ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Pod3
ผมกับพี่รุจเก็บสัมภาระใส่รถ ร่ำลาเจ้าของรีสอร์ทเตรียมกลับกรุงเทพกัน ผมมองหาไปรอบๆ เผื่อจะเจอเขาคนนั้นอีก แต่ผมไม่ได้บอกพี่รุจหรอกเดี๋ยวจะหาว่าผมหมกมุ่น
"เฮ้ย เต้ มองหาไรวะ ป่ะ ขึ้นรถได้แล้ว อาลัยอาวรณ์ไรนักหนาวะ " พี่รุจแกล้งแซวทำให้ผมคิด นั่นซิ อาลัยอาวรณ์ ใคร...
เราขับรถกันออกมาสักพักพ้นทางออกของรีสอร์ทก็เป็นช่วงป่ารกทั้งสองข้างทาง
เอี๊ยดดดดดดดด......พี่รุจเหยียบเบรคตัวโก่ง
"เฮ้ย อะไรวะ แม่ง" พี่รุจสบถ ส่วนผมหัวโขกกระจกหน้าเพราะลืมคาดเข็มขัด
"โอ๊ย พี่ เบรคไมวะ" ผมบ่น มองไปเห็นพี่รุจชี้มือไปด้านหน้า
ผมมองไปตามนิ้วของเขา ขุ่นพระ ชายหนุ่มคนเดิมยืนขวางรถของเราอยู่นัยน์ตาแดงก่ำ ปากซีด ทรงตัวได้สักพักก็ล้มพับไปต่อหน้า
ผมเปิดประตูรถวิ่งออกไปถึงตัวเขาพลางร้องเรียกพี่รุจซึ่งตกใจอึ้งอยู่ ก่อนจะได้สติลงไปช่วยผมประคองเขามาที่รถ ผมจัดแจงให้เขานอนที่เบาะหลัง
"วิ่งมาขวางทำไมวะ เดี๋ยวก็ตายหรอก เฮ้อ เดี๋ยวเรากลับไปที่รีสอร์ทดีกว่าว่ะ นี่มันคนเดิมเลยนะเนี่ย" พี่รุจน์โวยวาย
"ไม่ดีกว่าครับพี่ เราเอาเขาไปคลีนิคแถวตลาดก่อนดีกว่า ย้อนไปมาเขาอาจไม่สบายหนัก" ผมให้เหตุผลที่ดูดีที่สุด ยังไงก็ได้ที่ไม่ต้องเอาเขากลับไปที่รีสอร์ท ผมว่า มันไม่ธรรมดา
"นะพี่รุจ เดี๋ยวค่อยบอกตำรวจท่องเที่ยวให้มาช่วยเขา" ผมแนะนำอย่างมีขั้นตอน
"เออๆ เอางั้นก็ได้" พี่รุจยอมผม เอ้อ โล่งอก
ผมไม่รู้ทำไมถึงอยากช่วยเขาเอง ทำไมใส่ใจกับคนแปลกหน้าคนนี้นัก ข่างมันเถอะ เอาเขาไปหาหมอก่อนแล้วค่อยคิด
......................
"คนไข้เสียเหงื่อมาก ร่างกายอ่อนเพลีย เสื้อผ้าเปียกชื้นเลยเป็นไข้หมดสติไป หมอเปลี่ยนชุดคนไข้แล้วให้น้ำเกลือสักขวดก็กลับบ้านได้ครับ"
คุณหมอที่คลีนิคเล่าอาการชายหนุ่ม
"เต้ๆ เราไปแจ้งความเถอะ" พี่รุจทวง
"รอเขาฟื้นก่อนดีกว่าพี่ พี่พูดปะกิตได้นี่ ถามจากเขาเลยละกัน" ผมไม่ยอมหรอก ยังไงก็ต้องรู้เรื่องให้ได้ก่อนมีมือที่สามเข้ามายุ่งอีก
เรานั่งรอสักพัก ชายหนุ่มบนเตียงก็ขยับตัว ผมลุกพรวดเดียวไปถึงหน้าเตียงเขา พี่รุจที่สัปหงกตกใจตื่น
"ัYou You how are you today? เอิ่ม ไม่ใช่ๆ Are you Ok? เออ ถูกๆ" ผมส่งภาษามั่วๆไป
"I ... Where am I...? Oh..my head.." ชายหนุ่มปรือตาขึ้นมองรอบๆ ผมเพื่งสังเกตุว่าขนตาเขางอนยาว เปลือกตาใหญ่กระพริบถี่ๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายวิบวับเมื่อต้องแสงแดดอ่อนๆแม้จะเพื่งฟื้นไข้ เขาก็ดูน่ามองอยู่ดี โอ้ว หลุดมาจาก magazine ไหนเนี่ย
" You are at a clinic ...having a very high fever ... so how is it now? พี่รุจถามรัวๆ โอ้ว เก่งนะพี่เรา
"Getting better, thank you for your help ...again..." เขาถอดสายน้ำเกลือแล้วลุกขึ้นนั่งกุมหน้าผากตัวเอง ผมกับพี่รุจตกใจร้องท้วง คนอะไรถอนเข็มออกเองซะงั้น เออ เลือดไม่ออกแหะ...
"Don't worry I'm fine" ขาหันมาบอกพวกเราที่ยืนตกใจอยู่
"Well, What's your name ? and can we call your friends or family?" พี่รุจถามเขา
"Kang...my name is Kang , I can go by myself ...Thank you " เขาลุกขึ้นยืนโค้งคำนับอีกละ แล้วก็เดินออกประตูไปอย่างรวดเร็ว เฮ้ย เอาอีกแล้ว
ไม่ทัน ผมรีบเดินตามเขาคนนั้น ไม่ทันจริงๆ แปลกคน
ผมกับพี่รุจมองหน้ากัน แล้วส่ายหัว
"คนต่างชาติก็งี้ แม่งเข้าใจยาก ข่างมันเถอะ ดันปล่อยให้เราจ่ายค่าหมออีก กรำ" พี่รุจบ่น แล้วกอดคอผมเดินออกจากห้องจัดการค่าหมอแล้วเราสองคนก็กลับกรุงเทพได้จริงๆซะที
...................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น