ผู้ส่งวิญญาณจากสรวงสวรรค์

/> /> />

ตอน วางแผน

ฉันร้องไห้ในยามที่คนที่ฉันรักหรือรู้จักได้จากไปแล้ว หารู้ไม่นั้นในความเป็นจริงแล้วฉันไม่ได้ร้องไห้ออกมาหรอกมันไม่ได้ร้องไห้จากความรู้สึกหรอกน้ำตามันไหลมาเอง แต่คายูริกลับไม่มีน้ำตาให้เห็นเลยซักนิดนิด สวรรค์คือบริษัท ทูตสวรรค์คือพนักงาน ฉันคือผู้ส่งวิญญาณ ผู้ส่งวิญญาณนั้นมีหน้าที่ไปรับรับวิญญาณของคนตาย และวิญญาณเหล่านั้นคืนสู่ท้องฟ้า ซึ่งสำหรับฉันแล้วมันเป็นเรื่องที่น่าจ็บปวดทั้งสิ้นกับการสูญเสียพวกเขา แต่การที่ฉันได้ทำอาชีพนี้นั้นต้องบอกว่าเป็นสิ่งที่ฉันชอบ เพราะได้พบปะผู้คนเหล่านั้น ได้รู้จักนิสัยของคนอื่น ที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน ตอนนี้ฉันเป็นเพียงแค่สาววัยรุ่นที่เพิ่งได้เข้ามหาลัยชื่อดัง และเพื่อนของฉัน คายูริก็ได้เข้ามหาลัยเดียวกับฉันด้วย และแน่นอนที่ฉันดีใจสุดๆเลยคือ คาวาบาตะ ทสึมุกิ คนที่ฉันแอบชอบมานานแล้ว และเขาก็เข้ามหาลัยเดียวกับฉันด้วย

“โรส นั้นเธอจะไปไหนนะ”

“ฉันก็จะไปตามทางของฉันนะสิ”

“ฉันล่ะเบื่อเธอจริงๆเลย ชอบตอบแบบนี้อยู่เรื่อย”

“มีอะไรรึเปล่าถึงได้มาตามถึงห้องเรียนเลยเนี่ย”

“หัวหน้าสั่งการให้เราเปลี่ยนคู่หูวันนี้นะสิ เราต้องแยกจากกันแล้วนะ”

“มาถึงแล้วสินะ คราวนี้ฉันต้องไปคุมใครอีกล่ะเนี่ย”

“ฉันไม่อยากแยกจากโรสเลยอ่ะ” โผเข้าไปกอด

“เอาน่า อย่างน้อยเราก็ได้เจอกันที่มหาลัยแล้วนี่”

ทูตสวรรค์ของพวกเรานั้นมีการแยกออกเป็นระดับ S,A,B,C จากระดับสูงสุดไปต่ำสุด สำหรับฉันแล้วฉันอยู่ในระดับA เป็นระดับที่ต้องทำหน้าที่ควบคุมความประพฤของทูตสวรรค์คนื่อนๆ ที่ชอบทำอะไรนอกกฎของบริษัท และในวันนี้หัวหน้าได้สั่งการมาแล้วว่าฉันต้องไปคุมอีกคนนึง ซึ่งอยู่ในระดับC ซึ่งเหมือนกับคายูริ แล้วตอนนี้เธอในเลื่อนระดับเป็นB แล้ว จึงเป็นความสำเร็จของฉันที่ทำหน้าที่ลุล่วงด้วยดี ฉันต้องไปดูหน่อยซะหน่อยว่าคู่หูของฉันเป็นใครกัน ฉันนึกย้อนความที่คายูริบอกฉันเมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว ก่อนที่เราจะแยกกัน

“คนที่เธอต้องคู่กันนะ เค้าชื่อคาวาบาตะ ทสึมุกิ คนที่เธอชอบไงล่ะ”

“อะไรกันนะ ทำไมฉันถึงต้องไปคู่กะเค้าด้วยล่ะ เค้าอยู่ระดับเดียวกะเธอนี่”

“เห็นว่าเค้ามีพฤติกรรมแปละๆนะซิ หัวหน้าเลยอยากให้เธอไปดูแลเค้ารึเปล่า ก็ถือว่าโชคดีที่เธอจะได้อยู่ใกล้ๆกับคนที่เธอชอบไม่ดีหรอ”

“แต่นี้มัน ให้เป็นคู่หูเลยนะ ฉันไม่ต้องการแบบนี้นี่น่า”

“เอาน่าโรส งั้นฉันไปก่อนนะ”

ฉันไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เพื่อนของฉันพูดเลยว่า เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับฉัน แน่นอนฉันดีใจที่จะได้อยู่ใกล้ๆคนที่ฉันชอบ แต่นี่มันต้องอยู่ด้วยกัน ทำงานด้วยกันนี้ซิปัญหาของฉันเลย ยังไงก็มันเป็นหน้าที่ล่ะน่า ไปดูซะหน่อยว่าเค้าทำอะไรอยู่ แต่ดันอยู่คณะเดียวกัน ภาคเดียวกันได้ซะงั้น

“เธอที่อยู่ตรงนั้นนะ”

“....................”

“เธอที่ผมยามสีฟ้านั้นนะ หันทางนี่หน่อย”

“......................”

“ฉันสั่งว่าให้หันมา”

ฉันหันไปตามคำสั่งตามเจ้าของเสียงหล่อที่อยู่ข้างฉัน พอฉันหันกลับไปฉันถึงกับอึ้งว่า คนที่อยู่ตรงนั้นเป็นรุ่นพี่ปีสาม ซึ่งอยู่ภาคเดียวกับฉัน ตอนนี้เค้าเป็นรองประธานเชียร์ เค้าสั่งฉันอย่างดุเดือนจนฉันทำอะไรไม่ถูกนอกจากจะกันไป

“เธอชื่อ โรส แลมเพอร์ลูช ใช่หรือไม่”

“ใช่ค่ะ”

“มากับฉันหน่อยซิ”

“เอ่อ.....คือว่า”

“เธอมีเรียนรึเปล่า”

“เปล่าค่ะ ไม่มี”

“ตามฉันมา”

เอาแล้วไง นี้มันวันอะไรของฉันเนี่ย ทำไมเจอแตกเรื่องแปลกๆล่ะ ทั้งๆที่ฉันจะไปทำงานของฉันนะเนี่ย แล้วไงถึงได้ตามพี่เค้าไปล่ะ แล้วเค้าจะพาฉันไปไหนกันเนี่ย รุ่นพี่ที่นำหน้าฉันพาขึ้นตึกนึงที่เป็นทางไปทางสโมสรชมรมชองพวกกรรมการเชียร์ทั้งหลาย และแน่นอนว่าเส้นทางที่เค้าพาไปนั้น เป็นทางที่ฉันกำลังไปอยู่นี่เอง และในที่สุดก็มาถึงหน้าห้องชมรมเชียร์

“อ้าว เข้าไป”

ฉันเดินเข้าไปอย่าหวาดผวา เพราะในนั้นมันมืดมาก เมื่อฉันเดินเข้าไป พี่คนที่ฉันเดินตามมานั้นเข้าปิดประตูทันทีที่ฉันเข้าไปแล้ว ฉันถึงกับกรี้ดออกมาพร้อมๆกับเสียงประตูปิด แล้วในนี้มันมืดอีกด้วยฉันถึงกับทำอะไนไม่ถูก ฉันตะโกนออกไป และจู่ไฟก็ส่องลงมันตรงที่นั่งประธาน ฉันเดินตรงไป แล้วเก้าอี้นั้นหมุนหันมาทางฉัน และก็พบว่าประธานนั่งอยู่เก้าอี้นั้นจริงๆ ทำให้ฉันถึงกับโล่งอกไป

“มาแล้วหรอ โรส แลมเพอร์ลูช”

“ค่ะ รุ่นพี่อาซาโตะ”

“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกะเธอ คุยกันห้องนี้คงไม่สะดวกที่จะพูดเท่าไร ฉันอยากได้ช่วงเวลาที่เธอว่างหน่อยนะ วันนี้ฉันอยากให้เธอเขียนตารางเรียนมา แล้วเอามาให้ฉันที่ห้องนี้ในวันพรุ่งนี้เวลาบ่ายโมง หรือไม่ก็ช่วงที่เธอสะดวกจะเอามาให้ฉัน”

“เอ่อ ได้ค่ะรุ่นพี่อาซาโตะ”

“โอเค เอออกไปได้”

“ขอบคุณค่ะ”

โอ้ยคิดว่าจะออกมาไม่ได้แล้ว ดีนะที่รอดออกมาได้เนี่ยแต่ทำไมรุ่นพี่ถึงต้องเรียนฉันมาล่ะเนี่ย เค้าคือรุ่พี่อาซาโตะ โอโนะ เป็นประธานเชียร์ของปีนี้ ฉันล่ะกลัวจริงๆเห็นเค้าว่ากันว่า พี่คนนี้น่ากลัวมากๆ แต่ฉันว่าเค้าออกจะน่ารักนะ ที่เค้าต้องทำหน้าแบบนั้นก็เพราะว่าเพื่อที่จะทำให้ดูสมจริงมากกว่า แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปทำงานของฉันก่อนดีกว่า ฉันรีบมุ่งหน้าไปยังภาคของฉัน เมื่อมาถึงก็เจอคนที่ฉันต้องการเจออยู่พอดีเลย เออมีรุ่นพี่รหัสเรานี้โอกาสดีเลย ฉันมุ่งเดินไปหารุ่นพี่รหัสของฉัน และทำเป็นส่องสายตาให้กับหมอนั้นด้วย

“พี่เรียวมะค่ะ หวัดดีค่ะ”

“หวัดดีน้องโรส พี่ตามหาอยู่พอดีเลย”

“หรอค่ะ โรสก็อยากเจอพี่เหมือนกันแต่โดนรองประธานเชียร์ให้ไปพบประธานเชียร์นะค่ะ ก็เลยมาช้านะค่ะ”

“เอ๋???    ประธานพี่อาซาโตะนะหรอ จะเรียกไปทำไมกัน”

“เฮ้ย ไอ้เรียวหรือว่าจะเป็นอย่างที่เค้าว่ากันนะ”

“อะไรวะ ฟูยามะ”

“เรื่องที่ว่าเค้าจะเรียนเด็กปีหนึ่งมาหนึ่งคนจากปีหนึ่งทั้งหมดมาทำอะไรสักอย่างนะ”

“........................” ฉันนิ่งเงียบไปครู่นึง

“แก ทำน้องฉันกลัวหมดแล้วนะ”

“โทดๆ แต่มันเรื่องจริงนิ”

ในระหว่างที่ฉันยืนนิ่งอยู่นั้น จู่ๆก็มีมืออุ่นๆมาจับที่ไหล่ฉัน แล้วกำไหล่ไว้นั้น ฉันเอ๊ะใจวางนั้นเป็นมือของใครถ้าไม่ใช่พี่เรียวมะ ฉันจึงรีบหันไปด้านหลังปรากฎว่าเป็นนายคาวาบาตะเอง

“เป็นอะไรรึเปล่า ยืนแข็งทื่อเชียว”

“เอ่อ ไม่เป็นไร”

“อ้าวโรสหรอกหรอ