TaeKang เต้กั้ง : ปฏิบัติการรักสุดฟ้า

ลำดับตอนที่ #2 : Pod2

เช้าวันรุ่งขึ้น 

พี่รุจยุ่งอยู่กับการทำงานให้รีสอร์ท ส่วนผมไม่มีอะไรทำ เลยแวะไปดูหนุ่มที่ช่วยมาเมื่อคืน ไม่รุ้เป็นยังไง

ผมไปถึงห้องพยาบาล ถามน้องผู้หญิงที่เค้าท์เตอร์

"ขอโทษครับ เอ่อ ผู้ชายคนเมื่อคืนนี้ เป็นยังไงบ้างครับ"

"อ๋อ เขาไปแล้วค่ะ คงหายแล้ว มีคนมารับไปแล้วค่ะ" น้องคนนั้นตอบผมเสร็จก็เดินเลี่ยงออกไปจากห้อง ทิ้งผมอ้าปากค้าง เฮ้ย อะไรจะรวดเร็ว ไม่ทันรู้เลยว่าเค้าเป็นอะไร


ผมใช้เวลาทั้งหมดพยายามถามไถ่เจ้าหน้าที่รีสอร์ทเกี่ยวกับหนุ่มนิรนามเมื่อคืน แต่ทุกคนเหมือนหลบหน้าหลบตาผม เลี่ยงบ้าง ไม่ตอบบ้าง ไม่รู้บ้าง เฮ้ย ผมฝันไปเหรอ เขาหายไปซะงั้น


"เฮ้ย เป็นไงวะเต้ พี่เสร็จงานแล้ว ป่ะ ไปหาไรกินกัน ฟรีโว้ย ฟรี" พี่รุจทำหน้าตาดีใจสุดๆ

"พี่ ผมกำลังงง ทำไมไม่มีใครพูดถึงหนุ่มคนที่เราช่วยเมื่อคืนอ่ะ มันธรรมดามากเลยหรอที่มีคนมาเกยฝั่งเนี่ย"

"ห๊ะ อ๋อ อย่าไปกังวลมาก ก็คงเป็นคนต่างชาติที่มาเล่นน้ำแล้วโดนคลื่นซัดมาแหละ ทางรีสอร์ทเค้าก็คงติดต่อให้ญาติมารับ ไม่มีไรหรอกไปๆพี่หิวว่ะ อยากกินกั้ง ที่นี่อร่อยนะ เคยลองยัง ..."


ผมจำใจเดินตามพี่รุจไป งงๆ หรือว่าผมคิดเยอะไป มันธรรมดาจริงๆเหรอ อืม คงงั้นมั้ง...


.........

พี่รุจหลับไปแล้ว กรนเสียงดังด้วย ไม่น่าเชื่อหน้าตาก็ดีกรนทีหมดกัน เฮ้อ... ผมเป็นคนติด 7eleven แบร่ ก็เด็กหอนี่ครับมันเป็นครัวของพวกเรา ตอนขาเข้ามาเห็นมีอยู่อันนึงหน้ารีสอร์ท

ผมมาหาน้ำอัดลมเย็นๆดื่ม ขณะกำลังจ่ายตังค์พลันเห็นเงาร่างเดินผ่านไปแว่บๆ คุ้นๆ หรือว่า... ผมรับตังค์ทอนแล้วรีบวิ่งออกมาตามเงาร่างคุ้นๆนั้น

ผมเดินมาทันเขาล่ะ 

"Hey You..." ผมทักพลางสะกิดที่ไหล่ด้านหลัง มั่นใจว่าเป็นเขา
 
เขาหันมาอย่างรวดเร็วดันตัวผมหลบไปที่มุมตึกมือนึงปิดปากผม อีกมือยกนิ้วชี้ขึ้นมาปิดปากตัวเองส่งสัญญาณว่าให้ผมอยู่เงียบๆ แล้วหันมองไปมาเหมือนหลบใคร 

ใจผมเต้นแรง เพราะได้ยินเสียงหายใจถี่ๆของเขา ดวงตาหวานกลมโตเป็นประกาย จมูกโด่งอยู่ใกล้หน้าผมมาก ไม่กี่อึดใจ เขา ก็คลายมือจากปากผม โค้งคำนับอย่างสุภาพ 

"Thank you for helping me that night... " เขาพูดเสียงนุ่มๆ ภาษาปะกิตอีกแล้ว นะ

"I gotta go now...Take care" พูดจบเขาก็ผลุนผลันจากไปทางไหน ผมไม่ทันมอง ยังไ่ม่ทันถามไถ่ชื่อหรืออะไรเลย เอิ่ม แล้วผมจะถามเป็นหรอ เออ นั่นซิภาษาปะกิตไ่ม่แข็งแรง 



ผมยืนงงอยู่พักนึง หน้าเขายังลอยไปมาในความคิดของผม คนอะไรหน้าเหมือนรูปปั้น ผมสะบัดหัวไล่ความมึนงงดื่มน้ำอัดลมกระป๋องแล้วกลับขึ้นห้องพักไป นี่มันธรรมดาใช่มีั้ย แค่เจอคนรู้จักคนหนึ่งที่จู่ๆหายไป จู่ๆมาโผล่ ธรรมด๊า ธรรมดา 

.................................................