[Yaoi]เกมล่ารัก

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 เริ่มรุก 50%

สวัสดีค่ะ^/|\^ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้อัพ แต่เราเห็นคนเม้น
ซึ่งเราดีใจมากๆค่ะ วันนี้สอบวันสุดท้ายเราเลยมาอัพได้อยากให้
มีคนเม้นอีกจังค่ะ จะเม้นด่าคนแต่งก็ได้ แต่อยากให้เม้นค่ะ
ขอสักเม้นนะคะ เเล้วจะมาแต่งต่อให้อีก
 

บทที่2 เริ่มรุก

"ปะ ปั้นหยา!!!"พี่รบพูดชื่อผู้หญิงออกมาเสียงดัง ผมคิดว่า ผู้หญิงคนนี้อาจจะชื่อปั้นหยา เขาสองคนอาจจะเคยรู้จักกันมาก่อน 

"ค่ะหยาเอง หยาดีใจนะคะที่รบจำหยาได้ ผ่านมากี่ปีแล้วนะ^^" 

"สี่ปีครับ..."

"ขอโทษนะครับ ถ้าไม่รังเกียจเชิญไปนั่งคุยกันที่โต๊ะก่อนดีไหมครับ" ผมพูดขึ้น คือว่ามายืนคุยตรงนี้มันอาจจะขวางทางคนอื่นได้ ซึ่งคนที่ชื่อปั้นหยาก็พยักหน้าแล้วเดินตามผมมาพร้อมพี่รบ ผมไม่รู้นะว่าเขาสองคนเป็นอะไรกันแต่มันรู้สึกแปลกๆอ่ะ เมื่อมาถึงที่โต๊ะพี่รบก็แนะนำพี่ปั้นหยาให้ผมได้รู้จัก

"พีม นี่ปั้นหยา...เพื่อนพี่น่ะ...ส่วนนี่พีมแฟนรบเอง^^" พี่ปั้นหยาทำหน้าตกใจเมื่อพี่รบบอกว่าผมเป็นแฟน

"โอ๊ย~พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว อยู่คุยกันไปก่อนนะ"

"ฮ่ะ" และแล้วพี่รบก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป ผมก็นั่งเขี่ยข้าวเล่นไปเรื่อยๆ คือมันก็กดดันนะ ไม่รู้อ่ะ แต่ผมรู้สึกกดดันจัง อาจจะเป็นเพราะผมไม่รู้จักคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของผมและสอง สายตาที่พี่เขามองมามันแปลกๆอ่ะ

"น้องพีม...เป็นแฟนกับรบจริงๆเหรอ" ผมเงยหน้ามองพี่ปั้นหยา พี่เขาสวยจังเลยอ่ะ เดี๋ยวนะแล้วผมจะตอบว่าไงดีเนี่ย พี่เขาคงไม่ได้รังเกียจใช่ไหมอ่ะ

"ครับ..." พี่เขายิ้มๆ ว้าว ยิ่งยิ้มยิ่งสวย

"กี่ปีแล้วจ่ะ"

"เกือบๆจะสามปีแล้วฮ่ะ" พี่เขายิ้มอีก ก่อนจะพูดเบาๆแต่ผมได้ยิน

"ตัวแทนสินะ..." ถึงจะได้ยินแต่ก็ไม่เข้าใจ

"ครับ?" พี่ปั้นหยาส่ายหน้า

"ไม่มีอะไรจ่ะ...พี่มีธุระ พี่ขอตัวนะ^^"

"ครับ...สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้ก่อนที่พี่เขาจะเดินออกจากร้านไป พี่รบก็เดินมานั่งพอดี

"ปั้นหยากลับแล้วเหรอ" ผมพยักหน้า พี่รบไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วก็เริ่มกินอาหารแถมยังตักนู้นตักนี้ให้ผมจนแทบจะล้นจาน สายตาผมเหลือบมองไปเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่นอกร้าน...พี่ปั้นหยากับ...ผู้ชายหน้าตาโหดหน่อยๆ พวกเขาคุยอะไรกันสักอย่างแล้วเหมือนมองมาทางนี้ ผมหันหลังไปดูก็ไม่มีอะไรนี่ พอผมหันกลับไปพวกเขาก็ไม่อยู่แล้ว

"มีอะไรหรือเปล่า"พี่รบถาม ผมส่ายหน้า แล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารที่พี่รบตักมาให้ ทำไมผมถึงสังหรณ์ใจแปลกๆอ่ะ พอผมกินข้าวเสร็จพี่รบก็พาผมขึ้นรถไปมหาลัย ระหว่างทาง พี่รบมองกระจกข้างบ่อยมากจนผมทนไม่ไหวเลยถามไป

"มีอะไรเหรอครับ" พี่รบหันมายิ้ม 

"ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่พี่สงสัยว่ารถคันที่ตามหลังเราอยู่อะ มันใช่พวกลูกน้องพี่หรือเปล่า รถไม่คุ้นเลยแถมตามติดรถเราแทบจะชนได้อยู่แหละ" ผมหันไปมองดูบ้าง อืม...จริงด้วยแหะ รถวีออซสีดำติดฟิมล์ดำมืดสนิท ขับมาแทบจะสิงกับรถพี่รบได้อยู่แหละ

"ไม่แน่นะอาจจะเป็นรถของพี่สองก็ได้" ผมคุ้นๆว่ารถพี่สองก็เป็นสีดำ ติดฟิมล์แบบนี้เหมือนกัน พี่รบขมวดคิ้ว

"รถไอสองมันไม่ใช่วีออซ..." อ่าว งั้น

"รถพี่สาม..."

"รถไอสามมันเป็นสปอร์ต..." แล้วรถใครวะ-*- 

"ผมว่า คงไม่มีอะไรหรอกมั้งครับ" ผมพูดพลางมองกระจกข้างไปด้วย

"อ่า...พี่ว่า...เฮ้ย พีมก้ม!!!"

ปัง!!!

เสียงพี่รบตะโกนลั่นพร้อมกับเสียงปืน พี่รบขับรถเบี้ยวไปข้างทางก่อนจะกลับมาตั้งลำใหม่บนเลนถนนอีกครั้ง ผมเงยหหน้าขึ้นมองพี่รบ เขาขมวดคิ้วแน่นมองกระจกข้างไม่วางตา ส่วนผมน่ะเหรอ มุดตัวอยู่ตรงที่วางเท้านั่นแหละ มือของพี่รบก็ลูบหัวผมอยู่ 

"พีม อย่าลุกขึ้นมาเด็ดขาดเลยนะ" 

"ฮ่ะ" พี่รบเอามือออกแล้วหยิบปืนสั้นจากลิ้นชักข้างๆขึ้นมาก่อนจะเปิดกระจกแล้ว...

ปัง!!

...ยิง คะ โครตจะแม่น! พี่เขายิงล้อรถวีออซคันข้างหลังโดยมองจากกระจกข้าง โดยใช้มือซ้าย มือขวาก็จับพวงมาลัยอยู่ รถข้างหลังหลังจากถูกยิงที่ล้อรถก็เอียงไปตกที่ข้างทาง เจ้าของมันจะเปิดประตูเดินออกมาก่อนที่จะยิ้มแล้วถอดเเว่นดำออก

นั่น!!!!

"ไอท็อป" พี่รบสบถออกมา พี่ท็อปเหรอ...คนคนนั้นเหรอพี่ท็อป! จะเป็นไปได้ไง ก็คนคนนั้นมันเป็นคนที่อยู่กับพี่ปั้นหยาเมื่อกี้นี้นี่!! ผมนั่งเงียบมาตลอดทางเพราะคิดนู้นคิดนี่ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ปั้นหยากับคนที่ชื่อท็อปแล้วพี่รบรู้ไหม...แต่คงไม่หรอก ถ้าพี่รบรู้คงไม่คุยอย่างเป็นกันเองแบบนั้นแต่ก็ไม่แน่นะ บางที่พี่รบคิดว่าพี่ปั้นหยาเขาคงไม่เหมือนพี่ท็อป ว่าแต่...อะไรที่ทำให้พี่รบคิดแบบนั้นกันละ 

เพราะเป็นเพื่อนเหรอ? แต่พี่ท็อปก็เป็นเพื่อนนี่หรือเพราะพวกเขาไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน?? อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ พี่ปั้นหยาอาจจะอยู่ฝ่ายกลางแล้วทำไม...พี่ปั้นหยากับพี่ท็อปถึงอยู่ด้วยกันได้ละ โอ๊ยผมงงไปหมด อยากจะถามก็ไม่กล้าเพราะผมไม่ค่อยอยากไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของพี่รบให้เขารำคาญใจ ถึงแม้ผมจะคิดอย่างนั้น มันก็มีบางครั้งที่ผมอยากจะถามเช่นตอนนี้ไง เอาไงดีนะ กลัวพี่เขารำคาญจัง

"พีม..." แต่ก็อยากจะถาม 

"พีมมม" แต่ถ้าถามไปพี่เขาว่ากลับมาล่ะ อืม...อย่างเช่น 'ไม่ใช่เรื่องที่พีมจะต้องรู้นะครับ' ไม่ก็ 'พีมถามอะไรพี่เนี่ย พี่ก็ตอบไปหมดแล้วนะ' หรือ 'ไหนพีมบอกจะไม่ยุ่งเรื่องของพี่ไง พีมทำให้พี่ลำบากใจนะ' ผมว่านะถ้าเป็นพี่รบ เขาคงจะต้องใช้ประโยคแรกแน่ๆ

แปะ!

ผมสะดุ้ง เมื่อพี่รบปรบมือตรงหน้าผม เหมือนจะเรียกสติผม เมื่อกี้ผมเห็นนะว่าพี่รบทำท่าเหมือนคุยด้วยแต่ผมไม่สนใจเท่าไร ขอโทษฮ่ะ-/|\-

"เราเหม่อคิดอะไรอยูเนี่ยห๊ะ? คิดเรื่องเมื่อกี้เหรอ คงตกใจมากเลยสินะ พี่ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนนะครับ" ผมส่ายหัว

"ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ได้เดือดร้อนอะไรสักหน่อยนี่ ที่เดือดร้อนอ่ะ คือพี่ต่างหาก" ผมทำหน้าทะเล้นใส่ พี่รบทำหน้างง

"รถพี่อ่ะ-.-" ค่าซ่อมต้องแพงมากแน่ๆ ได้ข่าวว่าเป็นรถเพิ่งนำเข้ามาได้แค่สองสามวันหนิ หุหุ ตอนนี้ได้ของแถมเป็นลูกกระสุนเจาะพรุนเลย พี่รบหัวเราะแล้วลูบหัวผม 

"ไม่ไปเรียนหรือไง นี่มันบ่ายโมงสิบนาทีล่ะนะ" ผมรีบมองนาฬิกาในรถแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง

"ถึงมหาลัยแล้ว?!" พี่รบหัวเราะดังลั่น

"ใช่ ถึงได้สักพักแล้ว เพิ่งรู้หรือไง" ผมพยักหน้าพลางเก็บของที่กระเด็นออกจากกระเป๋าจากเหตุการณ์เมื่อกี้ ผมเก็บเสร็จก็ลาพี่รบ ก่อนจะวิ่งออกจากรถไปยังตึกเรียน จะโดนอาจารย์ว่าไหมนะ;( โชคดีที่ผมเข้าไปในห้องได้โดยไม่ถูกอาจารย์ว่าเพราะดูเหมือนวันนี้คุณเธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ...ก็ดีแล้วล่ะ 

"พีม นี่ชีทนะ" ผมนั่งที่ประจำ เพื่อนข้างๆก็ส่งชีทมาให้ผม

"อาจารย์ปล่อยให้เราหาใจความสำคัญมันไปก่อนน่ะ" ผมเรียนคณะอักษรน่ะ ชีทที่ให้มาก็เป็นภาษาอังกฤษล้วนๆ ที่ผมเลือกเรียนคณะนี้ก็เพราะเห็นว่าหางานง่ายดีมั้ง...ก็ตอนนี้สังคมมันก็เปิดกว้าง ชาวต่างประเทศก็เข้ามาลงทุนกับประเทศไทยเยอะ เพราะฉะนั้น เลือกเรียนภาษาน่าจะรุ่ง*_* ส่วนคนที่เอาชีทมาให้คือ ดินปืนหรือเรียกสั้นๆว่าดิน หน้าตาน่ารักน่าชัง ชื่อมันแมนไม่สมกับหน้าตา พ่อมันคงตั้งให้เพราะรู้ละมั้งว่าอนาคตมันจะหน้าตาแบบนี้ เลยตั้งขู่ไว้ มีอยู่ครั้งหนึ่งมันไปเที่ยวกับพ่อมันแล้วตอนนั้นผมคุยโทรศัพท์กับมันไปด้วย ตอนนั้นพ่อมันไปซื้อของทิ้งให้มันรออยู่ ผมได้ยินว่ามีคนมาทักมันว่า 'ชื่อไรจ่ะ? หน้าตาน่ารัก น่ากินจังเลย' ผมได้ยินเสียงพ่อมันดังแว่วๆมาว่า 'จะกินดินปืนหรือไงวะ' มันบอกพ่อมันเดินมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ จากนั้นทุกคนเดินหายไปหมด ดินปืนเป็นเพื่อนคนสำคัญของผม แต่มีเรื่องอะไรผมก็แค่บอกเป็นบางเรื่องอ่ะนะ คือแบบมันเป็นคนที่ขี้เป็นห่วงมาก ตอนรู้ว่าผมเสียพ่อกับแม่ไป มันบ้าไปขอให้ครอบครัวมันรับผมเป็นลูกบุญธรรม ซึ่งครอบครัวมันก็ไม่ขัดศรัทธาคุณลูกสุดที่เลิฟ-__-

แต่ผมก็บอกปฏิเสธไป อย่างที่รู้ๆกันอยู่ ผมไม่อยากรบกวนใคร ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนน่ะถึงแม้ว่าไม่ค่อยจะอยากพึ่งตนเท่าไรแต่ก็ต้องทำให้ได้-^- นี่ผมก็บ่นมานานจนอาจารย์สอนจบ คาบบ่ายผมมีเรียนแค่คาบเดียวเอง 

"พีม นายจะไปไหนต่ออ่ะเปล่า" ดินปืนถามผม ผมพยักหน้า วันนี้ผมโทรบอกผู้จัดการร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่งไว้แล้วว่าวันนี้ผมจะเข้างานเร็วหน่อย พี่เข้าก็เป็นกันเองด้วย ใจดีอีก ผมว่านะงานร้านนี้อ่ะ ผมชอบที่สุดในสองงานที่เหลือ 

"ทำงานอีกแล้วเหรอ" ผมพยักหน้าอีกครั้ง ดินถอนหายใจ บ่นอะไรสักอย่างเบาๆ 

"ดิน งั้นเราไปก่อนนะ บาย~" ผมโบกมือลาดินก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปที่ป้ายรถประจำทาง โชคดีที่รถมาพอดีผมรีบขึ้นไปแล้วหาที่นั่ง ไหงวันนี้คนถึงเยอะแบบนี้เนี่ย ผมยืนจับที่โหนบนราวรถเมล์ ผมว่าผมก็สูงอยู่นะแต่ทำไมผมถึงต้องเอื้อมมือไปจนสุดด้วยเนี่ย?! เมื่อยแขนอ่า;( อยู่ดีๆคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมก็ลุกพรวดจนผมสะดุ้ง เขาสะกิดให้ผมนั่ง ไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธอยู่รถเมล์ก็เบรกเอี๊ยดจนผมเอนไปโดนตัวเขา 

"ขอโทษครับ(. .)" ผมพูดขอโทษเบาๆ

"ไม่เป็นไรไปนั่งเถอะ^^" ผมพยักหน้าก่อนจะเอ่ยขอบคุณเบาๆ จนถึงป้ายที่ผมต้องลงเขาก็ลงพร้อมผมพอลงจากรถก็เดินแยกไปอีกทาง ผมรีบเดินเข้าไปในที่ทำงาน มันอยู่ในซอยเล็กๆไม่ลึกเดินลงจากป้ายรถเมล์แปปเดียวก็ถึง

"พี่น้ำครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" ผมเดินออกมาถามพี่น้ำหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ

"มีสิ เดี๋ยวนายไปส่งข้าวปั้นชุดaที่โต๊ะ3ให้พี่หน่อยสิ วันนี้คนค่อนข้างที่จะเยอะกว่าปกติด้วย ให้ตายเหอะ ไอหารมันไปอยู่ไหนของมันวะไหนบอกว่าวันนี้จะมาช่วยกันไง" พี่น้ำบ่นเบาๆ ก่อนจะยัดถาดข้าวปั้นสีสันน่ากินมาให้ผมถือ ส่วนตัวเองไปคิดเงินให้ลูกค้าอีกโต๊ะ ต้องรีบคิดเงินน่ะครับเพราะลูกค้าที่รออยู่ข้างนอกมีเยอะพอสมควร 

"ข้าวปั้นชุดAครับ" ผมวางจานบนโต๊ะแล้วเอาบิลใส่ในช่องที่อยู่ใต้โต๊ะเพื่อเช็คว่าอาหารได้รับแล้ว แล้วเดินไปรับออเดอร์จากโต๊ะถัดไป จากนั้นผมก็เดินเอาออเดอร์ไปให้ที่ห้องครัว พี่น้ำเดินมาวางออเดอร์ไว้เหมือนกัน

"ให้ตายเหอะ วันนี้มันเป็นวันกินอาหารญี่ปุ่นแห่งประเทศหรือไงวะ ที่อื่นก็มีไม่ไปกินกัน คิดว่าร้านเล็กๆแค่นี้มันรับคนได้เยอะหรือไงวะ" ลืมบอกไป พี่น้ำนี่ผู้ชายนะครับแถมยังเป็นเจ้าของร้านนี้อีกหรือเรียกกันว่าผู้จัดการน่ะ บ้านพี่น้ำรวยอยู่แล้วน่ะครับ แต่พี่เขาอยากจะมาเปิดร้านอาหารญี่ปุ่นแต่ก็ไม่ได้จริงจังเท่าไร แค่เปิดเล่นๆ ว่างๆก็แวบเข้าออฟฟิคไปทำงานของที่บ้าน ซึ่งตอนนั้นพี่เขายกหน้าที่ให้ผมดูแลร้านเลย 

"ไอหาร!!! มึงมาช้าวะ" พี่น้ำตะโกนว่าใครสักคนก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาหา

"อ้าว..."

"เอ๊ะ?" คนที่ลุกให้ผมนั่งบนรถเมล์นี่ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้แถมยังใส่เครื่องแบบเหมือนกับผมอีก(เครื่องแบบประจำของร้าน) 

"รู้จักกันเหรอ" พี่น้ำถาม 

"ก็ไม่เชิงหรอกครับ พอดีเขาลุกให้ผมนั่งบนรถเมล์" ผมยิ้มหน่อยๆ "ต้องขอบคุณอีกครั้งนะครับ" ผมไหว้ขอบคุณ พี่เขายิ้มๆ

"นี่เพื่อนพี่เองนะ มันชื่อหาร หารนี่น้องพีม พนักงานที่ฉันไว้ใจที่สุด! พีม...วันนี้มันจะมาช่วยเรานะ ถ้ามันทำอะไรผิดตบเกรียนได้เลย" เอิ่ม...ผมคงไม่กล้าตบเขาหรอก อาหารที่สั่งได้แล้ว ผมวางอาหารบนถาดแล้วเอ่ยขอตัวกับพวกพี่น้ำก่อนจะเดินไปเสิร์ฟอาหาร วันนี้คนเยอะจริงๆนั่นแหละ กว่าจะถึงเวลาปิดร้าน พนักงานคนอื่นๆเหนื่อยกันทุกคน วันนี้เหนื่อยกว่าปกติสักพันเท่านี่บอกเลย พนักงานคนอื่นๆกลับกันหมด เหลือผม พี่น้ำแล้วก็พี่หาร ปกติผมจะอยู่จนไม่มีใครเหลืออยู่ในร้านยกเว้นพี่น้ำ ผมช่วยพี่น้ำเก็บกวาดร้าน ให้เรียบร้อย พอเสร็จก็เกือบสามทุ่ม ล้าไปหมดเลยแหะวันนี้ 

"พี่น้ำครับ ผมขอตัวกลับแล้วนะครับ" พี่น้ำที่เก็บของอยู่หันมายิ้มให้

"อื้อ วันนี้ขอบคุณมากๆเลยนะ เดี๋ยวพี่ให้โบนัสพิเศษของเดือนนี้ด้วยเลย" ผมยิ้ม...ปกติผมก็ได้เงินเดือนมากกว่าพนักงานคนอื่นๆแต่ไม่เคยบอกใคร ตอนที่รับเงิน พี่น้ำเขาจะใส่ซองให้กันทุกคน อันที่จริงผมก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายนะ เพราะผมก็อยู่แค่คนเดียว ไม่ค่อยได้ใช้อะไรมากหรอก ถ้าจะได้ใช้ก็คงเป็นเรื่องที่มหา'ลัยแล้วล่ะ แต่ผมไม่สามารถปฏิเสธน้ำใจของพี่น้ำได้ เพราะพี่เขาจะงอนผมน่ะสิ คุยด้วยก็ไม่คุย เดินหนีผม แกล้งผม บลาๆ(เคยโดนมาหนักหน่วงแล้ว) 

"ว่าแต่ เราจะกลับไงอ่ะ" พี่หารที่นั่งอยู่ข้างๆพี่น้ำพูดขึ้น

"คงนั่งรถเมล์กลับครับ" แต่ผมว่าวันนี้ผมล้าอ่ะ อยากนั่งแท็กซี่กลับจังจะได้ถึงบ้านไวๆแต่ก็เสียดายเงิน กระซิกๆ ผมไหว้พวกพี่ๆแล้วเดินออกมาที่หน้าร้าน

Rrrrrrrrrrrrr

"สวัสดีฮ่ะ" พี่รบโทรมาล่ะครับ

(สวัสดีครับ พีมอยู่ร้านอยู่หรือเปล่า จะให้พี่ไปรับไหม) เอาไงดีอ่ะ อยากให้พี่รบมารับนะแต่พี่รบก็มีงานเยอะแยะมากมาย ผมไม่อยากรบกวนเขาเลย

"ไม่..."ไม่ทันที่ผมจะพูดจบพี่รบก็พูดแทรก

(มันดึกแล้วนะ งั้นพี่ไปรับดีกว่า พี่รู้ว่าเราเหนื่อยมาก อย่าเกรงใจ พี่บอกแล้วไง งั้นอีกสิบห้านาทีเจอกันนะครับ ที่รัก><) พี่รบวางสายไปทันทีโดยไม่ให้ผมพูดอะไรออกมาเลย ผมยืนพิงเสาข้างๆ รอพี่รบมารับ

"อ่าว...พีมยังไม่กลับอีกเหรอ" เสียงหวานๆของพี่น้ำดังขึ้น 

"อ่า...ครับ รอคนมารับนะครับ" พี่น้ำยิ้มๆ 

"แฟนละสิท่า" พี่น้ำรู้เรื่องผมคบกับผู้ชายแล้วน่ะครับ พี่เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรืออะไร แต่กลับกันพี่เขาออกยินดีด้วย เพราะพี่เขาเห็นว่าพี่รบดูแลผมดีละมั้ง 

"ไปนั่งรอในร้านกันเถอะ" พี่น้ำจับมือผมลากเข้าไปข้างในร้าน ตรงที่ให้ลูกค้ามานั่งรอสำหรับ รอสั่งอาหารไปกินที่บ้าน มันเป็นช่องเล็กๆ ที่จัดเหมือนห้องรับแขก มีโต๊ะ มีโซฟาขนาบโต๊ ซ้ายขวา หน้าหลัง ดูเหมือนว่าพี่น้ำจะเล่นหมากรุกกับพี่น้ำอยู่นะ พี่น้ำให้ผมนั่งที่โซฟายาวด้านหน้า 

"พีมเป็นกรรมการให้หน่อยสิ พี่กลัวไอนี่มันโกง" ผมยิ้มตอบ

" ผมดูไม่เป็นอ่ะครับ" ผมดูหมากรุกไม่เป็น อะไรเยอะแยะไม่หมด ทั้งม้า ป้อมปราการ(?) บลาๆ ผมดูไม่เป็นหรอกนะ 

"งั้นไม่เป็นไรครับ พีมก็นั่งดูพี่เล่นไปละกันนะครับ" ผมพยักหน้า ผมนั่งดูไปเรื่อยๆ ผมก็เริ่มง่วง แล้วในที่สุดก็หลับไป แหม...แอร์ที่นี้เย็นสบายนะครับ^^

 

[นักรบ]

ผมรีบขับรถไปรับพีมที่ร้านอาหารญี่ปุ่น รู้สึกอากาศชื้นๆอบอ้าว เหมือนฝนจะตก ผมกลัวว่าจะมีเสียงฟ้าร้องตามมาด้วย เมื่อกี้เห็นฟ้าแลบแวบๆ...พีมกลัวเสียงฟ้าร้องและเสียงฝนตอนกลางคืน เขาสูญเสียทุกๆอย่างในวันที่ฝนตกหนัก พายุเข้า ตอนที่ผมเพิ่งคบกับพีมใหม่ๆ ตอนนั้นเราโทรหากันทุกคืน คืนนั้น ฝนตกหนักแถมมีฟ้าร้อง พีมร้องไห้ออกมาจนผมใจเสียเลยต้องรีบออกจากที่ทำงานไปหา สภาพตอนนั้นน่าสงสารมาก คุณลองนึกภาพที่มีเด็กตัวเล็กๆนั่งอุดคู่ คลุมโปงอยู่บนพื้นห้องสิ แถมน้ำตานองไปทั่วใบหน้า คืนนั้นผมต้องกอดพีมไว้จนถึงเช้าแถมยังเป็นไข้อีกด้วย ตั้งแต่นั้นมาผมก็คอยอยู่กับพีมในคืนที่มีแววว่าฝนจะตก(ดูพยากรณ์อากาศทุกเช้า จนป๊าม้าแซว) ผมมาถึงหน้าร้านภายในสิบนาที เร็วสุดๆ ผมไม่เห็นวี่แววของพีมหน้าร้าน หรือพีมจะอยู่ในร้านนะ เปิดไฟไว้ด้วย ผมเดินเข้าไปในร้าน

"พีม..."ผมเรียกชื่อพีมเบาๆ ไม่เห็นพีมเลยแหะ 

"อ่าว สวัสดีครับ" ผมหันไปตามเสียงทัก เจ้าของร้านนี่เอง ผมยกมือไหว้ 

"มาหาพีมใช่ไหมครับ พีมรออยู่ข้างในนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" เขายิ้มให้ผมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเดินเข้าไปข้างในตรงที่เหมือนเป็นมุมนั่งเล่นเล็กๆ เห็นพีมนอนอยู่กับ..ใครวะ...เห้ย!!

"มึงออกห่างจากแฟนกูเดี๋ยวนี้เลย!" ผมตะโกนเมื่อเห็นใครบางคนก้มเข้าไปใกล้พีม มันสะดุ้งก่อนจะหันมามองผม ผมเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อมันออกมา ผมได้ยินเสียงฝนตกเบาๆ

"ทำไรวะ!" ผมถามมัน มันเงียบ ผมเลยประเคนหมัดไปให้มัน

"กูถามว่ามึงกำลังทำอะไรกับแฟนกูห๊ะ!!" ผมตะคอกเสียงดังพร้อมกับเสียงฟ้าผ่า

เปรี้ยง!

ผมหันไปมองพีมทันที เห็นร่างบางสะดุ้งตื่นก่อนจะหันซ้ายหันขวาแล้วเจอผม

เปรี้ยง!

"พ...พี่รบ"เสียงสั่นๆของพีมดังมา พีมยกมือขึ้นปิดหู มีน้ำตาคลอนิดๆ ผมรีบปล่อยไอเวรนั่นแล้ววิ่งไปหาพีม ก่อนจะกอดร่างบางแน่นๆ

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าผ่าอีกรอบทำให้พีมอยู่ไม่สุข ร่างบางสั่นแล้วกอดผมไว้แน่น ผมลูบหลังปลอบช้าๆ

"พีม กลับกัน" หน้าพีมที่ซุกอยู่ซอกคอผมพยักขึ้นลง ผมอุ้มพีมขึ้น มองไอเวรนั่นที่ยืนนิ่งก่อนเดินผ่านมันไป เจอเจ้าของร้านที่เดินสวนมา

"ผมกลับก่อนนะครับ ขอบคุณที่ดูแลพีมให้ครับ" ผมก้มหัวเล็กน้อย เขายิ้มตอบผม ผมวางพีมลงเบาะข้างคนขับแล้วเอาผ้าขนหนู่ที่อยู่ข้างหลังเบาะมาคลุมตัวน้องไว้(เมื่อกี้ผมอุ้มน้องวิ่งตากฝนมาขึ้นรถไง)

ก่อนจะขับรถไปที่คอนโดผม-.-