♛ห้อง แอดมิน♛

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดใจคุยกับทุกคน------ลั้นลา

ห้อง...เปิดใจคุยกับแอดมิน
 

เชื่อเถอะนะ ห้องนี้เป็นห้องที่ไร้สาระที่สุดในกรุ๊ปเลยหล่ะ =_=
เพราะอะไร...อ่า  คือจะเล่าให้ฟัง
iนิยายเรื่องยาวเนี่ยนะ...เห็นเขาบอกว่า
ต้องมีอย่างน้อยหนึ่งตอน เขาถึงจะเข้าชมได้
ซึ่งนะข้าน้อยก็...มึนอยู่ตั้งนาน T^T
ไม่รู้ว่าจะเขียนไรดี เลยหาเรื่องนู้นนี้เขียนซะเลย
เพราะงี้...รู้แล้วเลิกอ่านซะ
เพราะอย่างตัวไปที่จะเขียนคือความฝันเน่าๆของข้าพเจ้า


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ก็บอกแล้วนะว่าให้เลิกอ่านมันไม่มีอะไรน่าอ่านเลยซักนิด

เอาเถอะ
.
.
.
เค้าชื่อ พอลลี่ (ก็รู้ๆกันอยู่)
เราไม่ว่าหรอกนะถ้ามีใครจะเรียกอย่างอื่น
อย่างรุ่นน้องที่โรงเรียน กับเพื่อนๆก็เรียกกันซะ...ยกตัวอย่างให้ๆ
พอลลี่-----เวลาปกติ
ลี่-----เวลาเริ่มขี้เกียจแระ
แกๆ-----เวลาเบื่อ/เซ็ง
เผาหลาย-----อันนี้ครูสอนภาษาจีนเรียกชื่อเราผิด จาก Paulie ธรรมดาเป็น Pau-lie
ยัยแว่น//หนอนหนังสือ//สี่ตา-----แน่นอนว่าต้องเป็นเวลาเราอ่านหนังสือเพลินๆ
I'หน้าอ้วก-----ประสบการทดลองวิทยาศาสตร์แล้วมันเกิดพลาด มีกลิ่นเหม็นอย่างสุดซึ้งออกมาแทน
I'สวย-----เวลามีแข่งร้องเพลง เต้น หรือแข่งอะไรก็แล้วแต่จะเรียกงี้ (ปัจจุบันตัดผมสั้นเรียก iหล่อแทนแล้ว)
เจ๊หมึก(พอล)-----อ่าๆ มีช่วงหนุ่งใช่มั้ยที่เราได้ยินเรื่องปลาหมึกแทงบอล แล้วมันชื่อว่าพอล
เจลลี่-----อันที่จริงมันเพี้ยนมาจากคำว่าเจ๊ลี่ (น่ากินเลย เจลลี่)
ตัวเล็ก//หนูเล็ก-----รุ่นพี่เรียกเรางี้เพราะเราตัวเล็ก
หนูจิ๋ว//มินิ-----รุ่นพี่ที่ตัวสูงมากๆๆๆๆๆๆเรียกเรา
ที่รัก-----อันนี้เรียกกันทั่วไป เล่นๆ ส่วนมากเพื่อน ญ จะเรียกเรางี้

โอ๊ย เยอะไปๆ พอก่อน....อันที่จริงยังไม่จบนะนั้น T^T เอาแบบเน้นๆมาเลย

อย่างที่บอกว่าเราเกิดปี 40 แล้วห้องที่เราเรียนมันก็มีแต่ปี 41 เราเลยแก่ที่สุด ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่แคร์ใครจะหาเราแก่เราไม่สน ยังไงเดี๋ยวมันก็แก่เหมือนเรา อายุเป็นเพียงตัวเลข คนเราเกิดมาไม่มีใครเป็นอำ-มะ-ตะ!! การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นวงจรชีวิต(เข้าธรรมมะซะงั้น) เพราะงั้นอย่าโกธรใครที่หาว่าเราแก่เลย

แต่มีเรื่องเราไม่เข้าใจตัวเอง+และเป็นเรื่องที่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆไม่เชื่อจนมาเห็นจริงๆ
v
v
v
เราโกธรใครไม่เป็น!! เป็นเรื่องที่เราไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไม :P
อย่างวันนั้น..เด็กป.5มากวนส้นเรากับเพื่อน+พี่ๆที่แสดงละครเวทีโรงเรียน
โอ้พระเจ้าทุกคนอยู่ในอารมเดียวกันหมดเลยคือ.... อย่างที่รู้ๆกัน ^-^
แล้วทุกคนก็งงกัน ถามลี่ว่าลี่ไม่โกธรไม่รำคาญฯลฯมันเหรอ
คำเดียวเลย "ไม่อะ" อาทิตย์นั้นเรื่องนี้ของลี่กลายเป็นประเด็นไปซะงั้น

แล้วจากที่ได้ฟังความรู้สึกของทุกคนที่คิดกับเด็กคนนั้น
หลายๆวันถัดมา ขณะที่ทุกคนซ้อมละคร ลี่เลยมาคุยกับเด็กคนนั้น
คุยดีๆอะนะ ปากดเรื่องที่แปลกมากเกิดขึ้น
เด็กนั้นฟังลี่เฉยเลย.....ทุกคนที่เห็นก็ตกใจ
เพราะมีใครตั้งหลายคนลองไปคุยแล้วกลับไม่เป็นอย่างนี้
ลี่ไปนั่งคุยกับน้องเขาเลยรู้ว่า ชอบโดนพี่แกล้งแล้วกวนประสาท
จากนั้นลี่เลยไปคุยกับพี่เขา(สนิทกันๆ) มีอีกตอบที่ไปเจอเด็กร้องไห้หาแม่
ไม่ว่าจะครูหรือใครปลอบก็ไม่หยุด จนลี่ไป ลี่ทั้งคุยทั้งเช็ดน้ำตาให้ เด็กเลยหยุด
จากนั้นเลยได้ฉายาใหม่ว่า แม่พระ

จบพอ ขี้เกียจพิมระ บ๊ายบาย

(ไปง่ายๆเงี้ยะอะนะ!!?)
 

cinna mon