ทดเวลาตาย

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อเวลาถูกกำหนด

/> /> />

ผมชื่อ เค เป็นวิศวะคอมพิวเตอร์  ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเห็นคอมพิวเตอร์ได้อีกนานเท่าไหร่ .. เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้น เริ่มตั้งแต่เข้าวันนี้เจ็ดโมงกว่า ๆ

                    โทรศัพท์มือถือร้อง รุ่นน้องขอความช่วยเหลือจากผม เพราะความรีบเร่ง เลยทำกาแฟหก... ผมลื่นหกล้มหงายหลังและเผลอคว้าผ้าบนโต๊ะ โดยไม่รู้ว่ามีที่ใส่มีดอยู่สี่ห้าเล่มบนนั้น

ช็อตสุดท้ายที่ผมเห็นคือ ปังตอ มีดหั่นหมู ปอกผลไม้ พุ่งตรงเข้าหน้าอกผม ....

ฉึก ฉึก ฉึก.....

ตอนนั้นผมหายใจไม่ออก ตาเริ่มพร่า เห็นเลือดกองอยู่ที่หน้าอกตัวเอง จะรีบคลานไปหยิบโทรศัพท์ แต่ผมหมดสติไปก่อน

ตื่นมาอีกที ด้านหน้าของผม มีชายสี่คน ยืนอยู่หน้าผม..... สามคนเหมือนเป็นคนต่างชาติ อายุค่อนข้างมากกันแล้ว คนนึงดูแล้วน่าจะอยู่ในเอเซียอาคเนย์ อีกคนเป็นฝรั่งตัวสูงใหญ่ ส่วนอีกคนเหมือนจะมาจากแอฟริกา เขาแต่งสูทในชุดขาว ใส่ถุงมือ ทั้งสามถือสวิตซ์อะไรซะอย่างในมือ.... ส่วนอีกคนใส่เสื้อยีด กางเกงยีนส์ อายุพอๆ  กับผม ... มันกางสมุดโน้ตขึ้นมา แล้วก็อ่าน

 “นายเค วัยยีสิบเจ็ด ถึงแก่กรรมเพราะโดนมีดแทงทะลุปอด สิ้นใจเวลาแปดโมงเช้า สี่นาที ปัจจุบัน มีคะแนนทำดี หนึ่งหมื่นสี่พันสิบห้า คะแนนชั่ว หนึ่งหมื่นสี่พันสิบเจ็ด “  มันยิ้มแล้วพูดกับผมว่า

“น่าสงสารนะครับ ยังหนุ่มอยู่แท้ ๆ ... เนื่องจากทำชั่วมากกว่าทำดีอยู่สองแต้ม ดูท่าคุณมีแนวโน้มจะไปนรก แต่ไม่เป็นไรครับ เรามีบริการพิเศษ ต่อเวลาให้คุณอีกสิบสองชั่วโมง เป็นไง ตื่นเต้นละสิท่า ”

 ผมยังงงๆ “ ... แก เป็น ...ใคร  แล้วคนข้างหลัง คือใคร”

“ อืมมม มันคงเป็นเรื่องทีน่าสับสน และบอบบาง อืมม.. คือที่จริง คุณตายแล้ว แต่เราจะให้เวลาคุณอีกสิบสองชั่วโมง ให้คุณทำอะไรก็ได้ ...” เจ้านั่นยังพูดไม่จบ  ผมเห็นว่ามันเลยแปดโมงแล้ว ผมรีบพุ่งออกจากบ้าน ทะยานให้ถึงบริษัทให้เร็วที่สุด  อย่างที่ผมบอกว่าผมเป็นวิศวะคอมพิวเตอร์ ผมมีความสามารถเรื่องคอมพิวเตอร์ดี เมื่อคืนนี้มีปัญหาที่เดต้าเบส เซอร์ฟเวอร์เลยสะดุด ผมใช้เวลาแค่ไม่กี่สิบนาที ก็แก้เสร็จแล้ว คนในฝ่ายดีใจกันใหญ่ แล้วจู่ ๆ ผมก็เห็นตัวเลขลอยอยู่บนหัวผม เลข14015 กลายเป็น 14016

 “แหม ทำงานเร็ว คล่องดีนะครับ” เจ้าหนุ่มนั่นโผล่มาทักผม “อะไรนี่  ทำไมแกมาอยู่นี่วะ”  ตอนนั้นผมตกใจมาก

แต่ที่แปลกใจคือ เพื่อนๆ ร่วมงานของผม และหัวหน้ากลับงง ๆ ว่าผมพูดกับใคร.. ตอนนั้น ทำให้ผมคิดขึ้นมาทันที ว่านี่ไม่ใช่เรื่องตลกแล้ว  ....  หลังจากนั้นผมก็กลับมานั่งโต๊ะทำงาน.... ทั้งความสับสนและความหวาดกลัว... นี่เป็นความจริงที่ผมต้องตายจริงๆ หรือ....  ผมเริ่มคุมอารมณ์ไม่ได้ จนต้องเดินออกมาหามุมเงียบๆ เพื่อคุยกับบุคคลปริศนา สี่คนนี้

 พวกคุณคือ ยมบาล ... เหรอ...