TaeKang : The Anchor

ลำดับตอนที่ #5 : News5

คฤหาสน์ใหญ่ มีการคุ้มกันแน่นหนา

ชายหนุ่มร่างสมส่วนในชุดดำรีบหลบไปข้างพุ่มไม้เมื่อรถเบนซ์สีดำมืดสนิททั้งคันเลี้ยวเข้ามา ในมือเขายกกล้องขึ้นซูมเข้าไปข้างในกดชัทเตอร์รัวๆ พลันด้านหลังมีมือหนามาตบบ่าเขา ชายหนุ่มตกใจจะร้องขึ้น อีกมือหนึ่งก็มาปิดปากเขาไว้


"คุณกั้ง นี่พี่ตั้มเองครับ จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไป" 


"ห๊ะ พี่ตั้ม ... พี่ตั้มมาได้ไงฮะ"


"คุณเต้เขาไม่ไว้ใจคุณกั้งน่ะสิ เลยให้พี่ตามดูว่าดื้อมาหรือเปล่า แล้วไม่ไปประชุมอย่างนี้ไม่กลัวโดนดุหรอครับ" 


"ก็กลัวฮะ ...แต่กั้งอยากรู้นี่ว่าเขาจะตกลงซื้อขายกันมั้ยแล้วจะนัดลำเลียงไม้เถื่อนพวกนั้นเมื่อไหร่ มันมองไม่ค่อยเห็นเลยอ่ะฮะ กั้งว่า กั้งเข้าไปดูเลยดีกว่านะไหนๆเขาก็นัดกั้งด้วยแล้วนี่ " 

"เฮ้ย คุณกั้งครับ อันตรายนะครับเนี่ย รอเดี๋ยวก่อนนะ เอ้านั่นไงหมวดดิวมาแล้ว"

ชายหนุ่มหันไปหาตำรวจนอกเครื่องแบบที่ชื่อดิว พากำลังมาล้อมคฤหาสน์นี้ไว้ กับช่างกล้องของสถานีคนหนึ่งที่เขาเคยพบ

"นี่ละซินะ คุณวรกรของเจ้าธีระมันเนี่ย เฮ้อ กล้าจริงๆนะหนุ่มน้อย"

ชายหนุ่มยกมือไหว้เขา แล้วทำตาเป็นประกาย


"หวัดดีฮะ เรียกกั้งก็ได้ครับ ...ผู้หมวดให้ผมเข้าไปเถอะนะฮะ เมื่อวาน เอ่อ คุณเต้ ให้ผมไปแนะนำตัวกับพวกเขาแล้ว เขานัดให้ผมมาด้วยนะ เขาว่าอยากได้ล่ามญี่ปุ่นพอดี นะๆๆ ไม่มีอันตรายอะไรหรอกครับ พอรู้วันนัดหมายกับสถานที่ ก็จะรีบออกมานะครับ "



"น้องกั้งครับ นั่นมันหน้าที่ตำรวจไม่ใช่นักข่าวถ้าน้องกั้งอยากทำอย่างนั้นแนะนำให้ลาออกมาเป็นสายสืบนะ พี่จะรับเข้ากรมทันทีเลย ... " 


"โห มามุมเดียวกันเลยแฮะ" เด็กหนุ่มบ่น หมวดดิวยิ้มเอามือไปเคาะหัวเขา พลางคุยกับสายสืบในหูฟัง

"อ้าว ทำไมล่ะ ซวยล่ะ รีบออกมาเลยเดี๋ยวไก่ตื่นหมด"ผู้หมวดทำหน้าเครียด 

"มีอะไรฮะหมวด " ชายหนุ่มถามขึ้น


"พวกมันไหวตัวทัน สายสืบเลยต้องล่าถอยออกมาน่ะครับ เอาไงดี คิดๆๆ ถ้าจับไม่ได้คาหนังคาเขาก็เอาผิดยาก " 


เด็กหนุ่มพยักหน้ายิ้มๆให้เขา พลางชี้มาที่ตัวเองทำมือ โอเค?


...................................................................................................


แปดโมงเช้าในห้องประชุมทีมข่าวหลัก ทุกคนมาประชุมพร้อมหน้าพร้อมตา ขาดก็แต่เจ้าเด็กแว่นจอมดื้อ ที่ผมก็รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน


"เอาหล่ะ ทุกกลุ่มมากันพร้อมเพรียงแล้ว ยกเว้นกลุ่มของพวกคุณสินะ เขาหายไปไหน" 


"เอ่อ คือว่าเขาออกมาตั้งแต่เช้าเลยครับ แต่ว่า....." หนุ่มอาเมนตะกุกตะกัก


"แต่อะไรครับ ...ถ้าพวกคุณมากันไม่พร้อมเนี่ย ผมจะต้องมีบทลงโทษยกกลุ่มนะ "


" ผม .... มาแล้ว ครับ " ชายหนุ่มร่างสูงกระหืดกระหอบวิ่งมายังห้องประชุม เหงื่อโทรมกายเดินเลี่ยงๆมานั่งลงข้างๆอาเมน


"เรานัดกันกี่โมงคุณวรกร " ผมยกนาฬิกาขึ้นชี้ให้เขาดู


"เอ้อผมก็มาแล้วนะแต่ โอ๊ยยย ...พอดีผมท้องเสียฮะ อูย ยังเพลียอยู่เลยเนี่ย หรือว่าที่นี่มีกฎห้ามนักข่าวท้องเสียครับ " เขากระพริบตาปริบๆทำหน้าป่วยๆมองผมอ้อนๆ

"วรกร นายนี่มัน .... เฮ้อ เอาล่ะมาเริ่มประชุมได้" ผมนั่งลงพร้อมทีมข่าวเริ่มให้ทุกกลุ่มรายงานการหาประเด็นข่าวสำหรับเย็นวันนี้

"เมื่อคืนนี้มีการขู่ยกพวกตีกันของสองสถาบันครับ " 

"มันเฝือไปล่ะครับ ยิ่งเราไปออกข่าวมากๆพวกวัยรุ่นจะยิ่งได้ใจ มีข่าวอื่นไหม" ผมค้าน

"พวกเราตามข่าวแม่ป่วย ลูกสาวต้องดูแลแล้วเลยต้องไปขายยาเสพติดค่ะ "

" เอ้อ เดี๋ยวนะ ข่าวนี้เอาไปคุยกับฝั่งข่าวสังคมนะครับ เอ้อ น้องๆทั้งกลุ่มเลยไปหาพี่กวางนะครับ ตรงนี้เรามาหาข่าวหลักกันต่อ " กลุ่มน้องสาวๆก็สวยๆดีแต่ข่าวหน่อมแน้มไปมั้ย ผมต้องการอะไรที่มันท้าทาย ยิ่งช่อง Newstimeคู่แข่งกำลังมาแรงอยู่ด้วย

"พวกเราทำข่าวรถดับเพลิงชนกับรถประปาเมื่อคืนนี้ครับ คือ ..." 

"ห๊ะ พวกคุณล้อผมเล่นหรือเปล่าเนี่ย นักข่าวเราทำกันได้แค่นี่หรอ น้องๆกลุ่มนี้กับกลุ่มแรก ตามพี่สนไปดูการทำงานของนักข่าวใหม่นะครับ ... กลุ่มสุดท้าย มีอะไรมาเสนอบ้าง" ผมหันไปหากลุ่มเด็กดื้อ เป็นหนุ่มอาเมนพูดขึ้น ...

"พวกเรามีสองข่าวครับผม เรื่องแฮกเกอร์ กับเรื่องโรคระบาด เรื่องแรกมีข่าวมาว่าวันนี้แฮกเกอร์จะแฮ๊กสถานีข่าวทั้งหมดของไทยครับ อีกยี่สิบนาทีนี้แหละครับ ผมแนะนำให้ปิดช่องทางเน็ตให้หมดก่อนครับ" 

"ห๊ะ พี่ตูมตาม เชื่อถือได้ไหมครับ " ผมฟังเด็กหนุ่มชื่ออาเมนอธิบายอย่างขึงขังเลยต้องไปถามฝ่ายไอที

"ได้ว่ะเต้ สำนักงานไอซีทีก็บอกมาตรงกัน แต่เขาบอกว่าอีกชั่วโมง น่ะ "

"ยี่สิบนาทีนี้แน่นอนครับผม ปิดเมนเฟรมเลยครับ " เขายังยืนยันหนักแน่น ผมหันไปมองวรกร

"ถ้าเป็นผมจะเชื่อเขาฮะ อาเมนไม่เคยพลาดเรื่องไอทีครับ เพราะว่า เอ่อ คุณพ่อเขาเป็น CIA อ่ะนะฮะ " เด็กหนุ่มหน้าใสเอามือเท้าคางพูดไปเรื่อยๆ ว่าแล้วเชียวว่าผมคุ้นๆนามสกุลเขาที่ไหน

" เอ้าพี่รออะไรครับ ดำเนินการ แล้วทำสกู๊ปข่าวด่วนด้วย อาเมนคุณไปช่วยพี่ตูมตามเลยครับ " หนุ่มอาเมนยิ้มดีใจหันไปหาวรกรแล้วหอบโน๊ตบุ๊ควิ่งออกไปกับเพื่อนอีกคน

" เฮ้อ แล้วอีกเรื่องล่ะ " ผมหันไปหาวรกร เขาชี้สาวน้อยใส่แว่นข้างๆที่ยกมือขึ้นอย่างกลัวๆ

"บิวตามเรื่องโรคระบาดจากอเมริกากำลังเข้าเอเชียค่ะ เกาหลีใต้ประกาศงดนำเข้าไก่แล้วแต่ของเรายังรออยู่เลย หนูเลยโทรไปหากรมควบคุมโรค เขาเพิ่งประชุมเสร็จเมื่อกี้นี้ก็เลยจะให้เราช่วยประกาศให้ค่ะ " ยัยหนูบิวทำหน้าเกรงๆหลบหลังวรกร

"ดีมากครับ งั้นน้องบิวช่วยไปกับพี่โดมเลยนะครับเราจะเอาเข้าข่าวสิบโมงนี้พร้อมกับเรื่องไวรัสของอาเมน " ผมสั่งเสร็จหญิงสาวสองคนก็ลุกออกไป

.
.
.
ผมนั่งถอนหายใจ พลางนึกได้ว่า งั้น ในห้องนี้มีแค่ผมกับเด็กวรกรสองคนสินะ

แต่...ทำไมเงียบจัง

เขานั่งฟุบลงไปกับโต๊ะ !!! 

"วรกร คุณวรกร ตกลงคุณจะมานอนต่อที่นี่หรือไง .... คุณ ห๊ะ "

ผมเดินไปหาเขย่าหัวไหล่เขา พลันมือผมติดเลือดสีแดงสดจากตัวเขา

"วรกร วรกร...ว.. น้องกั้ง น้องกั้ง ใครอยู่ข้างนอก ไปตามหมอมาให้หน่อย มีคนป่วย "

ผมสำรวจดูแผลเขา น่าจะเป็นการถูกยิง! ผมช้อนตัวชายหนุ่มอุ้มเขาแล้วรีบเดินพาลงไปที่ห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว ทีมข่าวด้านนอกโกลาหลตกใจกับสภาพชายหนุ่มที่ตอนนี้หมดสติ เลือดของเขาท่วมเสื้อเชิ๊ตสีขาวของผม

"พี่ตั้ม เอารถออกด่วนผมจะพาเขาไปโรงพยาบาลเอง คุณพยาบาลไปช่วยผมห้ามเลือดเขาบนรถนะครับ เร็วๆเข้า" 

ผมนั่งอยู่ในรถช่วยถอดเสื้อเขาออกจับตัวเขามานั่งพิงอกไว้ให้พยาบาลจัดการห้ามเลือดที่หัวไหล่และพันแผลปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เด็กหนุ่ม 

"ใจดีๆไว้นะวรกร น้องกั้ง " ผมมองเด็กหนุ่มอย่างสงสารปนโกรธที่เขาไปหาเรื่องจนเจ็บตัว

.
.
.

หน้าห้องฉุกเฉิน ผมเดินไปเดินมารอการผ่าตัดเอากระสุนออกแม้จะไม่รุนแรงเพราะไม่โดนจุดสำคัญแต่ผมก็ห่วงเขาอยู่ดี มันเป็นความผิดของผมที่ให้เขาไปช่วยงานทั้งๆที่เขายังเด็กอยู่

พี่ตั้มเล่าให้ฟังว่าเจอวรกรตอนหกโมงเช้า... พอเขาอ้อนขอเข้าไปสืบให้สักพักก็ได้ความเขาก็จะกลับออกมา แต่บังเอิญพวกมันเกิดเขม่นกันเองคว้าปืนมาไล่ยิงกัน ชายหนุ่มรีบหลบออกมาได้วิ่งมาขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ที่ผมให้พี่ตั้มขับไปคอยดูเขา พี่ตั้มรีบขับพาเขามาส่งที่สถานีโดยไม่รู้ว่าชายหนุ่มโดนลูกหลง

ไฟห้องฉุกเฉินดับลงแล้ว คุณหมอเดินออกมาบอกผลว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว พยาบาลพาเขาไปยังห้องคนไข้รอพักฟื้นดูอาการสักสองสามวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้ แต่ต้องพยาบาลให้ดีอย่าให้แผลติดเชื้อ

"ขอบคุณครับคุณหมอ ผมเข้าไปเยี่ยมเขาได้มั้ยครับ "

"ได้สิครับ ดีเลยครับคุณเต้ เพราะเขาเพ้อเรียกชื่อคุณน่ะครับ "

"เรียกชื่อผม ?"

"ครับ เขาบอกว่าพี่เต้อย่าดุกั้งนะ อะไรประมาณนี้อ่ะครับ"

"อ่อ ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวไปดูเขานะครับ " 

ผมทำหน้าเจื่อนๆ เดินเลี่ยงไปเข้าห้องเจ้าเด็กดื้อจอมแสบ

.
.
.

ผมยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองใบหน้าคมคายตายังหลับอยู่ จมูกเขาโด่งเป็นสันขนาดนั้นไม่ดื้อก็แปลกแล้ว ปากบางขยับอีกละ

ผมเดินเข้าไปใกล้ เขาเรียกชื่อผม 

"พี่เต้ ... พี่เต้ฮะ อย่าดุกั้งนะ/// "


"คุณวรกร วรกร... น้องกั้ง  ผม เอ่อ พี่เต้อยู่นี่นะ ไม่ดุครับไม่ดุ "เฮ้อ เด็กอะไรจะมากลัวผมจนเพ้ออย่างนี้เนี่ย ผมยิ้มส่ายหน้านั่งลงข้างๆลูบผมเด็กน้อย

เขาปรือตาขึ้นมามอง ผมเอียงคอมองเขาตอบ

"ไงครับคุณน้องกั้งคนเก่ง ฟื้นแล้วหรอเป็นยังไงบ้างล่ะ" ผมยิ้มๆถามอาการเขา

"คุณ โอ๊ะ โอ๊ยยย " เขาขยับจะลุกขึ้น ผมต้องเข้าไปประคอง

"อย่าขยับซิครับน้องกั้ง เอาอะไรให้พี่เต้ทำให้นะครับ "

"พี่เต้ หรอฮะ " 

"อ้าว ก็น้องกั้งเพ้อเรียกแต่พี่เต้ๆ อยากให้เป็นพี่เต้ ก็ได้ครับ แต่น้องกั้งต้องเชื่อฟังพี่เต้นะ ตอนนี้นอนก่อนครับ แผลยังไม่หายดี " 

"เอ๊ะ แล้วกั้ง เป็นอะไรฮะ คุณ เอ่อ พี่เต้" 

"คุณน้องกั้งครับ คุณน้องกั้งเนี่ย โดนยิงนะครับ อะไรจะไม่รู้ตัวขนาดนี้"

"ก็ กั้งรีบมานี่ฮะ กั้งกลัว คุณ เอ่อ พี่เต้ ดุเอา "

ผมส่ายหน้าเพลียๆ กับอาการกลัวเกินเหตุของเขา นี่ผมน่ากลัวยิ่งกว่ากระสุนปืนอีกหรอเนี่ย

"เอาล่ะ พี่เต้ไม่ดุนะ น้องกั้งช่วยนอนลงอย่าขยับ แผลปริขึ้นมาเลือดออกล่ะโดนเย็บใหม่แน่น่ากลัวกว่านะครับ" ผมประคองเขานอนลง

"พี่เต้ครับ กั้งชอบเรียกแบบนี้นะดีกว่าคุณเยอะเลยฮะ " เด็กหนุ่มยิ้มให้ผม

"ครับคุณน้องกั้ง เฮ้อ ก็ฟังดูดื้อน้อยกว่าวรกรเยอะนะ เอ้านอนซะ เดี๋ยววันนี้พี่เต้เฝ้าให้เองนะครับเพราะน้องกั้งต้องมาเจ็บเพราะพี่ ..." ผมมองเขายิ้มตอบ

"ขอบคุณฮะ แล้วพี่เต้ไม่ไปอ่านข่าวหรอครับ " 

"ฮึๆ อ่านไม่ได้ครับวันนี้ ระบบถูกปิดหมด แฮกเกอร์มันแฮกจริงๆอย่างที่อาเมนว่า กว่าจะเปิดให้เราทำงานได้อีกทีก็พรุ่งนี้ ตอนนี้เลยต้องออกอากาศแห้งไปก่อนน่ะ " 

ผมลุกขึ้นมาดึงผ้าห่มคลุ่มตัวลูบผมหนุ่มน้อยเบาๆนั่งมองเขาไม่ช้าเขาก็หลับไป

ผมมองมือถือที่มี missed call จาก หมวดดิว เพื่อนซี้ผมเป็นร้อยๆ จนมันส่งเป็นข้อความมาบอกว่าจับกุมเหล่าร้ายได้แล้วอยากจะขอบคุณน้องกั้งของผม ห๊ะ ของผมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

มันยังไม่รู้เล้ยว่าน้องเขาถูกยิง ผมเลยขี้เกียจบอกอะไร ไว้พรุ่งนี้ค่อยโทรหาละกัน

ผมจับมือเด็กน้อยขึ้นมากุมไว้ นึกถึงตอนที่ผมเป็นนักข่าวใหม่ไฟแรงก็เกิดเหตุการณ์คล้ายๆกันแต่ของผมเป็นพวกอันธพาลมันตามมารุม ผมข้อเท้าแพลงแต่ต้องซ่อนตัวไว้ทั้งคืน ทั้งหนาวทั้งกลัวต้องสะกดใจอยู่คนเดียวจนเช้ารอรุ่นพี่มาช่วย ผมคิดไปว่าถ้าพวกรุ่นพี่เอาใจใส่กว่านี้ผมคงไม่ต้องร้องไห้เพราะความกลัวขนาดนั้น ...เขาก็คงรู้สึกไม่ต่างจากผมแต่ตอนนี้เขามีผมอยู่ด้วยไม่ได้อยู่ลำพังนะ น้องกั้ง 

.........................................................................................................................................................