คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Memory of Love - Chapter 2 #By Writer Deft & Writer Krit
-คาบแรก-
::New Talk::
“อ้ะ นักเรียน เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมน้ะค้ะ ครูก็จะให้นักเรียนทุกคนออกมาแนะนำตัวที่ห้องทีละคน ส่วนครูเป็นที่ปรึกษาที่จะอยู่กับนักเรียนไปจนถึงม.หก อ้ะคนแรกแถวหน้าทางนั้นเลยเชิญจ้ะ ^^”เสียงครูกล่าวชี้แจงนักเรียนอยู่หน้าชั้น ซึ่งไม่รู้สิ ถึงผมจะฟังแต่มันก็ไม่เข้าหูอะไรมากมาย ผมนั่งอยู่ติดหน้าต่างข้างหลังเกือบสุด ส่วนๆข้างๆก็เพิร์ธนั่นแหล่ะ แต่ข้างหน้าผมนี่สิ….
“เห้ยย โซ่ ตั้งใจฟังครูสิแกล้งเราอยู่นั่นแหล่ะ ><”ฟ้า,,,,สาวสวยบ้านรวยที่ครองหัวใจโซ่คนปัจจุบัน ปัดป่ายมือหนาออกจากหัวขณะที่ร่างใหญ่ข้างๆกำลังสนุกกับการที่หยอกล้อแฟนตนเอง
“ฮ่าๆๆ ก็ผมฟ้ามันหน้าขยี้นี่น่า ><”โซ่ตอบพลางหัวเราะตาหยี ,,,เจ็บลึกๆที่ใครไม่อาจรู้ไปถึงหัวใจที่มันกำลังสั่นคลอนตอนนี้ ทำไมน้ะ : (
“เห้ย พวกมึงสองคนอ้ะ พอแล้ว เดี๋ยวก็โดนครูเรียกหรอก!”เพิร์ธ สะกิดฟ้ากับโซ่ก่อนจะเอ็ดเล็กๆ โซ่หันมายกมือเป็นเชิงขอโทษก่อนจะหันไปด้านหน้าอย่างเดิม เพิร์ธมันคงรู้,,,,รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังร้องไห้……..
“หวัดดีครับ ผมชื่อศตายุ ชื่อเล่นชื่อโซ่ครับ ^^ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน้ะฮะ ^^”
“ปรมมือจ้า”ครู
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ><”สลัด -__- ครูบอกให้ปรมมือเสียงกรี๊ดเสือกมาแทน -____- ฮอตตั้งแต่วันแรกเลยน้ะมึง!
“เห้ยย นิวตามึงล้ะ!”เพิร์ธสะกิดให้ผมลุกขึ้น ผมกำลังจะเดินออกไปหน้าชั้นเรียนแต่ในทาง โซ่กำลังเดินสวนมาขณะที่ผมกำลังจะเบี่ยงหลบมัน เพราะไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากเห็นสายตา ขาที่บอบบาง (?) โดนอะไรสกัดให้ล้ม ร่างที่โผตรงไปข้างหน้ากลับมีอีกคนมารับไว้
“เห้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
“>____________________________<”
พลั่กกกกก!!
อุ๊บบบบบบบบบบบบบ OXO!!!
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โซ่นิวจูบกัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ใครมันตะโกนนนนนนนนนนนนนนนน ไอ่ห่ารากกกกกกกกกกก ผมรีบเด้งตัวออกจากโซ่ทันที ใบหน้าที่ร้อนผ่าวแทบจะลุกเป็นไฟ สีแดงระเรื่อเริ่มคุกคามมาที่ใบหน้าเสียงเพื่อนทั้งห้องแซว แต่ผมไปสะดุดกับหนึ่งสายตาที่มองมาอย่างไม่เป็นมิตร,,,ฟ้า ทำไมสายตาเธอเป็นแบบนั้น,,,,,,
End New’s Talk
#Writer Krit
Soo ‘s Part
ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินกลับเข้าที่นั่งของผมก็ไม่รู้ว่าใครดันเอาขามาขัดผมทำให้ผมกับนิวจูบกันโดยบังเอิญ.....แต่ทำไมนะ ทั้งๆที่นี้มันก็เป็นแค่อุบัติเหตุ แต่ทำไมนะ ทำใจของผมถึงเต้นแรงราวกับว่ามันจะหลุดออกมาเต้นโคฟเวอร์เกาหลีข้างนอกตัวแบบนี้นะ แล้วใบหน้าหวานๆที่คมเข้มนั้นอีกล่ะ โอ้ยยยย~!!! ไอโซ่....ท่องเอาไว้สิว่ามึงเป็นผู้ชาย มึงมีแฟนแล้วนะ แฟนมึงสวยแถมนิสัยดีอีกด้วย ^^ หลังจากนั้นผมก็ค่อยๆเดินเข้ามาที่นั่งของตัวเอง พอผมนั่งลงบนเก้าอี้ ฟ้าก็เริ่มพูดทันที......
“โซ่.....”
“ฟ้า....โซ่ขอโทษนะครับ มันเป็นแค่อุบัติเหตุน่ะ อย่าคิดมากเลย ^^”
“อื้มๆ..^_^”
“เรียนกันเหอะ วันนี้เรียนวันแรกนะ ^_^”
“จ้า ^^”
เนื่องในโอกาสที่วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ผมจึงจะขอตั้งใจเรียนนิสนุง ^^ คาบแรกและคาบที่2หมดไปอย่างรวดเร็วครับ เผลอแปปเดียวก็พักช่วงเช้าครับ..........
“ไอ้โซ่....เดี๋ยวกูขอเข้าห้องน้ำแปปนะ.....” นิวครับ นิวเพื่อนผมเอง ^ ^
“เห้ย....เดี๋ยวดิ เมื่อกี้กูขอโทษนะเว้ยนิว มึงโกรธกูป่ะเนี่ย....”
“ป่าววววว~! กูจะไปโกรธมึงทำไมล่ะ ในเมื่อมันเป็นอุบัติเหตุนิ คิดมากหน่า ไอโซ่วว~ ”
“อืมๆ...ก็ดีแล้วล่ะ งั้นเดี๋ยวกูขอลงไปโรงอาหารไปซื้ออะไรกินกับฟ้าหน่อยนะ....^^”
“อื้ม...ตามสบาย~!”
End New ‘s Part
Fah ‘s Part
ภาพที่เห็นเมื่อกี้มันทำให้ชั้นรู้สึกว่า นิวต้องคิดอะไรกับโซ่เป็นแน่แท้ ในฐานะที่ชั้นก็เป็นสาววายคนหนึ่ง(?) ซึ่งจากประสบการณ์การเป็นสาววายนั้นมันทำให้ชั้นรู้ได้อย่างแน่ชัดเลยว่า นิวต้องไม่ได้คิดกับโซ่แค่เพื่อนแน่นอน ถึงแม้ว่าเรา3คนจะเป็นเพื่อนสนิทกันก็เถอะ แต่เรื่องนี้ชั้นยอมไม่ได้เด็ดขาด ต่อให้หัวเด็ดตีนขาดยังไงชั้นก็ไม่ยอมเสียโซ่ไปให้ใครเด็ดขาด~!!!
End Fah ‘s Part
New ‘s Part
ตอนนี้ไอโซ่กับฟ้าลงไปโรงอาหารแล้วล่ะครับ ผมเองแทนที่จะไปห้องน้ำอย่างที่บอกกับมันไว้ก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา เลยชวนเพิร์ธไปที่ที่หนึ่งแทนครับ.....
“เห้ย....ไอนิว ห้องน้ำมันอยู่นี้นิ มึงจะไปไหนของมึงเนี่ย...”
“อ๋อ.....กูไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำหรอกว่ะ มึงก็น่าจะรู้นิ มึงเป็นเพื่อนกูมากี่ปีแล้วไอเพิร์ธ ”
“เออกูรู้....ว่ามึงไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำหรอก ที่มึงบอกมันไปแบบนั้นเนี่ย เพราะมึงไม่อยากเห็นหน้ามันใช่ไหมล่ะ...”
“อื้ม..ช่าย มึงกูรู้ดีนิ”
“แล้วมึงจะพากูไปไหนว่ะนิว....”
“เอาน่ะ...ตามกูมาแล้วกัน....”
ผมพาตัวเองที่ ณ ตอนนี้หมดเรี่ยวแรงทางใจ และ ไอเพิร์ธเพื่อนสนิทของผมไปที่ดาดฟ้าของโรงเรียนครับ...
“มึงรู้ได้ไงว่ะ....ว่าที่นี้มันเป็นที่ที่เงียบสงบ ไม่ค่อยมีคนขึ้นมาอ่ะ...”
“เอ้า....ไอเพิร์ธ มึงคิดว่ามึงรู้ทุกซอกทุกมุมของโรงเรียนนี้คนเดียวรึไงว่ะ ก่อนกูจะมาสมัครที่นี้เนี่ย กูก็ดูๆมาเหมือนกันว่ามันมีอะไรที่ไหนยังไงบ้าง....??”
“โอ้ย....กูไม่คิดเลยนะว่ามึงจะเป็นคนแบบนี้ด้วย...”
“คนแบบไหนว่ะมึง...”
“ก็หาที่ที่มันสงบเงียบ ไม่ค่อยมีคน ไว้โดดเรียนไง ^^”
“โดดเรียนพ่องมึงสิ~!.....กูหาที่ที่มันเงียบสงบไว้ให้กูนั่งทำใจต่างหาก TT^TT”
“เห้อ.....ไอนิวเอ๋ย กูล่ะสงสารมึงจริงๆว่ะ ทำไมมึงต้องไปรักคนอย่างมันด้วยว่ะ กูล่ะไม่เข้าใจจริงๆเลย”
“กูก็ไม่รู้ว่ะมึง.....แล้วมึงจะให้กูทำยังไงว่ะ ”
“มึงก็ลองเปิดใจรับคนอื่นบ้างสิ เผื่อมึงจะเจอใครที่ดีกว่าไอโซ่มันบ้างง”
“กูถามจริงๆมึงเป็นเพื่อนสนิทกูมากี่ปีแล้ว.......เวลากูไปไหนมึงก็จะอยู่กับกูตลอด มึงไม่เห็นหรอว่ะว่ากูพยายามเปิดใจมากแค่ไหน แล้วสุดท้ายเป็นยังไง สุดท้ายแล้วกูก็ไม่สามารถที่จะรักคนเหล่านั้นได้...”
“เออก็จริงของมึงว่ะ นิว.......เอาน่ะมึง กูจะอยู่เคียงข้างมึงเอง มึงไม่ต้องห่วงนะ.....”
“อืม...ขอบใจนะเว้ยมึงที่อยู่เคียงข้างกูมาตลอดๆ ^^”
“ก็มึงเป็นเพื่อนกูนิ แต่ตอนเนี่ยกูว่ามึงไปเหอะ เวลามันจะหมดแล่ว วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะเว้ย อีกอย่างมึงก็สัญญากับกูแล้วนิว่า มึงจะตั้งใจเรียน....”
“อืมๆ ^_^”
End New ‘s Part
Soo ‘s Part
ผมรีบเดินขึ้นมาจากโรงอาหารอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะขึ้นมาบนห้องเรียน ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมต้องซื้อขนมอะไรมามากมายขนาดนี้ พอฟ้าถาม ผมก็บอกว่า ‘ซื้อมาฝากนิว’ ผมไม่ได้คิดอะไรกับนิวหรอกม้างงง แค่จะซื้อมาฝากเพื่อนก็เท่านั้นเอง ^^ แต่พอผมขึ้นมาบนห้องผมก็เห็นนิวกับเพิร์ธนั่งที่โต๊ะและเตรียมเรียนวิชาต่อไปแล้วล่ะครับ
“นิว...โซ่ซื้อขนมมาฝาก ^^ ”
“อื้ม..ขอบใจนะ โซ่”
“อื้มไม่เป็นไรหรอก....เรา เพื่อน กันนิ”
“อื้มขอบใจนะ ^^”
แล้วผมก็เตรียมหยิบหนังสือและสมุดเพื่อที่จะเริ่มเรียนวิชาต่อไปทันที แต่ก็ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่ค่อยมีสติอยู่กับเนื้อกับตัวเลยแม้แต่น้อย ทำไมนะ ทำไมมมม!!!
ผมเรียนแบบเหม่อๆจนกระทั่งหมดหมดคาบก่อนพักกลางวันครับ......ฟ้าเองก็พยายามดึงผมกลับมาหลายทีเช่นกัน นี้ผมเป็นอะไรของผมเนี่ย ทำไมผมต้องนั่งเหม่อลอยถึงตอนที่ผมจูบไอนิวมันด้วยนะ!! มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ท่องเอาไว้สิ ศตายุ
End Soo ‘s Part
New ‘s Part
หลังจากที่ผมลงมาจากดาดฟ้า ก็มาเจอไอโซ่ที่มันซื้อขนมมายังกะเหมาทั้งร้านมาซะขนาดนั้น ส่วนหนึ่งมันก็แบ่งให้ผมครับ อีกส่วนหนึ่งมันก็เอาให้ฟ้า ที่ผมรู้สึกเจ็บมากที่สุดก็เพราะว่า มันนั่งป้อนขนมให้ฟ้ากินน่ะสิครับ ก่อนที่มันจะเตรียมเรียนวิชาต่อไป และที่ผมรู้สึกเจ็บอีกเช่นกันคือ คำว่า เพื่อน จากปากมันนั้นแหละครับ ไอโซ่....กูควรจะทำใจใช่ไหมว่ะ ที่มึงมีแฟนแล้ว กูคงไม่สามารถที่จะเป็นอะไรกับมึงมากกว่าเพื่อนได้จริงๆสินะ TT
ตลอดเวลาหลังจากที่เริ่มเรียนวิชาที่3จนถึงวิชาที่5 ผมไม่มีสมาธิจดจ่อกับอะไรทั้งนั้นเลยแม้แต่น้อย ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยเช่นกัน ก็มีไอเพิร์ธเนี่ยครับ ที่เห็นอาการผมไม่ดี ก็เลยขออนุญาตอาจารย์ผู้สอนไปห้องน้ำ
“นิว.....มึงเป็นเอามากนะเนี่ย”
“ฮึก~! พะ...เพิร์ธ กูจะทำยังไงดีว่ะ ฮึก กูลืมมันไม่ได้...”
พอมาถึงห้องน้ำผมก็ปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ออกมาครับ มีไอเพิร์ธเนี่ยแหละครับที่ช่วยปลอบประโลมผม
“นิวเอ๋ย.....กูสงสารมึงจริงๆว่ะ....เอาเหอะ มึงทำใจเหอะนิว......กูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงจริงๆ ”
“ขอบใจนะเว้ยเพิร์ธ....ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนกู ให้กำลังใจกูมาเสมอๆ”
“ไม่เป็นไรเว้ย...ป่ะ กลับไปเรียนกัน แต่ก่อนจะกลับไปเรียนอ่ะ ล้างหน้าล้างตาก่อนเหอะมึง...”
ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้บอกความในใจให้ไอโซ่ได้รับรู้ แต่อย่างน้อยที่สุดผมก็รู้สึกดีใจ ที่อย่างน้อยๆก็มีไอเพิร์ธคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ ไม่ว่าผมจะสุขหรือทุกข์ก็ตาม……..
ผมกลับมานั่งเรียนต่อด้วยสีหน้าที่สดใสกว่าเดิมเล็กน้อย จิตใจผมตอนนี้เริ่มด้านชาเพราะความรู้สึกอะไรบางอย่างแล้ว.......
ในที่สุดพักกลางวันก็มาถึง แต่ล่ะคนก็รีบที่จะลงไปโรงอาหารเพื่อกินข้าวกัน ผมก็ไปกินข้าวกับไอเพิร์ธครับ ส่วนโซ่ก็แน่นอนอยู่แล้วว่ามันต้องไปกับฟ้าแน่นอน...
@โรงอาหาร
ในขณะที่ผมกำลังกินข้าวตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย จู่ๆไอเพิร์ธก็พูดเปรยๆขึ้นมาครับว่า....
“เห้ย...ไอนิว กูได้ยินว่าที่นี้มีชมรมดนตรีด้วยนะเว้ย และได้ข่าวว่าเค้ากำลังขาดมือกลองอยู่พอดี มึงสนใจป่ะ.”
“สนดิๆ”
“เออดีเลย.....งั้นมึงรีบกินข้าวให้เสร็จเหอะ เดี๋ยวกูพามึงไปสมัครเอง...”
@ห้องชมรมดนตรี...
ผมไม่นึกเลยนะครับว่าจะมีคนมาสมัครมากมายขนาดนี้ และมันก็จริงอย่างที่ไอเพิร์ธมันว่าน่ะครับ วงกำลังขาดมือกลองพอดี
ผมก็เลยถือโอกาสโชว์ฝีมือให้พวกรุ่นพี่ของชมรมดูเสียเลย.....และพี่เค้าก็เห็นว่าผมมีฝีไม้หลายมือเลยรับผมครับ
“เราชื่อนิวนะ....นายชื่ออะไร”
“เราโอ้ต ส่วนไอเนี่ยเจย์.... ส่วนไอที่นั่งเช็คกีตาร์อยู่น่ะ นั้นไอเคน พวกเรา The split”
“อื้มๆ..ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเลยนะ.....”
ในระหว่างที่ผมกำลังทำความรู้จักอยู่นั้นเอง จู่ๆไอคนที่ผมไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดก็โผล่หน้าเข้ามาครับ....
“เห้ย...ไอโอ้ต เห็นปิ๊กกูป่ะ....อ้าวนิว มาสมัครชมรมดนตรีเหมือนกันหรอ”
“อื้ม....ช่าย ซะ...โซ่ก็มาสมัครเหมือนกันหรอ..”
“เปล่าหรอก.....คือโซ่อยู่วงนี้มาตั้งนานแล่ว นิว คือโซ่เป็นเพื่อนกับไอพวกเนี่ยมาตั้งแต่ม.ต้นแล่ว ตอนนั้นไอพวกนี้ไปเล่นที่เชียงใหม่พอดีเลยบังเอิญเจอกันน่ะ....”
“หรอๆอื้ม...”
ผมเริ่มเข้าใจความจริงมากขึ้น.....ความจริงที่ว่า ‘ผมคงหนีมันไม่พ้นจริงๆ เห้อ….’
End New ‘s Part
******************************************************************************************
Talk with writer : ตอนนี้เป็นตอนที่ค่อนข้างพิเศษนะครับ เพราะตอนนี้มีไรท์เตอร์ถึง2คน ก็คือ ผม และ ไรท์เตอร์เดฟ เจ้าของโปรเจคนั้นเอง ที่มีไรท์เตอร์2คนก็เป็นเพราะว่า ไรท์เตอร์ที่จะเขียนตอนที่2นั้นไม่ว่างนั้นเอง ไรท์เตอร์ก็เลยต้องรับภาระแต่งต่อน่ะครับ ช่วงแรกๆจะเป็นไรท์เตอร์เดฟ ที่เป็นคนแต่งนะครับ ส่วน ส่วนที่เหลือจะเป็นของไรท์เตอร์เอง หวังว่าจะชอบกันนะครับ
#Writer Krit&Writer Deft
ขอบคุณธีมสวยๆจาก
Music Playlist at MixPod.com
ความคิดเห็น