คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 ซัน 100%
บทที่ 1
ซัน
“ไมล์” เสียงเพื่อนผมดังมาก่อนจะเห็นตัวสะอีก ชาเย็น...หรือเย็นเย็นที่ผมเรียก
“ว่าไง มีอะไรเหรอ หรือถูกไอรุ่นพี่ตามตื้อมาอีกอ่ะ เราไม่ช่วยแล้วนะ” ผมพูดดักไว้ก่อน สองสามวันที่ผ่านมาอ่ะ เย็นเย็นโดนรุ่นพี่คณะประมงมาจีบล่ะ ต้องลำบากผมคอยไปหลอกพี่เขาว่า ไม่อยู่บางล่ะ กลับไปแล้วบางล่ะ สารพัดข้ออ้างที่มันยัดเหยียดให้ผมไปพูดแทน
“เปล่าสักหน่อย มันจบแล้ว เราบอกกับพี่เขาให้เลิกตามเราแล้วล่ะ” ก็ดีแล้วแต่ทำไมที่ผ่านมาไม่พูดล่ะโว้ยยยย “จะชวนไมล์ไปซื้อของที่ห้างอ่ะแล้วกะจะพาไปเลี้ยงไอศกรีมด้วย ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมายังไม่ได้เลี้ยงเลยนี่เนาะ” ผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาเมื่ออาทิตย์ก่อน สาเหตุที่เข้า ผมจำไม่ได้อ่ะ แต่เห็นพี่ติณบอกว่าผมเป็นลมไป แต่ที่น่าแปลกก็คือ ตอนแรกๆที่ผมฟื้นอ่ะ ผมจำอะไรไม่ได้เลย เพิ่งจะมาจำได้ก็ก่อนออกจากโรงพยาบาลวันสองวันแหละ แต่มันก็ยังมีช่วงขาดๆหายๆไปบ้างอ่ะนะ เวลานึกแล้วปวดหัวมากๆ ผมเลยไม่อยากจะนึกมันเท่าไร พี่ติณบอกว่าให้ค่อยๆเป็นไป เดี๋ยวมันก็นึกออกเอง อ่อ พี่ติณคือรุ่นพี่ที่มหา’ลัย ไม่ได้อยู่คณะเดียวกัน พี่เขาอยู่สถาปัตอ่ะ ผมอยู่มัณฑณศิลป์กับเย็นเย็น ผมรู้จักกับพี่เขาเมื่อตอนเข้าค่ายที่กลางป่าแล้วพี่ติณก็ถูกเพื่อนที่เป็นลุงรหัสผมลากไปด้วย เราก็เลยได้ทำความรู้จักกันตอนนั้น
“อืมไปสิ อยากกินพอดี แล้วเย็นเย็นจะไปซื้ออะไรล่ะ” ผมเก็บพวกสีน้ำมันใส่กระเป๋าเป้
“จะไปซื้อสีน้ำมันกับสีน้ำอ่ะ มันหมด” ผมพยักหน้า สีน้ำมันบางสีก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย พอดีเลย ผมเก็บของเสร็จเย็นเย็นก็ลากผมขึ้นรถแล้วขับไปที่ห้าง เราซื้อสีกันเสร็จแล้วเย็นเย็นก็พาผมไปเลี้ยงไอศกรีมตามสัญญา
“ เอ่อ รู้ยัง พี่ติณแม่งถูกดาวคณะบริหารตามอ่อยด้วยล่ะ อิจฉาวะ” เย็นเย็นบ่นพลางยัดไอศกรีมคำใหญ่เข้าปาก ก็น่าอิจฉานิดๆแหะ ช่วยไม่ได้พี่ติณหล่อจริงไรจริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าเย็นเย็นจะไม่หล่อนะ รายนั้นออกไปทางแนวน่ารักมากกว่า 5555
“เออนี่ กินติมเสร็จแล้วไปดูหนังกัน เมื่อกี้เห็นโปรแกรมหนังแล้วโครตน่าดูเลย” ผมพยักหน้า ยังไงวันนี้ก็ว่างอยู่แล้วด้วย นานๆทีจะได้ไปดูก็ดีเหมือนกันนะ ผมนั่งกินไอศกรีมได้คำสองคำ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
‘พี่ติณ’
“ สวัสดีครับ พี่ติณ”
(อืม สวัสดี ไมล์)
“แล้วนี่พี่กลับมาจากค่ายแล้วเหรอครับ” พี่ติณไปเข้าค่ายที่เชียงใหม่น่ะ เห็นบอกว่า ไปศึกษาบ้านทรงล้านนา ไปสองวันสามคืน
(ใช่ครับ พี่เพิ่งมาถึงหอเมื่อกี้อ่ะ พอถึงหอก็โทรหาไมล์เลย แล้วนี่ไมล์อยู่ไหนเนี่ย ไม่อยู่ห้องเหรอ)
“ครับ ไมล์ออกมาซื้อของกับเย็นเย็น” ผมพูดพลางเงยหน้าไปมองเพื่อน มันยิ้มอะไรก็ไม่รู้ครับ มองผมแล้วยิ้ม บ้าป่ะเนี่ย
(ว้า...แย่จัง พี่ว่าจะเอาของฝากไปให้ แล้วนี่ไมล์จะกลับยังครับ ให้พี่เอารถไปรับไหม)
“ไม่เป็นไรครับ พอดีเย็นเย็นมันชวนผมไปดูหนังอ่ะ แล้วอีกอย่าง พี่เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ พักผ่อนก่อนเถอะครับ” ผมยิ้ม พี่ติณเขาอ่อนโยนและใจดีมากอ่ะ
(ดูหนัง? พี่ไปดูด้วยดีกว่า ตอนนี้เราอยู่ไหน)
“เอ่อคือ...”ผมมองหน้าเย็นเย็น กลัวแบบว่ามันอยากจะเที่ยวตามประสาเพื่อน แต่เย็นเย็นยิ้มแล้วพยักหน้า
“ครับ ร้านAAA”
(ได้ งั้นรอแปปนะ เดี๋ยวพี่ไปหา) แล้วพี่ติณก็ตัดสายไป
“นี่ถ้าเราเป็นคนนอกแล้วมองนายคุยโทรศัพท์นะ จะคิดว่าคุยกับแฟนแล้วสะอีก หน้านี่หุบยิ้มไม่ได้เลยนะเนี่ย” มันยิ้มล้อครับ
“แหมมมม นายก็เหมือนกันนั่น คุยโทรศัพท์กับพี่ต้าหน้านี้ฟินเชียว ยิ้มไม่หุบสามสี่วัน ชิส์” เย็นเย็นมันแอบชอบ ‘พี่ต้า’ พี่ข้างบ้านมันน่ะครับ ชอบมาตั้งแต่ม.ต้น ปัจจุบันอยู่ปีหนึ่งยังไม่เลิกชอบ มันให้เหตุผลมาว่า ถ้าพี่เขายังไม่มีแฟน มันจะไม่ตัดใจ ผมว่านะ ถ้าพี่เขามีแฟนมันคงเจ็บมากเลยแหละ เพราะชอบเขามาสามสี่ปี แถมยังคอยดูแลทุกอย่างให้ เช่น วันนั้นวันที่มีการสอบเข้าม.ปลายอ่ะ พี่เขาลืมเอาเอกสารสำคัญไปที่ทำงานแล้วพี่เขามีประชุมสำคัญเลยโทรหาเย็นเย็น ว่ายังอยู่ที่บ้านไหม จะให้เอาเอกสารมาให้หน้าโรงเรียน พี่เขาจะได้ไปรอรับ(ที่ทำงานพี่เขาอยู่เลยโรงเรียนพวกผมไปหน่อย) แต่ตอนนั้นเย็นเย็นมันถึงโรงเรียนแล้วไง คืออีกสิบนาที จะเข้าห้องสอบแล้ว มันเลยต้องนั่งรถกลับไปที่บ้านพี่เขาแล้วเอาเอกสารไปให้ถึงที่ทำงาน ด้วยเหตุผลที่ว่ามันอยากเจอหน้าพี่เขาให้ชื่นใจ สรุปมันกลับมาสอบเกือบไม่ทัน มีเวลาทำข้อสอบแค่ครึ่งชั่วโมง ข้อสอบหกสิบข้อและข้อเขียนอีก สรุปมันทำไม่ทันมันก็เลยได้มาอยู่สายศิลป์-คำนวณทั้งๆที่มันอยากจะเป็นหมอ มันเลยต้องทิ้งความฝันมันไปและเริ่มความฝันใหม่กับการวาดรูป5555
“ไมล์” ผมหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นพี่ติณยืนอยู่หน้าโต๊ะ พวกผมเชิญ‘พวกพี่’นั่ง ที่ใช้พวกพี่ เพราะพี่ติณชวนเพื่อนมาด้วย
“หวัดดีครับ เฮีย” เย็นเย็นชอบเรียกพี่ติณว่าเฮีย
“สวัสดีฮ่ะ พี่ติณ” ผมทักบ้างแล้วไหว้ไปเพื่อนพี่เขาด้วย
“อืม หวัดดี นี่เพื่อนพี่ ชื่อซัน ไอซัน นี่ ไมล์รุ่นน้องกู กับชาเย็นเพื่อนมัน” พี่ซันพยักหน้าแล้วยิ้มมาให้ หล่อแหะ
“โห เฮีย ผมก็รุ่นน้องเฮียนะ ชิส์” เย็นเย็นทำแก้มป่องปากจู๋ๆ เห้ย ท่านั้นเขาให้เด็กทำอ่ะ
“น้อยๆหน่อย ไอเย็น ท่านั้นเด็กทำน่ารักนะ แต่มึงทำแล้วดูไม่ได้วะ” ผมนั่งขำกับพี่ซัน ผมยังหัวเราะเบาๆนะแต่พี่ซันหัวเราะแบบไม่เกรงใจใครอ่ะ
“โห พี่ หัวเราะแบบนั้นมาช่วยกันซ้ำเติมผมดีกว่า” เย็นเย็นพูดอย่างงอนๆ
“ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น มาๆเดี๋ยวพี่เลี้ยง อยากกินอะไรเพิ่มสั่งเลย” ว้าวววว ของฟรีล่ะ บางที พี่ซันก็ใจดีไม่แพ้พี่ติณนะเนี่ยยย หุหุ พอกินติมเสร็จ พวกผมก็ไปดูโปรแกรมหนัง ได้รอบสองทุ่มครึ่งมาอ่ะ เหลืออีกชั่วโมงกว่าๆ พวกพี่ๆเลยพาผมไปเล่นที่เกมเซนเตอร์รอ อ้อ...พี่ติณกับพี่ซันเป็นคนออกค่าตั๋วให้ด้วยล่ะ ที่นั่งอย่างดี เจ๋งป่ะละ ผมนี่โชคดีจริงๆที่ได้รู้จักกับพี่ๆ ฮ่าๆ พี่ติณกับพี่ซันเล่นหนีบตุ๊กตาแข่งกันใครได้น้อยสุดคนนั้นต้องออกเงินซื้อป๊อปคอร์นมา เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ ค่าป๊อปคอร์นถูกกว่าค่าตั๋วอีกนะเออ แล้วตุ๊กตาที่พวกพี่หนีบได้ก็โยนมาให้พวกผม พวกผมไม่มีปัญหานะ ผมกับเย็นเย็นชอบของน่ารักอยู่แล้ว แต่ปัญหาก็คือ มันมีเป็นสิบๆตัวเนี่ย จะให้พวกผมถือยังไงอ่ะ สักพักพวกรุ่นพี่ก็สงสารคนแบกตุ๊กตาเลยหันไปเล่นแข่งรถแทน(เปล่าสงสารหรอก เบื่อหนีบตุ๊กตาแล้วต่างหาก!) ตอนแรกๆก็นึกว่าพี่ซันจะดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี ขรึมๆ ที่ไหนได้นิสัยเด็กพอๆกับพี่ติณเลย พอมาอยู่ด้วยกันแล้วนี่พากันเล่น พากันป่วน เห่ออออ พอใกล้ถึงเวลาเข้าโรง พี่ติณก็เดินไปซื้อป๊อปคอร์นมา พี่เขาเปล่าแพ้หรอกนะ มันตกลงกันไม่ได้ไง ใครแพ้ใครชนะ เลยออกกันคนละครึ่ง เมื่อดูหนังจบพวกพี่ติณก็ไปส่งพวกผม พี่ซันไปส่งเย็นเย็นเพราะพี่ผ่านแถวบ้านมัน ส่วนผมไปกับพี่ติณเพราะอยู่หอเดียวกัน ประหยัดค่ารถอีกอ่ะ วันนี้พวกผมแทบจะไม่ต้องเสียเงินเลย(ยกเว้นค่าสี) อ่อ แล้วยังมีตอนระหว่างทางกลับหอนะ พี่ติณเกิดหิวขึ้นมาพวกเราเลยแวะร้านบะหมี่ชายสี่ข้างทาง อร่อยเหาะ แน่นอนพี่ติณเลี้ยง หึหึ ชอบ(ของฟรี)มากเลยนะบ่องตง
“ไอเชี่ยไมล์ มึงเลิกสาดสีใส่ผ้าใบเดี๋ยวนี้เลยนะ แม่ง ไอเย็นก็หายหัวไม่ดูเพื่อนมันเลย เฮ้! มึงจะเหม่ออีกนานไหม” เสียงเพื่อนผมที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันดังใส่หู แก้วหูจะแตกอ่ะ ผมแค่เหม่อคิดอะไรนิดหน่อยเองนะ
“คม มึงจะบ่นไปได้อะไรหะ เงียบเดี๋ยวนี้เลย ดูดิคนอื่นเขาสมาธิแตกแล้ว อีกอย่างนะ มึงดูงานที่มึงว่าดิ๊ ขนาดสาดสีใส่ยังสวยเลย มึงเลิกด่าไมล์น้อยผู้น่ารักแล้วมาทำงานต่อเหอะ” เสียงของน้ำตาล สวยน้อยของเราเพียงคนเดียวในสาขาดังขึ้น เธอไม่หวานเหมือนชื่อนะครับ ฤทธิ์เธอเยอะแต่พวกผมทุกคนชอบเธอนะครับ เธอเข้มแข็งดี ทุกคนในที่นี้ นิสัยดีหมดนะครับ ถึงแม้จะชอบด่าว่าร้ายกันแต่แค่ขำๆนะครับ
“แล้วเย็นเย็นอ่ะ หายไปไหน” ผมถามคมที่นั่งละเลงสีน้ำมันบนผ้าใบอย่างไม่สบอารมณ์
“กูไม่รู้หรอก สงสัยอยู่เนี่ย มันรับโทรศัพท์แล้วอยู่ดีๆแม่งก็ลุกวิ่งออกไป” ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะมองไปยังนอกหน้าต่าง รู้สึกใจหายวูบวาบแปลกๆแหะ ถ้าไม่เกิดอะไรกับมันก็คงจะดีนะ
ฝาขอกเพจไว้ด้วยนะคะ กดถูกใจหน่อยนะคะ ขอบพระคุณมากค่า^/|\^
https://www.facebook.com/pages/Weawa/722699587825385?ref=bookmarks
หากกดไปไม่ได้ ก็พิมพ์ค้นหาว่า Weawa ค่ะ
ความคิดเห็น