ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [D18]Do you love me

    ลำดับตอนที่ #29 : Chapter 27

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.66K
      34
      18 ก.ค. 58

                           Chapter 27


    "ว่าไงนะ!?! นายจะบอกว่า ไม่ให้ฉันไปช่วยเคียวยะงั้นหรอ รีบอร์น!!!"


    "แกน่ะ ดูเเลแฟมิลี่ตัวเองไป"


    "หมายความว่าไง?!"


             ดีโน่โพล่งขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เคียวยะจะเป็นจะตายยังไงก็ไม่รู้ กลับไม่ให้เขาช่วยเนี่ยนะ


    "เอ่อ.... ใจเย็นๆก่อนนะครับ ทั้งสองคน "

        
              สึนะที่ทนฟังสองคนเถียงอยู่นานพยายามห้าม ก็ดูสิ ตอนนี้คุณดีโน่ดูจะไม่ไว้หน้ารีบอร์นแล้วด้วยซ้ำ เขาไม่เคยเห็นคุณดีโน่โกธรขนาดนี้มาก่อนเลย


    "ฮิบาริน่ะ แข็งแกร่งแค่ไหน แกน่าจะรู้ดีที่สุดนะ"



               ดีโน่นิ่งเงียบ เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ลองรีบอร์นพูดแบบนี้เขาคงทำอะไรไม่ได้แล้วแหละ แถมเคียวยะน่ะ แข็งแกร่งอยู่แล้ว แถมทางด้านโน้มก็น่าห่วงเหมือนกัน เพราะไม่แน่ว่าศัตรูจะโจมตีเขาอีกมั้ย


    "แล้ว....."


    "ฮิบาริ ปลอดภัยแล้ว"


              รีบอร์นพูดพลางจิบชา อย่างใจเย็น ดีโน่นิ่งงัน เคียวยะปลอดภัยแล้วงั้นเหรอ


    "เเล้วเคียวยะอยู่ที่ไหนล่ะ รีบอร์น!?!"



    "ไม่จำเป็นต้องบอกแกนิ ทางแกนั้นแหละมีเรื่องต้องไปเคลียร์ไม่ใช่รึไง...."


             รีบอร์นบอกปัด เเอบเล่ห์มองอีกฝ่ายที่หน้าหงอยเป็นหมาไม่ได้อาหาร(?) แล้วลอบยิ้มมุมปาก



                              ........................................................................




    "ฮิบาริคุง!!"


               โรคุโด มุคุโร่แทบจะกระโดดกอดร่างบาง ที่เดินมาพร้อมเบียคุรันที่ถือห่อมาชเมลโล่แถมหยิบกินอย่างสบายอารมณ์ 


    "คุณเป็นยังไงบ้าง?"


     
                    สายหมอกเอ่ยถามร่างเล็ก จับตัวหันซ้ายหันขวา อย่างเป็นห่วง 


    "ผมไม่เป็นไร..." เด็กหนุ่มตอบด้วยใบหน้าซีดเผือก เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเป็นห่วง เเต่ก็ปิดแผลถูกยิงไม่ได้หรอก เลือดอาบขนาดนั้น


    "ฉันว่าพาฮิบาริจังไปพักดีกว่านะ จะได้ทำแผลด้วย" เบียคุรันเสนอ ด้วยท่าทีชิวๆ สบายๆ ไม่รีบร้อน


         มุคุโร่เองก็พยักหน้า พยุงร่างบางอย่างเบามือไปที่ห้องพักที่เขาเต็มไว้สำหรับเมฆา

    ฮิบาริก็ไม่ได้พูดอะไร ยอมเดินตามไปเงียบๆ



    30 นาที .....


     
            สายหมอกเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่องพยาบาลหลังจากทำแผลให้เมฆาเสร็จ 
    โรคุโดมองหน้าหวานที่นิ่งซึมอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งก็เดาไม่ยากหรอกว่าเป็นแบบนี้เพราะอะไร


    'ม้าพยศอีกแล้วสินะ.......'


       ดวงตาสองสีแปรเปลี่ยนอารมณ์ไปชั่วครู่ ซึ่งแน่นอน ฮิบาริ เคียวยะ ไม่เห็นหรอก แต่อีกคนที่ยื่นมองทั้งสองคนอย่างเบียคุรันนั้น เห็นชัดเจน 


    "เธอก็พักผ่อนเถอะนะครับ ผมจะไปพักเหมือนกัน"


                น้ำเสียงอ่อนโยนถูกส่งมาให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียง ซึ่งฝ่ายนั้นก็พยักหน้าช้าๆ ร่างสูงโปร่งจึงดึงผ้าห่มมาห่มให้ร่างบาง ปิดไฟ แล้วเดินออกจากห้องพร้อมกับเบียคุรัน



              ดวงตาสีนิลสั่นระริกในความมืด เขาควรจะจบเรื่องระหว่างเขากับม้าพยศใช่มั้ย ไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะยืนอยู่ในสายตาของคนๆนั้นด้วยซ้ำ.....




    ........................................................


    "เธอคิดจะทำอะไรใช่มั้ย? มุคุโร่คุง"


       เบียคุรันเอ่ยถามหลังจากออกมาจากห้องพักของฮิบาริ เคียวยะแล้ว ซึ่งสายหมอกแห่งวองโกเล่ ก็มองตอบนนิ่งๆ


    "คุณก็รู้นิครับ..."


    "แต่ว่าดีโน่คุงน่ะ เขากำลังจะกลับอิตาลีพรุ่งนี้แล้วน๊าาาาา"


              บอสหนุ่มเจสโซ่ พูดด้วยน้ำเสียงชิวๆ พลางหยิบมามาชเมโล่กินอย่างสบายอารมณ์


    "งั้นผมคงต้องรีบเคลียร์เรื่องนี้ให้จบๆ........"




    ..................................................

    ไรเตอร์: เก๋าขอโทษษษษษษษษษษษษษษษ ลงช้ามาก T[]T เก๊ายุ่งจริงๆน๊าาาาาาา

    //กราบเลย


    ต่อไปจะเป็นยังไงน๊าาาาาาา 555 ไรท์ก็ไม่รู้//อ้าวอินี่ โดนถีบ


    ติดตามตอนต่อไปด้วยน๊าาาาาาาาา *^*





              
               
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×