ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : News4
วันนี้ผมน่าจะว่างจริงๆซะที อุๆ ก็ดีเหมือนกันที่มีเด็กใหม่เข้ามาจะได้แบ่งเบาภาระเรื่องการหาประเด็นข่าว แต่ก็ไม่ค่อยจะใช่หรอกระหว่างชิวๆผมก็ต้องสอดส่ายหาข่าวไปด้วยตามสัญชาติญาณน่ะครับ
พี่ตั้มเขาขอลาพาลูกกับภรรยาไปเที่ยวหนึ่งวัน ผมเลยว่าจะขับรถ...เล่นกินลมชมวิว เปิดประตูขึ้นรถได้ก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าสะพายสีน้ำตาลคุ้นๆตาแต่ไม่ใช่ของผมนี่ ของใครหว่า...
"กระเป๋าเจ้าเด็กแว่นนั่น.. คงลืมไว้เมื่อคืน " ผมก็ไม่อยากใส่ใจอะไรนัก เอ แต่มีอะไรสำคัญที่เขาต้องใช้ป่าวหว่า ไม่หรอกไว้พรุ่งนี้ค่อยให้พี่ตั้มเอาไปคืน แต่เขาจะใช้วันนี้ล่ะ
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นไป วันนี้มันวันหยุดผมนะต้องใช้เวลาให้ตัวเองสิ ผมสตาร์ทรถ กด GPS เปิดเพลงฟังสบายๆแล้วขับรถไปเรื่อยๆช่างสุขใจ
"You are arrived at the destination ... Kang's resident"
"ห๊ะ อะไรนะ ทำไมผมขับมาที่นี่ล่ะ ก็เบอร์ 3... โอ๊ย สงสัยพี่ตั้มล่ะสิเนี่ย " ปกติรถผมจะตั้ง Destination ไว้เบอร์ 1 คือบ้าน เบอร์ 2 คือสถานี และเบอร์ 3 คือ Polo Club ที่ผมจะไปออกกำลัง ไดร์ฟกอล์ฟ นั่งดูสาวในวันว่างๆ แต่นี่อะไร ผมกดเบอร์ 3 มันดันพาผมมาที่นี่ คอนโดของเจ้าเด็กหนุ่มวรกร นั่น
"กลับไปต้องเฉ่งพี่แกซะหน่อย มันสำคัญขนาดต้องเมมไว้เลยรึเนี่ย เฮ้อ เอ้าไหนๆก็มาแล้วเอากระเป๋าไปฝากไว้ให้ก็แล้วกัน พี่ตั้มนะพี่ตั้ม" ผมจอดรถแล้วใส่แว่นดำหยิบกระเป่าออกมาเดินตรงไปที่ Lobby ของคอนโด พลันเห็นร่างสูงโปร่งเดินลงมาประจัณหน้ากับผมพอดี
เขาไม่ได้สวมแว่น ทำผมเสยเปิดหน้าผากส่งสายตาคมวิบวับมองผมอย่างสงสัย ผมเพิ่งจะสังเกตุเห็นจมูกโด่งนั่นเป็นสันเด่นมาก ผมถอดแว่นตาดำออกช้าๆ พลางยื่นกระเป่าคืนให้เขา
"เอ่อ คุณเต้ คุณ" เขาทักผม ไม่ยอมยกมือไหว้อีกล่ะ
"เอ้า นี่กระเป๋านายใช่มั้ย มันติดอยู่ในรถผมน่ะ พอดีผ่านมาเอามาคืนให้เผื่อนายจะใช้อะไร" เขารับกระเป๋าไปแบบงงๆ พลางยิ้มให้
"ขอบคุณครับ คุณนี่ก็ใจดีเหมือนกันแฮะ เห็นเก็กๆ อิอิ งั้นช่วยไปส่งผมหน่อยดิครับ รถผมม้นไม่ติดนัดกับผู้หมวดว่าจะไปที่ สน. ด้านหน้านี่แหละ สายแล้วเดี๋ยวไม่ทัน ไปฮะไปๆ " ผมยืนงงอยู่เขาก็ลากพาผมกลับออกไปจากคอนโดไปที่รถ ผมยังเลื่อนลอยกดเปิดประตูให้เขาแล้วก็ขึ้นไปเด็กหนุ่มก็มานั่งชี้ทางให้ผม
ห๊ะ ทำไมผมต้องมาขับรถให้เขาด้วยล่ะเนี่ย
"ถึงแล้วฮะคุณเต้ คุณจะลงไปด้วยมั้ยหรือจะกลับเลยล่ะ แต่ถ้าคุณมาแนะนำตัวให้ผมคงได้ข่าวมาง่ายกว่านะเนี่ย " เขาทำหน้าตาอ้อนๆทำปากจู๋ยู่หน้าคาวาอี้ หือ.. นี่มันคนละคนกะเด็กแว่นเมื่อวานหรือเปล่าเนี่ย ผมยังไม่ทันคิดอะไรผู้หมวดประจำ สน. ก็เดินมาหาเขาหันมาทักทาย ตะเบ๊ะให้ผม
"สวัสดีครับคุณเต้ โห ยินดีมากๆที่คุณมาด้วยนะครับ เชิญข้างในก่อนมั้ยครับ วันนี้มีคดีเยอะเลยน้องกั้งเขาก็ไม่แน่ใจว่าจะทำข่าวไหน คุณจะแนะนำเขาได้ดีกว่านะครับเนี่ย" ผมยิ้มเจื่อนๆจำเป็นต้องลงจากรถไปกับผู้หมวด ผมแทบไม่ได้พูดอะไรเท่าไหร่เพราะทั้งตำรวจประชาชนต่างก็มารุมถ่ายรูปกันไปมา ส่วนเด็กหนุ่มวรกรแต่งตัวทะมัดทะแมงหน้าตาวิ้งๆสะพายกล้องเดินสัมภาษณ์คนโน้นทีคนนี้ทีอย่างคล่องแคล่ว ผมยิ้มพลางนึกถึงต้วเองตอนเป็นนักข่าวใหม่ๆ ไฟแรงแบบเขานี่เลย
สักพักเขาก็เดินมาร่ำลาผู้หมวดที่ขอถ่ายรูปคู่ของผมกับเขาไว้ด้วย
"มีคดีเยอะนะฮะวันๆนึงเนี่ย ผมควรจะเลือกให้คุณหรือว่าจะรอไปวันพรุ่งนี้เลยล่ะฮะ คุณเต้ ... หือ คุณเต้ฮะ มีอะไรป่าวครับ" เด็กหนุ่มที่นั่งลงในรถผมพูดคุยพลางเปิดดูภาพในกล้อง ผมก็ขับรถออกไปเรื่อยๆ ...
"นายนี่เป็นคนสองบุคลิกหรือยังไง เมื่อวานอย่างนึงวันนี้อย่างนึง " ผมสงสัยและตัดสินใจถามเขาตรงๆ
"555 ป่าวหรอกครับ แต่ผมเลือกที่จะใช้บุคลิกให้เหมาะกับสถานการณ์ไม่ให้มีปัญหาน่ะ" เขาหัวเราะเสียงสดใส ตากลมโตมองไปไกลๆ ผมเข้าใจสิ่งที่เขาพูดดี
"แล้วพรุ่งนี้จะเป็นบุคลิกไหนอีกล่ะ " ผมชักรู้สึกสนุกกับความคิดของหนุ่มคนนี้
"ระหว่างเมื่อวานกับวันนี้ฮะ มันควรจะพอดีเสียทีนะ ... เอ ว่าแต่ว่า ทำไมคุณเต้ถึงได้ยอมทำตามผมล่ะฮะเนี่ย นี่มันไม่ใช่ตัวคุณเลยนี่นะ" เขาหันหน้าเรียวมามองผมขมวดคิ้วเข้ม
ผมเลี้ยวรถเข้า Polo Club หยุดรถแล้วหันมามองเขา
"วรกร เมื่อวานนี้น่ะ ผมขอโทษที่ว่าคุณในห้องประชุมทั้งๆที่ความจริงคุณก็คิดถูกแล้ว" ผมพูดจากใจจริงๆ
"หือ คุณเต้ ขอโทษผมเนี่ยนะ สมแล้วที่เป็นคุณทั้งๆที่ผมก็กวนใส่คุณแรงอยู่เหมือนกัน ไม่โกรธหรอฮะ " ชายหนุ่มส่งตาคมมองผมเหมือนจะค้นหาความจริง
"โกรธสิแต่ผมเป็นคนไม่คิดแค้น อืมม์ ผมอ่านประวัติคุณว่าเคยแลกเปลี่ยนไปเป็นนักข่าวที่ญี่ปุ่นด้วยสินะ ...เมื่อกี้ผมช่วยธุระคุณเสร็จแล้วตอนนี้คุณช่วยผมมั่งได้มั้ยล่ะ กล้ามั้ย " ผมมองเขาอย่างท้าทาย
"กล้าสิฮะ บอกมาเลย " อะไรกัน ชายหนุ่มคนนี้ตอบแบบไม่ลังเล
"ดี งั้นตามผมมา เอ่อ วันนี้คุณเป็นเด็กญีปุ่นนะทำตัวให้หล่อที่สุดล่ะ มีเสน่ห์เท่าไหร่งัดออกมาใช้ด้วย " ผมหันไปนัดแนะกับชายหนุ่ม
.....................................................................................
ที่ Polo Club วันนี้ ผมได้ยินจากเพื่อนตำรวจมาว่าจะมีนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นมาทำการค้าลับๆกับไฮโซคนนึ่ง นัดหมายกันที่นี่ ผมน่ะออกไปหาข่าวเองไม่ได้เพราะมีแต่คนรู้จัก วันนี้จึงลองทดสอบเด็กหนุ่มคนนี้ซะเลย
ผมมานั่งจิบไวน์ในมุมลับตาคน เฝ้าดูเด็กหนุ่มวรกรที่พาร่างสมส่วนหน้าตาหล่อเหลาไปเดินชนกับนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นคนนั้นที่ยืนคุยอยู่กับไฮโซสาวแต่งตัวจัด ได้ผลมาก เพราะเขาคงพูดคุยเป็นภาษาญี่ปุ่นได้ถูกใจทั้งคู่จนนักธุรกิจคนนั้นให้นามบัตรเขามา ส่วนสาวไฮโซก็มองเขาตาไม่กระพริบ ชายหนุ่มยื่นแขนให้เธอเกาะพาเดินไปนั่งที่ชุดรับแขกกลางคลับ พูดคุยต่ออีกเล็กน้อยเขาก็ทำท่าจะลากลับลุกขึ้นยืนโค้งให้ทั้งสอง เดินมาผ่านผมไปขยิบตาให้
มองจนปลอดคนสักพักผมก็ตามเขาออกไป
ผมขับรถออกไปรับเขาที่รออยู่ตรงทางออก เราสองคนบึ่งออกไปจากคลับ
"ได้เรื่องแล้วครับคุณเต้ สองคนนั่นดูเหมือนไว้ใจผมนะ นัดให้ผมไปหาพรุ่งนี้ด้วย " เขายื่นนามบัตรชาวญี่ปุ่นให้ผมแล้วอธิบายเรื่องราวให้ผมฟัง
"เก่งมากจริงๆนะคุณวรกร ทักษะของคุณยอดเยี่ยมน่าสนใจ...อืมม์ แต่พอแค่นี้แหละครับที่เหลือให้ทีมข่าวเขาจัดการเพราะมันอาจมีอันตราย เอาล่ะ งั้นผมจะพาคุณไปเลี้ยงขอบคุณนะ "
เด็กหนุ่มพยักหน้าให้ผมแต่นัยน์ตายังเหมือนไม่ยอมปล่อยวางงานนี้ อาหารกลางวันของเราก็ง่ายๆครับ เป็นFood Republic ที่ห้างหน้าคอนโดเขาเพราะเด็กหนุ่มมีนัดต่อกับกลุ่มเพื่อนๆทีมที่ต้องเสนองานพรุ่งนี้ ผมมาส่งเขาหน้าคอนโดแล้วสัมทับเขาอีกครั้ง
"พรุ่งนี้อย่าสายนะวรกร แล้วก็อย่าตามเรื่องชาวญี่ปุ่นกับไฮโซนั่น ผมเห็นนะว่าหน้าตาคุณยังไม่ค่อยอยากปล่อย เดี๋ยวมีอะไรผมจะอัพเดทให้ฟังนะ" ผมพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
"ฮะ ก็ได้ฮะ มีอะไรต้องบอกผมนะ ผมอยากช่วย " ดวงตาเขาเป็นประกาย เด็กหนุ่มคนนี้มีจิตวิญญาณนักข่าวเต็มตัวจริงๆ
เราร่ำลากัน โดยที่เขาก็ยังไม่ไหว้ผมอยู่ดี เฮ้อ เอาเหอะผมเหนื่อยแล้ว
.
.
.
"โดมครับ ผมคิดว่าผมได้ผู้ประกาศข่าวมาแทนยัยฝันแล้วครับ พรุ่งนี้จะบอกรายละเอียดนะครับ" ผมยิ้มพลางพูดกับ producer ของทีมเรา เขาคนนี้แหละเหมาะมากๆ แล้วเขาก็ไม่ได้พยศแล้วด้วย ...
.....................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น