ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หลง.......(หลงอะไร) part 2
Episode.7 หลง.......(หลงอะไร) part 2
Sougo part
"เตรียมพร้อม...ระวัง 3...2...1...Go!"
ลูกพี่ให้สัญญาณเสร็จทุกคนก็ออกตัวจากจุดสตาร์ทกันอย่างเต็มแรง โชกุนขึ้นนำทุกคนไปแล้ว ตามติดด้วยลูกพี่กับคุณฮิจิคาตะ ด้านหลังก้คือเจ้าแว่นกันพี่สาวที่คุณคอนโด้ตามประกบแจอยู่ด้วย อ้าวแสดงว่าผมรั้งท้ายทุกคนสินะ 'ชิ ผมไมยอมถูทำโทษง่ายๆหรอก'ผมรีบเร่งสปีดเพื่อขึ้นนำแต่'แล้วยัยหมววยล่ะ' ผมหันมองรอบตัว ยัยหมวยเพิ่งออกจากจุดสตาร์ทมาได้ไม่ไกลเลย ผมเลยย้อนกลับไปดูสักหน่อย
"ทำไมถึงช้านักล่ะ ไม่กลัวถูกทำโทษรึไง"ผมถาม
"ก็อั๊วเล่นไม่เป็นนี่น่อ (- o -)"
"ก็แค่ไถลตัวไปข้างหน้าแล้วใช้ไม้ค้ำช่วยพยุงแค่นั้นเองยัยหมวย ลองทำดูสิ" ผมบอกวิะีการให้ยัยหมวยแบบง่ายๆ แล้วเธอก้ลองไถลตัวไปข้างหน้า อาจเป้นเพราะยังอ่อนประสบการณ์เลยล้มบ่อย
"เวลาเจอเนินก็ไถลไปข้างๆ ถ้าเป็นทางลาดชันก็ไถลไปซ้าย-ขวาสลับกันสิจะได้ไม่ล้ม"ผมสอน ยัยหมวยพยักหน้าเข้าใจ พอเล่นเป็นปุ๊ปก็เล่นไปไม่ยั้งเลย ผมไม่รอช้ารีบเร่งสปีดไปอยู่ใกล้ๆ
"นี่มาแข่งกันไหมล่ะ "
"ได้เลย อั๊วไม่มีทางแพ้ลื้อหรอกน่อ" ผมเลยแกล้งเข้าไปเบียดให้ล้ม แต่ไม่ล้มเก่งวุ้ย
ผมเห็นทุกคนอยู่อีกไม่ไกลแล้วผมกับยัยหมวยเร่งสปีดกันสุดฤทธิ์จนแซงหน้าสองพี่น้องชิมูระมาได้ ยัยหมวยเริ่มชำนาญ เลยพยายามแกล้งผมให้ลงผมเลยแกล้งกลับจนล้มกลิ้งไปด้วยกันกลายเป็นลูกบอลหิมะที่มีผมกับยัยหวยอยู่ข้างในแล้วโผล่ไว้แค่หน้าเท่านั้น ข้างหน้ามีเนินแล้วมีทางลาดยาวเลย ซวยจริงๆ ตอนนี้พวกเรา'กลิ้ง' ชนทุกคนที่นำพวกเราไปเมื่อกี้จนครบวงแล้วก็ไปชนเอาโชกุนอีก ยังซวยไม่พอ ที่กั้นเขตทีเป็นรั้วก็ดันพังอีกพวกเราเลยกลิ้งตกลงไป
"โคร่ม"
////////////////////////////////////////////////////////
ผมตื่นขึ้นมาหลังจากชนเข้ากับอะไรสักอย่างแต่กไม่มีอะไรแตกหัก ค่ำแล้วเหรอเนี่ย ผมลุกขึ้นปัดหิมะที่ถมตัวออกไป ผมปลุกลูกพี่แล้วก็ช่วยกันปลุกทุกคนให้ตื่น ผมนับจำนวนสมาชิกทั้งหมดซึ่งต้องมี 8 คน รวมตัวผมด้วย
"1..2..3..4..5..6..7....ลูกพี่ขาดไปคนนึงครับ"
" คะใครลาเหวยฉันว่านี่ก้ครบแล้วนา"
"ลูกพี่ลืมโชกุนไปได้ไงครับ คนสำคํญเลยนะครับ ถ้าโชกุนเป็นอะไรไปพวกเรา....หัวออกจากบ่าแน่นอนครับ ^__^"
"ได้ยินกันแล้วช่ายม้ายรีบตามหาโชกุนเข้าเซ่"ลูกพี่พูดหน้าปลาตื่น
"เข้าใจเเล้วจ๊ะ งั้นฉันแยกไปหากับชินจังทางนี้นะ"คุณโอทาเอะพูดจบก็ลากน้องชายไปด้วย
"รอผมด้วยสิครับคุณโอทาเอะ"คุณคอนโด้รีบเดินตามสองพี่น้องชิมูระไป
"เพื่อไม่ให้เสียเวลา ผมแยกไปหากับยัยหมวยละกันครับ"ผมพูดจบก็จูงยัยหมวยเดินไปหาอีกทาง ผมได้ยินเสียงทั้งสองคนดังมาแต่ไกลเลยล่ะ
"แล้วทำไมตรูต้องคู่จับเจ้านี่ด้วยฟะ!!"คนหัวดำเรียบและคนหัวหยิกผมเงินสบถพร้อมกันก่อนจะเดินไปหาอีกทาง
"ไปกันเถอะ"ผมพูดกับยัยหมวย รู้สึกว่าวันนี้จะเงียบๆเชื่ิงๆแปลกๆยังไงไม่รู้แหะ
////////////////////////////////////////////////////////
"ทำไมถึงช้านักล่ะ ไม่กลัวถูกทำโทษรึไง"ผมถาม
"ก็อั๊วเล่นไม่เป็นนี่น่อ (- o -)"
"ก็แค่ไถลตัวไปข้างหน้าแล้วใช้ไม้ค้ำช่วยพยุงแค่นั้นเองยัยหมวย ลองทำดูสิ" ผมบอกวิะีการให้ยัยหมวยแบบง่ายๆ แล้วเธอก้ลองไถลตัวไปข้างหน้า อาจเป้นเพราะยังอ่อนประสบการณ์เลยล้มบ่อย
"เวลาเจอเนินก็ไถลไปข้างๆ ถ้าเป็นทางลาดชันก็ไถลไปซ้าย-ขวาสลับกันสิจะได้ไม่ล้ม"ผมสอน ยัยหมวยพยักหน้าเข้าใจ พอเล่นเป็นปุ๊ปก็เล่นไปไม่ยั้งเลย ผมไม่รอช้ารีบเร่งสปีดไปอยู่ใกล้ๆ
"นี่มาแข่งกันไหมล่ะ "
"ได้เลย อั๊วไม่มีทางแพ้ลื้อหรอกน่อ" ผมเลยแกล้งเข้าไปเบียดให้ล้ม แต่ไม่ล้มเก่งวุ้ย
ผมเห็นทุกคนอยู่อีกไม่ไกลแล้วผมกับยัยหมวยเร่งสปีดกันสุดฤทธิ์จนแซงหน้าสองพี่น้องชิมูระมาได้ ยัยหมวยเริ่มชำนาญ เลยพยายามแกล้งผมให้ลงผมเลยแกล้งกลับจนล้มกลิ้งไปด้วยกันกลายเป็นลูกบอลหิมะที่มีผมกับยัยหวยอยู่ข้างในแล้วโผล่ไว้แค่หน้าเท่านั้น ข้างหน้ามีเนินแล้วมีทางลาดยาวเลย ซวยจริงๆ ตอนนี้พวกเรา'กลิ้ง' ชนทุกคนที่นำพวกเราไปเมื่อกี้จนครบวงแล้วก็ไปชนเอาโชกุนอีก ยังซวยไม่พอ ที่กั้นเขตทีเป็นรั้วก็ดันพังอีกพวกเราเลยกลิ้งตกลงไป
"โคร่ม"
////////////////////////////////////////////////////////
ผมตื่นขึ้นมาหลังจากชนเข้ากับอะไรสักอย่างแต่กไม่มีอะไรแตกหัก ค่ำแล้วเหรอเนี่ย ผมลุกขึ้นปัดหิมะที่ถมตัวออกไป ผมปลุกลูกพี่แล้วก็ช่วยกันปลุกทุกคนให้ตื่น ผมนับจำนวนสมาชิกทั้งหมดซึ่งต้องมี 8 คน รวมตัวผมด้วย
"1..2..3..4..5..6..7....ลูกพี่ขาดไปคนนึงครับ"
" คะใครลาเหวยฉันว่านี่ก้ครบแล้วนา"
"ลูกพี่ลืมโชกุนไปได้ไงครับ คนสำคํญเลยนะครับ ถ้าโชกุนเป็นอะไรไปพวกเรา....หัวออกจากบ่าแน่นอนครับ ^__^"
"ได้ยินกันแล้วช่ายม้ายรีบตามหาโชกุนเข้าเซ่"ลูกพี่พูดหน้าปลาตื่น
"เข้าใจเเล้วจ๊ะ งั้นฉันแยกไปหากับชินจังทางนี้นะ"คุณโอทาเอะพูดจบก็ลากน้องชายไปด้วย
"รอผมด้วยสิครับคุณโอทาเอะ"คุณคอนโด้รีบเดินตามสองพี่น้องชิมูระไป
"เพื่อไม่ให้เสียเวลา ผมแยกไปหากับยัยหมวยละกันครับ"ผมพูดจบก็จูงยัยหมวยเดินไปหาอีกทาง ผมได้ยินเสียงทั้งสองคนดังมาแต่ไกลเลยล่ะ
"แล้วทำไมตรูต้องคู่จับเจ้านี่ด้วยฟะ!!"คนหัวดำเรียบและคนหัวหยิกผมเงินสบถพร้อมกันก่อนจะเดินไปหาอีกทาง
"ไปกันเถอะ"ผมพูดกับยัยหมวย รู้สึกว่าวันนี้จะเงียบๆเชื่ิงๆแปลกๆยังไงไม่รู้แหะ
////////////////////////////////////////////////////////
Kagura part
อั๊วกับอาตี๋เดินลึกเข้าไปในป่าสน'ที่นี่มืดมากเลยน่อ' ดีที่อาตี๋พกไฟฉามาด้วยเลพอมองเห็นทางได้น่อ
"อาโชกุน ลื้อได้ยินก็ออกมาสิน่อ"อั๊วตะโกนเสียงดัง อีคงไม่ได้อยู่แถวนี่หรอก ถ้าได้ยินคงตอบกลับมาแล้ว อั๊วเริ่มเจ็บคอซะแล้วล่ะน่อ
"โชกุน!! โชกุน!!" อาตี๋ช่วยตะโกนหาอีกแรง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 40 นาทีต่อมา ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
พวกเราเดินหาโชกุนไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่เจอซัักที อั๊วชักจะหิวเเล้วน่อ
"จ๊อก~~โครก~~~~"(-//w//-) นี่ไงเสียงท้องร้องแล้ว น่าอายชะมัดเลยน่อ
"หิวเหรอ? ยังไหวไหม?" อาตี๋ถาม 'ลื้ออย่าจ้องมากได้ไหมอานน่อ'
"อั๊วยังไหว อั๊วข็งแรงจะตายน่อ"อั๊วตอบคำถามหลังไปเพื่อไม่ให้อาตีสนใจอั๊วมาก
อั๊วเดินตามหาโชกุนอีกครั้ง แล้วก็
"ฟุ่บ" (-//A//-) อั๊วแข็งแรงก็จริง แต่พลังงานหมดอวัยวะภายในก็อ่อนเเอตามไปด้วย สมองอั๊วขาวโพลนไปหมด แล้วก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อที่ไม่ค่อยคุ้นหูเอาซะเลยน่่อ ก่อนที่สติของอั๊วจะหลุดลอยไป
"คางุระ~~"
.................................................................. เวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ............................................................
อั๊วลืมตาจึ้นมาพบตัวเองอยู่ที่มุมๆหนึ่งของบ้านไม้ที่ค่อนข้างทรุดโทรมพอควรบนตัวอั๊วมีเสื้อคลุมสีดำของอาตี๋อยู่ส่วนเจ้าของเสื้อคลุมก็นั่งอยู่ข้างๆอั๊วนี่เองน่อ อาตี๋ตื่นพอดีเลน่อ
"พวกเรามาที่นี่ได้ยังไงกันน่อ อาตี๋? "
"ฉันแบกเธอมาเรื่อยๆ จนมาเอที่นี่เลยเข้ามาพักน่ะ" (-///_///-)
"เธอไข้ลดรึยังเนี่ย ไหนขอหมอตรวจดูหน่อยนะครับ(^ w ^)"อาตี๋พูดแล้วเอามือมาคลำที่หน้าผากอั๊ว
"ยังมีไข้อีกนนิดหน่อยนะครับ หลับซะนะ แล้วค่อยหาโชกุนต่อพรุ่งนี้ก็ได้ ( ^__^ )"
อาตี๋ยิ้มตาหยี๋ให้อั๊ว ลูบหัวอั๊วไปมาเบาๆแล้วก็เอาหัวอั๊วเอียงไปอิงไหล่อีเฉยเลย อั๊วก็ไม่ได้ว่าอะไรอีไปน่อ (หมดแรง)
"นี่อาตี๋ ลื้อจำทางกลับได้ไหมน่อ"
"จำไม่ได้หรอก เิดินมั่วๆไปเดี๋ยวก็เจอเองล่ะน่า ( ^ _ ^ ) "
เฮ้อ อั๊วถอนหายใจเบาๆ พยายามลืมความรู้สึกหิวข้าวที่ก่อกวนการหลับของอั๊ว------------------------------------------------- แล้วในที่สุดอั๊วก็หลับไป ----------------------------
.............................................................................. เช้าวันรุ่งขึ้น ...................................................................
อั๊วตื่นขึ้นเพราะลมหนาวที่พัดเข้ามาในบ้าน อั๊วบิดขี้เกียจ ขยี้ตา หาวปากกว้างสามที แล้วมองไปรอบๆ ทุกคนมาอยู่ที่นี่ได้ไงน่อ อั๊วกวาดสายตามองภาพทุกคนนอนสะแปะสะปะกันอยู่ดูสามัคคีกันมากเลยน่อ และในกลุ่มนั้นก็มีโชกุนอยู่ด้วยน่อ 'เย้ ไม่ต้องโดนกุดหัวแล้วน่อ'
อั๊วปลุกอาตี๋ให้มาช่วยปลุกพวกขี้เซาทั้งหลายให้ตื่นแล้วเตรียมเดินหาทางกลับกันแต่เช้าน่อ
"สงสัยคงเดินมาเจอที่นี่เหมือนกันสินะ"อาตี๋พูด
"คงจะเป็นอย่างที่ลื้อว่านั่นแหละน่อ"
"อากินจัง ลื้อจำทางกลับได้ไหมน่อ"
"เปล่าหรอก เเต่โชกุนบอกว่าพอจำได้น่ะ พวกเราก็เดินตามก็นโชกุนไปละกัน"
พวกเรเดินทางกลับไปยังลานสกีพร้อมมองดูพระอาทิตย์ยามเช้ากันไปพลางด้วยน่อ
------------------------------------- ถึงลานสกี -------------------------------------
"ท่านโชกุนไม่เป็นไรใช่มั๊ยครับ"อาเฒ่ามัตสึไดระเดินนมาหาโชกุน
"ใช่ ข้าไม่เป็นไร ขอโทษด้วยที่ทำให้เป็นห่วงกันนะขอรับ"อาโชกุนขอโทษทุกคนเสร็จก็กลับไปกับอามัตสึไดระเลยน่อ
"แยกกันกลับตรงนี้สินะ สวัสดีแล้วพบกันใหม่นะ " อาตี๋หันมาพูดกับอั๊ว
"คางุระ~~ ( ^__^ )"
"เรื่องเมื่อวันก่อนขอบใจน่อ อาตี๋~~ ( ^ w ^ )"อาตี๋ยิ้มแล้วก็หันหลังเดินโบกมือลาแบบเก๊กๆ
อั๊ว อากินจัง อาชินจัง อาเจ๊ใหญ่ก็กลับบ้าน/ร้านกันน่อ ถึงบ้านปุ๊ปอั๊วกินข้าวไปสิบห้าถ้วยเลยน่อ(ก็อั๊วหิวนี่นา)
_____________________________________________________________
'ลื้ออย่าใจดีกับอั๊วมากได้ไหมน่อ อาโซโกะ~~'
////////////////////////////////////////////////////////////////////
ปล.ในที่สุดก็เสร็จจนได้ อุปสรรคเยอะ อาจมาลงช้าหน่อยนาตอนหน้า ยังไงก็ติดตามต่อด้วยนะคะ =( - w - )= ! !
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น