คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Memory of Love - Chapter 7 #By Writer Note
#Writer Note :))
PS.ดูคลิป+อ่านคำแปลให้จบก่อนอ่านจะได้อรรถรสมากยิ่งขึ้น... ^___^
“อ้ามมมมม~~~”
“...”
“อ้าปากสิอ้ามมมมมม”
“...ปัญญาอ่อน =___=”
ชายร่างสูงที่กำลังพยายามยัดเยียด()ช้อนเข้าปากเขา ทำให้เขาอดที่จะเหน็บแหนมไม่ได้ โตเป็นวัวเป็นควายละยังจะมาอ้ำๆอยู่ได้
“โหยย นิว ไม่’ใจเลย วัยรุ่นเซ็ง!”
“ถ้าหน้าอย่างมึงวัยรุ่นนี่ หน้าอย่างกูก็เด็กแรกเกิดแล้วล่ะโซ่”
“มึงพูดยังงี้เอามีดมาปาดคอกูเลยดีกว่าป่ะ”
“ทำได้ใช่ป่ะ โอเค...” นิวพูดแล้วเตรียมจะลุกขึ้นไปหยิบมีด ทำเอาโซ่รีบคว้าข้อมือเล็กไว้แทบไม่ทัน เป็นคนน่ารักดีๆไม่ชอบ นิวของเขาอยากเป็นซีอุยซะงั้น
ร่างเล็กนั่งลงข้างร่างสูงก่อนที่จะตักข้าวเข้าปาก ทั้งสองคนกินอย่างเงียบๆไม่มีบทสนทนาอื่นๆใดอีก ในห้องนอนที่เย็นฉ่ำด้วยแอร์คอนดิชันเนอร์ 25 องศานั้น อุณหภูมิต่ำเพียงพอที่ไหล่บางจะสั่นไหวด้วยความหนาว มือเล็กถูเข้าหากันไปมาเพื่อบรรเทาอาการหนาว โซ่สังเกตเห็นอาการนั้นจึงเอื้อมมือไปกุมมือเล็กนั้นไว้อย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นถูกถ่ายทอดเข้าสู่อีกฝ่าย มือเล็กในคราแรกนั้นเกร็งแข็งด้วยความตกใจ แต่หลังจากนั้นก็ค่อยๆผ่อนคลายลงก่อนที่จะกระชับให้แน่นมากขึ้น
“โซ่...”
“ว่าไงครับที่รัก”
“ตกลงเรื่องของเราจะเอายังไงดีล่ะ” นิวก้มหน้าพูดเบาๆ
“ก็คบกันไง ^^”
“ทั้งๆที่โซ่ยังไม่เลิกกับฟ้าอ่ะนะ” ร่างเล็กช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่าย
“...ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา”
“มันบาปนะ พระผู้เป็นเจ้าเขาสอนไว้ว่าห้ามประพฤติผิดในกามนะ...” เสียงเล็กทอดอ่อนลงด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
“แล้วไง” ใบหน้าขาวเริ่มชักสีหน้า
“ถ้าทิ้งฟ้าไม่ได้ ก็ไม่ต้องคบกับนิว ถ้าจะคบกับนิวก็ต้องทิ้งฟ้า”
“ไม่!”
“โซ่ อย่าเห็นแก่ตัวสิ นิวรักโซ่ โซ่ก็รู้ ฟ้ารักโซ่ โซ่ก็รู้ อยู่ที่โซ่แล้วว่าโซ่จะเลือกใคร”
“ถ้าโซ่ทิ้งฟ้า ป๊ากับม๊าต้องด่าโซ่แน่ๆ ป๊ากับม๊าต้องเสียใจแน่ๆ...”
“งั้นก็ลืมเรื่องของเราซะ อย่าลืมสิว่ายังไงอนาคตเราก็คงไม่มีวันที่จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปหรอก” นิวยิ้มอย่างอ่อนโยน ถึงแม้จะเป็นยิ้มที่ฝืนมากก็ตาม
“ทำไมจะอยู่ด้วยกันไม่ได้!! โซ่รักนิว นิวรักโซ่ เรารักกันก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรอ!” โซ่เริ่มขึ้นเสียงตะคอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“แล้วโซ่เลือกได้มั้ยระหว่างฟ้ากับนิว...”
“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย นิวส่ายหน้าอย่างเหน็ดเหนื่อยใจ
“โตแล้วนะโซ่ คิดดีๆ ป๊ากับม๊าโซ่คงไม่ดีใจหรอกถ้าโซ่คบกับนิว...แต่ถ้าโซ่อยากเสี่ยงนิวก็ไม่ว่าอะไรนะ นิวยอมรับได้ทุกอย่าง”
“โซ่ไม่เลือกทั้งนั้น! ไม่เห็นจะเป็นไรเลย!!”
“มันผิดนะโซ่ ผิดมากด้วย...”
“โซ่ทิ้งฟ้าไม่ได้ แต่โซ่ก็ทิ้งนิวไม่ได้!”
“...พระผู้เป็นเจ้าจะไม่ให้อภัยเรานะโซ่”
“ก็ช่างดิ! ไม่เห็นจะสนใจเลย!!” พอพูดจบประโยคนิวก็ตบปากโซ่ดังเพียะ
“อย่าลบหลู่นะโซ่ หยาบคายเกินไปแล้ว อย่าทำตัวเหมือนเด็กๆสิ”
“ใช่สิ โซ่มันเด็ก นิวเลยไม่รักโซ่ใช่มั้ยล่ะ นี่นิวก็ตั้งใจหาเรื่องให้เราเลิกกันอยู่แล้วล่ะสิ ได้ถ้าอยากเลิกนักโซ่จะเลิกให้!!” โซ่ตะคอกใส่หน้านิวแล้วผลักนิวออกอย่างแรง ร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้น น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาเงียบๆ
ร่างสูงที่ตอนแรกกะจะก้าวเข้าไปกระชากให้อีกฝ่ายลุกขึ้นมานั้น กลับชะงักขาทันทีเมื่อเห็นน้ำตาที่ออกมาจากดวงตาใสซื่อคู่นั้น
“...”
ความเงียบถูกก่อตัวขึ้นมาเป็นม่านบางๆที่คั่นกลางระหว่างบุรุษทั้งสอง น่าแปลกที่ม่านนั้นถึงแม้จะบางแค่ไหน แต่เพราะอะไร ทำไมถึงผ่านไปได้ยากเหลือเกิน...
“ถ้ารักกันแล้วมีปัญหามากนักก็เลิก นิวไม่ได้อยากพูดคำนี้ออกมาหรอกนะ แต่แค่เริ่มต้นก็มีปัญหาแล้ว ถ้าจะคบกันต่อแล้วมีปัญหามากกว่านี้เราจะทำยังไง เราคงแก้ไม่ได้หรอก”
มือเล็กปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆแล้วยันกายขึ้นมายืนเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
“...”
“ตกลงว่าไง เลิกหรือไม่เลิก”
ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่ายนอกจากความอบอุ่นที่แผ่ซ่านพร้อมกับโอบกอดร่างของเขาไว้อย่างแนบแน่น
“ไม่...ไม่เลิก...” ปากเรียวสวยขยับเบาๆกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่าย
ร่างเล็กกระชับอ้อมแขนกอดอีกฝ่ายแน่นก่อนที่จะผละออกมายืนมองหน้าร่างสูง
“ใช้เหตุผลคิดดีๆ ว่าโซ่รักนิวหรือว่าแค่นึกถึงวันเก่าๆกันแน่”
“ถ้าสักวันโซ่เบื่อ โซ่จะทิ้งนิวมั้ย”
“นิวแต่งงานกับโซ่เหมือนฟ้าไม่ได้หรอกนะ มีลูกให้โซ่ไม่ได้ด้วย”
“ไปไหนด้วยกันก็ต้องอ้างว่าเพื่อน เพราะเราก็ไม่รู้ว่าสังคมจะยอมรับเราได้มั้ย”
“เลือกดีๆ...ถ้าโซ่ไม่เลือก นิวจะเลือกให้เอง...”
“วันพรุ่งนี้...นิวจะรอคำตอบนะ!”
ร่างเล็กยิ้มอย่างสดใสก่อนจะเปิดประตูวิ่งออกจากห้องนอนของอีกฝ่ายออกไป ไม่ลืมที่จะโผล่หน้าเข้ามาอีกรอบ
“นิวไปก่อนนะ! บ๊ายบาย ไว้เจอกันพรุ่งนี้!”
จบประโยคนิวก็ปิดประตูแล้ววิ่งตึงตังออกจากบ้านไป โซ่ที่ยืนเงียบมาตั้งนานขยับกายเข้าไปสู่ที่ประจำของเขา...
โต๊ะหนังสือ...
โซ่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรด มือเรียวเอื้อมหยิบปากกาและไม่ลืมที่จะดึงไดอารี่ของเขามาเปิดกาง...
ไดอารี่เล่มหนาที่บันทึกเหตุการณ์เก่าๆนั้นได้ถูกเปิดอ่านอีกครั้ง...
วันที่ 18 พฤษภาคม 25xx
ผมไม่เคยคิดว่าผมจะมีความรัก...
ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าความรักเป็นเรื่องไร้สาระ
แต่ทำไมกันนะ...แค่ได้สบตาเพียงแค่แว้บเดียว
สายตาใสซื่อคู่นั้นกลับติดตาผมตลอดมา
พระผู้เป็นเจ้าโปรดให้อภัยผมด้วย...
คนที่ผมหลงรัก...เป็นผู้ชาย...
วันที่ 23 พฤษภาคม 25xx
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ชีวิตประจำวันของผมนั้นเปลี่ยนไป
จากแต่ก่อนที่ตื่นนอน ไปเรียน เที่ยวกับเพื่อน และกลับบ้าน
ตอนนี้มันเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปเกือบทุกอย่าง
...มองหาคนๆนั้น ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน
วันที่ 29 พฤษภาคม 25xx
ผมรักกีฬาบาสเกตบอลที่สุด...
ถึงแม้ผมจะเคยเกลียดมันมาก่อนก็ตาม
ลูกบาสลูกนั้นที่กระเด้งลอยไปหยุดตรงหน้าอีกฝ่าย
และรอยยิ้มแสนอ่อนโยนนั่น
ทำให้ผมมั่นใจว่า...
นี่แหละคือสิ่งที่ผมตามหามานาน...
วันที่ 12 มิถุนายน 25xx
ความสุขเป็นยังงี้เองงั้นหรอ...
แค่ได้คบกันเป็นเพื่อน ได้คุยกันแม้จะแค่ไม่กี่คำ
มันกลับทำให้ผมรู้สึกดีมากขนาดนี้เชียวหรอ...
นี่สินะ...ความสุข
วันที่ 24 มิถุนายน 25xx
แฟน...คนแรกของผม...
ได้โปรด...พระผู้เป็นเจ้า...
ผมไม่อยากเป็นคนบาป...
ได้โปรด...ให้อภัยผมด้วย...
วันที่ 31 ธันวาคม 25xx
ทำไมท่านถึงให้ความสุขแก่ผมน้อยเหลือเกิน...
ช่วงเวลาแห่งความหอมหวานนั้นหายไปไหนหมดซะแล้วล่ะ...
เป็นเพราะว่าผมกระทำบาปใช่ไหม...
ผมกระทำผิดมากใช่ไหม...
ผมผิดที่ผมไม่เชื่อในคำสั่งสอนของท่านใช่ไหม...
ผมขอโทษ...
พระผู้เป็นเจ้า...
ได้โปรด...ปลดปล่อยความสุขของผมคืนกลับมา
...ผมรักเขา
To Be Continue...
ความคิดเห็น