ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Pod1
.
.
"เต้...วันหยุดนี้ว่างป่าวว้า ไปหัวหินเป็นถิ่นมีหอยกัน" รุจ พี่รหัสจอมเซอร์ของผมกอดคอชวนผมไปเที่ยวทะเล เขาเป็นคนชอบธรรมขาติมากกกก
"ไปดิเพ่ ฟรีป่ะล่ะ" ผมเกริ่นๆ ฮ่าๆ
"เฮ้ย ระดับพี่ ไม่ฟรีจะชวนหรอ ... เขาให้พี่ไปเก็บบรรยาการรีสอร์ทเปิดใหม่ หรูสุดติ่ง ไม่ต้องห่วงงานนี้ อิ่ม ฟิน"
ผมยิ้มแทนคำตอบ ก็ ผมไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้วนี่ เด็กมหาวิทยาลัยปีสี่อย่างผมเรียนไปรอจบไปชิวๆ จบแล้วทำไรค่อยว่ากัน ...
...................................
เสียงคลื่นกระทบฝั่งพัดพาเรือยางลอยกระทบหาด เห็นเป็นร่างชายหนุ่มชุดดำรัดรูปทอดกายนอนอ่อนแรงอยู่ภายในเรือ เขาพยายามพยุงตัวเองขึ้นจากเรือแต่ไม่เป็นผล จนเขาอ่อนล้าหมดสติไป....
.............................................................
"หัวหินๆๆ ในที่สุดก็มาถึง เย้ๆ สวยมว้ากหาดนี้ เฮ้ยเต้ พี่ไปคุยกะเจ้าของก่อนนะ นายช่วยเก็บภาพพระอาทิตย์ตกดินให้หน่อย ... วู้ๆๆๆ "
พี่รุจผู้ร่าเริงเกินเหตุ มันจะอะไรกันนักหนากะหัวหิน แถมใช้ผมถ่ายรูปอีก เฮ้อ แต่ผมมีฝีมือนะจะบอกให้ ฮ่าๆๆ ผมเดินเล่นชายหาดส่วนตัวของรีสอร์ทเก็บภาพวิวสวยไปเรื่อยๆ พลันซูมเมอร์ของผมไปเจอ...
"โว๊ะ ... นั่นเรือ มีคนด้วย เฮ้ย...."
ผมหันรีหันขวาง ตะโกนหาคนมาช่วยดู แต่ หาดนี้มีผมคนเดียว เอ่อ ควรไปดูเองมั้ย ตายยังหว่า ขณะที่ผมกำลังชั่งใจ มองหาคนช่วยพลางก้มมามองในกล้องพลาง เห็นเขาคนนั้นก็ผงกหัวขึ้้นมาดันตัวเองเพื่อจะลุกขึ้น
"โว๊ะ ยังไม่ตายแน่ๆ " ผมรีบปิดฝากล้องคล้องไว้ที่คอแล้วบึ่งไปที่เรือเพื่อช่วยเขาคนนั้น
"Help...please Help"
ผมมาถึงตัวเขาแล้ว เสียงแหบๆร้องขอความข่วยเหลือเป็นภาษาที่ผมถนัดมั้ย ง่ะ ไม่เลย ท่าทางจะเป็นต่างชาติ เขาเปียกปอนหัวจรดเท้า ปากซีด ผมสีน้ำตาลปรกหน้า จมูกโด่งเป้นสันเท่านั้นที่ผมเห็นได้ชัด
ผมลากร่างสูงโปร่งของเขาออกมาจากเรือยาง หิ้วแขนพยุงเขาไปนั่งพักที่เก้าอี้ริมหาด
ไม่ทันจะอ้าปากถามอะไร เขาก็พิงหัวมาที่ไหล่ของผมแล้วหมดสติไป
"You เอ่อ ยู อ้าวสลบไปแล้ว แล้วนี่เอาไงดีวะ "
ผมควานหาโทสับในกระเป๋ากางเกง โชคดีที่ไม่เปียกน้ำ กดไปหาพี่รุจ ซึ่ง ไม่รับสาย เฮ้อ
ผมจึงไลน์ไปอธิบายเรื่องราวทิ้งไว้ ให้เขารีบมาช่วยผม พี่รุจทักกลับมาแล้วให้ผมรอเดี๋ยวจะไปตามหมอมาช่วย
"เอ้อ ทำไมสภาพเป็นงี้ล่ะเนี่ย เขาเป็นใครกันนะ ท่าทางอย่างกับไอดอลเกาหลี ดูดีเหมือนกัน"
ผมนั่งรอพลางสำรวจคนที่หลับไหล ปาดผมที่ปรกหน้าออกเผยให้เห็นหน้าเนียนใส คิ้วเรียวปากสวยได้รูป หลับตามพริ้มราวกับภาพวาด
ไม่นานนักพวกพี่รุจก็มาถึง พยาบาลของรีสอร์ทจัดแจงหนุ่มนิรนามให้นอนบนเปลหามแล้วพาตัวเขาเข้าไปที่รีสอร์ทเพื่อปฐมพยาบาลก่อนที่หมอจะมาตรวจอาการเขา
.................
.
"เต้...วันหยุดนี้ว่างป่าวว้า ไปหัวหินเป็นถิ่นมีหอยกัน" รุจ พี่รหัสจอมเซอร์ของผมกอดคอชวนผมไปเที่ยวทะเล เขาเป็นคนชอบธรรมขาติมากกกก
"ไปดิเพ่ ฟรีป่ะล่ะ" ผมเกริ่นๆ ฮ่าๆ
"เฮ้ย ระดับพี่ ไม่ฟรีจะชวนหรอ ... เขาให้พี่ไปเก็บบรรยาการรีสอร์ทเปิดใหม่ หรูสุดติ่ง ไม่ต้องห่วงงานนี้ อิ่ม ฟิน"
ผมยิ้มแทนคำตอบ ก็ ผมไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้วนี่ เด็กมหาวิทยาลัยปีสี่อย่างผมเรียนไปรอจบไปชิวๆ จบแล้วทำไรค่อยว่ากัน ...
...................................
เสียงคลื่นกระทบฝั่งพัดพาเรือยางลอยกระทบหาด เห็นเป็นร่างชายหนุ่มชุดดำรัดรูปทอดกายนอนอ่อนแรงอยู่ภายในเรือ เขาพยายามพยุงตัวเองขึ้นจากเรือแต่ไม่เป็นผล จนเขาอ่อนล้าหมดสติไป....
.............................................................
"หัวหินๆๆ ในที่สุดก็มาถึง เย้ๆ สวยมว้ากหาดนี้ เฮ้ยเต้ พี่ไปคุยกะเจ้าของก่อนนะ นายช่วยเก็บภาพพระอาทิตย์ตกดินให้หน่อย ... วู้ๆๆๆ "
พี่รุจผู้ร่าเริงเกินเหตุ มันจะอะไรกันนักหนากะหัวหิน แถมใช้ผมถ่ายรูปอีก เฮ้อ แต่ผมมีฝีมือนะจะบอกให้ ฮ่าๆๆ ผมเดินเล่นชายหาดส่วนตัวของรีสอร์ทเก็บภาพวิวสวยไปเรื่อยๆ พลันซูมเมอร์ของผมไปเจอ...
"โว๊ะ ... นั่นเรือ มีคนด้วย เฮ้ย...."
ผมหันรีหันขวาง ตะโกนหาคนมาช่วยดู แต่ หาดนี้มีผมคนเดียว เอ่อ ควรไปดูเองมั้ย ตายยังหว่า ขณะที่ผมกำลังชั่งใจ มองหาคนช่วยพลางก้มมามองในกล้องพลาง เห็นเขาคนนั้นก็ผงกหัวขึ้้นมาดันตัวเองเพื่อจะลุกขึ้น
"โว๊ะ ยังไม่ตายแน่ๆ " ผมรีบปิดฝากล้องคล้องไว้ที่คอแล้วบึ่งไปที่เรือเพื่อช่วยเขาคนนั้น
"Help...please Help"
ผมมาถึงตัวเขาแล้ว เสียงแหบๆร้องขอความข่วยเหลือเป็นภาษาที่ผมถนัดมั้ย ง่ะ ไม่เลย ท่าทางจะเป็นต่างชาติ เขาเปียกปอนหัวจรดเท้า ปากซีด ผมสีน้ำตาลปรกหน้า จมูกโด่งเป้นสันเท่านั้นที่ผมเห็นได้ชัด
ผมลากร่างสูงโปร่งของเขาออกมาจากเรือยาง หิ้วแขนพยุงเขาไปนั่งพักที่เก้าอี้ริมหาด
ไม่ทันจะอ้าปากถามอะไร เขาก็พิงหัวมาที่ไหล่ของผมแล้วหมดสติไป
"You เอ่อ ยู อ้าวสลบไปแล้ว แล้วนี่เอาไงดีวะ "
ผมควานหาโทสับในกระเป๋ากางเกง โชคดีที่ไม่เปียกน้ำ กดไปหาพี่รุจ ซึ่ง ไม่รับสาย เฮ้อ
ผมจึงไลน์ไปอธิบายเรื่องราวทิ้งไว้ ให้เขารีบมาช่วยผม พี่รุจทักกลับมาแล้วให้ผมรอเดี๋ยวจะไปตามหมอมาช่วย
"เอ้อ ทำไมสภาพเป็นงี้ล่ะเนี่ย เขาเป็นใครกันนะ ท่าทางอย่างกับไอดอลเกาหลี ดูดีเหมือนกัน"
ผมนั่งรอพลางสำรวจคนที่หลับไหล ปาดผมที่ปรกหน้าออกเผยให้เห็นหน้าเนียนใส คิ้วเรียวปากสวยได้รูป หลับตามพริ้มราวกับภาพวาด
ไม่นานนักพวกพี่รุจก็มาถึง พยาบาลของรีสอร์ทจัดแจงหนุ่มนิรนามให้นอนบนเปลหามแล้วพาตัวเขาเข้าไปที่รีสอร์ทเพื่อปฐมพยาบาลก่อนที่หมอจะมาตรวจอาการเขา
.................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น