TaeKang : ร็อคลิขิต

ลำดับตอนที่ #7 : Rock 7

"น้องกั้งครับ พี่ไม่เป็นไรแล้วครับ" เช้าแล้วผมรู้สึกว่ามีมือมาแตะหน้าผากผม เลยบอกเขาไป

"..............."

"น้องกั้งพักผ่อนบ้างนะครับ " ผมปรือตาขึ้นมองคนที่จับแขนผมพลิกไปมา 

"..............."

"เฮ้ย ไอ้โน่ ไอ้ริท ! มาไงวะ" ตกใจสุดขีดผมดีดตัวลุกขึ้น เพื่อนสองคนที่ไม่ได้รับเชิญก็มาล็อคตัวผมไว้

"เต้ อยู่นิ่งๆดิวะ ริทมันกำลังตรวจร่างกายเมิงอยู่ว่าใกล้ตายยัง ฮ่ะๆ แม่ง โดนต่อยทำไมโรคหัวใจกำเริบวะ" ไอ้โน่ดันตัวผมนอนลง

"เต้เอ้ย งานนี้เห็นทีจะเอาไม่อยู่ น่ากัวจะดูไม่จืด หัวใจเจ้ากรรมถูกเธอยึดไปเมื่อคืนนี้ ฮ๋าๆๆ" ตามด้วยไอ้ริทเอาหูฟังหมอมากดบนหน้าอกผม ฟังชีพจร

"ไอ้พวกนี้นี่ เมิงมาได้ไงยังไม่ตอบกูเลย"

"พี่เต้ตื่นแล้วหรอฮะ ... กั้งโทรไปตามพี่โน่กับพี่หมอริทมาเองอะ ก็พี่เต้ไม่ยอมไปหาหมออ่ะ กั้งเป็นห่วงก็เลยคิดว่าถ้าเป็นพี่หมอริท คงจะไม่เป็นไร" ชายหนุ่มเดินยิ้มเข้ามามองผม

"เฮ้ย ไอ้เต้ เมิงก็เหลือเกินเลย จะพาน้องกั้งไปบุกสนามเสือป่า ยังไม่เสือกบอกพวกกูจะได้ไปช่วยเป็นไม้กันไอ้พวกหมาหมู่นั่น จริงป่าวครับน้องกั้ง" เสียงคุ้นหูนี่คือไอ้ดิวนั่นเองม้นดันเดินเข้ามาแล้วกอดคอชายหนุ่มไว้ซะด้วย

"ดิว เฮ้ย มากันหมดเลยหรอวะ"

"เออซิไอ้เต้ พวกเราก็ร้อนใจกลัวจะเป็นอะไรไป จะบอกว่าน้องกั้งร้องไห้ปานจะขาดใจเลย"

"พี่รุจอ่า กั้งไม่ได้ขนาดนั้นซะหน่อย" ผมมองหน้าเรียวของเขาที่ออกแดงๆ

"พี่รุจ ผมไม่ได้เป็นอะไรมากครับ นี่เลยมากันหมดเลยหรอ"

"ใช่ว่ะเต้ อ้น กับ ตั้ม ก็รออยู๋ด้านนอก กลัวจะเต็มห้องซะก่อนว่ะ เอาล่ะให้ริทมันตรวจอาการไปนะ น้องกั้งครับ เราออกกันไปก่อนนะครับ พี่ดิวคิดว่าพี่เต้คงต้องการพักผ่อนน่ะ อุๆ"

เฮ้ย ไอ้นี่ หลีแม้กระทั่งหนุ่ม ... นี่ผมจะโมโหมันทำไม เรื่องของผมซะที่ไหน

.
.

"เต้ มึงช้ำในเหมือนกันนะ เดี๋ยวต้องกินยาแก้ช้ำด้วย แล้วก็งดเล่นฟิตเนสก่อนเดี๋ยวท้องอักเสบ"

"ทำตามที่ไอ้หมอสั่งนะเว้ย กูจะบอกน้องกั้งให้ดูแลมึงใกล้ชิดหน่อย 555"

"ไม่ต้องโว้ยไอ้โน่ ขอบใจ ... เอ่อ เมิงมากันนานแล้วเหรอ แล้ว เอ่อ เมิงเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กูหรอวะ"

"ถ้าไม่ใช่พวกกูแล้วจะใคร เปลี่ยนให้ยันตัวในสุดเลยนี่นะ ฮ่าๆๆ"

"จะพูดดังทำไมวะ" ผมคงเข้าใจผิดไปเอง เฮ้อ น้องกั้งก็คงลากไอ้สองคนนี่มาเฝ้าตั้งแต่เมื่อคืนนี้ อย่างเขาหรือจะเฝ้าผมเองล่ะ ออกจะคุณชายขนาดนั้น

ผมกินข้าวต้มที่ตั้มมันซื้อมาฝาก แล้วกินยาเสร็จก็หันไปนอนต่อหันหลังให้พวกมัน
 
ทำไมผมรู้สึกน้อยใจนะ แต่เขาก็น่าจะดูแลผมบ้างนี่ นิดหน่อยก็ยังดีเป็นน้ำใจน่ะ อย่างตอนนี้ก็ออกไปคุยกับไอ้พวกวงผมอยู่ด้านนอกเฉยเลย จะว่าไปผมก็ไม่ได้สำคัญกับเขานี่นะ

"เฮ้ยเต้ นอนหรอวะ "

"เออ พวกมึงไปเถอะ เอาไอ้พวกนั้นกลับไปด้วยเลย กูไม่เป็นไรแล้ว จะได้ทำงานทำการกัน"

"พี่โน่ ฟังๆดูเหมือนเต้มันจะงอนๆว่ะ"

"นั่นดิริท กูว่ามันต้องงอนคนบางคน "

"งอนบ้างอนบออะไร กูก็แค่อยากนอนพักให้หายไวๆ จะได้ไม่เป็นภาระใครโว้ย" ผมเริ่มหงุดหงิด เพราะผมป่วยแต่ทุกคนกลับไปเอาใจน้องกั้ง แถมหาว่าผมทำให้เขาต้องไปเจอพวกอันธพาล เออ ผมมันไม่ดีไง ทำอะไรก็ผิด 

"ก็ได้วะ งั้นพวกกูกลับก่อน  "

ไปเลย ไปกันให้หมดเลย ผมดูแลตัวเองได้นี่นะ ...

.
.
.
"เฮ้ยไอ้เต้ กูล้อเล่นว่ะ " ไอ้โน่มากระซิบข้างหูผม

"ล้อไรวะ" ผมหลับตาแต่พูดกับมันส่งๆไป

"พวกกูเพิ่งมากันตอนแปดโมงนี่เอง แล้วชุดนอนมึงยันกางเกงในเนี่ยน้องกั้งเขาเป็นคนเปลี่ยนให้"

ผมลืมตาโพลง รู้สึกว่าหูร้อนๆ

"เมื่อคืนเขาไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะเต้ ร้องไห้ไปคุยกับกูไป แต่ก็พยายามจะดูแลมึงให้ได้ กูก็บอกให้เขาทำโน่นนี่ให้มึงเพราะมึงน่ะเดี๋ยวตัวร้อนเดี๋ยวตัวเย็น ถ้ามึงรู้สำนึกก็เลิกงอนไม่เข้าท่าเลยนะเว้ย"

นั่นเป็นเสียงไอ้หมอริท บ่นผม 

น้องกั้ง ... 



ห้องเงียบลง เพราะทุกคนกลับไปหมดแล้ว 

ผมยังนอนหันหลังอยู่ท่าเดิม พยายามนอนแต่ในหัวยังวนเวียนได้ยินแต่คำบอกเล่าของโตโน่ กับหมอริท 

ผมหันมามองไปรอบๆห้อง แล้วก็ยิ้มขึ้นมาได้ 

ข้างๆเตียงผม คนน้องขดตัวบนเก้าอี้นวมฟุบหลับกับที่พักแขนของเก้าอี้อย่างอ่อนเพลีย

ผมค่อยๆลุกขึ้น เดินไปหาเขานั่งลงมองเรียวหน้ากับจมูกโด่งๆที่โผล่มาจากท่อนแขนเรียวที่เขาใช้หนุนอยู่ ลูบผมเขาเบาๆ

"น้องกั้ง พี่ขอโทษที่พาน้องไปเสี่ยง และยังเข้าใจน้องผิด ไอ้พวกที่วงมันว่าพี่ก็สมควรแล้วล่ะเพราะพี่น่าจะรู้ว่าต้องปกป้องเรายังไงไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ "

ผมรู้สึกว่าใจมันเต้นแรง หรือว่าผมจะยังไม่หายดี แล้วก็ตัดสินใจรวบรวมแรงที่พอมีช้อนตัวหนุ่มน้อยไปนอนไว้ที่โซฟาด้านข้าง จัดให้เขาเหยียดยาวเอาผ้าห่มมาคลุมร่างบางไว้ 

"หลับเหมือนเด็กน้อยจริงๆ" ผมมองหน้าเนียนที่หลับไหล จับมือเขาขึ้นมาแนบแก้ม

เป็นมือของเขาจริงๆที่ดูแลผมทั้งคืน

"ขอบคุณนะครับ น้องกั้ง"

 
น้ำตาผมไหลลงมา ผมดูแลตัวเองมาตั้งแต่เริ่มทำงานเพลง อยู่แบบแมนๆดิบๆ แต่มีคนคนหนึ่งที่ผมเคยทุ่มเทใจให้และเป็นห่วงอย่างที่สุดกลับกลายเป็นคนที่หักหลังทำร้ายผมอย่างแสนสาหัส


แต่สำหรับเขาคนนี้ เราเพิ่งพบกัน หลายครั้งที่ความเอาใจใส่ของเขาทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่โหยหา

อีกครั้ง 

.
.
.


........................................................................................