KangCD Bromance: คู่แสบ (กั้งซีดี)

ลำดับตอนที่ #4 : ผู้คนที่หวลคืน

ทายาทรุ่นที่ 3 ของบริษัทข้ามชาติอันดับต้นๆของเอเชีย ผลิตและนำเข้ารถซูเปอร์คาร์ยี่ห้อดังจากทุกแหล่ง ได้รับการเปิดตัวอย่างเป็นทางการในงานเลี้ยงขอบคุณสื่อมวลชนและลูกค้าวีไอพี

"สวัสดีท่านผู้ชมและยินดีต้อนรับแขกพิเศษที่มาในงานเปิดสาขาของเพิรล์กรุ๊ป ภูเก็ต แหล่งท่องเที่ยวและเศรษฐกิจของประเทศไทย พร้อมกับเปิดตัวผู้บริหารคนใหม่ที่จะมารับตำแหน่งประธานของกรุ๊ปยังไม่เคยออกงานที่ไหน อีกสักครู่ท่านก็จะได้พบกับเขา แต่ตอนนี้ขอเชิญทุกท่านลงทะเบียนลุ้นรถซูปเปอร์คาร์ เรดเฟอรารี่ คันนี้ และความบันเทิงที่ทางบริษัทเตรียมไว้ให้"

เสียงพิธีกรชื่อดังของช่อง YK ประกาศในงานและเริ่มการถ่ายทอดสด Event ยิ่งใหญ่อลังการซึ่งผมและเพื่อนๆได้รับเชิญมาด้วยเส้นของครูใหญ่ บอกว่าเจ้าของเป็นผู้อุปถัมภ์โรงเรียนของเราเลยอยากให้พาศิษย์เก่ามาร่วมงานด้วย และอาจจะได้ร่วมงานกับทางบริษัทในอนาคต

"เฮ้ยซีดี แม่งแต่งซะโก้"

"555 จูเนียร์ เจเจ พวกมึงก็ใช่ย่อย แต่สีสันเกินรับไหวว่ะ นี่คนหรือสลิ่ม"

"เออ เรื่องของกู งานโคตรอลังการ ตื่นเต้นว่ะ"

"นี่พวกนายอย่าทำเป็นบ้านนอกเว้ย"

"อ้าว ไอ้คุณจิ้ง พูดให้ดีๆ ใครบ้านนอกวะ"

"เออ พวกกูมาจากกรุงเทพนะโว้ย"

ผมส่ายหน้าให้กับความเกรียนของเพื่อนๆ ไม่ว่าจะจบไปนานเท่าไหร่ก็ยังเป็นเหมือนเด็กๆ

ถ้าเขาอยู่ด้วยตอนนี้ จะเปลี่ยนไป หรือว่าจะเป็นเหมือนเดิมนะ

พี่กั้ง

...............................................................


.
.
.

"พี่กั้งรีบหนีไปนะ เรื่องมันร้ายแรงมากพวกมันหาว่าพี่ทำร้ายคนจะมาจับตัวไป"

"แต่พี่ไม่ได้ทำ"

"พวกเราก็รู้ แต่ไปก่อนเถอะนะ ไว้ค่อยสู้คดี"

"แต่"

"เราสาบานกันไว้แล้ว ถ้าพี่เกิดเรื่องผมจะไม่ทิ้งพี่ ถ้าพี่ยืนยันจะอยู่ ซีดีคนนี้จะรับผิดด้วย"

"ได้ไง นายไม่ได้มีส่วนรู้เห็น"

"ก็ต่อยคางไอ้ตัวโตนั่นไง มันเลยแค้นมาลงที่พี่ ไม่รู้ล่ะถ้าพี่ไม่หนีก็จะให้ตำรวจจับด้วย"

คนพี่ไม่ตอบ แต่เดินนิ่งๆมาสวมกอดผม ผมตบหลังเขาเบาๆสักพักจะผละออกมา แต่เขารั้งตัวผมเข้าไปกอดไว้ต่อ มีน้ำชื้นๆที่คอเสื้อผม เขาร้องไห้...

"พี่จะไม่ลืมนาย พี่สัญญา"

"ผมก็เหมือนกัน พี่ต้องรีบไปแล้วนะ เอ้านี่เสบียงแล้วก็เงินที่พวกเรารวบรวมเผื่อพี่ต้องใช้"

"หึๆ ไม่ต้องห่วงหรอกชั้นเอาตัวรอดได้ "

"เราเป็นห่วงพี่ แต่อย่าส่งข่าวมานะเดี๋ยวพวกมันจับได้ รับไปเถอะ น้ำใจของพวกเรา"

เขาผละมามองตาผม เช็ดน้ำตาตัวเองแล้วก็มาเช็ดให้ผมด้วย รับของและเงินแล้วก็รีบปีนรั้วโรงเรียนออกไปโดยมีพี่อาร์มารอรับ

"พี่กั้ง"

"ว่าไง"

"ดูแลตัวเองนะ"

"นายด้วย ซีดี"


นั่นเป็นครั้งสุดท้ายพี่เราเจอกัน



จนผมเจอไอ้พวกที่ตามมาคิดบัญชีถึงได้พบเขาที่เสี่ยงออกมาช่วยผม 

.
.
.


....................................................................


"เอาล่ะครับ ตอนนี้เป็นเวลาระทึกใจเพราะ เราจะจับรายชื่อผู้ที่ได้รางวัลต่างๆ ใครยังไม่ได้ใส่ชื่อขอให้รีบนะครับ"

"ซีดี เอ้าเขียนชื่อซะ"

"บิว มุก มาด้วยหรอ"

"อือ ก็ครูเต้บอกว่าผู้ใหญ่เชิญมาอ่ะ"

"แกเป็นใครกันแน่นะ นี่เท่าที่เห็นมีแต่รุ่นเรา"

ผมรับบัตรมากรอกชื่อลงไปงั้นๆ หย่อนใส่กล่องพลางมองไปที่เรดเฟอรารี่ มันสวยมากก็จริงแต่สีแดงเพลิงสดขนาดนี้ใครได้ไปขับคงจะเด่นทั้งถนน คนรวยมักเล่นอะไรแปลกๆนะ 

"ไม่ร่าเริงเหมือนเคยเลยนะซีดี"

"ใช่ๆ มุกก็ว่างั้น"

"นี่ก็ปีกว่า นายยังทำใจไม่ได้หรอ"

"ไม่รู้สิ พวกเราอยู่สุขสบายได้เรียนต่อได้ทำงาน ก็เลยอดนึกถึงเขาไม่ได้"

"พี่ปู้เขาบอกว่าเด็กคนที่ถูกทำร้ายน่ะฟื้นแล้วนี่ ชี้ตัวได้แล้วบอกว่าไม่ใช่พี่กั้ง"

"งั้นเขาทำไมไม่ออกมาล่ะ หรือว่าจะไปหลบที่ต่างประเทศวะซีดี"

"ไม่รู้ว่ะจูเนียร์ เฮ้อ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่เห็นเขาอีกเลย ไม่รู้ว่าไปลำบากอยู่ที่ไหน"

พวกเราจับกลุ่มพูดคุยสักพัก ก็ได้ยินเสียงดนตรีคึกคักบ่งบอกการจับรางวัลใหญ่

.
.
.

ผมเดินไปรอบๆ ก็ไปชนกับบริกรสาวคนหนื่งที่ทำของหล่นออกมาจากถุงใบใหญ่ สิ่งๆนั้นทำให้ผมหูอื้อตาลาย รองเท้าสีแดงคู่นั้น ผมจำได้ดี .... 

"ขอโทษค่ะ ขอทางนะคะ"

"เดี๋ยวครับ รองเท้าคู่นี้..."

"เอ่อ คนจัดงานให้เอาเข้าไปหลังเวทีน่ะค่ะ"

"แล้วเจ้าของมันล่ะครับ"

ผมระร่ำระลักถามพลางเขย่าตัวเธอ...


"เฮ้ยซีดี ได้ยินมั้ยวะ"

"ดีใจด้วย เฮ้ย เป็นไรวะเพื่อน ตกใจมากเหรอ"

จู่ๆผู้คนก็มารุมล้อมผม เธอคนนั้นก็โค้งให้แล้วเอาถุงรองเท้าเดินจากไป ผมพยายามจะเข้าไปถามต่อ แต่ก็ถูกเพื่อนๆและหลายคนมารั้งไว้ 

"อะไรกันวะ"

"ขึ้นไปบนเวทีสิวะ ชื่อมึงไง"

"ไปทำไม อะไร"

"ไอ้เชี่ยนี่ เบลอหรือไงวะ ก็มึงได้รางวัลใหญ่เฟ้ย ฮ่ะๆๆๆ แม่งโคตรโชคดี"

แสงสีวูบวาบส่งมาที่ผม มีคนใส่สูทเข้มสองคนมาพาผมขึ้นเวที บอกว่าเป็นผู้โชคดี 

.
.
.

"ยินดีด้วยครับคุณกันต์ธีร์ คุณได้เป็นเจ้าของเรดเฟอรารี่คันนี้ แหมโชคดีจริงๆ และเขาก็เป็นศิษย์เก่าโรงเรียนที่บริษัทเพริล์กรุ๊ปให้การสนับสนุนอยู่ด้วย รอสักครู่ท่านประธานจะมามอบให้นะครับ"

ผมก็ลอยๆเดินขึ้นไป กวาดตามองหาสาวที่ถือถุงใบใหญ่มีรองเท้าสีแดงอยู่ในนั้น 

ไม่มี เธอหายไปแล้ว ผมจะทำยังไงดี ผมต้องเจอเจ้าของมัน

"เอาล่ะครับ ถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอย เชิญผู้มอบรางวัล และเป็นประธานใหญ่ของเรา ขอเสียงปรบมือต้อนรับด้วยครับ"


คราวนี้แสงสีอลังการ พร้อมเพลงเร้าใจ ผมยังชะเง้อไปที่ๆพอจะเจอเธอคนนั้น

"และนี่ก็คือประธานของเรา ทายาทรุ่นที่ 3 คุณวรกร ศิริสรณ์ หรือคุณกั้งครับ"

ผมแทบหยุดหายใจ ค่อยๆหันไปมองคนที่เดินขึ้นมาบนเวที 

ชายหนุ่มรูปร่างสง่างาม


ในชุดสูทเนี๊ยบสีดำสนิท สวมแว่นตาดำ แต่...



รองเท้าผ้าใบ สีแดง



คู่ที่ผมจำได้แม่น



มือเรียวค่อยๆถอดแว่นตาออก เดินมาใกล้ผม



"ดีใจที่ได้พบนนายอีก ซีดี


.
.
.


มือเรียวอบอุ่นยื่นมาจับมือผม ส่งกุญแจรถคันหรูให้

พบเหม่อมองจมูกโด่งเป้นสัน ปากสวยยิ้มที่ไปพร้อมๆกับตากลมใสมีประกายเจิดจ้าคู่นั้น


"นาย.... พะ พี่กั้ง!!!"

.....................................................................