โลกมนตรา โอเลนเชียร์

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2 ความจริง

    "หึหึ....ในที่สุดวันนี้ที่ข้ารอคอยก็ได้มาถึง...ในที่สุดลูกชายของข้าก็ได้กลับมา" เสียงพูดที่ดูน่ากลัวแต่ก็ดูอบอุ่นในเวลาเดียวกันดังขึ้นในมุนหนึ่งของห้อง เมื่อเห็นซิลเวอร์รู้สึกตัวเสียงและเจ้าของเสียงก็ได้หายไป
    
    "เฮือกกกก!! นี่เราตายรึยังวะเนี่ย" ซิลเวอร์ที่รู้สึกตัวได้สะดุ้งลุกขึ้นมาพร้อมกับมองไปรอบๆตัวเพื่อหาเหล่านางฟ้าแสนสวยแต่สิ่งที่ชายหนุ่มพบกับเป็นแค่เพียงห้องๆหนึ่ง และเมื่องดวงตาเปิดกว้างเต็มที่ก็มองดูของต่างๆรอบตัวจึงรู้ว่าตัวเองได้นั่งอยู่บนเตียงนั่นเอง ซิลเวอร์ตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเดินสำรวจห้องนี้ดู ด้วยความที่ชายหนุ่มเป็นคนรักการอ่านเอามาก เมื่อเห็นชั้นวางหนังสือจึงเดินเข้าไปหยิบดู
   
    "@#$$%*(()("  ภาษาบ้าอะไรวะเนี่ยเค้าคิดในใจพลางหยิบหนังสือเล่มอื่นออกมาดู แต่มันก็เหมือนๆกันหมดทุกเล่ม เค้าจึงตัดสินใจวางหนังสือลง ทันใดนั้นเค้าก็ได้ยินเสียงคนคุยกันมันดังมาจากข้างนอก ซิลเวอร์ไม่รอช้ารีบไปเงี่ยหูฟัง แต่ภาษาที่เค้าควรจะได้ยินกลับกลายเป็นภาษาที่แปลกประหลาด 'รึเราจะโดนลักพาตัวจากพวกต่างชาติ...แต่ก็ไม่แปลกหรอกนะก็เรานะหน้าตาดีซะขนาดนี้...ต้องเป็นฝีมือยัยเฟรย์แน่ๆ!!' ด้วยอารมณ์ที่ตกใจและหลงตัวเองซิลเวอร์จึงคิดไปไกล
 
    "สงสัยต้องออกไปจัดการซะหน่อย" ซิลเวอร์พูดพลางเหลือบไปเห็นไปเห็นมีดสั้นเล่มนึงวางอยู่มุมห้อง ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบหยิบมีดเล่มนั้นขึ้นมาหมายจะออกไปจัดการคนร้าย ซิลเวอร์ค่อยๆเปิดประตูออกมาพลางเดินมาจนเห็นบันได 'เสียงต้องมาจากข้างล่างแน่ๆ' พร้อมกับเห็นเงาคนสองคนยืนคุยกัน คนหนึ่งเป็นผู้ชาย ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิง 'ยัยเฟรย์แน่ๆ' ซิลเวอร์คิดในใจ พลางค่อยๆเดินย่องลงบันไดมาพร้อมกำมีดในมือแน่น พริบตานั้น
 
    "ย้ากกกกกกกกกก!!ตายซะไอพวกบ้า" ซิลเวอร์กระโดดลงบันไดมาพร้อมกับพุ่งมีดไปข้างหน้าหวังให้ปักที่ร่างกายคนร้ายแต่แล้วเจ้าหนุ่มก็ต้องร้องออกมาอย่างดังด้วยความตกใจ เพราะร่างที่ควรจะต้องโดนปักด้วยมีดได้หันมาจ้องตน นัยน์ตานั้นแดงฉานราวกับปีศาจ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผล แค่นี้ยังไม่พอใจสิ่งที่ทำให้ซิลเวอร์ช้อคสุดขีดนั่นคือบัดนี้ร่างกายของตนได้หยุดลอยอยู่กลางอากาศ

    "@#@##$@%##$^$@$@%" เจ้าของร่างยักษ์เบื้องหน้าเหมือนจะสื่อสารอะไรกับเค้าแต่ภาษาที่เจ้าตัวพูดนะเค้าฟังไม่ออกซักนิดจึงเหลือบไปตาไปมองเฟรย์ หญิงสาวเหมือนรู้ว่าเค้าจะพูดอะไรจึงสะกิดชายร่างยักษ์แล้วพูดอะไรบางอย่างที่เค้าก็ไม่รู้ว่าเธอพูดดว่าอะไร ชายร่างยักษ์พยักหน้าและพึมพำอะไรบางอย่างทันใดนั้นเอง

    "เฮ้ย!!ไอเด็กบ้าเล่นของมีคมแบบนี้มันอันตรายนะโว้ย"ชายร่างยักษ์พูดยิ้มๆ "อ๊ะ!!จิงสิ เฟรย์ไปบอกแม่กะเจ้าฟิ้งก์ด้วยว่าเจ้าหนุ่มนี่ฟื้นแล้ว"พอพูดเสร็จจึงหันมามอง พร้อมกันนั้นซิลเวอร์หันไปมองเฟรย์ที่เดินออกไป "เห้ยๆ!!ไอหนุ่มเอ็งคิดอะไรกับลูกสาวข้าเรอะ มองตาค้างเชียวนะ"

    ซิลเวอร์เหมือนตกอยู่ในภวังค์เพราะเฟรย์หญิงสาวที่เค้าเห็นทุกวันนั้นกลับน่ารักขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อได้สติจึงรีบสะบัดหัวแล้วหันกลับไปเตรียมปะทะคารมเต็มที่แต่ก่อนจะพูดอะไรออกมาจึงคิดได้ว่าตัวเองนั้นลอยตัวอยู่ในอากาศ "เห้ยยย ลุงทำไมผมถึงลอยอยู่อย่างนี้เนี่ย" ชายร่างยักา์สะบัดมือเพียงทีเดียวร่างของเขาก็ร่วงสู่พื้น "ลุงเป็นใคร?ที่นีที่ไหน?เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน?แล้วจับตัวผมมาทำไม?เรียกค่าถ่ายเรอะ?"และอีกสารพัดคำถามที่พรั่งพรุออกมาแบบไม่มีทีท่าจะหยุด

    "โว้ยยย!!ไอหนุ่ม เจ้าจะไม่เว้นให้ข้าตอบคำถามหน่อยเรอะ"ชายร่างยักา์ต้องรีบเบรคออกมาเพราะกลัวชายหนุ่มเบื้องหน้าจะขาดอากาศหายใจซะก่อน "เตรียมตัวรับฟังดีๆละ" ซิลเวอร์พยักหน้าหงึกๆ "ที่นี่คือบ้านของข้า พ่อมดผู้ทรงพลัง มาดากัส วัลเดอเรีย และตที่เจ้าเห็นเมื่อกี้นี้คือเวทย์มนตร์ลอยตัว ส่วนถ้าจะถามว่าข้าจับเจ้ามาทำไมขอตอบเลยว่าข้าเปล่า ลูกสาวข้าต่างหากที่ทำ ฮ่าๆๆ ซิลเวอร์นั่งฟังพร้อมกับใบหน้าที่กลั้นขำสุดขีด "และอีกเรื่องขอต้อนรับสู่ อาณาจักรโอเลนเชียร์" เมื่อพูดจบมาดากัสก็จ้องไปที่หน้าซิลเวอร์

    "ฮ่าๆๆๆๆๆ ลุงนี่ตลกเป็นบ้าเลยนะ มุขอะไรเกิดมาพึ่งจะเคยได้ยิน เวทย์มนตร์งั้นหรอบ้าไปแล้ว และอีกอย่างอันสุดท้ายอันนี้ยอมรับเลยอะไรนะอาณาจักรโอเลนเชียร์ ให้ตายลุงนี่ตีบทแตกจริงๆนะเนี่ย" ซิลเวอร์พูดพร้อมกับเอามือปาดน้ำตาที่ออกมาเพราะคำพูดของชายตรงหน้า แต่ชายตรงหน้าคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้จึงส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย

    "งั้นเจ้าหนุ่ม..เดินตามข้าออกมาแลวกันนะ"พูดจบพร้อมกับก้าวเท้าเดินไปที่ประตู ซิลเวอร์ไม่พูดอะไรพลางเดินตามแต่ก็ยังขำอยู่ ทันใดนั้นเองเมื่อมาดากัสเปิดประตูออกมา ซิลเวอร์ถึงกับต้องหยุดขำพร้อมกับอ้าปากค้าง เพราะว่าสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าคือหมู่บ้านที่เรียกได้ว่าทุกอย่างแปลกตาไปหมดไม่ว่าจะเป็นบ้านเรือน ผู้คน สัตว์ และหลายๆอย่างๆ ที่สำคัญเค้าเห็นผู้คนขี่ไม้กวาดลอยตัวไปมา บางคนก็เหาะอยู่บนอากาศราวกับมีเวทย์มนตร์ "เป็นไงบ้างอะ เชื่อข้ารึยัง" แต่บัดนี้สติซิลเวอร์ได้หลุดลอยไปไกลแล้ว

    "นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ยยยลุง อย่าบอกนะว่าตรงหน้านี้นะคือเวทย์มนตร์ บ้าไปกันใหญ่แล้วว"ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับเข้ามาภายในบ้านเพราะกับเข่าอ่อน มาดากัสเห็นถึงกับส่ายหน้ากับอาการชายหนุ่มตรงหน้า

    "ข้าบอกเจ้าแล้วไงเจ้าหนุ่มว่านี่นะเวทย์มนตร์ เจ้าก้ไม่เชื่อข้ากลับหาว่าข้าเล่นตลกกับเจ้า แต่เอาเถอะเป็นใครก็คงจะตกใจ แต่ก่อนอื่นเลยดื่มนี่ก่อน" มาดากัสพูดพร้อมกับส่งขวดน้ำขวดหนึ่งให้เค้าแต่สีของมันนั้นค่อนข้างหน้ากลัว แต่ซิลเวอร์ที่สติหลุดลอยไปไกลแล้วจึงรับมาดื่มแบบไม่มองมันเลยแม้แต่นิด

    "พร้วดดด น้ำบ้าอะไรเนี่ยลุงรสชาติอย่างกับอ้วก" ซิลเวอร์รีบบ้วนมันออกมาจากปากแต่ก็มีบางส่วนลงคอไปบ้างเยอะอสมควรเหมือนกัน

    "นี่นะคือน้ำยาวิเศาที่จะทำให้เจ้าพูดคุยภาษาของที่นี่ได้ อืมมเจ้าชื่อซิลเวอร์ซินะเฟรย์บอกเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังแล้ว เอ้านี่ดื่มนี่อีกขวดรับรองรสชาติดีกว่าเมื่อกี้แน่ๆ" พร้อมกับส่งขวดอีกขวดให้ซิลเวอร์ ซิลเวอร์รับไปพลางทำหน้าแหยๆคืดในใจสีประหลาดๆเนี่ยนะจะรสชาติดี แต่ด้วยความที่ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วจึงเปิดฝาออกแล้วกระดกไปรวดเดียว ทันทีที่น้ำเข้าปากซิลเวอร์รู้สึกได้ว่ามันช่างหวาน แต่ทันใดน้ันตัวเค้าร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ พร้อมกันน้ันเองก็มีแสงหลากสีออกมาจากร่างเขา เขาตกใจมากแสงนั้นทำลายส่วนต่างๆของบ้าน บางที่เป็นไฟลุก บางที่ก็น้ำแข็งเกาะ แถมยังมีลมพัดเต็มไปหมด ก้อนดินที่ยิงออกมาจากมือของเค้า และทันใดน้ันเอง แสงสีขาวและดำก็พุ่งออกมาและหยุดทุกอย่าง

    "เฮือก!! นี่มันอะไรกันลุง ลุงทำบ้าอะไรกับร่างกายผมทำไมถึงมีอะไรแบบนี้ออกมาจากตัวผมด้วยละ ลุงรีบตอบมาเลยนะ" ซิลเวอร์บัดนี้ได้สติเสียไปแล้วเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เค้ามองที่มือสองข้างของตัวเองพร้อมกับสภาพรอบตัว มาดากัสนั้นมองซิลเวอร์ด้วยสายตาอึ้งๆพร้อมกับค่อยๆเปิดปากพูด

    "น้ำนั่นคือยาปลดผนึกพลังเวทย์ของเจ้า ถ้าเจ้าไม่มีพลังเวทย์มนตร์จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเจ้า และสิ่งที่ออกมาจากตัวเจ้าเมื่อครู่เป็นพลังธาตุที่เจ้าสารถใช้ได้ถนัด แต่น่าแปลกนอกจากท่านผู้นั้นข้าก้ไม่เคยเห็นใครจะใช้พลังธาตุได้เยอะแบบนี้อีกเลย" มาดากัสครุ่นคิด "เจ้าเป็นใครกันแน่เจ้าหนุ่ม!! การที่เฟรย์บอกว่านำเจ้ามาจากอีกโลกแต่เจ้ากับมีพลังเวทย์มนตร์มันช่างบ้าเกินไปแล้ว" แต่มาดากัสก็ส่ายหน้าราวกับไม่ต้องการคำตอบ "ข้าจะผนึกพลังเจ้าไว้ก่อน1ใน10 เพื่อป้องกันอันตรายที่จะเกิด" พูดจบก็เอานิ้วแตะหน้าผากซิลเวอร์ ฝ่ายซิลเวอร์รู้สึกตัวเบาขึ้นกว่าเดิม

    "นี่ลุง...." แต่ก่อนจะพูดอะไรมาดากัสก็ขัดขึ้นมาก่อน "อีก10วันโรงเรียนเอัศวินจอมเวทย์โอเลนเชียร์จะเปิดภาคเรียน ข้าจะรับเจ้าเป็นบุตรบุญธรรมแต่แค่ในนามนะ แล้วจะส่งเจ้าไปเรียนที่นั่นพร้อมกับบุตรสาวและชายของข้า ฟิ้งก์และเฟรย์" เมื่อพูดจบก็ได้มีบุคคล3คนเดินเข้ามา 1ใน3นั้นเค้ารู้จักอยู่แล้ว นั่นคือเฟรย์ ส่วนอีกสองคนเป็นผู้ชาย1 ผู้หญิง1

    "นี่ฟิ้งก์ลูกชายข้า และนั่นลิลลี่ ภรรยาข้าเอง"กล่าวจบพร้อมกับเดินไปหาบุคคลทั้งสองที่ยืนอยู่ ซิลเวอร์ก้มหัวให้เป็นการทักทายบุคคลทั้งสอง
"ลิลลี่ ฟิ้งก์ เฟรย์ เจ้าคิดว่าไงที่ข้าจะรับเจ้าหนูนี่เป็นลูกบุญธรรมและส่งไปเรียนกับพวกเจ้า" เฟรย์กับลิลลี่นั้นพยักหน้าและหันมายิ้มให้ซิลเวอร์    

     "ว้าวเจ๋งไปเลยท่านพ่อ ดูจากรูปร่างหน้าตาอายุหน้าจะราวๆข้า ยินดีที่ได้รู้จักนะเจ้าชื่อซิลเวอร์ใช่ไหมละ? เฟรย์เล่าเรื่องเจ้าให้ข้าฟังบ้างแล้ว ข้าชื่อฟิ้งก์นะเป็นพี่ชายของเฟรย์ แต่ข้าเกิดก่องนางไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง ฮ่าๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะสหาย" พร้อมกับยื่นมือมาให้ซิลเวอร์พร้อมรอยยิ้ม

    "ยินดีที่ได้รู้จักนะฟิ้งก์ หวังว่านายจะช่วยสอนเราเรื่องเวทย์มนตร์ได้นะ แหะๆแบบว่าเรานะมือใหม่" พร้อมกับยื่นมือไปจับมือฟิ้งก์ "สวัสดนะครับคุณลิลลี่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" พร้อมหันไปยิ้มให้กับแม่ของฟิ้งก์และเฟรย์ "สวัสดี..เฟรย์" พูดพลางหลบหน้าด้วยคามเขินอาย ส่วนคนที่โดนทักก็มีอาการไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก 

    "อะแฮ่มๆ!! ไอหนุ่มถ้าเอ็งคิดจะจีบลูกสาวข้าได้ศพไม่สวยแน่" ซิลเวอร์ถึงกับสดุ้งโหยงเมื่อสัมผัสได้ถึงจิตอาฆาตอย่างรุนแรง "ก่อนอื่นเลยนะซิลเวอร์ภายน10วันนี้ เจ้าต้องฝึกการควบคุมพลังกับข้าและเรียนเวทย์มนตร์พื้นฐานถึงปานกลางบางบทไปบ้าง ไม่งั้นเสียชื่อข้าแย่" "ก่อนอื่นไปกินข้าวให้อิ่ม และออกไปพบข้าข้างหลังบ้าน" พูดจบพร้อมกับหายตัววับไป
   
    แต่ก่อนซิลเวอร์จะกินข้าวก็ได้มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา "เตรียมตัวพบนรกได้เลย" เสียงนั่นเองทำให้ซิลเวอร์ถึงกลับหน้าถอดสี
###########################################################################
พระเอกมีแนวเก่งเว่อร์มาตั้งแต่ตอนต้นเลยนะ เหอๆ
แอบปล่อยให้คนอ่านได้จิ้นกับเล็กๆน้อยๆระหว่างซิลเวอร์และเฟรย์ ><
เนื้อหาช่วงแรกๆอาจไม่มีอะไรมาก ช่วงนีอาจเป็นพวกประวัติศาสตร์และพื้นฐานเยอะหน่อย
แต่รับรองว่า เข้าโรวเรียนไปนั้นเข้มข้นแน่นอนฮับ
ปล.คนเขียนอยู่เมกาเน้ออาจลงไม่เป็นเวลา ยังไงก็ช่วยเม้นแนะนำบ้างนะค้าบบ