี้ต้องทำไงต่อครับ"

 

"ผมจะรายงานผลกับ ดร.ยอน และต้องบำบัดที่เมืองไทยต่ออีกสักระยะ พอทางโน้นพร้อมก็จะส่งตัวเขาไปครับ"

 

"ใช้เวลาเท่าไหร่คะคุณหมอ"

 

"น่าจะสักเดือนนึงครับ"

 

ผมใจหาย หันไปมองคนที่เป็นดวงใจของผม นี่เรามีเวลาแค่เดือนเดียวหรือนี่

 

"แล้ว เอ่อ มาร์คจะเป็นปกติมั้ยครับ"

 

"มีความเป็นไปได้สูงว่าจะดีขึ้น แต่คงไม่ปกติหรอกครับ"

 

ผมเห็นมาร์คนอนตักน้องกั้งที่ลูบผมเขาจนหลับไป คุณหมอจึงขอตัวเข้าไปจัดการเอามาร์คไปพัก

 

"น้องมุก พี่เต้ฮะ ... ดีใจจังที่เขาตอบรับได้ดี"

 

"ขอบคุณนะคะพี่กั้ง"

 

"ไม่เป็นไรหรอก พี่ยินดี ก็พี่ เอ่อ เป็นต้นเหตุเรื่องนี้"

 

"อย่าพูดแบบนี้สิคะ ใครๆก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นหรอก"

 

ผมยังเงียบๆนิ่งๆ ผมทำใจไม่ได้จริงๆ 

 

 

น้องกั้ง

 

.

.

.

 

"สรุปว่าวันนี้ผลดีเกินคาด แล้วผมจะส่งความเห็นของ ดร.ยอน ให้นะครับ "

 

"ขอบคุณครับคุณหมอ"

 

 

.

.

.

 

"งั้นพี่กลับก่อนนะครับน้องมุก เอ่อ พรุ่งนี้ทานข้าวกันนะครับพี่อยากขอโทษเรื่องวันนั้น"

 

"พี่เต้อย่าคิดมากดิคะ "

 

"ให้พี่เลี้ยงเถอะนะครับ พี่อยากคุยกับมุกด้วย แต่วันนี้มีธุระน่อ"

 

"ก็ได้ค่ะ พวกพี่ไปเถอะ มุกจะอยู่รอพี่มาร์คตื่นอ่ะค่ะ"

 

 

ผมเดินมาเงียบๆกับหนุ่มน้อยข้างๆ เราไม่มีคำใดจะพูดกัน 

 

เพราะรู้ดีว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป

 

 

 

"น้องกั้งจะไปจริงๆหรอ"

 

"ฮะพี่เต้"

 

"ไม่ไปได้มั้ย"

 

"พี่เต้"

 

"ครับๆ พี่รู้คำตอบแล้ว แต่พี่ทำใจไม่ได้"

 

"พี่ก็ต้องคุยกับมุกให้รู้เรื่องนะฮะ มุกเขาเป็นผู้หญิงพี่ทำแบบนั้นไม่ได้"

 

"ครับ พี่เข้าใจ"

 

"คืนนี้พี่ไปค้างด้วยได้มั้ย"

 

"ไม่ได้หรอกฮะ พี่ฮั่นนี่เขา... เอ่อ "

 

"งั้นกั้งมาค้างที่ 13 Gen นะ"

 

"ไม่ดีมั้งครับ เดี๋ยวใครรู้เข้า"

 

"งั้นเดือนนึงจะให้พี่ทำยังไง"

 

ผมเปิดประตูรถให้เขาเข้าไปนั่งตัวเองอ้อมไปด้านคนขับเพราะไล่พี่สนกลับไปแล้ว

 

 

"พี่เต้ไม่อยากให้มาร์คหายหรอครับ"

 

"อยากสิ แต่"

 

"ก็มีแต่วิธีนี้"

 

"ถ้าเขาดีขึ้น น้องกั้งจะกลับมามั้ย"

 

"ก็ต้องแล้วแต่มาร์คฮะ"

 

ผมอึ้งไป นี่เขาเอาจริงหรือนี่

 

ผมหันไปสบตาสวยเอื้อมมือไปจับหน้าเรียวไว้

 

"ถ้าจะต้องอยู่ตลอดไปล่ะ"

 

"นั่นแหละที่กั้งตั้งใจไว้"

 

"น้องกั้ง"

 

"เราต้องทำตามหน้าที่ไงครับ"

 

"โกรธพี่ใช่มั้ย"

 

"ไม่หรอกฮะ เราไปกันได้ยังฮะ พี่เต้นัดเจ้าสัวไว้นี่"

 

ผมจำต้องสตาร์ทรถตรงไปยัง 13 Gen เราสองคนนั่งเงียบไปตลอดทาง

 

 

 

...................................................................

 

 

 

 

"ต๊ายตายแล้ว สองคนนี่ต้องมีซัมติงกันแน่ๆ"

 

"หึๆ ความรู้สึกโคตรช้า"

 

"ไม่ได้การแล้วรีบตามกลับไปดีก่วา นายขับไปส่งให้หน่อย"

 

"ผมเนี่ยนะ"

 

"งั้นเอากุญแจมา"

 

"ทำไม"

 

"ชั้นขับเอง นายนั่งไปเฉยๆเลย โอ้เอ้อย่างงี้ตามพวกเขาไม่ทันแน่ๆ"

 

"พวกเขาก็กลับออฟฟิศไง"

 

"ชั้นพูดถึงเจ้าสัวกับยัยเกรซลูกสาวจะไปดักตีหัวน้องกั้งของชั้นแล้วลากเข้าถ้ำย่ะ ต้องไปกันให้ทัน เร็วๆ"

 

 

หนุ่มแกงส้มเกาหัวงงๆกับการตัดสินใจของพี่เลี้ยงร่างใหญ่แต่จำต้องตามใจ

 

...........................................

 

 

"คุณธีธัชตกลงว่าจะให้น้องกั้งไปเดินแบบให้ยัยเกรซนะครับ"

 

"อันนี้ผมต้องหารือกับน้องเขาก่อนนะครับ และต้องดูคิวด้วยเพราะค่อนข้างแน่น ผมคิดว่าเจ้าสัวน่าจะดูๆเด็กคนอื่นไว้ด้วยนะครับ ค่ายเรามีหลายคนที่ตรงคอนเซ็ปป์ของคุณเกรซ อย่าง อาเมน เขามีลุคแบบผู้ดีๆ หล่อละมุนน่าจะเหมาะ"

 

"อร้าย พี่อาเมนหรอคะ เกรซก็ชอบนะคะ"

 

"อืมม์ งั้นเอาทั้งคู่เลยครับ ผมสู้ค่าตัวไม่อั้น"

 

"ขอโทษนะครับเจ้าสัว เด็กของผมไม่ทำงานซ้อนกันเพราะมันจะแย่งซีนน่ะครับ เอ้า คุณฮั่นนี่มาแล้ว จะได้ดูเรื่องคิวกันได้"

 

"หวัดดีฮ๊าาา เจ้าสัวคุณน้องเกรซ"

 

"หึๆ หวัดดีคุณฮั่นนี่ แหม วันก่อนเราก็เจอกันนะครับ"

 

"ฮ่ะ ดีใจที่ท่านให้เกียรติ..คุณธีธัชจะดูคิวน้องกั้งใช่มั้ยฮะ"

 

"ครับ"

 

"คิวเต็มทั้งเดือนเลยอ่ะฮ่า แถมบางวันมีซ้อนกันด้วย นี่ฮั่นนี่กำลังจะมาคุยกับคุณธีธัชว่าปล่อยคิวไปบ้างดีม้ั้ย ใช้งานเยี่ยงทาสเกิ๊น อุๆ"

 

"อืมม์ ขนาดนั้นเลยหรอครับ ถ้างั้นก็คงต้องเป็นน้องอาเมน คุณฮั่นนี่ก็ดูแลเขาอยู่"

 

"อ๋อ อาเมนเองก็แน่นน่ะฮ่ะ เด็กๆเราแน่นทุกคน แต่ของอาเมนยังพอขยับได้บ้างเพราะงานเขาอยู่ในกรุงเทพ มีอีกคนคือเอกฮ่ะที่ตอนนี้เป็นช่วงบิวท์ร่างกายของเชาฮั่นนี่เลยรับงานนิตยสารเท่านั้น จะพอเข้ากับงานของน้องเกรซนะฮ๊า"

 

"ว้าย ดีค่ะ ดีๆ พี่อาเมน กับพี่เอก สองคนเลย "

 

"อาเกรซ... ตกลงลื้อจะเอาคุณน้องกั้งไม่ใช่หรือไง"

 

"เกรซปลื้มหมดเลยอ่ะค่ะเตี่ย"

 

"งั้นเป็นว่าผมมอบให้คุณฮั่นนี่ประสานกับคุณเกรซนะครับ"

 

"เดี๋ยวสิคุณธีธัช ... แล้วจะขอพบน้องๆก่อนได้มั้ย'

 

"อ๋อ พอดีพวกเขาไปงานกันหมดอ่ะอ่ะ แหม ก็เด็กๆเราฮอตนี่ฮ๊าาา ถ้าอยู่ว่างๆก็ผิดไปแระ อิๆ"

 

"นั่นสิครับเจ้าสัว ปกติเราจะให้น้องไปพบลูกค้าวันงานเลย"

 

"แต่ลูกน้องผมเห็นน้องกั้งมากับคุณนะ ดูเหมือนคุณจะเอาใจใส่เขาเป็นพิเศษนะครับ"

 

"เจ้าสัวครับ ผมเป็นเจ้าของค่ายนะครับ คงไม่ต้องตอบคำถามนั้น"

 

"อร้าย น้องเกรซอยากเจอพี่กั้งค่า เตี่ยเห็นพี่เขามาหรอคะ เกรซขอไปถ่ายรูปของลายเซ็นต์นะค๊า "

 

"เอิ่ม คือว่าตกลงน้องเกรซเนี่ยเป็นดีไซเนอร์หรือติ่งอ่ะฮ๊าาาา"

 

"ทั้งสองอย่างค่ะพี่ฮั่นนี่ กรี๊ดด คนที่มากับพี่ฮั่นนี่เป็นใครอ่ะคะ"

 

ผมหันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามา

 

"เอ่อ ขอโทษครับผมรอจะบอกคุณฮั่นว่าจะกลับแล้ว"

 

"ย่ะ พ่อแกงมัสมั่น "

 

"เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว เกรซขอเซลฟี่หน้อยนะคะ คนนี้ก็ล้อหล่อใสกิ๊กโอปป้ามากๆ"

 

"เขาเป็นเพื่อนฮั่นนี่ไม่ใช่นายแบบค่ะคุณน้องเกรซ อย่าเสียมารยาท งั้นเดี๋ยวมานะฮ๊า"

 

พี่เลี้ยงร่างใหญ่เดินไปคว้าแขนชายหนุ่มผลุนผลันออกจากห้องไป

 

"ผมสรุปว่าให้น้องเกรซเลือกให้ได้ก่อนนะครับแล้วทางเราจะล็อคคิวไว้ให้ "

 

"ผมรู้สึกว่าคุณธีธัชจะเลี่ยงบางอย่างนะครับ"

 

"ขอโทษที่ทำให้รู้สุกแบบนั้นนะครับ ผมก็เป็นแบบนี้ คนในวงการรู้ดี"

 

"แต่คงยังไ่ม่รู้ว่ากั๊กเด็กไว้กินเอง"

 

"เจ้าสัว! อย่าสบประมาทผมนะครับ"

 

"ผมขอยื่นคำขาดว่าผมต้องการให้น้องกั้งไปเดินแบบให้ยัยเกรซ และต้องไม่มีการปฏิเสธด้วย ไม่อย่างงั้นพวกคุณอยู่ยากแน่"

 

"ขู่กันหรอครับ"

 

"ไม่ได้ขู่แต่เอาจริงๆ"

 

"ทำไมต้องเป็นน้องกั้ง"

 

"เพราะว่าผมถูกชะตากับเขา และอยากให้ยัยเกรซได้ร่วมงานกับคนดีๆ"

 

"หึๆ ตกลงพ่อหรือลูกกันแน่ที่ติดใจเขา"

 

"ผมไม่ชอบอ้อมค้อม แต่คุณต้องเข้าใจว่าผมมีหน้ามีตาในวงสังคมขนาดไหน ผมไปโม้ไว้แล้วว่าเอาเขามางานได้ก็ต้องได้ เข้าใจนะครับ"

 

"แปลกดีนะครับ มันเป็นการพูดไม่คิดของเจ้าสัวทำไมผมต้องทำตาม"

 

"เพราะว่าถ้าหากน้องกั้งอยู่ในมือผมแล้วไง คุณไม่มีทางเลือก"

 

"แปลว่าอะไรกันครับ'

 

"ไป ยัยเกรซกลับ"

 

"ค่ะเตี่ย ไปนะค๊าคุณธีธัชสุดหล่อ..."

 

.

.

.

 

ผมกำลังมึนงงกับท่าทีของสองพ่อลูก

 

.

.

.

 

"ตายแล้วคุณธีธัช นี่คุณเอาน้องกั้งไปไว้ไหน"

 

"ก็อยู่ในห้องเขา"

 

"ไม่มี๊ ฮั่นนี่กับนายแกงเนี่ยไปมาแล้วไม่เจอเลยมาหาคุณก่อน"

 

"ซวยแล้ว รีบตามเจ้าสัวไปด่วน "

 

.

.

.

 

ผมรู้ดีว่าเจ้าสัวคนนี้มีประวัติไม่ดี มีงานค้ามนุษย์บังหน้าและงานนี้ต้องมีใบสั่งมาจากพวกโรคจิตรายใหญ่แน่ๆที่ให้เขาส่งนายแบบฮอตคนนี้ให้ แล้วตอนนี้พวกเราก็หลงกลมัน

 

.

.

.

.

 

"พี่สน รีบเอารถออกผมจะล่าไอ้คนเลว"

 

"ได้เลยครับคุณธีธัช"

 

เพียงอึดใจมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ตามแบบกรังปรีถูกขับมาจอด ผมคว้าหมวกกันน็อคขึ้นขับบึ่งไปตาม GPS ในนาฬิกา iWatch  บนข้อมือของเขาด้านหลังมีพี่สนขับรถสปอร์ตสีดำตามมา

 

 

... น้องกั้งรอพี่นะ

.

.

.

.................................................................

"ฮัลโหลๆ พี่ตั้มมี่ครับ ผมเอกนะครับ เมื่อกี้เห็นมีรถตู้ใครก็ไม่รู้จะพาน้องกั้งไปไหนอ่ะ"

["เอก เธอเห็นหรอ มันไปทางไหน ไอ้เจ้าสัวกำมะลอมันพาน้องกั้งไปนี่พวกฮั่นนี่กำลังตามกันอยู่"]

"ผมว่าแล้วว่าผิดสังเกตุผมเลยตามมันมา ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมจะไม่ให้คลาดสายตา เดี๋ยวผมบอกทางให้ เฮ้ยยย"

["อะไรฮ๊าเอก "]

"ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ครับพี่ มันขี่มอไซด์แปลกๆมาปาดหน้าผมแซงไป "

["เอ่อ สีดำ ล้อใหญ่ๆหมวกกันน๊อคสีทองป่าวฮ๊า"]

"ใช่เลยพี่ รู้ได้ไงอ่ะ"

["บอสเราเองฮ่ะ อย่าเพิ่งสงสัยมากรีบไปช่วยน้องกั้งนะ"]

"พี่เต้งั้นหรอ"

นายแบบรุ่นพี่ร่วมสังกัดบึ่งรถตามทั้งรถตู้รถมอเตอร์ไซด์ไปจนถึงจุดหมายปลายทาง สนามบินส่วนตัวแห่งนึงนอกเมือง รถเบนซ์สีดำพลันแล่นมาจอดขวางไว้ คนบนรถเดินลงมาพร้อมลูกน้อง...

...................................................

"พี่เต้"

"เอก"

"คุณธีธัช ตามมาเร็วดีนี่"

"จะเอายังไง"

"ผมต้องการตัวน้องกั้ง แต่ถ้ามีของแถมผมก็ยินดี"

ว่าแล้วไอ้วายร้ายก็อัดเอกที่วิ่งมาทันจนตัวงอล้มลง มันสั่งให้ลูกน้องมาแบกเขาไปด้วย 

สมุนที่เหลือเล็งปืนมาที่ผม

"ผมจะโอนค่าตัวเด็กๆของคุณไปให้ไม่ต้องห่วง 555"

ไอ้เจ้าสัวตัวร้ายรีบออกรถไปเมื่อเห็นสินค้าถูกส่งขึ้นเครื่องแล้ว และได้ยินเสียงไซเรินตำรวจดังขึ้น

ผมไม่มีเวลารอใครอีกรีบขับมอเตอร์ไซด์บึ่งชนเครื่องกีดขวางในสนามบินเล็กตามเครื่องที่กำลังจะเตรียมแท็กซี่ไปในรันเวย์ ผมต้องไปให้ทัน 

แล้วผมจะทำยังไงดี

"พี่เต้ เร็วเข้า"

ตัวช่วยของผมก็ปรากฏขึ้น เอกแกล้งสลบพอได้ทีก็อัดไอ้สองคนที่พาเขาไปจนหมอบแล้วแอบมาเปิดประตูเครื่องให้ผม

"เอก น้องกั้งล่ะ"

"ด้านในครับ พี่ไปช่วยเขาผมจะจัดการไอ้พวกนี้เอง"

ผมลงจากมอเตอร์ไซด์วิ่งไปขึ้นเครื่องตามหาเขา เห็นแล้ว ชายหนุ่มนอนไม่ได้สติ...

"น้องกั้ง"

อ๊าาคคค 

ผลั่ก

ผมอัดไอ้สองคนที่เฝ้าเขาอยู่ แต่มันเป็นไอ้มืดที่ตัวโตมาก มันเหวี่ยงผมกระเด็นไป 

ผมกำลังเพลี่ยงพล้ำ

"มาแล้วฮ๊าาา"

ผลั่ก ผลั๊วะ

มือใหญ่เหวี่ยงลงบนหน้าไอ้มือคนแรง ท่อนขาโตๆฟาดไปบนคอไอ้คนที่สอง ยังมีหนุ่มหน้าอ่อนๆอีกคนที่ตามมาช่วยเขา

"ฮั่น เอ่อ ฮั่นนี่"

"พาน้องกั้งไปเร็วฮ่ะ ฮั่นนี่กับแกงป่าช่วยอัดไอ้มืดนี่เอง ย๊าาาาค"

"ผมชื่อแกงส้ม!!!"

ผมตั้งสติได้ก็ตรงเข้าไปแบกเขาไว้บนหลังพาลงจากห้องโดยสาร....

รถสปอร์ตหรูสีดำขับโดยพี่สนก็ฝ่าด่านเข้ามาในรันเวย์พอดี

"คุณธีธัชรีบขึ้นมาครับ"

"พี่สน รีบไปเลยก่อนจะเป็นข่าว"

ผมพาร่างไร้สติของเขาขึ้นไปนั่งด้วยกันที่เบาะหลัง โอบกอดร่างบางไว้แนบอก

"น้องกั้ง พี่ขอเลือกทางอื่นได้มั้ย"

ผมก้มลงจูบหน้าผากมนกอดเขาร่ำไห้ออกมา

"คุณธีธัช เป็นอะไรมั้ยครับ"

"พี่สนครับ พาผมไปที่บ้านสวนหน่อยนะครับ"

"เอ่อ แต่ว่าที่นั่น..."

"ฮึกๆ ผม...อยากได้ที่ปรึกษาครับพี่ ผมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ"

ตอนนี้ ในอกของผมมันร่ำร้องอยากจะมีเวลาอยู่กับเขาคนนี้

เกิดเหตุการณ์ทำให้ผมมีเวลา

ยืดเวลาอีกนิดก็ยังดี

.....................................................................

Note : จะทะยอยอัพตอนพิเศษสำหรับวันเกิดเมนน๊า เริ่มไปบางเรื่องแล้ว ทายกันถูกป่าว

ช่วงนี้ทดลองใช้ระบบwriterใหม่จะมีขลุกขลักลบโน่นเพิ่มนี่ไปมาผิดพลาดบ้างเค้ายังไม่ชินอ่า ต้องขอโทษรี๊ดสุดเลฟน๊าา joop joop