คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Magic realism intro
Magic realism
Intro
____________________________________________________________________________________
ซองจดหมายลักษณะแปลกๆกับตราประทับที่ติดมาทำเอาคิ้วสวยของคนที่หยิบมันขึ้นมาจากพื้นพันกันแทบเป็นปม มองนกฮูกสีน้ำตาลที่กำลังเอาจะงอยปากแทะเล็มขนตามสัญชาตญาณของมัน จุนมยอนพลิกซองกระดาษเนื้อหยาบกลับไปกลับมา ซองจดหมายก็ระบุชัดเจนว่าส่งถึง Kim Junmyun
“แม่ นี่อะไรครับ” เด็กน้อยวัยสิบสามขวบเดินตัวปลิวมาหาผู้เป็นแม่ที่อยู่ในครัวก่อนวางไอ้ซองกระดาษปริศนาไว้บนโต๊ะ
แทยอนมองจดหมายสลับกับใบหน้าเด็กไร้เดียงสาก่อนมือของเธอจะลูบกลุ่มผมประกายแดงลูกชายวัยกะเต๊าะของตัวเอง อย่างเอ็นดู
“โรงเรียนหนูไง” จุนมยอนเลิกคิ้วสูง โรงเรียนเหรอ?
“ฮอกวอตส์ คืออะไรครับ”
“โรงเรียนสำหรับเด็กดีของแม่ไงคะ” เธอบอกก่อนจะลุกไปยังตู้เก็บของที่ตั้งไว้ที่ห้องรับแขกก่อนจะกลับมาพร้อมกับอัลบั้มรูปปกแข็งที่ทำจากเหล็กแต่มันถูกล็อกไว้
จุนมยอนเคยเห็นแม่กับพ่อเอามันออกมาดูบ่อยๆแต่เขาถูกห้ามพร้อมกับคำพูดของมารดาที่ว่ายังไม่ถึงเวลา ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ก็คงถึงเวลาแล้วใช่ไหม?
“อาโลโฮโมร่า*”
กริก!
ไม้มันเงายาวประมาณศอกหนึ่งน่าจะได้ถูกล้วงออกมาจากเสื้อคลุมของมารดาก่อนเธอจะพูดประโยคเมื่อครู่แล้วมีเสียงคล้ายประตูถูกไขด้วยกุญแจ
สิ่งที่ทำเด็กน้อยแปลกใจยิ่งกว่าคือหน้าปกของมันเปิดออกด้วยตัวของมันเอง ภาพถ่ายเหมือมันเป็นไฟล์กิฟ เคลื่อนไหวได้ทั้งที่มันถูกถ่ายออกมาด้วยกระดาษธรรมดาๆ แตกต่างจากที่มันควรจะเป็นภาพนิ่ง
“นี่แม่ ส่วนนี่พ่อ และที่เหลือคือเพื่อนแม่กับพ่อที่อยู่เรเวนคลอว์ด้วยกัน”
“แม่เคยเล่าเรื่องนี้ แต่ผมไม่เคยที่จะเข้าใจมันนะครับ”
“เดี๋ยวลูกจะเข้าใจมันเอง และจะเข้าใจในสิ่งที่ตัวลูกเป็น ไอ้พวกอาการประหลาดที่มันเกิดขึ้นกับลูกมันกำลังจะถูกไขออกด้วยกุญแจกลโดยตัวของมันเอง” แม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่มารดาพูดแต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ มือเล็กก็เอาแต่พลิกซองจดหมายจากไปรษณีย์นกฮูกกลับไปกลับมา
“ผมเปิดดูนะฮะ”
“เอาซิจ๊ะ” แม้จะรู้ว่าเป็นอะไร แต่แทยอนก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นแทนลูกชายเพียงคนเดียวที่สุดแสนจะหวงแหน แต่แล้วก็ถึงเวลาที่เรื่องของเจ้าตัวเล็กนี่จะเปิดเผยให้เจ้าตัวรู้ซักที
“ถึง...คุณคิม เราขอแจ้งให้ทราบว่า คุณได้เข้าเรียนที่โรงเรียนคาถาพ่อมด แม่มด และเวทย์มนต์ศาสตร์ที่ฮอกวอตส์... ” จุนมยอนที่อ่านออกเสียงคราแรกเปลี่ยนมาอ่านในใจอย่างพิจารณา รู้สึกสะกิดใจหลายครั้งกับคำที่เขาไม่ค่อยจะใฝ่ฝันถึง ทั้งพ่อมด แม่มด คาถา และอีกบลาๆๆๆ ที่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะมีอยู่บนโลก
“หมายความว่าไงครับแม่... ผมเป็น....พ่อมด?”
“จ๊ะ...ตามที่ลูกเข้าใจ”
“มันจะเป็นได้ไงเมื่อพ่อกับแม่ก็..................พ่อกับแม่ก็เป็นแบบนั้นเหรอครับ” แทยอนยิ้มน้อยๆก่อนจะลูบกลุ่มผมนุ่มของลูกชายแล้วจรดริมฝีปากลงกลางกระหม่อม
“พ่อของลูกยิ่งใหญ่นะจุนมยอน เค้าเป็นถึงรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนต์เชียวนะ”
“แล้วแม่ล่ะครับ”
“แม่เหรอ....พวกเค้าเรียกแม่ว่าเลือดสีโคลน พวกลูกที่เกิดจากมักเกิ้ล.... หมายถึงพวกไม่มีเวทย์มนต์น่ะจ๊ะ” คำว่าเลือดสีโคลน มันเหมือนเป็นคำที่ค่อนข้างกรีดแทงความรู้สึกของเธอพอสมควร
“แสดงว่า พ่อไม่ได้ทิ้งเราอย่างที่คนอื่นๆพูดกันใช่ไหมครับ...ที่พวกเขาพูด....ผมเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อทิ้ง”
“ไม่ใช่หรอกจ๊ะ พ่อของลูกก็ต้องดูแลที่กระทรวง แม่กับพ่อตกลงกันแล้ว ลูกจะเจอพ่อเมื่อจดหมายจากฮอกวอตส์มาถึง”
“แต่ผมไม่เข้าใจ บางครั้งเรื่องประหลาดต่างๆนานามันเกิดขึ้นกับผมคืออะไร”
“เพราะแบบนี้ไงลูกต้องไปเรียนที่ฮอกวอตส์ เพราะไม่ได้มีแค่ลูกคนเดียวหรอกจ๊ะ ที่เป็นแบบนี้ มันเลยต้องมีที่ให้อยู่ในส่วนของพวกหนูไง” ร่างบอบบางของเด็กน้อยถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนจากมารดาอย่างอบอุ่น
“ผมเป็นพวกเด็กประหลาดใช่ไหมครับ”
“ไม่ใช่หรอกจ๊ะ จุนมยอนลูกชายของแม่คือเด็กที่ฉลาด และเก่งอย่างร้ายกาจ” คำพูดของมารดาเรียกรอยยิ้มจากเด็กน้อยจนแก้มย้วยๆบุ๋มลงตามลักยิ้มจางๆบนแก้ม
“เอาล่ะ ไปรษณีย์นกฮูกบินมาไกลเลยล้าช้า ไปเก็บของบางส่วนที่จำเป็นกัน พรุ่งนี้ต้องบินไปลอนดอนเลย พ่อเมล์มาบอกแล้วว่าของทั้งหมดพ่อซื้อเตรียมไว้ให้หมดแล้ว เหลือแต่ของสองสามชิ้นที่ลูกต้องเลือกเอง รวมถึง...ชุดคลุมด้วย ไม่รู้เลยว่าจะตัดทันรึเปล่า” มือสวยยีผมลูกชายก่อนจะดันหลังให้ลูกตนขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าซะ แล้วเอาแค่ส่วนที่จำเป็นไป
“คริส...ลงไปกินข้าวก่อนไป” เสียงติดดุของหญิงในชุดคลุมยาวเดินเข้ามาพร้อมกับกอดอกมองคนตัวสูงที่เหยียดขายาวครอบครองพื้นที่เกือบทั้งหมดของเตียงขนนก
“ไม่หิว” นิ้วเรียวพลิกหน้าหนังสือหน้าต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ เธอผู้มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงถอนหายใจก่อนจ้องด้วยแววตาไร้ซึ่งความเอ็นดู
“ถ้าพ่อเธอไม่สั่งไว้ฉันไม่ทำหรอกนะ จะบอกให้เอลฟ์มันจัดไว้ จะกินไม่กินมันก็เรื่องของเธอ”
ปัง!
ประตูไม้บานสวยกระแทกเข้ากับวงกบอย่างแรง คริสคว้างหนังสือเล่มหนาใส่ประตูตามหลัง ไม่ชอบเท่าไหร่หรอกกับนิสัยวีนเหวี่ยงของแม่เลี้ยง ยอมรับว่าทั้งหมดนั้นเป็นอคติจากตัวของคริสเอง
...มันควรโกรธควรเกลียดไหม เพื่อนรักแย่งคนรักของเพื่อนแบบหน้าด้านๆ และคนที่คุณผู้หญิงคนเมื่อครู่แย่งชิงมาคือพ่อของเขา...หลังจากสาปส่งจนมารดาตนจนไม่เป็นผู้เป็นคนด้วยคาถาร้าย แล้วใส่ความจนผู้เธอต้องโทษถูกคุมขังอยู่อัซคาบัน ไม่ถึงครึ่งปีก็ได้ข่าวว่าเธอเสียแล้ว
คริสมองไปยังโต๊ะตัวใหญ่ปลายเตียง กรอบรูปที่วางอยู่ข้างๆธงสีเขียวสลับสีบรอนซ์เงินของเขาคือภาพที่มารดาหมุนตัวแล้วฉีกยิ้ม วนซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น คริสเดินตรงไปยังโต๊ะก่อนปลายนิ้วจะสัมผัสใบหน้าสวยของเธอผ่านแก้วใส
ขาทั้งสองข้างรู้สึกอ่อนล้าอย่างไร้สาเหตุก่อนจะหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่ มือหนาหยิบจดหมายหลายฉบับที่ยังไม่ได้เปิดอ่านมาพลิกกลับไปกลับมาดูหน่ายๆ สองสามฉบับมาจากไคและเซฮุน ส่วนอีกเป็นสิบมีแต่ของคนคนเดียว .... ดีโอ
พรึบ!!
เสียงกระพือปีกของสัตว์ปีกตัวใหญ่ที่บินเข้ามาในห้องก่อนมันจะทิ้งสารที่ผูกติดมากับเท้าลงบนตักของเขา
นกฮูกเหยี่ยวสีเทาหม่นๆของคริส มันอยู่กับเขามาตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปเรียนในโรงเรียนเวทย์มนต์ศาสตร์ฮอกวอตส์เมื่อสามปีที่แล้ว ...และมันเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากมารดา
“ไงเดวิล ลงทุนบินไปรับสารเองเลยเหรอ กลัวฉันไม่พาแกออกจากบ้านหลังนี้รึไง” นกฮูกเหยี่ยวเจ้าของชื่อเดวิลใช้จะงอยปากของมันถูนิ้วเรียวยาวของคริสอย่างชอบใจเมื่อเจ้าของมันยื่นนิ้วให้
...ตั้งแต่เสียแม่ไป ไอ้บ้านลังนี้ไม่ได้มอบความรู้สึกสุขกายสบายใจอีกเลย
คริสเปิดซองกระดาษสีหม่นเนื้อหยาบหลังจากเดวิลมันหาเสพความสุขจากการคลอเคลียนิ้วสมใจแล้ว คริสอ่านข้อความคุ้นเคยเหมือนที่ได้รับเมื่อปีที่ผ่านมาเรื่องการแจ้งกำหนดเปิดเรียน อีกหนึ่งสัปดาห์คือกำหนดเดินทางออกจากสถานีกริงกรอตส์แต่หีบสำภาระและตำราเรียนสำหรับปีสามคริสกลับซื้อมันไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ไม่ต้องถามว่าอยากออกจากบ้านหลังนี้แค่ไหน
*อาโลโฮโมร่า ใช้เปิดประตูหรือสะเดาะกลอน แต่ไม่มีผลถ้าถูกล็อกด้วยเวทมนตร์ต่อต้านการสะเดาะกลอน
Talk
เปิดฉากด้วยความงงงัน งือ...มันไม่สนุกล่ะสิ แค่อินโทรก็ไม่น่าอ่าน
อย่าพึ่งคิดแบบนี้นะตัวเอง เค้ารู้ไม่ดีเลย
มีใครจะอ่านแนวนี้ไหมอ่า เม้นต์เช็กจำนวนหน่อยจะได้ตัดสินใจถูกว่าจะอัพต่อไหม
เพราะแนวนี้ไม่ค่อยมีใครแต่งและไม่รู้จะมีคนอ่านเปล่า
แท็ก #คริสโฮศาสตร์
ปล. ถ้ายึดตามหลักในหนังสือนักเรียนจะเริ่มเข้าเรียนปีหนึ่งตอนอายุ 11 แต่ไรต์ว่ามันเด็กเกินไปหน่อย เลยขอเปลี่ยนเป็น 13 สาวกแฮร์รี่อย่าพึ่งคว้างลูกบรัตเจอร์ใส่หัวไรต์น๊า T^T
ปล.2 ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ บอกเลยว่าเหนือความคาดหมายมาก ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจ ขอบคุณมากค่ะ
ปล.3 ตอนนี้รู้สึกอยากจะกราบแทบเท้าทุกเม้นต์ทุกวิว
Thank
ขอบคุณ ศรีซี่누나 ที่แจ้งคำผิดมานะคะ ไรต์แก้ไขเรียบร้อยแล้ว
หากใครพบคำผิดแจ้งหน่อยเนอะ จะได้แก้ไขให้ทันท่วงที เพราะ
เรื่องพิมพ์พลาดเกิดขึ้นบ่อยกับไรต์ ทีหลังจะระวังค่ะ ^^
Update 16/03/2014
Modify #1 18/03/2014
CRY .q
ความคิดเห็น