ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : News2
.
.
.
ปี๊บๆๆๆ ......
เสียงสัญญาณฉุกเฉินเรียกจากมือถือของผมทำให้ต้องรีบลุกขึ้น มองข้อความในมือถือ
...ข้อความ สถานที่: อาคารวีบี
ผมรีบรับสายด่วนทันที ..
"คุณเต้ พอจะมาถึงได้ภายในสิบห้านาทีมั้ยครับ ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่เจ้าหน้าที่อยากเจอคุณ ทีมกล้องเกือบถึงแล้ว"
"ได้ครับ บอกรายละเอียดมาครับ" ผมรับปากกับProducer พลางชะโงกหน้าต่างเรียกพี่ตั้มที่กำลังล้างรถอยู่ให้เตรียมตัว... ผมหันมาเปิด speaker box โทรศัพท์ไว้แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปพลางฟังเรื่องราว
ไม่เกินห้านาทีผมก็จัดการตัวเองเรียบร้อย เปลี่ยนมาคุยด้วย Blue tooth แล้วรีบขึ้นรถที่พี่ตั้มจัดสูทเตรียมไว้ให้ มือใช้ปากกาโน๊ตลงไปบนหน้าจอมือถือ บึ่งออกไปยังที่หมายทันที
..............................................................................................
ณ ห้องประชุมรับรองของ TBS นักข่าวและผู้ประกาศข่าวรุ่นใหม่ที่ผ่านการคัดเลือกอย่างเข้มข้นจากข้อเขียน บทสัมภาษณ์ การจำลองสถานการณ์ และการเทสหน้ากล้อง จากผู้คนเป็นจำนวนหลายร้อยจนสุดท้ายเหลือแค่ 20 คนมารวมตัวกันเพื่อรอเข้าปฐมนิเทศก่อนเริ่มงานจริง ซึ่งก็จะมีการประเมินอีกครั้งว่าใครจะได้ทำหน้าที่อะไรอยู่กับทีมข่าวใด
ซึ่งก่อนอื่นต้องมีการถ่ายรูปทำบ้ตรนักข่าวกันก่อน
"เฮ้ย กั้งเอาแบบนี้จริงๆหรอวะ ไม่เอาให้เฟี้ยวๆหน่อยล่ะ "
"ทำไมวะ อาเมน ก็เรามาเป็นนักข่าวนะไม่ได้เป็นดารา แบบนี้ก็ดีออก ไม่ต้องเป็นจุดสนใจ"
"เออนะ แล้วเวลาออกหน้าจอเนี่ยมันจะดูเหมือนคนละคนซิวะ"
"ก็ไม่แปลกนี่ " เด็กหนุ่มยักไหล่ให้เพื่อนซี้ ลุกขึ้นเดินไปตามเสียงเรียกชื่อเขา
อาเมนส่ายหน้าปลงๆมองตามเพื่อนหนุ่มที่วันนี้ใส่แว่นตากลม เสื้อเชิ้ตติดกระดุมคอแขนยาวสูทหลวมๆผมด้านหน้าปกปิดใบหน้าคมคายไว้ ดูไปเหมือนนักวิชาการคงแก่เรียน เฮ้อ ..
"คุณวรกร ศิริสรณ์ เซ็นต์ตรงนี้รับบัตรนักข่าวนะคะ "
เจ้าหน้าที่สาวมองเขาทำหน้างงๆ เทียบในสมัครกับตัวจริงและรูปที่เพิ่งถ่ายไป ชายหนุ่มยิ้มให้พลางขยับแว่นก้มลงเซ็นต์ชื่อรับบัตรมาคล้องคอเดินไปลากเพื่อนซี้เข้าห้องประชุมใหญ่
.......................................................................................................
.
.
"คุณเต้ มาได้เร็วดีนะครับสมกับเป็นซุปเปอร์แมนของวงการ ... นี่ครับสคริป ก้บ ear plug " สต๊าฟสองคนมาใส่เสื้อสูทให้ผมพลางแต่งหน้าทำผมอย่างด่วนๆ บอกแล้วไงครับ งานแบบนี้ไม่หล่อทำไม่ได้นะครับเนี่ย ...
ผมมาถึงที่เกิดเหตุแล้ว ที่นี่เช้านี้มีผู้ชายเมายาโงนเงนบนตึกสูงจะกระโดดลงมา
ผมยืนหน้ากล้องที่ด้านหลังเป็นภาพเหตุการณ์ เตรียมตัวรายงานสดเมื่อเริ่มสัญญาณ
"พร้อมในสามวินาที ... 3 2 1"
"คุณวิชญาณีครับตอนนี้ผมอยู่หน้าตึกแล้ว ภาพด้านหลังคงบอกเล่าเหตุการณ์ขณะนี้ได้ดีกว่าให้ผมบรรยาย เจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยกำลังพยายามหว่านล้อมอยู่ เราไปสัมภาษณ์ผู้คนที่เกี่ยวข้องกันดีกว่าครับ " ผมจับใจความในสคริปแต่ไม่เคยใช้มันสักที ทุกอย่างล้วนสดจากหัวของผม
ผมหันไปพูดคุยกับเจ้าของมินิ มาร์ท ฝั่งตรงข้ามตึกที่เป็นคนเห็นเหตุการณ์คนแรกและแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจ ต่อด้วยสารวัตรผู้ดูแลพื้นที่ ... พลันด้านหลังก็เกิดเหตุที่ผู้ชายคนดังกล่าวพุ่งลงมาจากยอดตึก ตกลงบน bouncer ที่ตำรวจนำมารอไว้ ผมรีบส่งไมค์ให้สต๊าฟผละจากกล้องวิ่งไปถึงตัวเขาช่วยเจ้าหน้าที่พยุงเขาออกมา กล้องทุกตัวมารุมที่ผม โปรดิวเซอร์ส่งไมค์ให้ผม
"จนป่านนี้ผมยังไม่เห็นครอบครัวของเขา ถ้าเป็นผมจะรีบออกมาให้เร็วที่สุดลืมทุกความบาดหมางไป ... ใช่มั้ยครับ .." ผมหันไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่กำมือแน่นสะอื้นอยู่ใกล้
เธอเบิกตาโพลงตกใจ ผู้ชายคนที่กระโดดลงมาหันไปมองตามสายตาของผม พอเขาเห็นก็ตรงเข้าไปกอดเธอไว้สองคนพากันร้องไห้
"ผม...เต้ ธีระ จาก TBS รายงาน...." ผมยิ้มให้กล้องนิ่งๆ แล้วเดินหลบออกมาจากซีนอารมณ์ด้านหลัง
.......................................................................................................
เสียงปรบมือเกรียวกราวจากบรรดานักข่าวน้องใหม่ในห้องประชุมที่ได้ดูภาพสดการรายงานข่าวจากรุ่นพี่คนดังอย่างสุดปลื้ม
ยกเว้นเด็กหนุ่มใส่แว่นตากลมที่ส่ายหน้าเม้มปากบางอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก
"โห พี่เต้ เท่ห์ว่ะ ทำได้ไงวะเนี่ย สุดยอดดดด ... อ้าวเฮ้ยกั้ง ยังอคติอยู่หรอวะเนี่ย"
"เออ มันจะดราม่าไปมั้ย สร้างภาพสุดๆ "
อาเมนมองหน้าเพื่อนหนุ่มแบบปลงๆ พลางมองไปบนเวที
"นี่คือสาเหตุที่พี่เต้ ธีระ ยังมาพบน้องๆไม่ได้ตามน้ดหมายนะครับ แต่อีกสักครู่เขาจะมาให้น้องๆทุกคนได้ชื่นชมใกล้ชิดแน่นอน ใครมีคำถามก็เตรียมไว้ได้เลยนะครับ "
รุ่นพี่นักข่าวที่ทำหน้าที่พิธีกรบอกเล่าปรับเปลี่ยนกำหนดการ พลางพาบรรดาเด็กใหม่ไปทัวร์ดูการทำงานของ Studio TBS ก่อนที่จะมาพบกับ Anchor คนดัง
........................................................................................................
"สุดยอดเลยไอ้คุณเต้ เรตติ้งต้องกระฉูดแน่ๆ "
"มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนะตั้ม แต่เมื่อไหร่จะได้คนมาแทนยัยฝันเนี่ย ผมไม่ใช่คนที่จะต้องมรายงานอะไรแบบนี้เลยนะ " ผมเหวี่ยงใส่โปรดิวเซอร์คู่ใจไปเล็กน้อย ปกติคนดังอย่างผมต้องคอยรับที่สถานีไม่ใช่มารายงานหน้าจอ แต่ยัยฝัน ขวัญฤดี คู่หูนักข่าวของผมเพิ่งลาออกไปแต่งงานแล้วกำลังตั้งท้องอีก นี่จึงเป็นครั้งแรกของผมในรอบปี...
"ก็วันนี้ไง เรามีคัดเด็กใหม่เข้ามา เออ คุณรีบไปนี่นะ "
"ห๊ะ ผมยังต้องไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กอีกหรอ ไม่เอาแล้วผมเซ็ง ไม่เห็นได้เรื่องสักที"
"คราวนี้มีเด่นๆนะ เด็กคนนี้น่าสนใจมากทำคะแนนเต็มทุกรอบเหมือนนายตอนเพิ่งเข้ามาใหม่ๆ"
"นายจะเว่อร์ไปล่ะ"
"ไม่เว่อร์นะ นายเองก็เคยบอกแบบนี้เอง เป็นคนเดียวที่ปฏิเสธนายไงล่ะ"
"หือ ใครวะกล้า มั่วแล้ว"
"อ้าว ก็ไอ้น้องคนที่เป็น บก. วารสารมหา'ลัยที่ชอบเขียนวิจารณ์การทำงานของนายไงล่ะ"
"ห๊ะ แล้วรับเข้ามาทำไมวะ " ผมจำเขาได้แล้ว เด็กหนุ่มหยิ่งๆอีโก้จัดๆที่ชอบบอกว่าผมสร้างภาพความจริงการใช้ภาษาของเขาสละสลวย เป็นคนมีทักษะ ผมเลยอยากเอาชนะก็ท้าให้เขามาดูการทำงานของผมจริงๆ แต่โดนปฎิเสธไป
แล้วในที่สุดก็ต้องมาอยู่ในแวดวงเดียวกับผมซินะ แถมเป็นรุ่นน้อง ฮึๆ คราวนี้ผมจะไม่อ่อนข้อให้แน่นอน
"ชื่ออะไรนะ " ผมกำลังจะขึ้นรถกลับ นึกขึ้นได้หันมาถามเขา
"วรกร ว่ะ กั้ง วรกร ... เฮ้ย อย่าไปแกล้งน้องเขานะครับไอ้คุณเต้ "
"ฮึๆ ก็แค่สอนการทำงานน่ะ ไปนะ แล้วเจอกันที่สถานี "
ผมนั่งในรถเรียบร้อย คว้าแฟ้มรายงานนักข่าวรุ่นใหม่ทั้ง 20 คนที่มาปฐมนิเทศวันนี้ พลิกหาหน้าประวัติของคู่กรณี
"กั้ง วรกร เป็นนายนั่นเอง "
........................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น