TaeKangCD : Drama Maker จอมมายา

ลำดับตอนที่ #20 : drama20

"อ้าว น้องแกรนด์ ทำไมมาที่นี่ได้ล่ะครับ พี่กันนึกว่า ... เอ่อไปพบเจ้าสัวกับคุณฮั่นที่เมืองไทย"

"หือ ฮั่นไม่ได้อยู่ญี่ปุ่นหรอคะ ว้า แกรนด์กะจะมาเซอร์ไพรซ์เชียว"

"เขาเพิ่งกลับไปน่ะครับ มีงานด่วนมั้ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงแกรนด์ก็ต้องมาเข้าฉากกับนัททิวอยู่ดี มาก่อนจะได้ศึกษาบทกับเขา"

"อืมม์ เจ้าสัวไม่ได้บอกน้องแกรนด์หรอครับว่าเลื่อนงานหมั้นขึ้นมา"

"อ๋อ บอกค่ะ แต่แกรนด์ไม่ทำให้งานเสียหรอก มีเวลาเตรียมงานน้อยหน่อยก็คงไม่เป็นอะไร คิวของกองสำคัญกว่าค่ะ พี่กันไม่ต้องกังวลนะคะ เอาตามคิวเลย แกรนด์จัดการได้"

"อืมม์ มืออาชีพจริงๆนะเนี่ย เอ้า นั่นครับน้องนัททิวพักพอดี เราไปหาเขาด้วยกันเลย"
.
.
.


............................................................................................................

"พวกคุณออกไปก่อน ขอให้ผมอยู่กับเจ้าฮั่น"
.
.
.
เพี๊ยะ
.
.
"......................"

"เจ้าฮั่น ! แกก่อเรื่องอีกแล้ว"

"........................"

"อย่านึกว่าชั้นไม่รู้นะ"

"ผมไม่เคยปิดบังเตี่ยหรอก ผมอยากให้เตี่ยรู้ทุกๆเรื่องแหละ"

"เจ้าฮั่น !... คราวนี้ไอ้เด็กหนุ่มคนนั้นมันเป็นใครอีกล่ะ" 

"เขาไม่เกี่ยวอะไรครับ ผมก็แค่ใช้เค้ามาเป็นข้ออ้าง"

"... แน่ใจหรอ ฮึๆ ... คุณพิม เรียกคุณนิคเข้ามาหน่อย"

"......................"

.
.
.

"เจ้าสัวอยากพบผมเหรอคับ"

"ใช่ ไหนลองบอกมาทีสิ ว่าเจ้าหนุ่มในข่าวคนนั้นมันเป็นใคร"

"เอ่อ เขาเป็นนักเขียนของ TeamOne น่ะครับ เก่งมากๆ พอดีเขาไม่สบาย ก็เลย .."

"ถอดเขาออกจากละครเรื่องนี้ ...."

"เจ้าสัว..."

"อะไรนะคับเตี่ย! เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย "

"แกไม่ต้องยุ่งเจ้าฮั่น คุณนิค ผมบอกให้คุณถอดเจ้าหนุ่มคนนั้นออกจากละครของเรา และห้ามเขามาข้องเกี่ยวกับ ViewFinder อีก อ้อ บอกผู้จัดทั้งหมดด้วยว่า ช่องเราแบนนักเขียนคนนี้ อย่าให้มีชื่อเขาอยู่ในละครทุกเรื่อง "

"เจ้าสัวครับ แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ทำตามที่ผมสั่ง แล้วก็เตรียมงานหมั้นให้เรียบร้อย ... "

"มันจะมากไปแล้วนะครับเตี่ย ลงโทษผมคนเดียวเถอะ อย่าให้คนอื่นเดือดร้อน"

"คราวก่อนชั้นใจดีกับแกเกินไป คราวนี้ห้ามแกไปพบมันอีกด้วย ไม่อย่างงั้นเจ้าหนุ่มนั่นจะไม่โดนแค่การแบน อย่าหาว่าชั้นใจร้าย ... พวกแกสองคน เอาตัวคุณฮั่นไป คุมเขาไว้อย่าให้คลาดสายตา" 

"เตี่ย! .... ไม่นะ ปล่อยชั้น..."

"เจ้าสัว!"


...................................................................................................................

"ห๊ะ อะไรนะพี่นิค ... ถอดน้องกั้งออกจากละคร "

"ใช่เต้ เฮ้อ เรื่องใหญ่นะเนี่ย น้องกั้งไม่รู้เรื่องด้วยต้องมาเจอแบบนี้ แย่จริงๆ แต่พี่ก็ช่วยไม่ได้นะ เราก็เป็นแค่ลูกจ้าง ขนาดคุณฮั่น ลูกชายแกยังโดนกักบริเวณ ..."

"ไม่ได้ ผมจะไปคุยให้รู้เรื่อง"

"อย่าเลยเต้ ไม่ได้ผลหรอก แกดื้อจะตาย เผลอๆบริษัทคุณจะโดนลูกหลงไปด้วยคราวนี้ได้ซวยกันหมด "

"แต่ว่า พี่นิค ..."

"เอาเถอะ ไว้แกเย็นลงพี่จะลองพูดให้ แต่ตอนนี้ต้องเก็บตัวน้องกั้งเลยนะ "

"...................."

ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ... แต่ที่รู้ๆน้องกั้งต้องเสียใจแน่ๆ มันเป็นงานที่เขารักและกำลังไปได้สวย ยังมีเรื่องบทใหม่ที่เขาจะต้องทำต่ออีก นี่จะให้ตัดเขาออกมันไม่แฟร์ และผมจะไม่ยอมอย่างแน่นอน ...


............................................................................................................


"เย้ๆ พี่กั้งกลับมาแล้ว นัทคิดถึงจุงออฟฟิศขาดคนหล่อๆไปเนี่ย กำลังใจทำงานไม่มีเลยค่า "

"พี่ก็คิดถึงน้องนัทนะ เอ้านี่ของฝาก พี่ไม่ได้ช้อปปิ้งไหนมากมาย มีแต่ขนมที่สนามบินน่ะนะ เอ้อ น้องมุกมาหาพี่มั้ยครับ"

"โห มาทุกวันเลยล่ะค่ะ จนจะย้ายมาทำงานที่นี่แระ อิๆ มุกเขาเป็นห่วงพี่กั้งมากพอเห็นข่าวนั้นน่ะ แต่นัทเคลียร์ให้แล้ว ฝีมือนัทซะอย่าง"

"ขอบคุณมากนะคับ เอ แล้วนี่ พี่เต้เขาหายไปไหนล่ะ"

"ไปพบพี่นิคที่ช่องค่ะ เอ้า นั่นไงมาพอดีอายุยืนจริงๆ"

"น้องกั้ง"

"พี่เต้ฮะ"

"รีบมาทำงานทำไมล่ะ ยังไม่หายดีนะเราน่ะ"

"โห กั้งเบื่อจะพักแล้วล่ะฮะ อยากทำงานมากกว่า"

"เอ่อ น้องกั้ง พี่มีเรื่องงานจะคุยด้วย ... เราไปคุยกันที่ เอ่อ บนห้องพักของพี่ได้มั้ยครับ"

"หือ งานอะไรพี่เต้ไมไม่คุยในออฟฟิศล่ะ นัทว่าพี่เต้ดูแปลกๆ แนะๆหน้าแดงอีก คิดอะไรกะพี่กั้งป่าวเนี่ย "

"เฮ้ย น้องนัท อย่าไปแซวพี่เต้อย่างนั้นดิคับ เอ่อ แต่กั้งว่าพี่เต้แปลกๆจริงๆแหละ"

"เฮ้อ ไปกันเถอะนะน้องกั้ง มันเป็นความลับจริงๆ ยัยนัท เห็นคนชุดดำสองคนข้างนอกนั่นมั้ย ถ้าเขาเข้ามาถามอย่าบอกว่าเจอน้องกั้งนะ ... ไม่ต้องสงสัยอะไร ไว้พี่จะบอกทีหลัง ไปคับน้องกั้ง ไปกับพี่ก่อน"


"เอ่อ คับๆพี่เต้"


ถ้าจะเป็นใครสักคนที่จะต้องบอกข่าวร้ายนี้กับเขา ก็ขอให้เป็นผมก็แล้วกัน เพราะผมจะได้รับรองว่ามันจะมีทางแก้ไขและพวกเราจะอยู่ข้างเขา ...

แต่ ทำไมหัวใจผมมันถึงได้เจ็บแปลบๆอย่างนี้นะ


................................................................................................................