TaeKang เต้กั้ง : ปฏิบัติการรักสุดฟ้า

ลำดับตอนที่ #15 : Pod15

ผมกับพี่รุจจัดแจงห้องพักให้แขกทั้งสอง โดยห้องพักทั้งสามห้อง แบ่งเป็นคุณยุอี แน่นอนเธอต้องนอนคนเดียวอ่านะ คังทากับน้องกั้ง และผมกับพี่รุจ ซึ่งมีสายตาพิฆาตของน้องกั้งมองตามผมกับพี่รุจเดินเข้าห้องไป อื๋ย น่ากัวจุง

ดึกแล้ว แต่ผมนอนไม่หลับ เพราะเสียงกรนของพี่รุจ เอ้ย มะใช่ๆ ... ผมคิดอะไรมากมาย เลยออกมาเดินรับลมที่ระเบียง ฟ้าวันนี้ช่างมืดจัง พระจันทร์กับดาวหายไปไหนหมดนะ

ฟรึบ...

"....................."

มีคนย่องมากอดผมข้างหลังอีกแล้ว

ผมไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร

กุมมือเขาเอาขึ้นมาแนบอก

"ยังไม่นอนหรอครับ เด็กดื้อ" ผมกระซิบถามคนข้างหลังที่ซุกหัวกับซอกคอผม

"กั้ง....."


"..........."


"พี่เต้ ....กั้ง"


"............"

ผมรู้สึกถึงร่างสั่นเทาของคนตัวบางที่กอดผม

ผมค่อยๆหันมาหาเขา...เป็นอย่างที่คิด เด็กน้อยงอแงของผมร้องไห้อีกแล้ว


สองมือเขายังจับเอวผมอยู่ ...ผมประคองหน้าเนียนของเขาพลางใช้นิ้วโป้งสองข้างปาดน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั่น เขามองผมเนิ่นนาน จมูกโ่ด่งฟุตฟิตสะอื้น ริมฝีปากชมพูเรื่อๆเม้มเข้าหากัน เขากระขับมือที่กอดเอวผมแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหายไป พลางเอ่ยคำแผ่วเบาจนผมใจหวิวๆ


"พี่เต้...จูบกั้งที..." สายตาวิงวอนนั้นเศร้าเหลือเกิน


ผมค่อยๆโน้มหน้าลงใช้ริมฝีปากของผมสัมผัสเบาๆกับริมผีปากของเด็กน้อยที่เผยอรอรับอย่างเต็มใจ ค่อยๆบดเบาๆให้รสรักหวานเบียดลงไปบนปากอิ่มของเขา ให้เขาดูดดื่มความอบอุ่นจากลิ้นร้อนที่ผมส่งเข้าไปพรมทั่วกลีบปากของน้อง เป็นครั้งแรกที่เราจูบกันจริงๆ เป็นครั้งแรกที่เรารับรสสัมผัสของกันและกัน และครั้งนี้มีท้องฟ้าเป็นพยาน เราต่างไม่ยอมผละออกจากกัน สองมือเรียวของเขายังกอดเอวผมแน่นและมั่นคง ผมรับรู้พลังรักจากเด็กน้อยของผม คนที่ผมรักสุดหัวใจ เราคงไม่ต้องมีคำถาม ไม่ต้องหาคำตอบ 

ผมปลดเสื้อคลุมของตัวเองและถอดยูกาตะช่วงบนของเขาออก ดันตัวเองไปเบียดแนบกับอกแน่นของเขาสองแขนโอบกอดจนตัวเขาจมหายไปในตัวผม ตอนนี้หัวใจของผมเต้นอยู่ที่อกขวาของเขา และหัวใจของเขาสั่นไหวแทรกอยู่ในอกขวาของผม ปากของเราสองคนยังประกบกัน มองไกลๆคงเหมือนเป็นคนคนเดียวกันยืนอยู่ท่ามกลางฟากฟ้ากว้างใหญ่ดำมืด....ไ่ม่มีอะไรแยกเราได้นับแต่นี้


...................................

เรานั่งที่พื้นต่างระดับตรงทางไปห้องนอน ยังสรุปกันไม่ได้ว่าจะไปนอนหรือยัง
ผมจัดยูกาตะคลุมให้น้องตามเดิม น้องกั้งเอาหัวมาพิงไหล่ผม ผมกอดเขาไว้

"น้องกั้งครับ ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวทุกอย่างก็เรียบร้อย"

"กั้งรู้จักมาโกโตะดีกว่าใคร เขายอมเราง่ายๆแบบนี้ มันไม่ใช่เขาเลย"

"บอกคังทาหรือยังคับ"

"บอกแล้วล่ะ แต่เค้าหาว่ากั้งคิดมากไป ใช่สิ สองคนนี้เขาคุ้นเคยกันมาก่อน คังทาไม่ค่อยจะเชื่อเขามองโลกสวยเกินไป นี่ถ้าไม่มีรอยช้ำบนคอกั้ง เขาคงไม่่เชื่อหรอก" คนร่างบางบนอุบอิบ ผมมองเขาเพลินๆ น่ารักเหลือเกิน ไม่ว่าจะพูดจะงอนจะบ่นยังไงก็น่ามองไปหมด

"พี่เต้ ฟังกั้งป่าวเนี่ย" เขาหันมาจิกตาใส่ผมที่กำลังยิ้มให้กับท่วงท่าน่าเอ็นดูของเขา 

"ทำไมน้องกั้งน่ารักจังคับ พี่ฟังบ้างหูอื้อบ้าง อยากกินกั้งทั้งตัวเลยตอนนี้" ผมเริ่มติดเรท


"พี่เต้นี่!" เขาหันมาดุทำตาโตใส่ผม


"555 ก็จริงๆนี่คับ " ผมอดขำคนน่ารักไม่ได้


- //////-


"ไม่เจอกันนานนะครับ คุณคัง !!!." เสียงทุ้มๆของผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง

"ห๊ะ ริว! " น้องกั้งหันไปตามเสียง อุทานดังลั่นเมื่อเห็นคนที่ไม่ได้รับเชิญ


ผมรู้สึกถึงความอันตราย ผมกอดน้องกั้งไว้ แล้วพาตัวเขาออกมาห่างจากเสียงน้้น



........................................................