คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Edit Theme]Memory of Love - Chapter 1 #by Writer Krit
New ‘s Part
“โซ่.....กูมีอะไรจะบอก....”
“หื้ม...อะไรหรอ”
“คือ...เอ่อ....เดี๋ยวกูจะต้องย้ายไปเรียนต่อที่กรุงเทพว่ะ กูต้องย้ายตามพ่อไป”
“เห้ย...นิว มึงล้อกูเล่นใช่ไหม....”
“ไม่เว้ย...กูพูดจริงๆ เดี๋ยวช่วงต้นพฤษภากูก็จะไปแล้ว...”
“ห๊ะ...นิวจะไปจริงๆหรอ....”
“อื้ม...ช่ายฟ้า นิวจะต้องย้ายไปเรียนต่อที่กรุงเทพน่ะ....ยังไงๆนิวฝากฟ้าดูแลโซ่ด้วยนะ ไอนี้มันยิ่งซนๆอยู่”
“อื้ม.....นิวไม่ต้องห่วงนะ ฟ้าจะดูแลโซ่เอง..”
“ขอบใจนะฟ้า ^^”
“นิว....แต่กูไม่อยากให้มึงไปนิ กูไม่อยากให้มึงไป T_T”
“มันจำเป็นว่ะโซ่...กูว่าถ้ามีโอกาสยังไงๆเราก็ต้องเจอกันอีก เชื่อนิวนะ ^^”
“นิว......เชี่ยนิว...นิวว้อยยยย~!!!!”
“ห๊ะๆ...มีอะไร...”
“เหม่ออีกแล้วนะมึง....คิดถึงเรื่องไอโซ่อีกแล้วใช่ไหม...”
“เออน่ะ.....เรื่องของกูน่ะ”
อ่อ....ผมลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อ นิว ชลัชจักร ตรีนงลักษณ์ครับ ผมเป็นคนเชียงใหม่ตั้งแต่เกิดล่ะครับ แต่เผอิญว่าผมต้องย้ายมาเรียนต่อที่กรุงเทพตอนป.6 ครับ ซึ่งมันทำให้ผมต้องแยกจากกับ ‘ไอโซ่..’ เพื่อนสนิทที่ผมมีความรู้สึกดีๆให้มัน ตอนผมรู้ว่าต้องลงมากรุงเทพกับพ่อ ผมทำใจไม่ได้เลยล่ะครับ เพราะผมไม่อยากจะจากมันไปเลย แต่ทั้งนี้และทั้งนั้นผมก็ไม่สามารถที่จะบอกความในใจเหล่านั้นไปได้ครับ สุดท้ายแล้วผมก็ต้องลงมากรุงเทพกับพ่ออย่างโดยดี โดยทิ้งแม่ให้อยู่กับน้องชายของผมที่เชียงใหม่ ตอนผมลงมากรุงเทพใหม่ๆตอนป.6 ผมแทบไม่มีเพื่อนเลย ก็จะมีแต่ไอคนที่เรียกผมเมื่อกี้ล่ะครับ ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนผมมาตลอดเวลา ตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้ามาเรียนที่นี้ จนตอนนี้ผมก็จบม.3แล้วล่ะครับ ไอข้างๆผมเนี่ย มันชื่อ ‘เพิร์ธ’ ครับ มันเป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่ป.6แล้วล่ะครับ และมันก็ยังเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมสามารถบอกมันได้ทุกๆเรื่องโดยเฉพาะเรื่อง ‘ไอโซ่’ ด้วย อันที่จริงพอผมขึ้นม.1 ผมก็เจอเพื่อนอีกหลายๆคนล่ะครับ แต่ก็ไม่สนิทเท่าไอเพิร์ธนี้ล่ะครับ จนวันนี้จบม.3แล้วล่ะครับ ผมจึงนัดแนะกับไอเพิร์ธไว้ว่าจะไปทะเลกัน และตอนนี้เนี่ยก็อยู่ที่ทะเลกันแล้วล่ะครับ การนั่งฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งมันก็ทำให้ผมได้ปล่อยตัวตนเข้าไปในห้วงแห่งอดีตได้เช่นกัน และจู่ๆก็ไอเนี่ยแหละครับ ที่มันมาดึงผมออกมา
“ทำไมมึงยังไม่ลืมมันอีกว่ะ เรื่องมันก็ตั้ง4-5ปีแล้วนะเว้ย....ป่านนี้กูว่าแม่งมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วล่ะ”
“เห้อ.....พูดมันง่ายนะเว้ย ไอเพิร์ธ แต่กูอ่ะไม่รู้จะทำยังไงจริงๆที่จะลืมมันได้ลงน่ะ และถึงแม้ว่ามันจะมีแฟนแล้วแต่ยังไงกูก็จะไม่ลืมมัน เพราะมันเป็นรักแรกของกู กูลืมมันไม่ลงหรอกว่ะมึง กูยอมเจ็บ เพื่อให้มันมีความสุข..”
“โธ่ๆ...พ่อพระเอ้ย มึงนี้เป็นคนดีเกินไปแล้วนะ ”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงว่ะ มันก็แบบนี้แหละ ”
“มึงก็ลองเปิดใจรับคนใหม่ๆบ้างดิว่ะ...มึงนี้กะ”
“มึงคิดหรอว่ากูไม่คิดจะเปิดรับคนใหม่ๆน่ะ กูลองแล้ว กูเคยลองทำแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้จริงๆ”
“เห้อ...เอาเหอะๆ กูก็เอื่อมระอากับมึงจริงๆ เอางี้แล้วกันถ้ามีอะไร มึงจำเอาไว้นะว่ายังไงๆมึงก็เป็นเพื่อนกู มีอะไรก็ปรึกษากูได้ตลดเวลา ^^”
“เออๆขอบใจมึงมากนะเว้ย เพิร์ธ..”
“เห้ย....ไม่เป็นไรๆ ก็เราเพื่อนกันนิ ^_^”
End New ‘s Part
Perth ‘s Part
ผมเป็นเพื่อนกับไอนิวนี้มานานแล้วล่ะครับ………..สาเหตุที่ผมเข้าไปคุยกับมันก่อนเนี่ย ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะครับ อาจจะเป็นเพราะว่ามันดูมันไม่ค่อยซุ่งซิ่งกับใคร ผมก็เลยเข้าไปคุยกับมันก่อนเป็นคนแรก และเท่าที่ฟังเรื่องราวชีวิตของมันแล้วเนี่ย ผมว่าเรามีอะไรที่คล้ายๆกันนะครับ ผ่านอะไรที่คล้ายๆกันมา อ่อ,,,,ผมลืมแนะนำตัวอีกแล้วสินะครับ ผมชื่อ เพิร์ธ ครับ อย่างที่ผมบอกไปตอนต้นนั้นแหละครับ ว่าผมเป็นเพื่อนกับไอนิวนี้มานานแล้วล่ะครับ นับถึงตอนนี้น่าจะ4-5 ปีได้แล้วนะครับ ปีหน้าก็ได้อยู่ด้วยกันอีกครับ เพราะผมเป็นห่วงมันมาก กลัวมันจะไม่มีเพื่อน ผมเป็นผู้ชายแท้ๆนะครับ ไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นแน่นอน แต่จากการฟังเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตของมันแล้วเนี่ย ผมนึกสงสารมันไม่ได้ มันผ่านอะไรมาเยอะมากจริงๆ น่าจะผ่านมาเยอะมากกว่าผมเสียด้วยซ้ำไป นิวมันเคยเล่าให้ผมฟังว่า ตอนอยู่เชียงใหม่นั้น มันคบเพื่อนไม่ค่อยดี ประจวบกับตอนนั้นมันไม่ค่อยอะไรกับเพื่อนสักเท่าไรนัก ทำให้โดนเพื่อนชักจูงไปได้โดยง่าย มันเคยขโมยเงินจากกระเป๋าพ่อกับแม่แล้วเอาไปให้เพื่อนคนนี้ มันทำแบบนี้เกือบปี ตอนนั้นนิวอยู่ประมาณป.4 ขึ้น ป.5 สุดท้ายแม่มันก็จับได้ว่ามันเคยทำอะไรแบบนี้ มันเลยโดนแม่มันลงโทษด้วยการตี และ ถูกส่งไปช่วยน้ามันขายของ ซึ่ง มันทำให้ไอนิวรู้ว่า เงินแต่ละบาทกว่าจะหามาได้นั้นยากลำบากเพียงไหน หลังจากเหตุการณ์นั้นความไว้วางใจในตัวมันของพ่อและแม่ ก็หมดสิ้นลงไปทันที หลังจากนั้นไม่นานมันก็ต้องย้ายมาเรียนต่อที่กรุงเทพ พอมาเรียนต่อที่กรุงเทพ อันนี้ผมเห็นกับตา เพราะผมเองก็อยู่กับมันตลอด มันก็มิวายได้เพื่อนไม่ดี ตอนนั้นนิวมันก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ทำให้มันคิดว่า เงินสามารถซื้อได้เสียทุกอย่างแม้กระทั่งมิตรภาพและความจริงใจจากเพื่อน มันก็เลยเริ่มให้เงินเพื่อนทางอ้อม และกลายเป็นพ่อบุญทุ้มของเพื่อนๆไป เช่น อาสาจ่ายค่ารถ เป็นต้น ในช่วงระยะแรกๆเพื่อนๆมันก็ไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่นัก จนกระทั่งระยะหลังๆพอเริ่มขึ้นม.2 เพื่อนของมันที่ถูกซื้อด้วยอำนาจเงิน ก็เข้ามาขอเงิน หรือไถ่เงินมากขึ้นๆ จนบางครั้งนิวมันก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน บางครั้งแอบมาร้องไห้ และ ปรึกษาผม มันก็บอกว่ามันผิดเองที่ทำแบบนั้น อีกทั้งช่วงมัธยมต้นนั้น ผมว่าไอนิวมันเปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะครับ เพราะมันเริ่มติดเกมส์ พอติดเกมส์แล้วมันก็เล่นแต่เกมส์ เงินที่ได้จากพ่อมันทุกสัปดาห์เกือบทั้งหมดก็จะถูกนำไปซื้อบัตรเติมเงินเพื่อเติมเงินเข้าไปในเกมส์ หรือไม่ก็คู่มือของเกมส์นั้นๆ เพื่อหวังไอเท็มในเกมส์ออนไลน์เหล่านั้น พอมันเล่นเกมส์มากๆเข้า งานการก็ไม่ยอมส่ง ทำให้มันค้างงานเป็นจำนวนมาก ซึ่งมันก็ทำให้ไอนิวเกือบไม่จบม.3 ก็มีผมนั้นแหละครับ ที่ต้องช่วยมันเคลียร์งานทั้งหมดจนเสร็จ พอว่างแล้วก็มานั่งเล่นที่ทะเลกัน2 คนนี้แหละครับ
“เห้ย….ไอนิว….ตกลงแล้วมึงจะไม่เรียนต่อที่นี้ใช่ป่ะ”
“เออใช่….กูอยากจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่น่ะ ที่โรงเรียนแห่งใหม่ มึงจะไปกับกูไหมล่ะ”
“เอาสิๆ…..เพราะกูรู้สึกเป็นห่วงมึงว่ะ กูกลัวว่ามึงจะไปซื้อเพื่อนด้วยเงินแบบนั้นอีก”
“โอ้ยมึง….มึงไม่ต้องกลัวหรอก กูไม่ทำแบบนั้นแล่ว กูสัญญาเลยนะเว้ยว่ากูจะตั้งใจเรียน ”
“เออๆกูเชื่อมึงก็ได้ ^^”
“แล้วมึงจะไปสมัครเรียนที่ใหม่เมื่อไหร่ว่ะ กูจะได้ไปด้วย…”
“ก็อาจจะอีกอาทิตย์ 2 อาทิตย์ น่ะ ”
“โอเคๆ…งั้นเดี๋ยวกูไปกับมึงล่ะกัน”
“อื้มๆ…ขอบใจนะเว้ยที่คอยอยู่เคียงข้างกูมาตลอด”
“ไม่เป็นไร ก็เราเพื่อนกันนิ…”
หลังจากนั้นเราสองคนก็เอนกายลงบนเก้าอี้ผ้าใบริมทะเล แล้วฟังเสียงคลื่นพรางปล่อยความคิดให้ล่องลอยต่อไป……..
End Perth ‘s Part
New ‘s Part
หลังจากกลับจากทะเลวันนั้น ผมกับไอเพิร์ธก็ไปสมัครเรียนครับ ก็มีสอบนิดๆหน่อย ซึ่งผลปรากฎว่าผมกับไอเพิร์ธก็ได้อยู่ห้องเดียวกันอีกเช่นเคย….
@ Sarasas Witead Saimai
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกครับ โชคดีจริงๆที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่มีชื่ออยู่2ชื่อที่ทำให้ผมสะดุดนั้นคือ
‘นาย ศตายุ นาคทองเพชร’
‘นางสาว อะสะพฏี สุนสะธรรม’
ชื่อทั้ง2ชื่อนี้มันทำให้ผมสะดุดเหมือนกันนะครับ เพราะว่าชื่อทั้ง2ชื่อนี้ เป็นชื่อของ ‘โซ่ และ ฟ้า ’เพื่อนสนิทของผมตอนเรียนอยู่ที่เชียงใหม่
“เห้ย…..นิวเป็นไรว่ะ”
“มึงจำไอโซ่ที่กูเล่าให้ฟังได้ป่ะ..”
“เออทำไมว่ะ…..??”
“ก็เนี่ย….มันมีชื่อมันกับฟ้าอยู่ห้องเดียวกับกูอ่ะ”
“เห้ยจริงหรอว่ะ…ไหนๆกูขอดูดิ…”
“นี้ไงมึง….ศตายุ นาคทองเพชร , อะสะพฎี…..”
ระหว่างที่ผมกำลังชี้ให้ไอเพิร์ธเห็นชื่อของโซ่และฟ้า จู่ๆไอโซ่มันก็เข้ามาทักทายผมครับ ดูมันหล่อขึ้นมากเลยนะครับ และดูมันสิครับ เดินมากับฟ้า ยังกะ….ยังกะเป็นแฟนกันน่ะ TT^TT
“เห้ย…..นิวป่ะ”
“ช่ายๆ….มึงก็…’ไอ้โซ่ววววว’”
“ถูกต้องนะคร้าบบบบ…..แหมมึงไม่เจอกันตั้งนาน โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”
“มึงคิดว่ามึงโตเป็นคนเดียวหรือไงเนี่ย = =’ ”
“เออว่ะๆ กูลืมไป ”
“ว่าแต่มึงมาไงเนี่ย…..กูนึกว่ามึงเรียนอยู่เชียงใหม่”
“ก็กูกับฟ้าอ่ะ…..พอจบม.3แล้ว ครอบครัวของเรา2คนก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพอย่างถาวรเพราะพ่อกับแม่ของเราอ่ะ ตกลงปลงใจที่จะทำธุรกิจร่วมกัน ก็เลยย้ายมาอยู่กรุงเทพอย่างถาวรเสียเลย แล้วพ่อกับแม่กู และก็ พ่อกับแม่ของฟ้าอ่ะ ก็เลยจะส่งกูกับฟ้ามาเรียนที่นี้ เพราะมันใกล้บ้าน ”
“หรอๆ…อืม กูดีใจนะที่ได้เจอมึงกับฟ้าอีก”
“ฟ้าก็ดีใจนะที่ได้เจอนิวอีก…..นึกว่าจะไม่ได้เจอนิวซะแล้ว ^^”
“เออใช่….กูมีเรื่องจะบอกมึงด้วยแหละ กูกับฟ้าเป็นแฟนกันแล้วนะเว้ย”
ผมรู้สึกจุกทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘แฟน’ จากปากมันแล้วมันทำให้ผมรู้สึกจุก และเจ็บแปลบไปที่หัวใจทันที แต่ไม่ได้ ผมต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้มันไหลออกมา เพราะกลัวว่ามันจะรู้ความรู้สึกที่ผมมีให้มัน
ผมพยายามทำเสียงให้เป็นปรกติที่สุด และแนะนำไอเพิร์ธให้มันได้รู้จัก
“เห้ยไอ้โซ่…..นี้เพื่อนสนิทกูเอง มันชื่อ เพิร์ธ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เพิร์ธ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ เพิร์ธ’
“คร้าบบบ…เดี๋ยวยังไงเราก็ต้องได้เจอกันอีก ^^ ”
“เห้ยโซ่ฟ้า….กูขอตัวก่อนนะเว้ย…… ป่ะเพิร์ธ”
พอลับสายตาโซ่ และ ฟ้าแล้ว น้ำตาผมที่พยายามกลั้นเอาไว้มันก็ไหลออกมา
“เห้อ….ร้องไห้เพราะมันอีกแล้วสินะ ไอนิว….”
“กูเจ็บว่ะเพิร์ธ กูไม่รู้จะทำยังไงจริงๆถึงจะลืมมันได้…..”
“เอาเหอะๆ….มึงกินข้าวมาแล้วใช่ป่ะ ”
“เรียบร้อยแล้ว ทำไมหรอ..??”
“เดี๋ยวกูจะพามึงไปสถานที่หนึ่ง กูว่ามึงต้องชอบ กูสำรวจมาให้มึงล่ะ”
“อื้มๆ…แล้วผมก็เดินตามมันไป….’
End New ‘s Part
Soo ‘s Part
สวัสดีครับทุกคน ผม’โซโซ่’ เองคร้าบบบ ผม ฟ้า และ นิวเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เรียนที่เชียงใหม่แล้วล่ะครับ แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่นิวต้องย้ายมาเรียนที่กรุงเทพก่อน ช่วงแรกๆผมคิดถึงนิวมากๆเลยล่ะครับ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ช่วงแรกๆที่นิวไป ผมซึมทั้งวันเลยล่ะครับ ไม่พูดไม่จากับใคร เอาแต่นั่งเหม่อลอย คิดถึงนิว ก็จะมีฟ้านี้แหละครับที่คอยดึงผมกลับมาบ้าง…..ผมกับฟ้าก็เรียนด้วยกันตั้งแต่ป.6 จน ประมาณ วาเลนไทน์ตอนม.2นั้นแหละครับ ผมจึงขอฟ้าเป็นแฟน และ ฟ้าเองก็บอกกับผมว่า เค้าก็ชอบผมเหมือนกัน ผมมีความสุขมากๆเลยล่ะครับที่ได้เป็นแฟนกับฟ้า ฟ้าเป็นผู้หญิงที่สวย และ นิสัยดีมากๆเลยล่ะครับ อีกอย่างฟ้าเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีด้วย หลังจากที่เราทั้ง2คนจบม.3 เราทั้ง2คนก็ต้องย้ายมาอยู่กรุงเทพอย่างถาวรครับ เนื่องจากครอบครัวของเรา2คนเนี่ยตกลงที่จะทำธุรกิจร่วมกันจึงย้ายมาที่กรุงเทพครับ และสุดท้ายก็ได้มาเรียนที่นี้ ครั้งแรกที่มาถึงที่นี้ ผมเห็นนิวกำลังเช็ครายชื่ออยู่ตรงบอร์ดที่แปะชื่อและห้องไว้อยู่ครับ ผมเห็นครั้งแรกก็รู้ได้เลยว่า เป็นนิวแน่นอน ผมรู้สึกดีใจนะครับที่ได้เจอนิวอีกครั้ง แต่การเจอนิวครั้งนี้ทำไมนะ ทำไมผมถึงมีความรู้สึกแปลๆเหล่านั้นเข้ามาได้ ทำไมผมถึงรู้สึกว่านิวน่ารักอย่างงี้ หน้าหวานๆ จมูกโด่งที่สวยงาม ริมฝีปากที่ออกสีชมพูระเรื่อๆ น่าจูบชะมัดเลย > < เห้ย….ไอ้โซ่ เป็นอะไรว่ะเนี่ย มึงมีฟ้าแล้วนะเว้ย อีกอย่างนิวก็เป็นผู้ชาย และยังเป็นเพื่อนมึงด้วยนะเว้ยยยยย ท่องเอาไว้สิ ศตายุ
“โซ่…ไปกินข้าวกันเหอะฟ้าหิวแล้วอ่า…”
”ครับๆ ไปกันเถอะ….”
End Soo ‘s Part
Perth ‘s Part
ผมพาไอนิวมาที่สวนหลังโรงเรียนครับ ที่ผมรู้ว่าที่นี้มีสวนหรืออะไรแบบนี้ก็เพราะว่าพี่สาวของผมเคยเรียนที่นี้ครับ ซึ่งพี่สาวผมก็ชอบที่จะมาบอกเล่าทุกซอกทุกมุมของโรงเรียนนี้ให้ผมฟังหมดแล้วล่ะครับ
“นิวว…..มึงนั่งตรงนี้เลย ”
“มึงพากูมาที่นี้ทำไมว่ะ ”
“กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปีแล้วนิว….กูรู้นะว่ามึงชอบที่ที่มันเงียบๆ สงบๆ และมีต้นไม้เยอะๆ เขียวๆแบบเนี่ย”
“เออจริงของมึงอ่ะ….ฮึกT_T”
“ยังไม่หยุดร้องไห้อีก………มึงบอกกูเองไม่ใช่หรอว่ะ ว่ามึงยอมรับความเจ็บปวดทุกอย่างน่ะ มึงพูดกับกูเองนะ นิว…”
“มันก็ช่ายว่ะ แต่พอได้ยินกับปากมันเข้าจริงๆ กูก็ไม่รู้ว่ะ กูรู้สึกทำใจไม่ได้จริงๆ”
“นิว…กูเชื่อนะเว้ยว่ามึงต้องทำใจได้ กูจะเป็นกำลังใจให้มึงเอง ”
“อื้มๆ….ขอบใจนะเว้ยที่คอยอยู่เป็นเพื่อนกู เป็นที่ปรึกษากู เป็นอะไรหลายๆอย่างสำหรับกูน่ะ กูขอบใจมึงมากๆนะเว้ย และกูก็ขอบใจมึงเหมือนกันที่ไม่รังเกลียดกู”
“ไม่เป็นไรเว้ย…ก็เราเพื่อนกันนิ และ อีกอย่างกูไม่มีเหตุผลอะไรเลยนะเว้ยที่จะต้องรังเกลียดมึงอ่ะ มันไม่จำเป็นหรอกว่ามึงจะเป็นเพศไหน รสนิยมทางเพศมึงจะเป็นอย่างไง ถ้ามีงเป็นคนดี ไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใคร แล้วเรื่องอะไรล่ะ กูถึงต้องเกลียดมึงอ่ะ กูไม่ไมด์หรอกเรื่องนี้อ่ะ ที่สำคัญมึงเป็นเพื่อนกูนะเว้ย นิว ^_^”
“อื้ม……ขอบใจนะเว้ย เพิร์ธ ^_^”
“อืมๆ ว่าแต่ตอนนี้เนี่ย กูว่าไปเข้าแถวก่อนเหอะ ออดดังล่ะ ไม่อยากสายเสียตั้งแต่วันแรก ^^”
“โอเคๆ ไปเหอะ ^^”
End Perth ‘s Part
******************************************************************************************
Talk with writer
ตอนที่1 เป็นผลงานของไรท์เตอร์ กฤษณ์ เองนะคร้าบบบ เป็นยังไงกันบ้างครับ จริงๆแล้วไรท์เตอร์อยากจะเขียนให้มันดราม่ากว่านี้เล็กน้อย แต่มันก็ได้แค่นี้อ่ะนะครับ T_T ตอนนี้มีการสอดแทรกเรื่องจริงที่ไรท์เตอร์เคยประสบพบเจอมาด้วยนะครับ แต่เป็นเพียงบางเรื่องเท่านั้น และ ปรับให้เข้ากับคาแรกเตอร์ และ พล็อตของเรื่องครับ หวังว่าจะไม่เบื่อกันก่อนนะครับ
#Writer Krit
ขอบคุณธีมสวยๆจาก
Music Playlist at MixPod.com
ความคิดเห็น