TaeKang: รักนอกหัวใจ

ลำดับตอนที่ #11 : เปลี่ยนใจ

"พี่เต้ จะไปไหนฮะ"

"พี่มีธุระกับเพื่อนน่ะกั้ง วันนี้อยู่แต่ในบ้านอย่าไปไหน เดี๋ยวพี่กลับมาค่อยออกไปกัน"

"เพื่อนหรอฮะ "

"ใช่ เพื่อสมัยเรียนน่ะ ไม่ได้เจอกันนาน "

เขาคงสงสัย แต่ผมไม่มีเวลาอธิบายก็เลยตัดบทแล้วรีบออกไปเพราะดิวมารอที่หน้าบ้านกั้งแล้ว ชายหนุ่มเดินออกมาส่งผมยกมือไหว้ดิวแล้วโบกมือให้เรา
.
.
"เฮ้ยดิว ทำไมเป็นพี่แคนวะ"

"ก็พวกมันรู้จักแต่พี่แคนนี่หว่า"

"เร็วหน่อยโว้ย"

ผมกำลังบึ่งไปช่วยพี่เลี้ยงของผมที่พวกมันจับตัวไว้เพื่อขอเจรจาบางอย่างกับผม

เรามาถึงที่นัดหมายแล้ว 

"พี่แคน"

เขาถูกควบคุมตัวไว้มีผ้าปิดปาก แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ

ตัวการคือหนุ่มซินตึ้งแสนเลวสามียัยเหม่ยหลิง ให้ลูกน้องที่เป็นล่ามคนไทยคุยกับพวกเรา

"เขาไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าแกรับปากว่าจะจัดการให้ตามลูกพี่เราสั่ง"

"อะไร"

"มีแมทช์พรุ่งนี้ แกขึ้นแข่งแต่ต้องแพ้ "

ใช่เลยพรุ่งนี้ผมมีแข่งนัดพิเศษเพราะถ้าชนะก็จะได้ไปแข่งแต่ที่ญี่ปุ่นตามที่วางแผนไว้กับคุณแกงส้ม คุณกัน แม้ไม่ชนะผมก็ได้วีซ่าไปแบบวีไอพีอยู่แล้วเพื่อไม่ให้คนสงสัย

และพี่แคนก็เป็นคนส่งชื่อผมให้ 

แต่ตอนนี้

"ตกลง ปล่อยเขาซะ"

"ง่ายไปมั้ง แกแพ้ก่อนแล้วเราจะปล่อยคน ไป กลับ" พวกมันหันไปคุยกับไอ้เลวนั่นแล้วก็ลากพาพี่แคนกลับไป


"ไงดีวะเต้"

"เรื่องอะไรจะให้มันเอาเขากลับไปล่ะ"

"งั้น "

"มึงช่วยพี่แคน ที่เหลือกูจัดเอง"

เราพยักหน้าให้กันเพราะผมเล็งไว้ว่ามันมี 3 คน ไม่ได้ถือปืน ถ้ามันจะควักปืนผมก็เข้าชาร์ททัน 

พลั่ก

ตุ๊บ 

"อ๊าคคค"

ผมเห็นไอ้ดิวเข้าคว้าตัวพี่แคนได้แล้ว ผมก็ตะลุมบอนพวกมัน หนึ่งต่อสามสบายๆ ไอ้ตัวการวิ่งหลบไปอีกทาง ผมก็รีบน็อคลูกสมุนมันจนหมอบไป บอกให้ไอ้ดิวไปตามตำรวจ แล้ววิ่งไล่ไอ้หนุ่มนั่น

ผมลืมคิดไปว่า ทำไมมันถึงไม่แค่โทรหาผม ทำไมต้องให้ออกมาด้วยล่ะ

ใช่แล้ว มันเป็นกับดัก 

ที่ร้ายแรงมาก

ผมต้องชะงักเพราะไอ้เลวนั่นมันจับอีกคนหนึ่งมาเป็นตัวประกัน 

"กั้ง"

"พี่เต้"

เขาตามผมมาอยางนั้นหรือ ผมน่าจะเดาได้ว่าเขาต้องไม่ยอมให้ผมออกมาคนเดียวแน่ๆ

นี่ผมทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย..

มันส่งภาษาจีนคุยกับผม ให้ตามมันไปแต่โดยดีก่อนที่มันจะจัดการกับกั้งด้วยปืนในมือ

"อย่า กูยอมแล้ว"

ผมทรุดตัวลงกับพื้น จากนั้นก็ไม่เห็นอะไรอีกเพราะโดนด้ามปืนกระแทกที่คาง ในความพร่ามัวผมเห็นน้ำใสๆไหลจากดวงตาสวยของกั้ง ก่อนที่ผมจะสลบไป

.
.
.
..............................................................


ชายหนุ่มถูกมัดมือคุมตัวมาที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง พี่เต้ของเขานอนหมดสติอยู่ข้างๆ

"รูปหล่อหน้าหวานดีนะ ชื่อกั้งใช่ม้าย มิน่าล่ะเต้ถึงได้ลืมชั้นไปเลย"


"คุณคือ"


"อาหลิงไง เราเคยเจอกัน"


"แล้วจับผมกับพี่เต้มาทำไม"


"สามีชั้นทนไม่ได้ที่โดนหยามในเรือวันนั้น ทำให้พวกเราชวดการค้ารายใหญ่ โดนตำหนิอย่างแรงจากลูกค้า แถมอับอายด้วย เชอะ ก็ต้องแก้แค้นแบบนี้"


"จะทำอะไรพวกเรา"


"ต้าเหว่ยจะขายเธอไปให้ลูกค้าที่จองไว้เป็นการไถ่โทษ หึๆ เขาชอบรูปร่างหน้าตาเธอมากแต่ก็โหดเรื่องบนเตียงพอดู ทนๆเอาหน่อยนะ ส่วนเต้ เสียดายที่เคยรักกันมาแต่เขาไม่ไว้หน้าชั้นเลยก็คงต้องกำจัดทิ้ง"

"อย่านะ " ชายหนุ่มใจหายวาบที่เห็นลูกน้องพวกมันเข้าไปเล็งปืนไปที่พี่เต้ของเขา

"555 แต่เราก็มีข้อเสนอแลกกับชีวิตของเต้ เพราะเธอน่ะโชคดีมีคนใจบุญช่วยไว้"

"ใคร ข้อเสนออะไร ผมยอมทุกอย่างอย่าทำร้ายพี่เต้"

"รักกันจริงๆนะ รักกันจนน่าหมั่นไส้"

เพี๊ยะ !

สาวตาเฉี่ยวยกมือตบหน้าเนียนของหนุ่มน้อยไปฉาดใหญ่

"พอเถอะอาหลิง ชั้นต้องเป็นคนทำแบบนั้นมากกว่า"

"บิว!"

"พี่กั้ง ยังจำบิวได้หรอ หึๆ ทั้งๆที่บิวช่วยพี่กั้งไว้ ออกรับแทน รักพี่กั้งที่สุดแต่ก็ไม่เคยมองเห็นคุณค่าสินะ "

เพี๊ยะ!

สาวร่างเล็กตบลงบนหน้าชายหนุ่มอีกฉาด ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นเป็นผื่นแดงทั้งสองแก้ม คนที่ตบเขายังมองมาด้วยดวงตาแดงก่ำเพราะความแค้น

"อาหลิง ชั้นบอกแล้วว่าให้พวกเขาเหมือนตายทั้งเป็นดีกว่า จริงมั้ย"

"ตามแต่คุณหนูบิว คุณมีบุญคุณกับพวกเราช่วยเรารอดจากเงื้อมมือตำรวจ แต่บอกซะก่อนนะว่าเจ้าหนุ่มนี่ต้องทำตามโดยไม่มีเงื่อนไข"

"งั้นก็ขึ้นอยู่กับพี่กั้ง บิวมีข้อเสนอถ้าอยากให้คนคนนั้นมีชีวิตอยู่ พี่กั้งต้องบอกเลิกกับเขา ตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดตลอดชีวิต แล้วมาแต่งงานกับบิว ทำได้ก็โอเค ทำไม่ได้ก็คงต้องตามที่อาหลิงบอก"

"บิว "

"ไม่มีเวลามากนัก อาหลิงกับต๊าเหว่ยให้เวลาบิวแค่ตอนนี้ เท่านั้น"

"ได้ พี่รับปาก "

"รับปากว่ายังไงคะ ไหนบอกชัดๆ"

ชายหนุ่มมีน้ำตาไหลมาอาบแก้ม มองไปที่พี่เต้ที่เขารักมากที่สุด ค่อยๆพูดช้าๆ

"พี่จะเลิกกับพี่เต้ ลืมความสัมพันธ์ทั้งหมด"

"แล้วไงต่อคะ"

"พี่จะแต่งงานกับบิว ไม่พบเขาอีกชั่วชีวิต"

"5555 ดีมาก ถ้าเธอเกิดผิดคำพูดพวกเราจะตามไปเอาชีวิตเขาจนได้ ไม่ว่าจะหนีไปไหน รับรองว่าไม่มีทางพ้นเงื้อมมีเครือข่าวมาเฟียของเรา "

"ได้ยินที่อาหลิงพูดแล้วนะพี่กั้ง งั้นเรามาซักซ้อมบทกันก่อนเล่นจริงนะ"

หญิงสาวเดินมาประกบปากจูบชายหนุ่มอย่างดูดดื่ม แล้วเริ่มบอกเล่าสิ่งที่เขาต้องทำเพื่อช่วยชีวิตคนที่เขารัก 


......................................................................



"พี่เต้ พี่เต้ครับ"


"อืมม์...กั้ง"


"เขาไม่เป็นไรแล้วล่ะพี่กั้ง คุณหมอบอกว่าเดี๋ยวก็ฟื้น"


"บิว แต่ถ้าพี่เต้ฟื้นแล้วเราจะบอกเขาว่ายังไง"


"เราปิดเรื่องนี้ไว้ก่อนดีมั้ยคะ"


"แต่ว่า พี่ต้องรับผิดชอบน้องบิวนะ เราจะหมั้นกันแล้ว ยังไงพี่เต้ก็ต้องรู้อยู่ดี"

"พี่กั้ง รักพี่เต้อยู่มั้ย"

"พี่ มีให้แต่ความเป็นพี่น้อง ที่ผ่านมาพวกเราล้วนหลอกตัวเอง"

"บิวแล้วแต่พี่กั้งค่ะ"

"เราไปบอกคุณหมอเถอะว่าเขาใกล้จะฟื้นแล้ว"
.
.
.

สองหนุ่มสาวพากันออกไป ทิ้งผมไว้ลำพังกับความในใจของพวกเขาที่ทำให้ปวดร้าวยิ่งกว่าอาการทางกายอีก 

หมายความว่ายังไง กั้ง กับยัยคุณหนูนั่น

เขาจะหมั้นกัน 

เรื่องบ้าอะไร


"เต้ เต้ ตื่นแล้วหรอวะ เฮ้ย เห็นพวกกูมั้ย"

"ดิว อ้น พี่แคน "

"เออ ดีใจว่ะมึงฟื้นแล้ว แม่งสลบไปซะหลายวัน อะไรวะแค่โดนปืนฟาดแค่เนี้ย"

ผมลืมตามองเพื่อนๆ ไม่มีเขาอยู่ตรงนี้ น้ำตาผมไหลลงมา เมื่อกี้คือความฝันหรือความจริงกันแน่

"กั้ง เขา "

"ไปส่งคุณหนูบิวน่ะ เดี๋ยวคงมา"

"พวกเขา"

"แกโชคดีที่คุณหนูบิวเขามามาช่วยไว้ เอาลูกน้องมาไล่ไอ้พวกต๊าเหว่ยซะกระเจิงไป ไม่งั้นมันคงยิงมึงทิ้งด้วยความแค้นแล้ว"

แล้วพวกมันก็บอกเล่าเรื่องราวให้ผมฟัง คุณหนูบิวเพิ่งกลับมาเมืองไทยเพราะฮั่นให้มาช่วยเกลี้ยกล่อมโตโน่ให้เลิกรังควาญพวกเรา เธอกับพวกที่อารักขามาหากั้งที่บ้านแล้วก็พากันออกตามหาผมจนเจอเหตุการณ์อย่างที่เห็น

"หรอวะ "

"แต่มึงเองก็ต้องทำใจนะ กั้งเขาเปลี่ยนไป"

"พวกเขาสองคนกำลังจะหมั้นและแต่งงานกันเพื่อสยบความแค้นสองตระกูลน่ะ"


"กั้งถูกบังคับใช่มั้ย"


"อืมม์ เขาก็ไม่ได้ดูเศร้าอะไร ไม่รู้โว้ย พวกมึงคุยกันเอาเอง เรื่องหัวใจเคลียร์กันเอง"

ไอ้ดิวหลบตาผม ไอ้อ้นตบบ่าให้กำลังใจ พี่แคนก็ส่ายหน้าเศร้าๆ

"กูอยากคุยกับกั้ง มันไม่ใช่แบบนี้"

"พี่เต้จะคุยกับกั้งเรื่องอะไรหรอคับ"

ผมอึ้งไปกับเสียงใสที่ตอบผม

"กั้ง"

"งั้นพวกกูออกไปก่อน ค่อยๆพูดคุยกันนะ"

.
.
.

"พี่เต้หายดีแล้วกั้งก็หมดห่วง"

"เรื่องคุณหนูคนนั้น ไม่จริงใช่มั้ย"

"ขอโทษฮะพี่เต้"

"กั้งโดนบังคับ...พี่จะไปพูดกับคุณหนูนะว่าเราสองคนรักกัน เป็นของกันและกัน"

"อย่าเลยฮะ กั้งไม่ได้โดนบังคับหรอก"

"............."

"ที่ผ่านมากั้งขอบคุณพี่เต้ที่รักเอ็นดูนะฮะ แต่กั้งเองก็ต้องรับผิดชอบบิวเพราะเราก็เป็นของกันและกันแล้ว "

"............."

"พี่เต้จะเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของกั้ง " เขายิ้มให้ผม รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจผมแทบแตกสลาย นี่เขาลืมผมได้ยังไง


"งานหมั้นจะเกิดขึ้นสัปดาห์หน้า ถ้าพี่เต้หายทันก็เชิญนะฮะ กั้งจะไปเรียนต่อญี่ปุ่นกับบิวแล้วค่อยแต่งงาน"

"นี่กั้งพูดแบบนี้ได้ยังไง พูดเหมือนกับว่าเราไม่เคยรักกัน"

"พี่เต้ พักผ่อนนะฮะ ไว้ค่อยคุยกันดีกว่าพี่เต้ยังไม่หาย กั้งต้องไปอยู่เป็นเพื่อนบิวด้วย"

เขาลุกขึ้นจะเดินไปผมคว้าข้อมือเรียวไว้

"กั้ง พี่รักกั้ง"

"ขอบคุณคับ กั้งรับไว้ด้วยใจ เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ อย่าเอาอนาคตของพี่มาทิ้งที่กั้งเลยฮะ ไว้กั้งมาเยี่ยมใหม่นะคับพี่เต้พักผ่อนนะฮะ"

เขายิ้มอีกแล้ว อะไรกัน นี่ผมสลบไปสามปีหรือยังไง

ผมร้องไห้ ร้องไห้จนพวกไอ้บิว ไอ้อ้น พี่แคนตกใจเมื่อเข้ามาเห็น แต่เขาคนนั้นกลับเดินจากไป ไม่หันกลับมามองอีก ใจร้ายขนาดนี้เลยหรือ กั้ง

.
.
.

..........................................................

.
.

"คุณเต้ พวกเราขอโทษที่กั้งเป็นแบบนี้ เราก็ไม่เข้าใจเขา"

"คุณกัน คุณแกงไม่ต้องอธิบายหรอกครับ กั้งเขาบอกผมซ้ำๆจนผมเริ่มชินแล้ว"

"คุณเต้ยังเป็นเพื่อนพวกเรานะครับ มาเยี่ยมได้ทุกเมื่อ บ้านของเรายินดีต้อนรับ"

"ครับ ฝากอวยพรให้กั้งกับบิวด้วย ให้เขามีความสุข "

"คุณเต้จะกลับฮ่องกงหรอครับ"

"ใช่ครับ ผมเดินออกนอกเส้นทางของตัวเองมานานแล้ว ต้องกลับซะที ลาละครับ"

ผมยกมือไหว้พี่ชายทั้งสองของคนคนนั้น คนที่ทำให้ผมปวดร้าวแสนสาหัส


.
.
.

ผมไม่ได้ยื้อเขาหรอ ไม่ใช่ ผมพยายามไปหาเขา ไปพูดคุยรำลึกความหลังต่างๆ แต่เขาเหมือนไม่ยินดียินร้าย จะเลิกกับผมท่าเดียว นี่ผมทำให้เขารำคาญขนาดนั้นเลยรึ 

บางคำที่เสียดแทง ทำให้เหมือนตายทั้งเป็น



"เราเลิกกันเถอะฮะพี่เต้ มันไม่มีประโยชน์หรอก กั้งเหนื่อยที่ต้องเป็นเหยื่อ ต่อไปนี้จะล่าบ้าง และจะไม่ทำให้พี่เต้เดือดร้อนอีก ใจกั้งเปลี่ยนไปแล้ว พี่เต้ต้องมีคนดีๆมาดูแลเชื่อกั้งสิ"



ผมกอดเขาร้องไห้ออกมาอย่าไม่เคยทำมาก่อน เขาก็แค่ตบหลังผมปลอบใจ นี่มันอะไรกัน ทำไมผมดูน่าสมเพชขนาดนี้ แล้วผมก็เมามายทุกวันสติสตังค์หายไปหมด

นั่นมันก็หลายวันมาแล้ว ตอนนี้ผมพอจะคิดได้ ยอมปล่อยเขาไป

ผมออกมาพักอยู่โรงแรมเพื่อรอเดินทางกลับฮ่องกงพรุ่งนี้ วันที่เขาจะหมั้นกับสาวคนนั้น ผมก็อกหักอย่างไม่มีชิ้นดี

"เอาเหล้ามา แล้วก็หาสาวให้ผมซักสองคน " ผมสั่งที่เลาน์ของโรงแรมแห่งนี้ที่มีบริการความสุขอย่างว่าให้กับคนโดนทิ้งอย่างผม
.
.

"เฮียคะ เมาแล้วนี่ ไปห้องกันเดี๋ยวพวกเราพาไปนะคะเฮีย"

"เอิ๊ก เมาอีกแล้วเรา อิๆ ดีๆจะได้ลืมๆ แม่งโดนหนุ่มทิ้งจนได้ โคตรอ่อน"

"คืนนี้พวกเราอยู่เป็นเพื่อนเองค่ะ รับรองหายอกหัก อิๆ"

สองสาวบริการพาร่างเมามายของชายหนุ่มมายังห้องพัก ถอดเสื้อผ้าเขาออก เตรียมตัวให้บริการอย่างเต็มที่ มือแข็งแรงกอดสองสาวลงมาไว้ที่อก

"ไหนดูดิว่าเด็ดกว่ามั้ย ฮ่ะๆ เอิ๊ก ๆ "

"อุ๊ย ได้เรยค่า"

สองสาวเล้าโลมกอดจูบหนุ่มที่เมามายสักพักก็โดนผลักออก

"ไม่ได้เรื่อง ไม่อาววว จะเอากั้ง ฮึกๆ"

"เฮียก็ "

"พวกคุณออกไปก่อน นี่ผมให้ชดเชยสองเท่า เขาเป็น เอ่อ พี่ชาย ของผมเอง"

"ว้ายรูปหล่อจัง เรามาสนุกด้วยกันมั้ยคะ"

"อย่าเลยครับ ทำตามที่ผมบอกเถอะ แล้วก็ช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะครับ ถ้าเขาถามก็บอกไปว่าพวกคุณนอนกับเขาแล้ว พี่ชายจะได้สบายใจ"

"ก็ได้ค่ะ อิๆ ไว้วันหลังมาใช้บริการนะคะพ่อรูปหล่อ จะแถมให้"

ชายหนุ่มปิดประตูลงเดินเข้าไปหาคนที่เมาพูดจาเลอะเทอะ แต่คำพูดส่วนใหญ่มีแต่ชื่อของเขา

"กั้ง ฮึกๆ พี่รักกั้ง อย่าทิ้งพี่"

"พี่ชาย พี่เต้"

"คราย"

"พี่จำไม่ได้หรอก กั้งมาลาน่ะ พี่เต้ต้องดูแลตัวเอง"

"หือ ได้เลย ต่อไปจะไม่รักใครให้ช้ำใจอีก แม่งโคตรหลอกลวง เอาหัวใจคืนมา ฮือๆ"

"คับพี่เต้ หัวใจของพี่กั้งดูแลมันไม่ได้อีกแล้ว แต่หัวใจของกั้งยังอยู่ที่พี่เต้นะ "

"ฮ่ะๆ แม่งหลอกลวงโคตรๆ กั้งเป็นคนที่กูเกลียดที่สุด"

ชายหนุ่มอึ้งไป กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ต้องร้องไห้ออกมาอย่างคับแค้นใจมองคนรักเศร้าๆ

"พี่เต้เกลียดกั้ง แค้นกั้งหรอ ฮึกๆ แล้วจะทำยังไง"

"จะจับเขามาเปิดดูว่าหัวใจทำด้วยอะไรกันแน่ ทำไมใจร้ายเลือดเย็น ไม่มาดูดำดูดี เอิ๊ก ถ้าเจอตัวนะ กูจะ..."

"ถ้าเจอตัว จะทำอะไรคับ"

"จะจับปล้ำให้เข็ด ฮ่ะๆ ให้เจ็บทั้งกายใจแบบที่กูเจ็บเลย"

"กั้งอยู่นี่แล้ว พี่จะทำอะไรก็ทำเลยฮะ "

"คนทรยศ มาให้จัดการให้หายแค้น"

คนตัวโตกว่าคว้าตัวหนุ่มน้อยมากอดจูบอย่างรุนแรง ปลดเสื้อผ้าออกไซร้ร่างบางอย่างหื่นกระหายปนโกรธขึ้ง ทุ่มเขาลงบนเตียง โถมทับลงไปดูดเม้มร่างนวลที่นอนนิ่งๆยอมให้คนเมาจัดการกับร่างกายเขาอย่างที่ต้องการ


"โอ๊ย ฮึกๆ พี่เต้ กั้งจะจดจำความเจ็บปวดนี้ไว้แทนความรักของเรา กั้งจะไม่มีวันลืม ฮือๆ "

"ใจร้ายที่สุด กั้งใจร้ายกับพี่"

คนเมากระหน่ำบดขยี้คนใต้ล่างจนเกิดรอยช้ำทั่วตัว กระแทกเอวเข้าไปถี่ๆอย่างรุนแรงมอบความหวงแหนแสนรักแสนช้ำเข้าไปในร่างกายของคนที่ทำให้ปวดร้าว


"ฮึกๆ โอ๊ย ฮ๊า พี่เต้ กั้งเจ็บเหลือเกิน แต่คงไม่เท่าที่พี่เจ็บ อ๊าาาา ฮือๆ"

เลือดแดงผสมออกมากับการร่วมรักอย่างรุนแรงของคนที่เขายอมให้ทุกอย่างขอเพียงให้คนรักปลอดภัย

"เจ็บหรือ พี่ก็เจ็บ เจ็บที่สุด " ร่างหนาหยุดการข่มขืนร่างบาง เปลี่ยนเป็นสะอื้นไห้ออกมาจนตัวโยน กอดกระชับคนใต้ล่างไว้แน่น ร้องเรียกชื่อเขา


"กั้ง อย่าทิ้งพี่ พี่รักกั้ง ฮึกๆ"

หนุ่มน้อยมองหน้าคนพี่มีน้ำตาออกมาทั้งเจ็บทั้งเศร้าที่ต้องลงเอยแบบนี้ ไม่นานคนตัวโตก็หลับไปอย่างอ่อนแรง

ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นอย่างยากเย็นเพราะความเจ็บจากการถูกกระทำ เขากัดฟันเข้าประคองคนพี่ไปนอนไว้ห่มผ้าให้อย่างแผ่วเบา 

ทรุดตัวลงข้างๆ มือเรียวกุมท้องน้อยที่ยังเจ็บแปลบๆไว้ สะอื้นไห้ซบลงบนอกแน่นของคนที่เขารักที่สุด


"พี่เต้ กั้งจะอยู่ต่อได้ยังไงกัน ฮึกๆ "

เนิ่นนานจนได้เวลาที่เขาต้องจากไป ชายหนุ่มค่อยๆสวมเสื้อผ้าให้ตัวเอง เปิดประตูหันมามองคนที่นอนหลับไม่ได้สติ ยังครางชื่อเขา

"กั้ง ใจร้าย"

"พี่เต้ กั้งจำเป็นต้องทำ ลาก่อนคับ"

ชายหนุ่มตัดใจทิ้งหัวใจไว้แล้วเดินออกประตูไปด้วยใจและกายที่เจ็บปวดโรยแรง


.
.

............................................


ผมตื่นมาพร้อมกับความกระชุ่มกระชวยแต่ก็เมื่อยล้า ... ตามเคย ลืมทุกเรื่องราวสนิทแต่แม่สองสาวคงทำหน้าที่ได้ดีเพราะผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก

"หือ ทำไมมีเลือดด้วย พวกนางยังจะพรหมจรรย์หรอ ไม่น่านะ ...."

ผมส่ายหัวสลัดความมึนงง คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันไว้เดินไปดื่มน้ำ มองไปรอบๆห้อง มีเศษเหรียญกระจายเกลื่อนกลาด 

"อะไรจะรุนแรงขนาดนี้ "

ผมก็ยิ้มเศร้าๆให้กับความบ้าของตัวเอง โดนหนุ่มหักอกเลยต้องสนองด้วยสองสาว เฮ้อ

เริ่มรู้สึกว่าความคับแค้นได้โดนปลดปล่อย แม้จะยังหลงเหลือแต่มันคงจะดีขึ้นแน่ๆ


ผมรีบเก็บของอาบน้ำแต่งตัวไปที่สนามบิน ป่านนี้พวกเพื่อนๆรออยู่แล้ว


.
.
.............................................

"เฮ้ยเต้ ทางนี้ว่ะ เออ สีหน้าดีขึ้น"

"เออ กูทำใจได้แล้ว ไปโว้ยไปลุยกันต่อ กูอยากจบซะทีจะได้กลับไปบ้าน"

"มึงเหลืออีกตัวเดียว ก็ไอ้คอมพิวเตอร์น่ะ ยัยหมวยจัดการเตียมติวไว้แล้วรับรองจบชัวร์ๆ "

"แล้วมึงล่ะอ้น"

"เรียนอีกเทอม แล้วก็จบตามมึงไป "

"ดิว กับพี่แคนยังมีข้อเสนอที่ฝรั่งเศสอยู่มั้ยครับ"

"ได้สิเต้ นายเรียนจบก็ไปเข้าคอร์สที่ฝรั่งเศสต่อได้เลยนะ เก่งๆอย่างนายอาจได้แทนบัวขาว"

"สมพรปากครับ"

"เฮ้ย ไม่ลืมอะไรใช่มั้ยงั้นไปกันว่ะ"

ลืมเหรอ หึๆ ดีแล้ว ผมอยากลืมน่ะ ผมตั้งใจลืมมันเอง หน้าของคนคนนั้น เสียงของเขา ร่างกายนวลเนียนของเขาที่ผมจะต้องลบออกไปจากหัวให้ได้ 

"ลืมก็ดีแล้วว่ะ บางคนบางเรื่องก็ไม่ควรจำมัน ไปเว้ย ใช้ชีวิตให้คุ้ม"

พวกเรากอดคอกันเดินเข้าเกทไป ผมตัดสินใจแล้วว่าต่อไปนี้จะดูแลหัวใจตัวเอง ไม่ฝากใครอีก

.............................................