คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Memory of Love - Chapter 6#By Writer Earth
สุดท้ายผมที่ขาสั้นกว่าจึงโดนมันจับก(อ)ดจนได้ นี่ผมขัดขื่นสุดขีดเล๊ยดิ้นอยูน๊ะ แต่ก็สู้แรงมันไม่เคยได้ซักครั้ง
“นิว....ไปต่อที่บ้านนะ”
“ต่อเชี่ยไร”ผมอินโนเซนต์จะตายไป พูดเรื่องอะไร ? ไม่เข้าใจ
“เช่น.....หอมแก้ม”
ฟอดดดด!! มันหอมแก้มผม ไม่นะ โอ้ม่ายยยยยย (เวอร์ไปล๊ะ)
“O[]O นี่มันโรงเรียนนะ”
“กูถึงชวนมึงกลับบ้านไง”
“แต่ว่ายังไม่เลิกเรียนเลยนะ”ตกลงว่าผมอยากไป ?
“ก็....โดดไง”โดดเรียน โอ้วม่ายยยย ผมไม่เคยโดดเรียนเลยซักครั้ง(?)
“แล้วจะโดดยังไง”สรุปคือผมอยากโดดใช่ป่ะ
“ก็ ตามกูมา”แล้วไอ้โซ่มันก็พาผมย่องออกจากห้องพยาบาล ไม่เข้าใจว่าจะย่องทำไม เพราะในห้องพยาบาลมีแค่ผมกับมันเอง
พอพวกเราออกมาจากห้องพยาบาลได้แล้ว โซ่มันก็พาผมเดินไปหลังโรงเรียน รู้สึกเมื่อว่ามันจะเป็นโรงยิมเก่า แล้วมันก็พาผมเดินเข้าไปในโรงยิม ซึ่งในโรงยิมนี้มันจะมีช่องทางที่จะออกจากโรงเรียนได้โดยง่ายคือ ต้องกระโดดข้ามลูกบาสที่วางอยู่ จากนั้นก็กลิ้งรอดผ่านห่วงบาส แล้วสุดท้ายเลยนะ ต้องกระดึ๊บผ่านช่องทางหมาO[]o ถึงจะออกไปจากโรงเรียนได้
“โซ่.... มึงไปรู้ทางนี้มาจากไหน”ก็มันเพิ่งจะย้ายเข้ามาเรียนใหม่เองนะ ทำไมถึงรู้ทางหนีเรียนได้ขนาดนี้ หรือว่า มันเป็นเฮรี่พอตตเตอร์ กลับชาติมาเกิดกันนะ
“ความลับ ^_^”
“-3- คืนนี้อย่าหวังเลย”
“อ้าว !!นิว คนละเรื่องกันอ่า”
“แต่กูคิดว่าเป็นเรื่องเดียวกัน”พอพูดจบผมก็เดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที
“นิวอ่า ไม่เอาดิ อย่างอนนะ”โซ่พอเห็นผมเดินออกมาอย่างนั้นก็รีบวิ่งมาง้อ พร้อมยื่นนิ้วก้อยออกมา
“เชอะ-3-“
“ขี้งอนอย่างงี้สเป็คพี่เลยน้อง”ตอนนี้มันกอดผมจากข้างหลังแล้วเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ของผม
“รถมาแล้วกลับบ้านเถอะ -,.-“ มึงจะทำหน้าหื่นทำไม
รถที่มารับก็เป็นรถที่บ้านไอ้โซ่นั่นแหละครับๆไม่รู้โทรตามตั้งแต่ตอนไหน
ตอนนี้ก้นน้อยๆของผมก็ได้ย้ายสถานที่พักพิงจากบนรถ มาที่ห้องรับแขกบ้านของโซ่แล้วล่ะครับ บ้านหรือวังว่ะ ใหญ่เกิ๊นนนน! !
“โซ่ มึงจะพากูมาบ้านทำไมเนี๊ยยยยย”
“มีอะไรจะบอก”
“อะไรๆ บอกอะไร”
“มานั่งนี้ม่ะ”มันเอามือไปตบที่ตัก หมายความว่า ? นั่งตักช๊ะ
“บ้า ! ! คนเยอะแยะ”ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ก็ต้องปฏิเสธไว้ก่อน
“งั้นก็ไปบนห้องกันป่ะ”มันเดินมาช้อนตัวผมขึ้นบันไดไปบนห้อง”
“O[]o มึงอายคนในบ้านบ้างเหอะ”ตอนนี้ผมอายสุดขีดแล้วค๊าบบบบบ
ตอนนี้ผมอยู่บนเตียงกับโซ่ อย่าเพิ่งคิดไปไกลนะ ผมนอนดูหนังกันอยู่
“นิว...มึงหิวม่ะ”โซ่ที่นอนข้างๆ พลิกตัวหันมาถาม
“หิวๆ บ้านมึงมีไรกินม่ะ”
“มีๆ เดี๋ยวกูลงไปเอาให้นะ”
“ขอบคุณ”จากนั้นมันก็เดินออกจากห้องไป ผมที่ค่อยข้างอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านนิสหนึ่ง เลยเดินไปสำรวจในห้องนอนของโซ่ซะหน่อยจริงๆแล้วโซ่อ่ะ มันมีคอนโดเป็นของตัวเองอยู่นะ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพามาที่บ้านก็ไม่รู๊ หรือว่ามันจะพาผมมาเปิดตัวกับคุณพ่อคุณแม่ โอ้วววววม่ายยยยยยยย นะ ห้องมันก็ไม่ค่อยมีไรมาก ก็ มีเตียงขนาดคิงส์ไซส์นอนได้ 8 คน ข้างเตียงมีกรอบรูป อ๊ะ นี่มัน โซ่กับอั้ม พัชราภา นี่หน่า (-_-) แล้วสายตาผมมันก็เลยยยยย ไปบรรจบที่ สมุดอะไรซักอย่าง นี่มันนนนนน คือ ไดอารี่ ของโซ่เองล่ะ จะเปิดอ่านดีไหม ? ไม่เอาดีกว่า แล้วผมก็เดินไปนอนคอยบนเตียง หรือว่าจะอ่าน เดินกลับมาที่ไดอารี่ หรือว่าไม่ โอ้ยยยยยย สับสน ว่าแต่ โซ่มันลงไปหาของกินถึงบ้านเพื่อนมันหรือไง ไม่ต้องสงสัยว่าบ้านเพื่อนคือ มันคือ 7-11 เอง
30 นาทีผ่านไป ผมยังคงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ซึ่งโซ่ก็ยังไม่มาอีก หิวแล้วนะ ผมจึงตัดสินใจ เปิดประตูออกไปดูมันซะหน่อย ขนมทับตายแล้วมั้ง
พอเปิดประตูออกไปก็เจอแผ่นกระดาษวาง อยู่หน้าประตูพอดี
“เดินออกมาจากห้อง 15 ก้าวจะเจอกระจก ยืนทำท่า ซารังเฮโย หัวใจข้างเดียว”นี่เป็นโพสอิทที่โซ่วางไว้แล้วผมก็เดินออกมาทำท่าตามที่มันบอก ต้องมีอะไรเซอร์ไพร์แน่นนอน
พอทำเสร็จผมก็หยิบ โพสอิทอันต่อมา เพื่ออ่านต่อ
“เดินลงบันไดท้อยหลัง”ผมก็พยายามท้อยตามที่มันบอกจนลงมาถึงขั้นสุดท้ายแล้ว เย่! ! ทำสำเร็จ โอ๊ะ มีโพสอิทอยู่ตรงบันได
“เดินขึ้นบันตามปกติ”แล้วจะให้กูลงเพื่อ ? สุดท้ายผมก็ขึ้นบันไดมายื่นที่เดิมที่เพิ่งลงไป มีโพสอิท แปะที่ราวบันได
“เดินกลับไปที่หน้าห้อง กลับหลังหัน จะเจอประตูห้อง เปิดเข้าไปเลย”แล้วผมก็เดินกลับมาที่ห้อง =_=^ จากนั้นก็ กลับหลังหัน ฟวับ! ! มีห้องอยู่จริงอ่ะ
เอี๊ยดดดด เสียงประตูเปิดโคตรเซราะกราวเลย เปลี่ยนบ้างเหอะ เอาซะทุกเรื่องเลย (บ่นซะ -3- :ไรท์)
เอาใหม่ๆ อ๊บบบบบบบบบบบบบบบบๆ เสียงเปิดประตูอันใหม่ไฉไลกว่าเดิม(?)
ภายในเป็นห้องที่มีขนาดไม่ใหญ่มาก ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่สิ่งที่ดึงดูดใจคนตรงหน้าได้ก็คือ กุหลาบสีขาวบริสุทธิ์วางไว้เต็มห้อง เว้นไว้เพียงทางเดินที่จะ เดินไปหาชายที่เล่นกีตาร์อยู่
“นิว......กูรักมึงนะ”เพียวประโยคเดียวที่เอ่ยออกมาแม้จะไม่ได้ซึ้งกินใจซักเท่าไหร่ แต่คนที่ถูกสารภาพรักกลับน้ำตาคลอเบ้า
“ถ้าบอกว่าเพลงนี้ แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม
มันอาจไม่เพราะ ไม่ซึ้งไม่สวยงามเหมือนเพลงทั่วไป
อยากให้รู้ ว่าเพลงรัก ถ้าไม่รัก ก็เขียนไม่ได้
แต่กับเธอคนดีรู้ไหม ฉันเขียนอย่างง่าย...ดาย
เธอคงเคยได้ยินเพลงรักมานับร้อยพัน
มันอาจจะโดนใจ แต่ก็มีความหมายเหมือนๆกัน
แต่ถ้าเธอฟังเพลงนี้ เพลงที่เขียนเพื่อเธอเท่านั้น
เพื่อเธอเข้าใจความหมายแล้วใจจะได้มีกันและกัน
ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน
อยู่ด้วยกันตราบนานๆ ดั่งในใจความบอกในกวี
ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง
คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง
มีความจริงอยู่ในความรักตั้งมากมาย
และที่ผ่านมาฉันใช้เวลาเพื่อหาความหมาย
แต่ไม่นานก็เพิ่งรู้ เมื่อทุกครั้งที่มีเธอใกล้
ว่าถ้าชีวิตคือทำนอง เธอก็เป็นดังคำร้องที่เพราะและซึ้งจับใจ
ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน
อยู่ด้วยกันตราบนานๆ ดั่งในใจความบอกในกวี
ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง
คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง
มีทางเดินให้เราเดินเคียง และมีเสียงของเธอกับฉัน
มีทางเดินให้เราเดินร่วมเคียง และมีเสียงของเธอกับฉัน”เสียงกีตาร์ที่เข้ากับน้ำเสียงที่นุ่มนวลทำให้คนที่น้ำตาคลอเบ้าถึงกลับปล่อยโฮออกมาทันที
“โซ่.......ขอบคุณมากนะ”ผมเดินไปตามทางที่เว้นเอาไว้เพื่อเดินไปหาเทพบุตรที่นั่งเล่นกีตาร์ ท่ามกลางดอกกุหลาบนับพันดอก
“ไม่เป็นไร โซ่ทำอะไรให้ตั้งเยอะแล้ว.....ขอรางวัลหน่อย >/////<”
“รางวัลอะไร”
“เช่นนนนนนน หอมแก้ม”หื่นอีกล่ะ
“แค่หอมแก้มนะ”อ้าว นี่ผมยอมมันช๊ะ
“แค่นั้นก็ได้”เชื่อถือง่ายจริ๊ง
แล้วโซ่ค่อยๆโน้มใบหน้าลง สายตาทั้งคู่ประสานกัน ริมฝีปากร้อนทาบทับปากเล็กแผ่วเบาก่อนที่ปลายลิ้นจะสอดเข้าตักตวงความหวานของคนตรงหน้า นิวที่แทบละลายไปกับรสจูบขยับกายเข้าชิดยิ่งขึ้น แขนเล็กโอบรอบคอร่างสูงก่อนจะคางเสียงกระเส่าหยอกยั่วคนตรงหน้า คนถูกยั่วไม่รอที่จะเพิ่มความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"อื้อ....."
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มหายใจไม่ทัน โซ่ก็รีบผละออกทันทีก่อนจะลากลิ้นร้อน
ไล้ตามซอกคอ ขบเม้มจนเกิดรอยสีกุหลาบ
อยู่รอคำว่ารักของเธอนั้นตลอดมา เสียงโทรศัพท์ของผมที่เหมือนจะสามารถขัดจังหวะคนตรงหน้าได้
“เชี่ยยยยยย ใครมันโทรมาตอนนี้ว่ะ”เสียงบ่นจากโซ่ ราวกับว่าเด็กโดนแย่งของเล่นอย่างใดอย่างนั้น
เพิร์ธโทรมาพอดีเลยล่ะ ครับ
(นิว มึงอยู่ไหนเนี๊ย ทำไมกูไปหาที่ห้องพยาบาลไม่เจอ)เพื่อนหรือพ่อ หายไปแค่ไม่กี่นาทีโทรตามซะ -_-
“อ่อ กูอยู่บ้านโซ่อ่ะ”
(แล้วมึงไปทำไร)
“ก็......ธุรนิสหน่อยอ่ะ”
(เออๆ รีบกลับบ้านล่ะกันนะ)
“คร้าบบบบป๋ม”ผมกดว่างสาย ซึ่งหันมาเจอกับสายตาอันหวาน เยิ้มของไอ้โซ่
“ไม่เอา กูไม่เอาแล้ว”ผมตัดบทก่อนที่มันจะ อะไรๆไปมากกว่านี้
“นิวน๊ะ นิดเดียวเอง”มันทำเสียงอ้อดอ้อน ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมมันง่ายๆหรอก
“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องกูจะกลับบ้านนะ”
“ไม่เอา กะได้ มึงคอยอยู่กินข้าวพร้อมกูก่อนนะ แล้วค่อยกลับ เดี๋ยวกูไปส่ง”มันยังไม่อด อ้อดอ้อนผมให้คอยอยู่กินข้าวที่บ้าน
“กินก็ได้ แต่ว่ากูหิวแล้วอ่ะ เอาขนมไปนอนกินในห้องมึงป่ะ”
“ก็ดีนะ ป่ะไปกันเถอะ”จากนั้นโซ่ก็เอากีตาร์ออกมาแล้วปิดห้องเอาไว้ ล็อคกุญแจพร้อม เพื่อไม่ให้ใครเปิดได้ เก็บไว้เป็นความลับ 2 คน เท่านั้น
_____________________________ 100%_____________________________
โย่ววววววววววอทซัพ
เย่ คราวนี้เป็นคราวเอิทแต่ง เกือบตาย -_- แต่เพื่อรีดเดอร์ สู้ ! ! :p
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นนะ คนสวย คนหล่อทั้งหลาย ใครเม้นขอให้มีคนมาเซอร์ไพร์แบบในฟิค
อย่าลืมติดตามโปรเจคนี้ต่อนะคะ รับรอง สนุก ! ! เน่^___^
naru
ความคิดเห็น