ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14
Chapter 14
"เคลียร์เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยโรมาริโอ้?"
"ครับบอส.... คุณไปนอนพักหน่อยมั้ยครับ?"
โรมาริโอ้เอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายอย่างเป็นห่วง เมื่อวานเพิ่งเคลียร์เรื่องเคียวยะเสร็จ แต่บอสหายเครียดได้แปปเดียว เรื่องใหม่ก็มาอีก ที่อิตาลี คนในเขตของคาบัลโลเน่ถูกโจมตี แม้เรื่องจะเคลียร์ได้ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าแฟมิลี่ใดเป็นกลุ่มที่โจมตี แต่ถ้าให้ถามคงเป็นแฟมิลี่ที่พยายามยึดอำนาจวองโกเล่ในตอนนี้ จึงเลือกโจมตีแฟมิลี่พันธมิตรอย่างคาบัลโลเน่ก่อน.....
"นอนฉันก็นอนไม่หลับหรอก โรมาริโอ้ .... ฉัน จะไปหาสึนะ "
"แต่ตอนนี้คุณซาวาดะกำลังจะเข้าเรียนนะครับ....แถมคุณก็ดูเหนื่อยๆด้วย...."
"ฉันก็จะไปรอ..."
..............................................................
"อ้าวคุณดีโน่? สวัสดีครับ...." ซาวาดะ สึนะโยชิ เอ่ยทักทายศิษย์พี่ของตน แปลกใจไม่น้อย ที่อีกฝ่ายมาหาเขาถึงหย้าห้องเรียน
"สึนะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย....." ดีโน่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง พยายามเก็บอาการเหนื่อยล้าเอาไว้
"เอ่อ....ขอโทษนะครับ ออดเข้าเรียนแล้ว เดี๋ยวคุยกันตอนเลิกเรียนนะครับ"
สึนะยิ้มเจื่อนๆ ก็ศิษย์พี่อุส่าห์มาหา แต่ดันไม่มีเวลาคุย เสียมารยาทสุดๆ เด็กหนุ่มร่างเล็ก ตั้งท่าจะเดินเข้าห้องเรียน แต่เสียงทุ้มๆของอีกฝ่ายกลับเรียกเขาไว้
"เดี๋ยวก่อน..สึนะ....ยิ้มให้ฉันหน่อยได้มั้ย?" คำขอท้ายประโยคเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา
"ครับ?"
"............"
"เอ่อ....ครับ^ ^"
แม้จะไม่เข้าใจ สึนะก็ยิ้มตามที่อีกฝ่ายขอ แล้วเดินเข้าห้องเรียนไป ดีโน่มองตามหลังอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เขาแค่อยากเห็นรอยยิ้มของสึนะ ที่ทำให้เขาสดชื่น และผ่อนคลายเสมอที่เห็น แต่ตอนนี้ มันกลับไม่รู้สึกเหมือนเมื่อก่อน.......
'กว่าสึนะจะเลิกเรียนอีกตั้งนานแหะ.....'
ดีโน่ครุ่ดคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็นึกบางอย่างได้ ขายาวๆก้าวตรงไปที่ห้องกรรมการคุมกฎ ไปขออยู่รอสึนะ เคียวยะคงไม่ว่าหรอก (มั้งนะ?)
ร่างสูงหยุดยืนอยู่หน้าห้องรับแขกที่ลูกศิษย์แสนดี(?)ของเขาได้ทำการยืดไว้เป็นที่เรียบร้อบ มือแกร่งยกขึ้นจับลูกบิดช้าๆ
"เคียวยะ....คือว่า....."
เด็กหนุ่มเงยหน้าจากเอกสารที่กำลังเซ็น มองคนที่เข้ามาในห้องของเขาแบบไม่ขออนุญาติเงียบๆ
".............."
"ขอฉันอยู่รอสึนะที่นี่นะ แหะๆ"
เด็กหนุ่มไม่ตอบ ทำแค่พยักหน้า ดีโน่จึงถือวิสาสะทิ้งตัวลงที่โซฟากลางห้องอย่างหมดแรง เพลียก็เพลีย แต่เวลาเคลียดแล้วไม่เคยนอนหลับเลยสักครั้ง
"เครียดเหรอ?"
เสียงเรียบนิ่งๆของฮิบาริ เรียกให้ดีโน่หันไปมอง ไอ้เจ้าเด็กนี่ดูออกด้วยแหะ ขนาดสึนะคนที่เขารักมากที่สุด ยังไม่รู้เลยว่าเขาเครียด......
"ป่าวหรอก....."
ดีโน่หันไปยิ้มยิงฟันให้เด็กหนุ่ม แต่รู้ตัวอีกที ร่างบางๆของลูกศิษย์ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ดวงตาสีต่างกันสบกับอยู่เนินนาน....
"อ้ะ....?" ดีโน่ร้องออกมาเบาๆ เมื่อมือนุ่มๆนั้นแตะแก้มเขาอย่างแผ่วเบา รู้สึกอบอุ่นอย่างหน้าประหลาด
ฮิบาริหย่อนตัวนั่งลงข้างๆดีโน่ สีหน้ายังคงเรียบนิ่ง เด็กหนุ่มค่อยๆเอนหน้าร่างสูงให้มาหนุนที่ตักขอตนช้าๆ ชายหนุ่มยังคงอึ้งไม่หาย
"พักผ่อนเถอะ...."
ดีโน่ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ในใจเต้นระรัว แต่มันมีความรู้สึกอีกอย่าง อบอุ่น.....
ฮิบาริมองชายหนุ่มที่หลับสบายอยู่บนตักของเขา ดวงตาสีนิลมองใบหน้าคมคายที่หลับพริ้ม ดวงหน้าหวานโน้มแตะกลีบปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว แล้วกระซิบข้างหูอีกฝ่ายเบาๆ เบาจนเหมือนลม....
"ถึงคุณจะไม่เห็นผมอยู่ในสายตา ขอแค่ผมได้เป็นที่ระบายของคุณก็พอ......ม้าพยศ"
.................................................................
ไรเตอร์: ลัลล๊าาาาาาาาาาาาา//โดนถีบ
ขอโทษค่ะ >W< คือแบบอยากลองให้ท่านฮิลักหลับเฮียโน่ //ไม่ใช่แหละ5555
ก็แค่ท่านฮิอบอุ่นอ่ะ-,,- เผื่อเฮียจะรู้ใจตัวเองสักที
อย่าฆ่าไรท์นะค่ะ *^* เดี๋ยวไม่มีใครแต่งต่อน๊าาาาาาาาาาาาาาา><//โดนรุม
ฝากติดตามด้วยนะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น