ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : drama3
ดึกแล้ว .... ผมเดินตัวปลิวฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีมาซื้อตั๋วขึ้นรถ BTS เดินทางกลับไปที่พัก
ได้เวลาเริ่มชีวิตการเป็นนักเขียนแล้วนี่นะ แม้ว่าบทของผมยังไม่ได้รับพิจารณาแต่ว่าผมได้เป็นทีมเขียนบทละครจริงๆแล้ว โอ้ว นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย !
ดีใจสุดๆ ที่พี่แก้มยินดีจะสอนและปรับงานเขียนของผม เธอวิจารณ์ได้อย่างมืออาชีพทำให้ผมรู้ข้อบกพร่องของตัวเองและนำไปแก้ไข โห ได้ครูระดับนี้มาช่วยเชียร์ ช่างเป็นบุญของวรกร
"อ้าว เลยสถานีล่ะ ฮึๆ " ผมคิดอะไรเพลินๆจนเลยสถานีพร้อมพงษ์ที่จะลงซะงั้น
ไม่เป็นไรลงเดินย้อนเอาก็ได้ อากาศดี ลมเย็นๆ ชีวิตกำลังมีความสุข ....
.
.
.
"เฮ้ย นั่นไงซีดี ซีดีจริงๆ ด้วย ไปเร็วๆพวกเรา " เสียงคนกลุ่มใหญ่ทั้งชายหญิงส่งเสียงอยู่ไกลๆแล้ววิ่งมาทางผม ดูเหมือนพวกเขากำลังตามหนุ่มคนหนึ่งที่วิ่งหนีมาชนกับผมเข้าอย่างจังจนผมเซไป
"เย้ย เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย .... " ผมกำลังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เดาไม่ออกนี่
"ขอโทษครับ " เจ้าคนที่ชนผมพูดเบา อ้าว แล้วทำไมมาลากมือผมวิ่งไปด้วยล่ะเนี่ย
"เฮ้ย คุณจะลากผมไปด้วยทำไมเนี่ย " ผมโวยวายแต่ก็ยังต้องวิ่งไปตามแรงดึงของเขา
"ถ้าคุณไม่วิ่ง อาจจะเจ็บตัวน่ะนะ " คนในแว่นดำสวมหมวกหันมาบอกผม นี่มันจะห้าทุ่มนะเขาจะใส่แว่นดำทำไมกัน
.
.
.
ผมไม่ไหวจะวิ่ง เลยดันเขาลัดเลาะมาในตรอกเล็กเพราะแถวนี้ผมคุ้นชิน
สักพักก็เห็นกลุ่มคนที่วิ่งตามมาวิ่งเลยพวกเราไป เราสองคนพากันหอบหายใจตัวโยน
"นี่ ...คุณหนีเจ้าหนี้หรือไงกัน หรือเป็นพวกแก๊งค์อันธพาล "
"โอ๊ย เดี๋ยวนะขอผมหอบหายใจก่อน เฮ้อ อธิบายยากมากๆ "
"ไม่ต้องอธิบาย ทางใครทางมัน เสียงมู๊ดหมดคนกำลังอารมณ์ดีๆ"
"เดี๋ยวสิฮะ ผม เอ่อ ขอบคุณมากนะ แต่ว่าเอ่อ ผมหลงทางอ่ะ วิ่งมาไกลกลับไปรถไม่ถูกแระ"
"ห๊ะ อะไรนะ แล้วผมจะรู้มั้ย"
"ปากซอย 39 ฮะมันคือที่ตรงไหนอ่ะ"
"เดินย้อนไปอีกสองป้ายนะ เลี้ยวซ้ายจะมีตลาด นั่นแหละซอย 39 ผมไปล่ะ"
"เดี๋ยวดิพี่ .... โอ๊ย ขาผม สงสัยจะพลิกอ่ะ ... ผมไหว้ล่ะช่วยพาผมไปหน่อยนะพี่นะ ผมน่ะไม่ใช่ผู้ร้ายหรอก คนพวกนั้นต่างหากล่ะพวกผู้ร้ายจ้องจะรังควานผม นะฮะ นะๆๆ" เขาถอดแว่นดำออก ตาเรียวกระพริบถี่ๆ สีหน้าอ้อนๆ เฮ้อ คงยังเด็กมากๆเลยนะเนี่ย หนีเที่ยวล่ะสิ
"ไม่ นายไปเองเถอะ ผมง่วงมาก"
"โห คนอะไรใจร้ายจัง "
"แล้วแต่จะคิด สองป้ายเลี้ยวซ้าย โอเคนะครับ "
"โอ๊ะ ผมจำคุณได้แล้ว คุณวรกรนั่นเอง "
"หือ ทำไมรู้จักชื่อผมล่ะ"
"ก็คุณบอกว่าเป็นนักเขียน ให้บทผมมาไงล่ะ ผมน่ะรู้จักพี่แก้มนะ เออ ..."
"อ๋ออออ งั้นคงเป็นคุณซินะที่เอาบทของผมให้พี่เค้า โห ขอบคุณมากๆเลยครับ มันเป็นความฝันของผมเลยนะนั่น ไปๆ เดี๋ยวผมประคองไปส่ง "
"ห๊า ผมหรอ อืมม์ ใช่ก็ใช่ ใจดีขึ้นมาทันทีเชียวนะครับ "
"เอ้า เอาแขนมาพาดไหล่ผมนี่ จะได้เดินถนัดๆ ขาข้างนี้ใช่มั้ยที่เจ็บค่อยๆครับ "
"งงนะเนี่ย แต่ดีจัง อิๆ คุณวรกร เอ่อ คือพี่มีชื่อเล่นมั้ยอ่ะ "
"เรียกพี่กั้งก็ได้ครับ นั่นไง ซอยข้างหน้านั่นแหละ รถคุณคันไหนล่ะ"
"ผมชื่อซีดีฮะ เอ่อ นั่นฮะ สีดำนั่นแหละ "
"โห ขับรถหรูซะ อายุถึงแล้วหรือเราอ่ะ "
"ถึงน่า ...นี่พี่กั้งเป็นคนแรกเลยนะที่บอกว่าซีดูเด็ก 555 "
"เปล่า หน้าเราน่ะดูยี่สิบกว่าไปเยอะ แต่อาการงุ้งงี้งเนี่ยเด็กซะ อุๆ "
"ง่ะ พี่กั้งอ่ะ ปากจัดขัดกับใบหน้ามากๆ "
"เอาล่ะ นายกลับบ้านได้แล้ว ขับรถดีๆนะครับ ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยเอาบทให้พี่แก้มน่ะ"
"เอ่อ มั้งครับ ... พี่กั้งพักแถวนี้หรอ ให้ผมไปส่งดีกว่า ถือเป็นการตอบแทนนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้เองน่ะ อีกอย่างนึงรถสปอร์ตของนายมันเว่อร์ไป เดี๋ยวโดนแซวตาย"
"โห มีงี้ด้วย งั้นถ้าวันหลังซีดีเอารถธรรมดามาต้องให้ไปส่งนะฮะ "
"เอางั้นเลย 555 จะอวดว่ามีเยอะสินะ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดเก็บตังค์ไว้มั่งนะ อย่าฟุ่มเฟือย ดึกแล้วไปเถอะซีดี"
"ฮะพี่กั้ง เดี๋ยวพรุ่งนี้ซีดีแวะไปหาที่แบงค์นะฮะ จะพาไปเลี้ยงขอบคุณ Good night ฮะ "
"ครับน้องซี Goodnight "
ผมปิดประตูรถ ยืนโบกมือให้เขาแล้วก็ฮัมเพลงกลับที่พักอย่างอารมณ์ดียิ่งกว่าตอนแรก เอิ่ม เด็กคนนี้เองที่เป็นพ่อสื่อฝากบทให้ผม จะว่าไปเขาก็ดูน่ารักแบบตลกๆดีนะ
.................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น