TaeKang: รักนอกหัวใจ

ลำดับตอนที่ #12 : รับรู้

"บิว แกแน่ใจหรอว่าจะทำแบบนี้"

"เฮียก็เห็นนี่ว่าพี่กั้งเขาก็โอเค อย่าทำเป็นหวงก้างหน่อยเลย"

"ชั้นเลิกคิดชั่วๆแบบนั้นไปแล้ว นี่แกนึกว่าไม่รู้ทันเรอะ "

"ก็เฮียให้ชั้นมาช่วยทำให้สองตระกูลดีกัน ชั้นก็ทำอยู่นี่ไง"

"อาบิว! "

.
.

"เฮ้ย แกสองคนจะตีกันอีกนานม้้ย นี่ชั้นเหนื่อยจะห้ามทัพแล้วนะ"

"มันสองคนก็เหมือนเฮียโน่นั่นแหละ"

"ริท"

"ไงล่ะ ใกล้จะเป็นโจรเข้าไปทุกที"

"แหะๆ เฮียเลิกแล้วจริงๆ ริทอย่างอนดิ เข็ดจริงๆตั้งแต่ที่ไอ้อาร์มันหักหลังเชิดเงินหนีแถมยังเอาใบสัมปทานของเราไปอีก กรรมมันตามทันน่ะ"

"ก็ดี แล้วก็อย่าลืมคืนดีกับพี่กันเขาด้วยนะ "

"คร้าบ"

"อิๆ พอพี่ริทมา เฮียโน่ก็เปลี่ยนไปเลยนะเนี่ย พี่ริทคะ บิวสวยพอหรือยังคะ"

"สวยจ่ะ แต่พี่ก็แปลกใจเหมือนฮั่นนั่นแหละ"

"พี่ริทอ่ะ น้องจะหมั้นนะคะ อย่าขัดดิ"

"เอาล่ะงั้นเตรียมตัวได้แล้ว นัดไว้เที่ยงนี่นะ "

กลุ่มมาเฟียที่มีปัญหากับครอบครัวสามหนุ่มก็ยอมอ่อนให้เพราะนอกจากงานหมั้นของสองฝั่งแล้วหนุ่มริทได้มาเคลียร์ปัญหาความบาดหมางรักหลายเส้าที่ยาวนานให้

......................................................................................

"กั้ง ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย "

"...ไม่ครับพี่แกง ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง.... กั้ง....จะจัดการเองคับ....พี่...."

เสียงทุ้มของคนน้องตอบคนพี่ที่มาเคาะประตูถามไถ่ตั้งแต่เช้า
.
.
.
ชายหนุ่มพาร่างกายที่บอบช้ำในสภาพไร้หัวใจนั่งพิงประตู สะอื้นไห้พึมพัมกับตัวเอง

"กั้ง จะจัดการเองจริงๆครับพี่แกง พี่กัน ... จริงมั้ยเต้คุง"

นัยน์ตาสวยที่บวมแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนักตลอดคืนแขนเรียวกอดตุ๊กตาลิงน้อยตัวแทนของคนที่เขามอบทุกอย่างให้แต่ไม่สามารถอยู่ด้วยได้ ภาพแห่งความสุขยังติดตาโหยหา ภาพความจริงที่เจ็บปวดยังตอกย้ำ

"มันจะไม่มีอีกแล้ว บอกซิว่ากั้งจะอยู่ได้ยังไงเต้คุง"

ชายหนุ่มร่ำไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ .... ซุกหน้าลงบนตัวลิงน้อย..

..........................................................................

.
.
.
"ขอกูไปกดน้ำแป๊ปว่ะ มึงเข้าไปก่อนก็ได้"

ผมเหลือบไปเห็นตู้น้ำหยอดเหรียญที่สนามบินเลยคิดว่าจะดื่มอะไรดับความมึนๆที่เกิดจากพิษเหล้าและพิษรักน่าจะดี..

"เป็นไรป่าววะ เออๆ รีบตามไปนะโว้ย"

ผมพยักหน้าเศร้าๆ เดินไปที่ตู้น้ำ หยิบเหรียญมาหยอดไปมั่วๆ กดไปมั่วๆ สักพักก็มีกระป๋องน้ำมั่วๆไหลลงมาตามช่อง แล้วก็มีเศษเงินทอนเหรียญดังก๊องแก๊งหล่นลงมากระทบกับที่รับเหรียญ 


เสียงของมันทำให้ผมนึกถึงคนบางคน


'นี่ครับ ผมคงไม่ได้ใช้'



'กั้งชอบสะสมเหรียญฮะ'



'กั้งรักพี่เต้ฮะ'


'เราเลิกกันเถอะ'


น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง ผมหมดแรงทรุดลงนั่งพิงตู้น้ำกำเหรียญในมือ แล้วก็ร้องไห้แบบไม่อายใครอีกครั้ง

ภาพความทรงจำต่างๆผุดขึ้นในหัวผม มันช่างเจ็บในอก

ทั้งหลับตา ทั้งลืมตา ผมลืมเขาไม่ได้ หน้าใสตากลมโตเสียงหัวเราะ เรือนร่างที่ผมหลงไหล

"คนทรยศ ถ้าเจอตัว ...จะทำให้เจ็บทั้งกายและใจ....." น้ำตาปนออกมากับคำพูดพรั่งพรู คำพูดที่เหมือนกับว่าได้บอกออกไปแล้ว !

เสียงของเขา ... กั้งอยู่นี่แล้ว พี่จะทำอะไรก็ทำเลย... 

เสียงเหรียญที่หล่นกระจายบนพื้นเพราะเจ้าของโดนจับเหวี่ยงลงบนเตียง

ภาพร่างบางที่ถูกกระทำแต่ไม่ขัดขืน ภาพความรุนแรง 

...กั้งจะจำความเจ็บปวดนี้ไว้แทนความรักของเรา....


"อ๊าคคคค โอ๊ย ทำไมหัวเรามันปวดอย่างนี้" ผมเอามือกุมหัวไว้เพราะมันเหมือนจะระเบิดออกมา ภาพที่ผมไม่เคยเห็น หรือว่า ลืมไปแล้วกันแน่  


อะไรกัน

.....................................................

.
.
.

"เต้คุง พี่เต้เขาเกลียดกั้งมาก ฮือๆ กั้งก็เกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย ฮึอๆๆ"


บนเตียงในห้องนอนน้องเล็กของตระกูลดัง ชายหนุ่มกวาดตาสวยเศร้าไปรอบๆ ห้องนี้ยังมีกลิ่นอายของความรักความทรงจำของเขากับคนรักที่พลัดพราก

ข้างกายมีกระดาษเล็กๆเขียนถึงพี่ชายทั้งสองคนของเขา

โปสเตอร์ของนักบู๊คนดังถูกปลดลงมา เพื่อเขียนข้อความ ชายหนุ่มยกขึ้นมามองภาพคนคนนั้น ที่ตอนนี้คงจากเขาไปไกลแสนไกลด้วยความปวดร้าวเช่นกัน 

น้ำตารินลงมาไม่ขาดสายเหมือนกับหัวใจแตกสลายของเจ้าของร่างสมส่วนที่นอนนิ่งอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาแต่แสนเศร้าหันไปมองลิงน้อยข้างๆ

"ฮึกๆ ....เต้คุง ไปเป็นเพื่อนกั้งนะ ฮือๆๆ บางที ฮึกๆ เราอาจจะได้พบพี่เต้ด้วยกัน ฮือๆ"

.
.

....................................................

ผู้คนมามุงดูผมที่นั่งกุมหัวร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมหอบหายใจถี่ๆ ปัดป่ายทุกคนที่จะเข้ามาช่วยจนไม่มีใครกล้าต้านแรงของผมอีก ผมต้องจำมันให้ได้ สิ่งที่ผมลืมไป 


"อ๊าคคค โอ๊ย " ตอนนี้เหมือนมีค้อนมากระหน่ำทุบหัวผม แต่ก็มีภาพที่ชัดเจนของเขา

......' ฮึกๆ กั้งเจ็บเหลือเกิน แต่คงไม่เท่าที่พี่เจ็บ...'

...... ผมจำได้แล้ว จำได้ทุกอณูของเรือนร่างที่ผมเป็นคนย่ำยี เมื่อคืนนี้ มันไม่ใช่สองสาวนั่น แต่เป็น ....

ผมลืมตาโพลง มีเหงื่อท่วมตัวหัวใจเต้นแรง

"กั้งของพี่"

..........................................................

.
.
"พี่เต้ ฮือๆ กั้งอยู่กับพี่ไม่ได้ อยู่โดยไม่มีพี่ก็ไม่ได้ เพราะหัวใจกั้งอยู่กับพี่แล้ว ฮึกๆ "

ร่างบางสั่นระริกด้วยแรงสะอื้น มือข้างหนึ่งกอดลิงน้อยไว้แน่น

อีกมือ กำมีดคมกริบไว้ ค่อยๆเลื่อนมันมาปาดลงที่ข้อมือเรียว ปล่อยให้เลือดจากตัวเขาค่อยๆไหลลงมาชะโลมร่างกายที่บอบช้ำไร้หัวใจ

"รักพี่เต้... ลาก่อน"

ตาสวยค่อยๆปิดลง มุมปากมีรอยยิ้มเศร้าๆ เขารู้สึกสงบขึ้นมาก


.
.
...........................................................


"เฮ้ย ไอ้เต้ เต้ ... "

"ดิว กูรู้แล้ว เมื่อคืนนี้กั้งมาหากู" ผมผุดลุกขึ้นยืน

"เกิดเรื่องกับกั้งว่ะ ไอ้เต้"

"ทำไมวะ เกิดอะไร!"

ผมจับตัวเพื่อนเขย่าๆ

"อาเฉินโทรมาบอกว่า กั้ง ... ฆ่าตัวตาย .... ตอนนี้กำลังพาไปโรงพยาบาล..."

"ห๊ะ กั้ง"

ผมหูอื้อตาลาย รีบวิ่งไม่คิดชีวิตฝ่าสารพัดด่านออกไป ในมือกดเบอร์ของเขา คนที่ผมรักที่สุด

"อย่าเป็นอะไรนะกั้ง รอพี่ก่อน"

ดิววิ่งตามเพื่อนไป อ้นกับแคนวิ่งไล่มาติดๆอธิบายเรื่องราวให้เจ้าหน้าที่ฟัง จัดการให้คนสองคนออกไปจากสนามบิน

"แท้กซี่" ผมกระโดดขวางแท้กซี่คันแรกที่เห็น คนที่เพิ่งขึ้นร้องวีดว้ายรีบลงจากรถ

"เฮ้ยเต้ กูไปด้วย "

สองหนุ่มบึ่งไปยังโรงพยาบาลเป้าหมาย

"พี่แกง ... ผมกำลังไป กั้งจะต้องไม่เป็นอะไร" เสียงปลายสายเป็นพี่ชายของเขาที่ร้องไห้ระร่ำระลักบอกเรื่องราวกับผม 

ไม่ยอม ผมไม่ยอมเสียเขาไปอีกแล้ว ใครหน้าไหนก็ขวางผมไม่ได้ ผมเม้มปากปล่อยน้ำตาไหลลงมา

รอพี่นะ กั้ง

.............................................................