ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Pod16
"ริว" น้องก้้งตกใจกับแขกไม่ได้รับเชิญ ลูกน้องคนสนิทของมาโกโตะ
ผมบังตัวน้องไว้ พลางตะโกนร้องเรียกพี่รุจ เงียบ ไม่มีใครตอบ ...
"นายไม่ต้องเรียกให้เหนื่อยหรอก เรารมยาสลบให้พวกเขาหลับสบายไปค่อนวันเลย" คนชื่อริวที่มีหน้าตาดุดัน ตอบเสียงเข้มๆ
"พวกนายมาจู๋จี๋กันอยู่ เลยไม่ได้นอนหลับสบาย ....แต่ถึงยังไงคุณคัง ก็ยังต้องกลับไปกับผมอยู่ดี"
"ไม่นะ มาโกโตะสัญญากับคังทาแล้วว่าจะยุติเรื่องนี้" น้องกั้งที่หลบหลังผมตะโกนเถียง
"อะไรคับคุณคัง ผมไม่ได้สัญญาด้วยนี่ 5555 ผมมีหน้าที่เดียวคือจับคุณกลับไปเหมือนเคย และถ้าขัดขืน คุณก็รู้ว่าจะเป็นยังไง"ริวกับพวกอีกสองคนเดินเข้ามาหาพวกเรา
ผมคว้าจาน4-5ใบบนโต๊ะข้างๆ ควงแล้วเหวี่ยงไปที่คนทั้งสาม พวกมันหลบกันไปมา
"ไปเร็วน้องกั้ง" ผมคว้าข้อมือเขาวิ่งลงบันได ไปที่รถผมที่จอดอยู่ใกล้ๆ
ผมเปิดประตูดันน้องกั้งไปนั่งฝั่งซ้าย แล้วรีบวนมาด้านคนขับแต่พวกมันตามลงมา ผมก้มลงกอบทรายแล้วซัดไปที่พวกมัน ได้ผล เข้าตาเต็มๆ เพราะลมพัดไปทางพวกมัน โอ้ว วิชาสถาปัตย์เรื่องการดูทิศทางลมของผมใช้ได้ดีจริงๆ
ผมวิ่งมาขึ้นนั่งที่ด้านคนขับปิดประตูล้อค ควานหากุญแจที่ใต้เบาะแล้วรีบขับบึ่งออกไปทันที
.
.
.
หลังจากหายอาการแสบตาพวกมันก็ขับรถไล่ตามพวกเรามาห่างๆ
รถผมขับเคลื่อนสี่ล้อ วิ่งถนนวิบากสบายอยู่แล้ว ผมหักพวงมาลัยลงจากถนนมุ่งตรงไปที่ป่าด้านข้างจะได้พรางจากการติดตามของพวกมัน
ผมหันไปมองน้องกั้ง ซึ่งตอนนี้เกาะยึดที่จับแน่น ดวงตาใสมองมาที่ผม
ผมยิ้ม พยักหน้าให้เขาเชื่อใจผม เขาเริ่มผ่อนคลายขึ้น
ไม่กี่อึดใจเราก็มาถึงป่าหนาทึบ ผมจอดรอจนเห็นรถพวกมันเลยผ่านไปสักพัก แน่ใจว่าไม่ย้อนกลับมา และคำนวณระยะทางแล้วว่าถึงย้อนก็ไม่ทันเห็นเรา ผมขับออกมาขึ้นถนนอย่างเดิมแล้ววิ่งย้อนกลับไปที่บ้าน เป็นห่วงพี่รุจและแขกทั้งสอง
ฟ้าเริ่มสางแล้ว....
รถพาเรามาหยุดที่หน้าบ้านผมจะลงจากรถ น้องกั้งดึงผมไว้ พลางชี้ไปด้านข้าง
"Makoto.... " น้องกั้งอุทาน
ผมเห็นแล้ว หนุ่มหน้าเข้มชื่อมาโกโตะ ที่ตอนนี้ให้ลูกน้องยืนคุมตัวคังทา พี่รุจ และยูอี ไว้ ผมใจหายวาบ
ผมลดกระจกลง เขาเดินมาหาแล้วพูดกับผมเสียงเข้ม
"ส่งตัวคังมา แล้วพวกคุณก็ไปได้" เขามองไปที่น้องกั้งที่ตอนนี้นั่งตัวแข็งทื่อมือเกาะผมแน่น
"ผมทำไม่ได้หรอก มาโกโตะ คุณไม่ควรบังคับเขา" ผมพยายามใช้เหตุผล
"พี่เต้...กั้งจะไปกับเขาเอง" เสียงน้องกั้งพูดขึ้น ผมหันมาปราม เห็นหน้าตาเขาเอาจริงเปิดประตูลงจากรถไป
ผมรีบลงมาขวางเขาไว้ เขาเดินตรงเข้ามากอดผมตบหลังผมเบาๆ กระซิบว่า
"พี่เต้ กั้งไม่ใช่นางเอกนะ กั้งก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง จะให้ใครๆมาเดือดร้อนแทนไม่ได้หรอก"
เขาผละออกจากผม เดินตรงไปที่มาโกโตะ
เพี้ยะ ..... มาโกโตะตวัดมือตบหน้าน้องกั้ง คุณพระช่วย! ผมรีบวิ่งเข้าไป แต่โดนสมุนมันขวางไว้
น้องกั้งที่ตอนนี้แก้มขึ้นเป็นผื่นแดง แต่หน้ายังนิ่งเชิดขึ้นมองเขา
มาโกโตะ คว้าคอเสื้อยูกาตะของน้องกั้งดึงเข้าหาตัว
น้องกั้งยังไม่ตอบโต้ เขามองนิ่งๆ มาโกโตะจำต้องปล่อยมือ แล้วสั่งคนของเขา
"เอาตัวไป" สมุนซึ่งมีทั้งญีปุ่นทั้งไทย ประกบตัวน้องกั้งพาขึ้นรถเบนซ์คันหรู
มาโกโตะ เดินตามไปนั่งคู่กับน้องกั้งที่หน้านิ่งมาก ไม่หันมามองพวกเราแม้แต่แว่บเดียว
พวกมันปล่อยเราทั้งหมด แล้วพากันขับรถออกไป
ผมทรุดลงคุกเข่ากับพื้น น้ำตาเริ่มไหล นี่ผมเสียเขาไปต่อหน้าต่อตา ผมมันไร้ประโยชน์จริงๆ
พี่รุจมาพยุงผม คังทาโทรแจ้งตำรวจสากล ยูอีร้องไห้มองตามรถของมาโกโตะไป
พวกเราช่วยน้องกั้งไว้ไม่ได้ หรือนี่ แล้วเขาจะโดนอะไรบ้าง......
ผมบังตัวน้องไว้ พลางตะโกนร้องเรียกพี่รุจ เงียบ ไม่มีใครตอบ ...
"นายไม่ต้องเรียกให้เหนื่อยหรอก เรารมยาสลบให้พวกเขาหลับสบายไปค่อนวันเลย" คนชื่อริวที่มีหน้าตาดุดัน ตอบเสียงเข้มๆ
"พวกนายมาจู๋จี๋กันอยู่ เลยไม่ได้นอนหลับสบาย ....แต่ถึงยังไงคุณคัง ก็ยังต้องกลับไปกับผมอยู่ดี"
"ไม่นะ มาโกโตะสัญญากับคังทาแล้วว่าจะยุติเรื่องนี้" น้องกั้งที่หลบหลังผมตะโกนเถียง
"อะไรคับคุณคัง ผมไม่ได้สัญญาด้วยนี่ 5555 ผมมีหน้าที่เดียวคือจับคุณกลับไปเหมือนเคย และถ้าขัดขืน คุณก็รู้ว่าจะเป็นยังไง"ริวกับพวกอีกสองคนเดินเข้ามาหาพวกเรา
ผมคว้าจาน4-5ใบบนโต๊ะข้างๆ ควงแล้วเหวี่ยงไปที่คนทั้งสาม พวกมันหลบกันไปมา
"ไปเร็วน้องกั้ง" ผมคว้าข้อมือเขาวิ่งลงบันได ไปที่รถผมที่จอดอยู่ใกล้ๆ
ผมเปิดประตูดันน้องกั้งไปนั่งฝั่งซ้าย แล้วรีบวนมาด้านคนขับแต่พวกมันตามลงมา ผมก้มลงกอบทรายแล้วซัดไปที่พวกมัน ได้ผล เข้าตาเต็มๆ เพราะลมพัดไปทางพวกมัน โอ้ว วิชาสถาปัตย์เรื่องการดูทิศทางลมของผมใช้ได้ดีจริงๆ
ผมวิ่งมาขึ้นนั่งที่ด้านคนขับปิดประตูล้อค ควานหากุญแจที่ใต้เบาะแล้วรีบขับบึ่งออกไปทันที
.
.
.
หลังจากหายอาการแสบตาพวกมันก็ขับรถไล่ตามพวกเรามาห่างๆ
รถผมขับเคลื่อนสี่ล้อ วิ่งถนนวิบากสบายอยู่แล้ว ผมหักพวงมาลัยลงจากถนนมุ่งตรงไปที่ป่าด้านข้างจะได้พรางจากการติดตามของพวกมัน
ผมหันไปมองน้องกั้ง ซึ่งตอนนี้เกาะยึดที่จับแน่น ดวงตาใสมองมาที่ผม
ผมยิ้ม พยักหน้าให้เขาเชื่อใจผม เขาเริ่มผ่อนคลายขึ้น
ไม่กี่อึดใจเราก็มาถึงป่าหนาทึบ ผมจอดรอจนเห็นรถพวกมันเลยผ่านไปสักพัก แน่ใจว่าไม่ย้อนกลับมา และคำนวณระยะทางแล้วว่าถึงย้อนก็ไม่ทันเห็นเรา ผมขับออกมาขึ้นถนนอย่างเดิมแล้ววิ่งย้อนกลับไปที่บ้าน เป็นห่วงพี่รุจและแขกทั้งสอง
ฟ้าเริ่มสางแล้ว....
รถพาเรามาหยุดที่หน้าบ้านผมจะลงจากรถ น้องกั้งดึงผมไว้ พลางชี้ไปด้านข้าง
"Makoto.... " น้องกั้งอุทาน
ผมเห็นแล้ว หนุ่มหน้าเข้มชื่อมาโกโตะ ที่ตอนนี้ให้ลูกน้องยืนคุมตัวคังทา พี่รุจ และยูอี ไว้ ผมใจหายวาบ
ผมลดกระจกลง เขาเดินมาหาแล้วพูดกับผมเสียงเข้ม
"ส่งตัวคังมา แล้วพวกคุณก็ไปได้" เขามองไปที่น้องกั้งที่ตอนนี้นั่งตัวแข็งทื่อมือเกาะผมแน่น
"ผมทำไม่ได้หรอก มาโกโตะ คุณไม่ควรบังคับเขา" ผมพยายามใช้เหตุผล
"พี่เต้...กั้งจะไปกับเขาเอง" เสียงน้องกั้งพูดขึ้น ผมหันมาปราม เห็นหน้าตาเขาเอาจริงเปิดประตูลงจากรถไป
ผมรีบลงมาขวางเขาไว้ เขาเดินตรงเข้ามากอดผมตบหลังผมเบาๆ กระซิบว่า
"พี่เต้ กั้งไม่ใช่นางเอกนะ กั้งก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง จะให้ใครๆมาเดือดร้อนแทนไม่ได้หรอก"
เขาผละออกจากผม เดินตรงไปที่มาโกโตะ
เพี้ยะ ..... มาโกโตะตวัดมือตบหน้าน้องกั้ง คุณพระช่วย! ผมรีบวิ่งเข้าไป แต่โดนสมุนมันขวางไว้
น้องกั้งที่ตอนนี้แก้มขึ้นเป็นผื่นแดง แต่หน้ายังนิ่งเชิดขึ้นมองเขา
มาโกโตะ คว้าคอเสื้อยูกาตะของน้องกั้งดึงเข้าหาตัว
น้องกั้งยังไม่ตอบโต้ เขามองนิ่งๆ มาโกโตะจำต้องปล่อยมือ แล้วสั่งคนของเขา
"เอาตัวไป" สมุนซึ่งมีทั้งญีปุ่นทั้งไทย ประกบตัวน้องกั้งพาขึ้นรถเบนซ์คันหรู
มาโกโตะ เดินตามไปนั่งคู่กับน้องกั้งที่หน้านิ่งมาก ไม่หันมามองพวกเราแม้แต่แว่บเดียว
พวกมันปล่อยเราทั้งหมด แล้วพากันขับรถออกไป
ผมทรุดลงคุกเข่ากับพื้น น้ำตาเริ่มไหล นี่ผมเสียเขาไปต่อหน้าต่อตา ผมมันไร้ประโยชน์จริงๆ
พี่รุจมาพยุงผม คังทาโทรแจ้งตำรวจสากล ยูอีร้องไห้มองตามรถของมาโกโตะไป
พวกเราช่วยน้องกั้งไว้ไม่ได้ หรือนี่ แล้วเขาจะโดนอะไรบ้าง......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น