ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พาหนี
"อาเฉิน ทำไมรถติดแบบนี้ล่ะ แล้วนี่จะทันไปรับพี่กัน พี่แกงมั้ย"
ชายหนุ่มกระวนกระวายใจ ผมที่นั่งมาด้วยต้องจับมือเขาไว้
พวกเรามารับพี่ชายทั้งสองคนของเขากลับจากฮ่องกง เพราะพี่กันชนะคดีแล้วได้รับการปล่อยตัวให้เป็นอิสระได้กลับบ้านเสียที แต่ตอนนี้รถติดทางไปสนามบินสุดๆ
แล้วผมทำไมอยู่ด้วยน่ะหรอ ก็เพราะพี่ชายทั้งสองไฟเขียวให้ผมช่วยดูแลกั้งช่วงที่เขาไม่อยู่น่ะ
"อาเฉินผมรู้ทางลัด..."
"อ้อ ดีเลยคับคุณเค้ "
ผมพาพวกเราลัดเลาะมาด้านหลังที่ยังเป็นทุ่งเป็นป่าพาสมควร พลันก็ได้เห็นคนกลุ่มหนึ่งคุ้นๆ
"อาเฉิน ชะลอก่อน... ผมว่ามีปัญหาแล้วล่ะ"
"ใช่ นั่นสมุนพวกมังกรคู่ พวกมันมาซุ่มแถวๆนี้ได้ยังไงก็หัวหน้ามันหนีไปแล้ว"
"มันหนีจากฮ่องกงน่ะซิ แล้วมันก็อยู๋ที่นี่ กั้ง โทรบอกพี่กันกับพี่แกงให้ระวัง"
ชายหนุ่มพยักหน้าพลางกดหาพี่ชายทั้งสองที่น่าจะลงเครื่องแล้ว...
พวกมันเคลื่อนขบวนรถสีดำสามคันมุ่งหน้าไปสนามบิน
"พี่เต้ อาเฉิน พี่กันบอกว่าตำรวจจะไปจัดการให้ฮะ"
"ดีครับ แล้วพี่ทั้งสองล่ะ"
"พี่แกงกับพี่กันจะไปกับสารวัตรฮะ ให้พวกเรากลับเลยอย่าลงจากรถ "
"นั่นไงครับ รถตำรวจไล่พวกมันสวนออกมาแล้ว"
อาเฉินร้องบอก แถมยังมีการยิงกันยกใหญ่ พวกเราจึงต้องขับไปจอดเพื่อหลบกระสุนด้วย
สักพักก็มีรถตำรวจนอกขบวนอีกคันมาจอดเทียบพวกเรา
"พี่กัน พี่แกง ... ไม่เป็นไรใช่มั้ยคับ กั้งเป็นห่วงแทบแย่"
"พวกพี่ไม่เป็นไร ต้องขอบคุณสารวัตรที่จัดหน่วยคอมมานโดให้"
เป็นรถของสารวัตรที่มาส่งพี่ชายของเขานั่นเอง แต่ พวกเราเองก็หลงกลพวกมัน เพราะตอนนี้มีรถสีดำอีกสองคันพุ่งมาจากไหนไม่รู้ ยิงปืนเข้าใส่เราจนต้องขับหนีอีกครั้ง
"อาเฉิน พาคุณกั้งกับเต้หนีไปก่อน"
คุณแกงสั่งอย่างร้อนรนให้เราออกรถไป รถสองคันตามติดพวกเรา ขับปาดไปมาพร้อมกับรัวยิงดีที่รถของเรากันกระสุน แต่เราจำต้องแยกกันเพราะมีรถสวนมาตรงสี่แยก ตอนนี้รถของผมกับน้องกั้งจึงออกนอกเส้นทางมา
"พี่เต้ ฮือๆ "
"ไม่ต้องกลัวกั้ง เราต้องหนีมันได้ " ผมกอดหนุ่มน้อยไว้สักพักก็คว้าปืนพกออกมาเปิดกระจกหันไปเล็งยิงพวกที่ตามหลังก็พอจะชะลอมันได้เล็กน้อย
"คุณเต้ แย่แล้วมันยิงลูกล้อของเรา"
ผมได้ยินเสียงยางแตก รถเราส่ายไปมาจนต้องไปจอดข้างทาง ซึ่งเป็นป่าทั้งนั้น ผมใจหายวาบดึงกั้งที่ยังตัวสั่นลงจากรถ วิ่งหลบๆไปตามต้นไม้
"คุณเต้พาคุณกั้งหนีไป ผมจะสะกัดไว้ให้ ไม่ต้องห่วงผมสารวัตรเรียกกำลังเสริมแล้ว...."
เขาใช้รถเป็นกำบังยิงสะกัดไอ้พวกนั้นที่จอดอยู่อีกฝั่ง ที่ไกลๆผมเห็นรถตำรวจเปิดไซเรนตามมา
"เราคงต้องไปหลบก่อนกั้ง "
"...พี่อาร์..."
ผมหันไปมองคนน้องที่เบิกตาโพลงก็ต้องตกใจ โจทย์เก่าของเรายืนขวางไว้พร้อมกับลูกน้องสี่ห้าคน และคนที่เดินลงมาจากรถสีขาวที่จอดซุ่มอยู่ คนนึงคือฮั่น อีกคน ... นายใหญ่ของพวกมัน โตโน่
"นึกว่าหนีรอดหรอคุณหนู ฮ่ะๆๆ พวกแกหลงกลแล้ว คุณอาร์ ผมยกหนุ่มหน้าหวานคนนี้ให้คุณจัดการ ส่วนไอ้ตี๋นี่ผมดูแลให้..."
สิ้นคำสั่งของโตโน่พวกมันก็กรูเข้ามา ผมก็ออกทั้งหมัดทั้งเข่า แต่พวกมันมีมากกว่า ไอ้คนชื่ออาร์ที่ผมเคยชกมันสลบกลับมาเข้ากับไอ้พวกมังกรคู่ ....ตอนนี้มันเข้ามาชาร์จตัวกั้ง
"พี่เต้ช่วยด้วย ปล่อยนะพี่อาร์"
"ฤิทธิมากจริงนะน้องกั้ง พวกเราไปโว้ย"
"กั้ง...."
พวกมันเข้ามาพัวพันกับผมทำให้เข้าไปช่วยเขาไม่ได้ ไอ้อาร์ก็ลากพากั้งหายเข้าป่าไป
ระหว่างที่ผมกำลังพันตูกับพวกมันก็ได้ยินเสียงปืนยิงขู่จากเจ้าหน้าที่ตำรวจ...
"คุณหลบไปก่อน ..." เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบมาทันเวลาเข้าต่อสู้กับพวกมันที่วิ่งหากำบัง ผมรีบวิ่งตามไอ้อาร์เข้าไปในป่าทันที...
.
.
.
.............................................
เพี๊ยะ....
ชายหนุ่มตวัดมือตบหน้าคนที่ลากเขามา
"พี่อาร์ กั้งไม่คิดว่าพี่จะสมคบกับโจรได้"
"มีแรงเยอะนะ งั้นก็ลองคิดซะนะ"
อาร์หน้ามืดกอดรัดหนุ่มน้อยที่ดิ้นขัดขืน พลันต้องหยุดลง
เปรี้ยง !
ผมตามมาทัน ยิงขู่แล้วเล็งมาที่มัน
"ปล่อยกั้งเดี๋ยวนี้"
"พี่เต้"
"ไอ้ตี๋มึงนั่นแหละรนหาที่ ... เฮ้ย พวกแกจับมันสิวะ"
ผมเล็งปืนไปรอบๆ พวกมันก็ไม่กล้าเข้าใกล้แต่แล้วก็ต้องใจหายเพราะไอ้อาร์มันคว้าตัวกั้งมาเอามีดจ่อคอของเขา
"อย่าทำเขานะ"
"มึงวางปืนลง ไม่งั้นกูจะเชือดคอเขา"
ผมเห็นน้ำตาเอ่อดวงตาคู่สวยของกั้ง จำต้องค่อยๆลดปืนลง
"ไม่ พี่เต้ มันไม่ปล่อยเราหรอก โอ๊ะ.."
มันขยับมีดเข้าใกล้เขาอีก ผมคิดอะไรไม่ได้นอกจากต้องยอมมันวางปืนลงกับพื้นแล้วยกสองมือขึ้นเหนือหัว
"กูยอม มึงอย่าทำอะไรเขา"
"กูไม่ทำอะไรมากนอกจากให้ครั้งแรกกับเขาน่ะ ฮ่ะๆ"
"ฝันไปเถอะ "
"นี่อย่าบอกนะว่าแกสองคนเป็นอะไรกันไปแล้ว"
"ใช่ แล้วจะทำไม โอ๊ย"
มือหยาบของมันจับหน้าเรียวของกั้ง ตาแดงก้ำด้วยความโกรธ
"อะไรนะ นี่มันหยามน้ำหน้ากูมาก ...เฮ้ยจับไอ้หมอนั่นมัดไว้"
สมุนสามคนมาจับตัวผมมัดไว้กับต้นไม้ ผมไม่แน่ใจว่าจะรอดไปอย่างไร แต่คงต้องยอมมันก่อน
"มามัดไอ้หนุ่มนี่ด้วย" พวกมันมัดมือกั้งไว้
"ทีนี้พวกมึงหลบกันไปก่อน กูจะลบรอยไอ้ตี๋นั่นจากหนุ่มน้อยคนนี้ให้หมด พวกมึงได้ยินเสียงอะไรก็ไม่ต้องเข้ามานะโว้ย ไว้กูเสร็จแล้วจะไปตาม "
"ฮ่ะๆ พวกเราก็อยากลองเหมือนกันนะลูกพี่ ท่าทางจะมันส์ดี"
"อย่านะ ไอ้พวกบ้า"
"เดี๋ยวนี้ปากเก่งนะน้องกั้ง ไม่เป็นไรพี่จะจูบให้หายพยศเลย รับรองว่าลืมไอ้ตี๋นั่น "
พวกสมุนพากันถอยออกไป ปล่อยให้ไอ้อาร์จัดการพวกเรา...มันปักมีดลงกับพื้นแล้วลากน้องกั้งมานอนลงขึ้นคร่อมตัวเขาไว้
"มึงได้ครั้งแรกของเขาไปแต่กูจะจารึกรอยใหม่ให้ไม่มีที่สำหรับมึงอีก มานี่น้องกั้ง คงต้องออกแรงกันหน่อย เดี๋ยวกูทำให้มีงดูไอ้ตี๋ ฮ่ะๆๆๆ"
"อย่า ไอ้บ้า..."
มือหนายกสองมือที่ถูกมัดของชายหนุ่มไปไว้ด้านบน พลางฉีกเสื้อผ้าหนุ่มน้อยที่ดิ้นไปมาออกขาดวิ่น กระชากรูดกางเกงตัวนอกของเขาแล้วก้มลงซุกไซร้ไปทั่วร่างเนียนอย่างหื่นกระหาย จูบเม้มบนร่างสมส่วนอย่างรุนแรง
"ฮือๆ พี่เต้ช่วยด้วย ปล่อยนะ"
ผมมองไปที่ดวงตาของคนน้องที่สะอื้นไห้ดิ้นไปมาหลบการกระทำของมันส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสาร แต่ผมต้องมีสติ ผมพยักหน้าให้เขาพลางมองไปที่มือของผมตอนนี้มีมีดพับอยู่
ตาสวยที่มีน้ำตามาเอ่อจ้องผม พยักหน้าน้อยๆ แล้วกัดฟันปล่อยให้มันกอดจูบลูบคลำเพื่อถ่วงเวลาไว้
"อืมม์ หอมหวานจริงๆน้องกั้ง เลิกพยศแล้วมาเป็นของพี่เถอะ ฮ่ะๆ"
ผมดันใบมีดพยายามตัดเชือกที่มัดอยู่ออก ไม่นานก็สำเร็จ ผมค่อยๆเดินไปเก็บปืนแล้วไปหามันที่ยังปล้ำกั้งอยู่อย่างไม่รู้ตัว ดึงมีดขึ้นมาจากพื้น พยักหน้าให้กั้งออกแรงดันตัวมันออกจากตัวเขา กลิ้งตัวเองออกไปห่าง ผมก็ปัดมีดลงที่ไหล่มัน
"อ๊าคคคคคคคค"
มันส่งเสียงร้องพร้อมกับเลือดแดงๆที่ไหลออกมาจากแผลใหญ่ แต่คงไม่มีใครมาช่วยมันเพราะมันเป็นคนสั่งไว้เองว่าได้ยินอะไรก็ไม่ต้องเข้ามา...
"ไปกั้ง ..."
"พี่เต้"
ผมประคองเขาลุกขึ้น กอดเอวคอดพาเขาวิ่งหนีไปให้ไกลจากไอ้พวกเลวนี่ แต่เวลาพลบค่ำแบบนี้หนทางก็สลัว ผมไม่คุ้นทางเอาซะเลยต้องอาศัยว่าตรงไหนมีทางก็พากันเดินไป
เรามาไกลพอสมควรผมก็แก้มัดให้เขา ถอดแจ๊คเก็ตให้ใส่แทนเสื้อที่ขาดวิ่น
คนน้องโผเข้ากอดผมแน่น ร้องไห้โฮออกมา
"ฮือๆ พี่เต้ กั้งกลัว ขยะแขยงมันด้วย"
"ไม่เป็นไรแล้วกั้ง มันตามเราไม่ทันหรอก แต่ตอนนี้เราต้องหาที่หลบก่อน ฟ้าเริ่มมืดแล้วสัญญาณมือถือก็ไม่มี กั้งไหวนะ"
"ฮึกๆ ไหวฮะ มีพี่เต้อยู่กับกั้งก็พอใจแล้วฮะ"
"ดีมากกั้ง เข้มแข็งไว้ โน่นๆ พี่รู้แล้วว่าเราจะพักที่ไหน"
ผมยิ้มให้คนในอ้อมกอด มองไปที่แสงวิบวับไกลๆ .... กระจกบนหลังคาโบสถ์
"วัดหรอฮะพี่เต้"
"ใช่ เราไปขอหลวงพ่อค้างสักคืนนะ "
วัดกับผมน่ะเป็นของคู่กัน ผมเองเคยเป็นลูกศิษย์วัดมาก่อน พาคนที่ผมรักหนีเข้าวัดเนี่ยรับรองว่าปลอดภัยหายห่วง
.............................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น