คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : SF~~ เพื่อนกันหรือแฟน SooNew
SF: เพื่อนกันหรือแฟน
By Dark Butterfly
โซ่&นิว
“ไอ้เคน”
“ครับคุณโซ่” เคนเอ่ยถามกวนๆ
“นิวไปไหน” โซ่เอ่ยถามแล้วมองไปรอบๆห้องเรียนๆ
“เห็นว่าอาจารย์ให้ไปยกของอ่ะ” เคนเอ่ยตอบ
“ที่ไหนว่ะ” พอเคนเอ่ยบอกโซ่ก็วิ่งออกไปทันที เคนมองตามไปงงๆ มันจะไปแข่งวิ่งที่ไหนว่ะ วิ่งซะเร็วเลย
“นิวคร้าบบบ” โซ่ที่วิ่งจนถึงห้องพักอาจารย์พอเห็นร่างเล็กก็เอ่ยเรียกทันที
“ว่าไงครับคุณโซ่” นิวหันมาถามขณะเรียงเอกสาร
“ช่วยนะ” โซ่บอกก่อนจะช่วยเรียงเอกสารกองใหญ่
“แล้วรู้ได้ไงว่าอยู่ที่นี่”
“ไอ้เคนมันบอกอ่ะ อ่ะเสร็จแล้ว ทำไงต่อ” โซ่ที่ช่วยเรียงเสร็จก็เอ่ยถาม
“ก็เดี๋ยวยกไปที่ห้อง” นิวเอ่ยบอก พลางหยิบกองเอกสารขึ้นมาถือไว้
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวโซ่ถือเอง” โซ่แย่งเอกสารในมือนิวมาถือไว้เอง แล้วหยิบที่เหลือบนโต๊ะมาถือไว้
“ช่วยกันสิ ไปถือคนเดียวทำไมว่ะ” นิวเอ่ยถามงงๆ
“เดินมาเถอะน่า” โซ่เอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้อง นิวยิ้มบางๆก่อนที่จะเดินตามหลังโซ่ไป
“แหมทำตัวเป็นพระเอกนะมึง” พอโซ่เดินเข้ามาในห้องเคนก็เอ่ยปากแซวทันที นิวที่เดินตามมาทันได้ยินเสียงโห่ของเพื่อนในห้องพอดี
“มีอะไรว่ะ” นิวเอ่ยถาม
“ก็คุณโซ่เขาอยากเป็นพระเอก พวกเราเลยโห่เป็นกำลังใจหน่อย เอ้า!! ฮิ้ววววว” นิวได้แต่นั่งเหวอ พอรู้ว่าเรื่องอะไรก็หน้าขึ้นสีนิดๆ โซ่เดินกลับมานั่งที่โต๊ะนิ่งๆไปตอบรับและไม่ปฏิเสธ สักพักคนในห้องเลิกแซวก็กลับมาสงบเหมือนเดิม
“นิวๆ” โซ่ที่นั่งข้างๆนิวเอ่ยเรียก
“หืม” นิวขานรับสั้นๆ
“ดูอะไร ดูมั่งสิ” โซ่ยื่นหน้าไปใกล้ เห็นว่านิวกำลังเล่นเกมก็นั่งมองดูจนหัวแทบติดกัน คนในห้องหันมามองก็ยิ้มๆก่อนจะนั่งเล่นตามปกติ
“นี่ๆใช้ตัวนี่สิ” โซ่เอ่ยบอก
“ไม่เอา”
“เอ้า จะแพ้อยู่แล้วนะ” โซ่เอ่ยบอก
“มึงนั่นแหละ ทำกูแพ้อ่ะ” นิวเอ่ยพาลๆ
“อะไรอ่ะ ไปทำให้แพ้ตอนไหน” โซ่เอ่ยถามงงๆ
“มึงอ่ะพูดมาก” นิวเอ่ยงอนๆ
“อย่างอนเลยนะ โซ่ขอโทษ” โซ่เอ่ยง้อ ก่อนจะยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าร่างบาง
“เป็นเด็กหรือไงว่ะ” นิวเอ่ยเสียงเบา
“ป่าวสักหน่อย ก็นิวงอนโซ่อ่ะ ต้องง้อสิ” โซ่เอ่ยบอก
“แล้วถ้ากูงอนมึงล่ะ” เคนที่นั่งข้างๆเอ่ยถามทีเล่นทีจริง
“เรื่องของมึงสิ” โซ่เอ่ยอย่างไม่สนใจ
“แล้วทีไอ้นิวมึงยังง้อได้เลย” เคนเอ่ยพลางส่งสายตาล้อๆไปให้โซ่กับนิว นิวที่เห็นก็หลบสายตาไปทันที ไอ้บ้าไอ้เคน!! นิวได้แต่นั่งด่าอยู่ในใจ พยายามทำตัวให้ปกติ
“ก็นิวมันเป็น....” โซ่จะเอ่ยเถียงก็ชะงักไป ไม่ยอมพูด
“เป็นไรว่ะ” เคนเอ่ยถาม
“เป็น เป็น เอ่อ ก็มันเป็นเพื่อนสนิทกูไง เลยต้องดูแลเป็นพิเศษ” โซ่อึกอักก่อนจะเอ่ยตอบออกมา นิวได้ยินก็หน้าหมองลงไปหน่อย ก่อนจะหันมาเอ่ย
“ใช่!! โซ่มันเพื่อนสนิทกูไง!! ไอ้เคน” นิวบอกก่อนจะนั่งกดเริ่มเล่นเกมใหม่ ไม่สนใจโซ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ โซ่เองก็รู้สึกไม่ดีที่ได้ยินนิวพูดแบบนั้น
พออาจารย์เข้ามาสอนทั้งหมดก็เริ่มเรียนหมดคาบนิวก็ยังเงียบ ถามคำตอบคำ ส่วนใหญ่จะคุยกับเคนซะส่วนใหญ่ เพื่อนในกลุ่มก็มองอย่างสงสัยที่เกิดความผิดปกติระหว่างนิวกับโซ่ แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยถาม เพราะส่วนใหญ่ถ้าคู่นี้งอนกัน ไม่เกินวันเดี๋ยวก็ดีมันเป็นเรื่องปกติ
หลังเลิกเรียนตอนเย็น
“ไปไหนต่อป่ะ” เคนเอ่ยถามระหว่างเดินออกนอกโรงเรียน
“กูบายนะ วันนี้มีนัด” เพิทเอ่ยบอก ก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง
“กูไม่อยากไปไหนว่ะ กลับบ้านนะ” นิวเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะลาเพื่อนแล้วเดินขึ้นรถ โซ่มองตามไปพลางถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ!!!”
“เป็นไรไปว่ะ” เคนเอ่ยถาม
“ป่าวว่ะ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย” โซ่เอ่ยแล้วเดินออกไปด้วยท่าทีหงอยๆ อะไรว่ะเนี่ยทิ้งกูกันหมดเลย ไอ้เวรเอ๊ย!!
“นิว นิวเปิดประตูให้โซ่หน่อยสิ นิว!!”
“อ่าวโซ่เองหรอ” แม่ของนิวได้ยินเสียงเรียกก็ออกมาดู
“ครับ นิวอยู่ไหมครับ”
“อยู่จ๊ะ บนห้องน่ะจ๊ะ”
“ขอบคุณครับ” โซ่เอ่ยก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องของนิว โซ่หยุดนิ่งอยู่หน้าประตู ในใจก็คิดไม่ตกเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งและครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะออกมารูปแบบไหน
ก๊อกๆๆๆ
“เข้ามาครับ” เสียงจากด้านในเอ่ยตอบ ก่อนที่โซ่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปิดประตูเข้าไปช้าๆ
“มีอะไรครับแม่” นิวที่นั่งอยู่บนเตียงเอ่ยถามก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองก็ชะงักไปทันที ก่อนจะเอ่ยถามเสียงแข็ง
“มาทำไม”
“นิวฟังโซ่ก่อนสิ” โซ่เอ่ยแล้วเดินไปหานิว ร่างบางลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียง
“นิวฟังโซ่กี่รอบแล้ว ตอนนี้ไม่อยากฟังแล้ว เบื่อ”
“นิวอ่า” โซ่เคยบอกแล้วนิว่า
“โซ่ยังไม่พร้อม ขอเวลาโซ่หน่อย กูฟังคำนี้มาหลายรอบแล้วโซ่ ถ้าโซ่ยังไม่พร้อมก็ไม่ต้องมาคุยกัน” นิวเอ่ยจากสิ่งที่ค้างคาในใจ
“ไม่นะนิว อย่าโกรธโซ่นะ” โซ่เดินเข้าไปจับมือนิวเอาไว้ นิวสะบัดมือออกทันที
“กูเป็นแค่เพื่อนสนิทมึงโซ่ อย่าใส่ใจกูมากเลย” นิวเอ่ยประชดออกมา
“ไม่นิวมึงสำคัญกับกูนะ”
“ทุกการกระทำมึงโซ่!!! ทำดีกับกู!! อ่อนโยนกับกู!! แต่กูก็เป็นแค่เพื่อนมึง!!!” นิวเอ่ยด้วยอารมณ์ร้อน พวกเขาทะเลาะเรื่องนี้กันบ่อยมาก เราสนิทกันมากจนเกิดความรู้สึกแปลกขึ้นมา พอเริ่มแน่ใจโซ่เป็นฝ่ายเอ่ยก่อน และเราตกลงที่จะคบกัน แต่โซ่ขอที่จะยังไม่เปิดเผยกับเพื่อนขอให้คบกันเงียบๆ เขาเองก็เข้าใจและไม่เรียกร้องอะไรเลย ทุกการกระทำที่โซ่ทำให้ทุกอย่างมันก็เหมือนแฟนกันที่ดูแลให้กันปกติ แค่ไม่ได้ป่าวประกาศว่าเราเป็นแฟนกัน รุ่นน้องหรือบางที่ก็เพื่อนในห้องยังเคยมาถามเขาเลยว่าตกลงเราสองคน เขาก็ได้แต่ยิ้มๆไม่ได้อะไร แต่กับไอ้โซ่ไม่ใช่มันบอกทุกคนว่าเป็นแค่เพื่อน แค่เพื่อนเท่านั้น แล้วจะให้ผมคิดว่าไง รู้ไหมว่าผมรู้สึกยังไง ที่มันบอกทุกคนไปแบบนั้นน่ะ
“นิวใจเย็นๆสิ”
“ไม่โซ่ ไม่เย็นแล้ว” นิวพยายามหลบโซ่ที่จะเข้ามาจับ
“บอกหน่อยสิโซ่ ตกลงเราเป็นอะไรกันแน่” บอกนิวหน่อยได้ไหม
“เราเป็นอะไรกันโซ่!! ที่โซ่ไม่ยอมบอกใคร!! เพราะโซ่ไม่ได้คิดอะไรกับเราใช่ไหม บอกเรามาสิ บอกมา!!! เราจะได้ตัดใจ!!” นิวเอ่ยถามเสียงดัง
“ไม่นะนิว โซ่รักนิวนะ แต่ที่....”
“...” นิวยืนนิ่งรอสิ่งที่โซ่กำลังจะเอ่ย
“เอ่อ....คือ” โซ่หลบตาร่างบางที่มองมา
“กลับไปเถอะโซ่ ต่อจากนี้เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมอ่ะดีแล้ว” นิวเอ่ยเสียงเรียบ
“ไม่นะนิว ไม่ ต่อไปถ้ามใครถามโซ่ โซ่จะตอบว่าเราเป็นแฟนกัน ส่วนเพื่อนพรุ่งนี้เราไปบอกมันพร้อมกันนะ” โซ่เดินเข้าไปสวมกอดนิวเอาไว้ นิวขืนตัวเล็กน้อย ก่อนจะยืนนิ่งให้โซ่กอดอยู่แบบนั้น
“ทำไมเมื่อก่อนไม่เห็นอยากจะบอก” นิวเอ่ยเสียงอ่อน ใจอ่อนให้มันอีกแล้วนิว
“ก็โซ่คิดว่าเราเป็นผู้ชายทั้งคู่ ถ้าเกิดใครรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน กลัวคนอื่นจะมองนิวไม่ดี” โซ่เอ่ยบอก ใช่เขากลัวว่าคนอื่นจะมองยังไงถ้ารู้เราเป็นแฟนกัน ถ้าเกิดมีคนรับไม่ได้ขึ้นมาจะเป็นยังไง ตอนนั้นเขาแคร์คนรอบข้างว่าจะรู้สึกยังไงโดยไม่ได้นึกถึงนิวเลย
แต่ตอนนี้เขาคิดว่าเขาคิดผิดคนที่เขาควรแคร์ ควรแคร์นิวมากกว่าใครทั้งหมดต่างหาก เพราะนิวคือคนที่เขารักและรักมาก
“โซ่ขอโทษนะนิว โซ่รักนิวนะ” ว่าพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“นิวก็รักโซ่”
“ดีกันนะ ต่อไปนี้คนที่โซ่แคร์ รักและให้ความสำคัญคือนิวคนเดียวนะ” โซ่เอ่ยบอก ร่างบางยิ้มอย่างดีใจกอดตอบโซ่
ฟอดด!! โซ่หอมแก้มนิวฟอดใหญ่
“โซ่อ่ะ!!” นิวตีที่แขนโซ่เบาๆด้วยความเขิน
“ทำไมอ่ะ หอมแฟนผิดด้วย” โซ่เอ่ยถามหน้าตาย ก่อนหอมแก้มไปอีกข้าง
“ฟอดด!!!”
“^////^ ไอ้บ้า”
“ไม่หอมก็ได้” โซ่เอ่ยจบก่อนโน้มหน้าเข้าไปหาร่างบาง แล้วแนบริมฝีปากร้อนลงบนริมฝีปากบางเบาๆก่อนจะแทรกลิ้นร้อนเข้าไปหาความหวานละมุนในโพรงปากของร่างบาง เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กก่อนจะเปลี่ยนมาขบกัดเม้นริมฝีปากไปมาสร้างความเสียวซ่านให้นิว ร่างบางได้แต่กำเสื้อเพื่ออระบายความเสียวในอก
“อืมม อือออ” นิวครางในลำคอเบาๆแล้วทุบเบาๆที่ไหล่ของโซ่เพื่อประท้วงว่าหายใจไม่ออก โซ่ผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะเอ่ยกับนิวอีกครั้ง
“โซ่รักนิวนะ รักคุณแฟนนะครับ”
“ครับนิวก็รักโซ่” นิวเอ่ยตอบด้วยหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ยิ่งปากที่บวมเจ่อจากรสจูบ ยิ่งพาดูน่ารักน่าหยิกเข้าไปอีก
เลือกแคร์คนที่รัก ถ้าเรื่องความรักของเราไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ดีกว่าปล่อยให้คนที่เรารักจากเราไปเพราะการแคร์คนอื่น ถ้าเรียกระหว่าง เพื่อนหรือแฟน ผมขอเป็นแฟนนิวดีกว่าครับ คนน่ารักแบบนี้ปล่อยไปไม่ได้หรอก คุณว่างั้นไหม!!!
END....
ต่ออีกนิด
เช้าวันใหม่
“กูมีอะไรจะบอกพวกมึง” โซ่เอ่ยพร้อมนั่งลงที่โต๊ะประจำของพวกเขา เขาหันไปยิ้มให้นิวก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนทีละคน
“ว่ามาครับ” เพิทพูดขึ้น
“กูกับนิวเป็นแฟนกัน” เงียบ ตอนนี้มีแต่ความเงียบ โว่นั่งนิ่งอย่างลุ้นๆว่าเพื่อนจะว่าไง เหมือนกับนิวที่รอลุ้นเหมือนกัน
“กว่าจะบอกนะมึง เขาดูออกจนทะลุปุโปร่งแล้วไอ้ห่า!! เอ้า โห่ต้อนรับคู่รักคู่นี้หน่อยเร็ว เอ้า!!!”
“ฮิ้ววววว!!!!” เพิทเอ่ยก่อนเพื่อนในโต๊ะ จะรับลูกคู่กันเสียงดัง
โซ่กับนิวได้แต่นั่งเอ๋อ ก่อนจะเอ่ยถาม
“พวกมึงรู้”
“เออ นานแล้ว ทำยังกับดูไม่ออก พวกกูรอแค่พวกมึงบอกแค่นั้นแหละ” เคนเอ่ยบอก
“พวกมึงเป็นไงก็เพื่อนกู รักกันนานๆนะโว้ย!!” เคนเอ่ย
“พูดซะแก่เลยไอ้เคน” เพิทว่า
“อิจฉาเขานะสิไอ้เพิท มามะ มาเป็นแฟนกับพี่ก็ได้ ฮ่าๆๆๆ” เคนเอ่ยขำๆ ก่อนทำท่าจะเดินเข้าหาเพิท
“ไอ้เคนมึงเข้ามากูถีบ” เพิททำหน้าแหยๆ
“เพิทค่า มาเป็นแฟนกันมะ” เคนเอ่ยก่อนจะวิ่งไล่กับเพิทไปมา โซ่กับนิวยิ้มขำเพื่อนๆตามด้วยเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างๆ
END จบจริงแล้วจร้า
อ่านแล้วคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้บรรดาไรเตอร์ด้วยเน้อ!!
ติดตามกันได้ที่หน้าเพจนะจ๊
http://www.facebook.com/groups/381755851881686/
ความคิดเห็น