TaeKang : ที่นี่คือรัก (เต้กั้ง)

ลำดับตอนที่ #10 : ที่นี่10

[".....พี่สนไม่ต้องห่วงนะ กั้งบอกว่าเจอกับคนพี่แล้ว กำลังนัดคนน้อง"]

"แค่กๆ ขอบใจนะพล ... "

["ไม่เป็นไรหรอกพี่ เรายินดีช่วย พี่เองก็ต้องรักษาสุขภาพแล้วก็ระวังตัวด้วย"]

"พี่สบายดีแค่อากาศมันเปลี่ยน"

["บอกให้มาอยู่กรุงเทพก็ไม่เอานี่ ดื้อจริงๆเลยพี่สน"]


"พี่รักป่านี้ พี่จะอยู่ที่นี่อย่าเสียเวลาหว่านล้อมเลยพล"

["ครับๆ ตามใจพี่สนเถอะ ... ไว้ผมกลับไปไทยแล้วจะแวะไปเยี่ยม"]

.
.
.

ผมวางสายจากรุ่นน้องที่เรียนวนศาสตร์มาด้วยกัน คนที่ได้แอบช่วยผมไว้จากพวกหนักแผ่นดินพวกนั้น ทำให้ต้องหลบๆซ่อนๆอยู่แบบคนตายแล้ว เพราะผมเองก็มีแผนตลบหลังพวกมัน

รับรองว่าไม่มีแผ่นดินจะอยู่เลยทีเดียว


...............................................



"จิ้ง .... เราจริงๆหรือนี่ น้องพี่"

"พี่ใหญ่ ผมเองครับ คิดถึงพี่ใหญ่ที่สุด"

พี่เต้คลายมือที่จับผมไว้ เดินช้าเข้าไปหาคนที่มาปรากฏตัวอย่างเหลือเชื่อ สองคนพี่น้องพลัดพรากกันมาหลายปี มีน้ำตาแห่งความสุขที่ได้เจอะเจอกันอีกไหลลงมาไม่ขาดสาย 

ผมยิ้มให้กับพวกเขา แล้วค่อยเลี่ยงเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้สองพี่น้องคุยกันให้สมกับความคิดถึง

ภารกิจของผมบรรลุแล้ว เลยโทรไปรายงานคนที่เฝ้ารอข่าว

"ฮัลโหล....ลุงสนครับ สองคนเค้าเจอกันแล้วนะฮะ บังเอิญน่ะครับ แล้วจะให้กั้งพาไปพบลุงมั้ยล่ะครับ อ่อ .... อย่างนั้นก็ได้ครับ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ สวัสดีครับ"

"น้องกั้ง เป็นไรไปครับ แล้วเจ้าเต้ล่ะ"

ผมสะดุ้งเพราะพี่โตโน่มากอดคอผมอย่างแน่น หายใจแทบไม่ออก 

"อ่ะๆ พะพี่โน่ แน่ไปมั้ยครับ"

"อ้อ ฮ่ะๆ ลืมไปว่าน้องกั้งบอบบางน่ารักน่าเอ็นดูยู้ฮู ไปกับพี่นะครับ พี่อยากไปดูโมเดลเครื่องบิน"

ว่าแล้วเขาก็คว้าเอวผมให้เดินตามไป เฮ้ย มันจะหนุงหนิงเกินไปล่ะ

"พี่โน่ กั้งเดินเองได้มั้ง"

"แหม นิดหน่อยก็หวงด้วย "

ผมก็ค่อยๆดึงตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของคนตัวโตที่ชอบเล่นทีเผลอ นี่พี่มันเอาจริงหรือไง ผมล่ะไม่ค่อยไว้ใจ แถมพี่เต้ยังจะมาเจ้ากี้เจ้าการให้อีกก็เลยเซ็งๆ

"กั้งชอบอันนี้ครับ เครื่องเจ็ท"

"เหมือนพี่เลย ว้าว สงสัยจะเนื้อคู่ ฮ่ะๆ"

ไม่พูดเปล่า พี่โน่มันยื่นหน้ามาซะใกล้ ผมเลยต้องเอามือดันหน้าออกไปห่างๆ 

"พี่โตโน่ครับ ถ้าพี่เล่นพิเรนแบบนี้กั้งจะกลับนะครับ"

"โอ๋ๆ ไม่เอาน่าอย่างอน เครๆ พี่จะสำรวมจิตใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน โอม จงเงยๆ "พี่

ผมก็ส่ายหน้าเพลียๆกับท่าทางอาละดินของพี่โน่ที่ยิงมุกเล่นตลอดเวลา ไม่เหมือนใครบางคน

"งั้นเอาเครื่องนี้นะ แล้วโมเดลพวกซุปเปอร์ฮีโรล่ะ ชอบมั้ยเด็กน้อยของพี่"

"ของใครนะ..."

"เครๆ เด็กน้อยเฉยๆก็ได้ ดุจังกั้ง"

"กั้งไม่เอาดีกว่าครับ หาที่เก็บยาก ตอนนี้เราอาศัยเขาอยู่นี่ ... "

ผมก็อดแขวะคนที่เดินออกมาจากห้องไม่ได้ หน้าตาสดใสไม่เหมือนตอนแรกที่ลากผมเข้าห้องไปเลย ชิ อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"เฮ้อ โตโน่ กูแนะนำให้รู้จัก นี่จิ้ง น้องชายแท้ๆของกูที่หายไป "

"สวัสดีครับพี่ เอ่อ โตโน่ ชื่อแปลกจังครับ แหะๆ"

"ยินดีครับจิ้ง ดีใจจังเลยที่สองคนได้เจอกันอีก แล้วไปไงมาไงล่ะครับเนี่ย อ้อ แต่พี่ก็เห็นตั้งแต่วันที่มีคนเอาดอกไม้ไปไว้ที่สุสานล่ะนะ "

"เรื่องมันยาวมากๆครับ นี่ยังเล่าให้พี่ใหญ่ฟังไม่หมดเลย เอ แต่จิ้งอยากได้โมเดลจัง ฮีโร่พวกนี้จิ้งสะสมครับ"

"งั้นพี่โตโน่คนเดิมคนนี้ยินดีบริการครับ เอาเลยอยากได้ตัวไหน เดี๋ยวพี่เป็นเจ้ามือถือซะว่ารับขวัญจิ้งนะ พี่บอกประวัติแต่ละตัวให้ด้วย แถมๆ ฮ่ะๆ"

ผมมองพวกเขาไปมาสักพัก ก็เลี่ยงออกไปที่ถนนผู้คนขวักไขว่เดินหาอากิ่งกับพี่แก้ม

"เอ หายไปไหนนะสองสาว เดี๋ยวก็หลงหรอก"

"ไงน้องชาย มาคนเดียวหรอ"

"เอ่อ ป่าวครับ"

"น่ารักนะ หน้าสวยเหมือนผู้หญิง"

ผมใจเสียเพราะพวกมันสองคนคงเป็นอันธพาลแถวนี้ หน้าเหี้ยมเชียว ได้ข่าวว่ามีเยอะอยู่ ฉกชิงวิ่งราวสารพัด แล้วนี่สองสาวจะเป็นยังไงนะ

มันเดินย่างสามขุมเข้าหา จนผมต้องถอยร่นไปในตรอกเปลี่ยวๆ

"อย่ายุ่งกับผมนะ หลีกไป"

"โอ๊ะๆ ดุซะด้วย ท่าทางคุณชายขนาดนี้คงพกเงินไม่น้อย เฮ้ย เราจะเอาเงินหรือจะเอาตัวดีวะ"

"สองอย่างสิวะ ฮ่ะๆ"

"ก็ลองถามลูกปืนกูดูก่อนสิวะ ไอ้พวกหมาหมู่ กูปล่อยไปทีนึงดันไม่ทิ้งนิสัยเลวๆ"

.
.
เสียงคุ้นเคยดังมาด้านหลังผม 

"พี่เต้"

"กั้ง หลบมานี่"

มือนึงยังเล็งปืนไปที่พวกมัน อีกมือคว้าเอวผมดึงไปข้างๆ อีกแล้ว ทำไมใครๆชอบดึงเอวผมกันจัง

"เฮ้ย พี่ใหญ่"

"เออสิวะ กูเอง พวกมึงนี่เลวไม่หาย"

"แหะๆ เราก็แค่แย่เขาเล่นเห็นหน้าตาน่ารักดี เอื่ม เด็กพี่หรอ"

ไอ้หนวดตัวใหญ่กลายเป็นแมวไปเลยพอเจอพี่เต้ แต่คำหลังนี่ แปลว่าอะไรกัน

"เออ เด็กกู พวกมึงรนหาที่"

"เย้ย ไม่กล้าหรอกพี่ใหญ่ พวกผมขอโทษ น้องชายขอโทษนะ เฮ้ยไปโว้ย"

สองโจรกลายไปลูกแมวเชื่องๆไปเลย ผมก็หันไปมองคนที่ใครๆก็เรียกพี่ใหญ่ นี่เขาน่าเกรงขามขนาดนั้นเลยรึไง 

"ขอบคุณฮะ" ผมยกมือไหว้เขาแล้วก็เดินดุ่มออกไป ยังไ่มสบอารมณ์เท่าไหร่

"กั้ง .... อย่าเพิ่งไป"

ผมทำเป็นหูทวนลม ยังเดินไปเรื่อยๆ ได้ยินเสียงเขาเดินตามมาเงียบๆ

ผมแอบยิ้มในใจ แกล้งแกดีกว่า อยากทำเจ้ากี้เจ้าการดีนัก ผมก็เดินไปที่ร้านขายต้นไม้ เข้าไปเลือกบอนไซ พูดคุยกับพ่อค้าแล้วก็ได้มาสองต้น คนพี่ก็แย่งผมจ่ายตังค์ให้ แล้วก็คว้าเอาถุงไปถือไว้ยิ้มแห้งๆให้ผม ผมก็มองนิ่งๆ

ยังไม่สะใจ ผมเดินลุยไปอีกร้านนึงทีนี้ขายปุ๋ย ฮ่ะๆ หนักแน่ๆ

เดินเลือกกับป้าคนขายชี้ๆให้เอาให้ผมสักสามถุง คนพี่ก็มาช่วยแบก ส่งยิ้มให้ผมอีกล่ะ นึกว่าจะหายโมโหหรอ

ผมก็เดินวนไปวนมาหาของเล่นอะไรไปเรื่อยเปื่อย แอบมองพี่ใหญ่ผู้โด่งดังพะรุงพะรังไปด้วยถุงต้นไม้กับปู่ย พลางเซไปชนคนที่เดินไปมา ผมใจหายต้องรีบไปประคองเขาไว้

"ระวังพี่เต้"

"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกกั้ง หายงอนพี่หรือยัง"

"กั้งป่าวงอน"

"นี่นะไม่งอน"

"... กั้งก็แค่ไม่อยากพูดอะไรให้เป็นประเด็น" ผมก็คว้าแย่งต้นไม้มาช่วยถือไว้ คนพี่ก็ยังเดินตามหลังผมมา

"พี่ผิดเองที่ตะคอกเรา"

"แค่นั้นเองหรอฮะ"

"เอ่อ ผิดที่จับเราแรงๆ ยังเจ็บมั้ย"

"ไม่นี่ครับ " 
 
ผมหยุดเดินหันไปหาเขา

"แต่กั้งไม่ชอบให้พี่เต้มาวางแผนโน่นนี่ใส่กั้ง กั้งคิดเองเป็นครับ "

ผมมองหน้าคนพี่ที่จ้องตาผมตอบ

"เอาล่ะ พี่จะไม่ทำอีก พอใจยัง"

"ไม่ครับ"

"อ้าว แล้วต้องทำไงล่ะกั้ง"

"นี่ไงครับ เลี้ยงมันให้กั้ง ไอ้เจ้าสองต้นนี้ไง ทำได้มั้ยครับ"

"หึๆ ได้สิกั้ง แต่ทำไมล่ะ"

"พี่เต้จะได้รู้ว่า การดูแลเอาใจใส่น่ะเป็นยังไง บอนไซมันขี้น้อยใจ ถ้าลืมรดน้ำ ลืมตัดใบ หรือว่าพูดจาแรงๆใส่มันมันจะเฉาตาย "

ผมเห็นคนพี่อึ้งไป .... 

"กั้ง พี่เข้าใจแล้วพี่จะดูแลทะนุถนอมมันไว้อย่างดี เราจะต้องได้เห็นมันเติบโตแข็งแรงด้วยกันนะ พี่สัญญา"

"พี่เต้..."

"พี่ขอบคุณกั้งกับคุณพ่อพลมากๆที่ช่วยเขาไว้ แล้วก็ตามหาจิ้งให้ ... พี่รู้หมดแล้วและจะดูแลกั้งให้ดีที่สุดเพื่อตอบแทนบุญคุณและเพื่อมิตรภาพของเราด้วย เชื่อพี่นะ"

พี่เต้วางถุงปุ๋ยลงเดินเข้ามากอดผม

"กลับกันมั้ยกั้ง ป่านนี้ไอ้โน่ไปหลีเจ้าจิ้งต่อแล้ว เฮ้อ"

"แล้วจะค้างคืนมั้ยครับ"

"ไม่ค้างดีกว่า อันตราย..."

"งั้นก็ให้จิ้งมานอนกับพี่เต้นะฮะ กั้งไม่งอนหรอก พี่จะได้คุยกับเขา"

"ไม่ต้องหรอก จิ้งไม่ได้พักกับเราเพราะกลัวพวกนั้นมันสงสัยพี่เลยจะให้อ้นกับดิวช่วยดูแล"

"พี่ก็ต้องอดทนไว้ เรายังไม่เจอตัวการ"

"พี่เข้าใจ ถึงมันจะดูเสี่ยงแต่เราก็อยากจะทำให้สำเร็จ ไม่ต้องห่วงนะกั้ง"

มือใหญ่เลื่อนมากุมมือข้างที่ว่างของผมไว้

"เอ่อ ครับพี่เต้ กลับกันเถอะ"

"ครับ ป่านนี้ไอ้โน่มันคงอกแตกตายไปแล้ว"

ผมรู้สึกโล่งอกที่ได้ทำให้สองพี่น้องเจอกันและสามารถดำเนินแผนต่อ อีกอย่างนึงก็ได้ปรับความเข้าใจกับพี่เต้ด้วย สบายใจแล้ว ...

"นี่พวกนาย หายไปนานสองนาน ไอ้เต้มึงพาน้องกั้งเขาไปไหนวะ "

ผมมองหน้าพี่เต้ แล้วก็พากันหัวเราะออกมา พี่โน่ก็เกาหัวงงๆ


งานกวาดล้างคนเลวของพวกเรากำล้งจะเริ่มขึ้น 


และต้นบอนไซของเราก็ต้องให้คนพี่เริ่มดูแลอย่างจริงจัง



...................................................