ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความฝัน.......
Episode.5 ความฝัน......
Kagura part
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
................นี่อั๊วอยู่ที่ไหนกันน่อ.....ที่นี่มีหมอกเต็มไปหมดเลยน่อ........'นั่นใครหน่ะน่อ'.........
อั๊วเดินเข้าไปใกล้ๆ.....แล้วคนที่ถือร่มสีม่วงของอั๊วก็หุบร่มเผยให้เห็นใบหน้า.....อาตี๋นี่นา~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ว๊าก~~~"อั๊วตื่นจากฝันร้ายในยามเช้าเกือบสาย เค้าว่าเวลาฝันร้ายต้องไปล้างหน้าสินะน่อ อั๊วเลยเดินไปเข้าห้องน้ำ พลางฮัมเพลงไปพลางจนถึงอ่างล้างหน้า
"ตื่น!ขึ้นมา~~แหกขี้ตา~ล้างหน้าแปรงฟัน~"อั๊วฮัมเพลงพลางบีบยาสีฟันใส่บนแปรงสีฟันสีชมพูของอั๊ว แล้วอั๊วก็รู้สึกแปลกเหมือนกับว่าในห้องน้ำนี้มีอะไรบางอย่างผิดปกติจากธรรมดาที่เป็นปกติไปน่อ 'ปกติมันไม่มีกระจกที่อ่างลางหน้านี่น่อ' อั๊วสำรวจตัวเองในกระจก แล้วลองเคาะที่กระจกดู มีเสียงดัง ป็อก ป็อก เวลาเคาะ แสดงว่าหลังกระจกนี้มีช่องว่างอยู่แน่นอนเลยน่อ อั๊วเลยลองยกกระจกออก
"อามาโซคริสท์(ซัทจัง) ลื้อมาทำอาไรในนี้น่อ"
"ชู่ว...คางุระจังฉันขออยู่ในนี้สักพักนะ ขอร้องล่ะ"อีทำหน้าอ้อนวอนอั๊วสุดฤทธิ์
"แล้วลื้อจะอยู่ในนี้ไปทำไมน่อ?"
"อยู่ในนี้หน่ะมันทำให้ฉันแอบมองคูณกินผ่านกระจกใบนี้ได้ชัดดีน่ะสิ แถมคุณกินยังไม่หนีฉันด้วยเพราะมองไม่เห็นฉันยังไงล่ะ ฉันฉลาดสุดยอดไปเลยใช่ม่ะ"
"เหรองั้นเชิญลื้ออยู่ตามสบายนะ " (-_-) ~~'ลื้อคิดว่างั้นเหรอ อั๊วมองแป๊ปเดียวยังสังเกตูได้ว่ามันผิดปกติสุดๆไปเลยน่อ อากินจังดูออกแหง๋มๆน่อ'คิดเสร็จอั๊วก็ปิดกระจกเหมือนเดิม แล้วก็แปรงฟัน อาบน้ำ แต่งตัวน่อ เสื้ออั๊วมันบางนี่ก็ใกล้ถึงวันที่อากาศหนาวที่สุดในฤดูหนาวแล้ว วันนี้อั๊วไปซื้อของหน่อยดีกว่าน่อ อั๊วเดินไปหาอากินจังที่โซฟาอีนอนอ่าน C.kids ฉบับใหม่อยู่น่อ
"อากินจัง ลื้อจ่ายค่าจ้างอั๊วรึยังน่อ? (-c-)"
" (-_-) "อากินจังหันมามองหน้าอั๊ว
"อากินจาง~~~ "
" (-_-)* "
" (-A-)* "หน้าอั๊ว
" (^w^)~~~ ก็ได้ๆ เอาไปสิ" อียิ้มแล้วให้ค่าจางอั๊วมา
" ขอบคุณน่อ อากินจัง (-v-) "
"ว่าแต่เอาไปทำอาไรลาเหวย"อากินจังถาม
"ซื้อเสื้อผ้าไว้ใส่ อากาศมันหนาวนี่น่อ"
"งั้นเหรอ ซื้อสกีหิมะมาด้วยล่ะ มัตสิไดระจ้างพวกเราไปเล่นกับโชกุนหน่ะ"
"ของลื้อกับอาชินปาจิด้วยไหมน่อ"
"ไม่ต้องหรอก ฉันกับชินปาจิมีแล้ว อย่าลืมซื้อมาซะล่ะ -_-"
"โอเคน่อ" อั๊วโบกมือลากินจังแล้วมุ่งหน้าไปยังย่านการค้าในคาบุกิโจว~
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Sougo part
สวัสดียามช้าเกือบสายครับ ผมกินข้าวเช้าที่โรงอาหารของชินเซ็นกุมิครับ
ขอตัวกินข้าวสักครู่นะครับ
"ง่ำ ง่ำ"
"แค่กๆ" ผมกินข้าวอยู่ดีๆก็ไอซะงั้น ผมรีบกินน้ำตามให้หายไอมั๊งนะ 'สงสสัยมีคนกำลังคิดถึงผมอยู่แน่เลยครับ'ผมไม่ได้หลงตัวเองนะครับ คนมันมีเซนซ์หน่ะครับ
"ไปละนะครับ"กินเสร็จผมก็ออกตรวจการหาคนร้ายที่วางระเบิดหน้าสำนักงาน 'ต้องเป็นเจ้านั่นแน่ๆ คาซึระ โคทาโร่'ผมเดินตรวจการจนทั่ว ทั้งย่านการค้าที่มีการซื้อขายอาวุธเถื่อน ขายอวัยวะเถื่อนที่จับเท่าไหร่ก็ไม่หมด จนมาถึงย่านการค้าคาบุกิโจว ผมเดินทะลุซอยแคบซอยหนึ่งมายังร้าขายอุปกรณ์กีฬา เพราะคาดว่าอาจมีการสั่งทำอาวุธที่ลักษณะคล้ายอุปกรณ์กีฬาเพื่อเป็นการพลางตาตำรวจก็เป็นได้ ผมเดินเข้าไปในร้านตรงหน้า แล้วก็สดุดตากับชุดจีนสีแดงที่ยืนหาอะไรสักอย่างอยู่ ผมเลยเดิน(ย่องเบา)เข้าไปหาจากด้านหลังแล้ววางมือลงบนไหล่ยัยหมวยเพื่อเป็นการทักทาย
" (_-)-)" ยัยหมวยค่อยๆหันหน้ามาเหมือนหุ่นยนต์ ผมยืนส่งยิ้มให้เธออย่างกวนๆ
"เจอกันอีกแล้วนะ ยัยหมวย (^v^)"
"อาตี๋!!! =o=//"
"อะไรของเธอเนี่ย ทำอย่างโดนผีหลอก ฉันไม่ใช่ผีนะ"
"อืม นี่ๆอาตี๋ลื้อช่วยหาสกีให้อั๊วหน่อยสิน่อ"
"ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วยล่ะ ขอร้องฉันดูสิ ฉันอาจช่วยเธอก็ได้"
" (=_=)!! เชอะ อาตี๋้ไร้น้ำใจ อั๊วไม่ขอให้ลื้อช่วยก็ได้น่อ" 'ไม่ยอมก้มหัวให้ใครเลยจริงๆสินะเธอเนี่ย'(^_^)
"อาแปะ สกีอยู่ตรงไหนน่อ"
"ส สกีเรอะ น่าจะอยู่.........อยู่ที่.........เอ่อลุงเองก้จำไม่ได้แล้ว หา หา ดูละกันเดี๋ยวก้เจอเองแหละ" นี่คนแก่ขี้ขี้ลืมกันทุกคนรึเปล่าเนี่ยครับ เฮ้อ ช่วยหาก็ได้ครับ ร้านนี้ค่อนข้างเก่าสินค้าจัดเป็นบล็อกๆไปแต่เหมือนเขาวงกตยังไงไม่รู้แหะยกเว้นตู้ที่วางโชว์อยู่ข้างหน้าบล็อกต่างๆ มีของหล่นอยู่เป็นหย่อมๆ ผมเดินหาจนเจอรองเท้าสกีที่วางเรียงกันอยู่เป็นคู่ๆบนชั้น
"ยัยหมวย สกีอยู่ทางนี้"ผมตะโกนบอก
"ตรงไหนน่อ"ยัยหมวยอยู่ส่วนไหนของร้านไม่รู้ผมเลยชูมือขึ้นให้เธอมองเห็นเพราะบล็อกของนี่สูงเท่าตัวคนเลยครับ ผมชูมืออยู่สักพักก็ได้ยินเสียงยัยหมวยวิ่งมา
"นี่ยัยหมวย เดินระวังหน่อยนะของมันหล่นอยู่น่ะ" แล้วยัยหวยก็วิ่งมาด้วยความเร็วสูงแล้วชะลอความเร็วตอนใกล้ถึงตัวผมเพียงไม่กี่คีบ
เอี๊ยด........ตุ๊บ!!!
แล้ยัยหมวยก็สดุดลูกบอลที่หล่นอยู่ตรงนั้นจนเสียหลักล้มมาทางผม 'ฉันเพิ่งเตือนเธอเมื่อกี้เองนะเฟ้ย!!!'ผมรีบไปรับร่างยัยหมวยแต่ก็ล้มเสียหลักกันทั้งคู่ ตอนนี้ยัยหมวยล้มคว่ำอยู่บนตัวผม ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้นตุบๆของกันและกัน เราสบตากันอยู่สักพักยัยหมวยรีบดันตัวเองขึ้นยืนแล้วหันมองไปทางอื่น'ผมแอบเห็นยัยหมวยหน้าแดงด้วยล่ะ'แล้วหันกลับมาทำหน้าตาปกติเหมือนเมื่อกี้ไปมีอะไรเกิดขึ้น แต่บนแก้มยัยหมวยยังแดงๆอยู่นิดหน่อย
"ขะ...ขอโทษน่อ"ยัยหมวยพูดอายๆแล้วก็เลือกหยิบสกีสีชมพูไปจ่ายเงินที่คุณลุงเจ้าของร้านทันที แล้วยัยหมวยก็เดินออกจากร้านไป ผมเลยถือโอกาสเดินตามเธอไปและหาคนที่น่าสงสัยไปพลาง แล้วยัยหมวยก็หยุดหน้าร้านเสื้อผ้า แล้วหันมามองว่าผมตามมารึเปล่า'แน่นอนอยู่แล้วผมเดินตามเธออยู่นี่ไง'แล้วยัยหมวยก็เดินเข้าร้านไปทำเป็นเมินผมเดี๋ยวเถอะ
"เอ...อันไหนดีน่อ"เธอพูดกับใครน่ะ กับตัวเองสินะ ยัยหมวยกำลังเลือกผ้าพันคออันใหม่อยู่ ไปช่วยดีกว่าอารมณ์ค่อนข้างดีวันนี้ ผมเดินไปหยิบผ้าพันคอสีเดียวกับที่เธอเคยใส่ขึ้นมาแล้วเอาไปพันรอบคอยัยหมวยยัยหมวยยืนตัวแข้งน่ารักเชียวครับ คงเพราะเหมือนการกอดทางอ้อมมั๊งครับ'เอ๊ะ น่ารักเหรอ'
"ลื้อจะฆ่าอั๊วรึไง อั๊วหายใจไม่ออกน่อ"ผมคงพันแน่นไปจริงๆน่ะละ
"ฉันฆ่าเธอไม่ลงหรอก ยัยหมวย "ยัยหมวยมองหน้าผมเพื่อค้นหาอะไรบางอย่างจากคำพูดของผม
"อะ แฮ่ม จีบกันอยู่เรอะ สวัสดีหัวหน้า "ชายคนนี้น่าสงใสจริงๆเอาผ้าคุลมหัวไว้โผล่มาแค่หน้าแถมใส่แว่นดำอีก
"อาซึระเหรอน่อ?"ยัวหมวยถามชื่อคนที่น่าสงสัยในการวางระเบิดหน้าสำนักงานขึ้นมา
" ไม่ใช่ซีระ เอซึราโกะต่างหาก"
"อั๊วคงจำคนผิดไป ลื้อคืออาเอซึราโกะสินะน่อ"
"ไม่ใช่เอซึราโกะ คาซึระต่างหาก" เพี้ยนจริงๆเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเองออกมาเองซะงั้น
"คาซึระ ฉันขอจับนายในข้อหาลอบวางระเบิดสำนักงานราชการ! "
"หัวหน้า ไปกินโวบะกันฉันไม๊เค๊อะ "
"นี่แกไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะเฟ้ย ยัยหมวยจะกลับแล้วเฟ้ย"
"โซบะเหรอ ลื้อเลี้ยงใช้มั๊ย อั๊วไปก็ได้น่อ "
"ไม่ได้เธอต้องไปกับฉันเซ่"
"ไม่อาวอั๊วจาไปกับอาซึระน่อ เนอะ อาซึระ อ้าวไปไหนซะแล้วล่ะน่อ" บ้าจริงเจ้านั่นหาช่องทางหนีตอนเราเถียงกันอยู่ให้ตายเถอะ
"ยัยหมวยย เธอหน่ะ กลับบ้านได้แล้วแถวนี้มีพวกก่อการร้ายอยู่เยอะนะ เดี๋ยวไปส่ง "
"ไม่เป้นไรน่อ อัีวดูแลตัวเองได้ดีอยู่แล้วน่อ"
"เหรอครับ เมื่อกี็เธอยังหกล้มใส่ฉันอยู่เลยนะ"
"เชอะ" แล้วผมก็เดินพายัยหมวยไปส่งที่ร้านรับจ้างสารพัดโดยไม่ได้คุยหรือเถียงอะไรกัน
'แบบนี้ก็ดีเหมืนกันแหะ'
////////////////////////////////////////////////////////////////////
ปล.เปลี่ยน จากคำว่า talk เป็น part นาเหวยดูไพเราะกว่า
ฟิคนี้หวานไปไหม ควรเป็นแบบนี้ต่อรึเปล่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น