คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผมขอโทษ
*****************************
คือ... ตอนที่ผมโทรหาพี่เยซอง
“พี่เยซอง ออกมาเจอผมหน่อยได้มั้ยครับ”
“ตอนนี้เลยหรอ”
“ใข่ครับ”
“คือ... ขอโทษนะ เรียวอุค ฉันไม่ว่างน่ะ”
“โถ่ นะครับพี่ ผมอยากเจอพี่ ออกมาหาผมหน่อยนะครับ น้า...”
“ก็ฉันไม่ว่างจริงๆนี่หน่า”
“ไม่รู้ล่ะ ผมจะยืนรออยู่ที่เดิมนะ”
แล้วผมก็วางสายไปโดยไม่สนใจฟังอะไรอีกเลย
*********************************
ทำไมผมถึงเอาแต่ใจตัวเองอย่างนี้นะ
“พี่เยซอง ผมขอโทษครับ”
ผมตอบกลับพี่เยซองด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
“...”
“ก็ผมคิดถึงพี่หนิ ผมขอโทษ ขอโทษที่ผมทนไม่ได้”
ผมคุดเข่าลงตรงหน้าพี่เยซอง ผมเริ่มร้องไห้
“ฮือๆ ผมน่ะ... ฮึ... แค่อยากจะ ฮึ... เจอกับพี่เท่านั้นเอง ฮือๆๆๆ”
“เรียวอุค!” ดูเหมือนพี่เยซองเขาจะตกใจที่ผมร้องไห้น่ะครับ “นี่นายจะร้องไห้ทำไมเนี่ย”
พี่เยซองนั่งลงข้างๆผม มันทำให้ผมเริ่มร้องหนักขึ้นอีก
“ไม่ต้องร้องแล้วๆ” พี่เยซองจับคางผมให้เงยหน้าขึ้น แล้วเช็ดน้ำตาให้ผม
“หยุดร้องได้แล้วนะ” แล้วพี่เยซองก็ยิ้ม
เขายิ้มแล้ว เขายิ้ม เขายิ้มให้ผม พี่เยซองยิ้มให้ผม นั่นแหละที่ทำให้ผมหยุดร้องไห้
“ไม่เป็นไรแล้วนะ” พี่เยซองลูบหัวผมเบาๆ
“นายอยากให้ฉันกินไอติมใช่มั้ย มา... ฉันรู้จักอยู่ร้านนึง อร่อยมากๆ”
พี่เยซองฉุดผมให้ลุกขึ้นยืน
“ขอบคุณนะครับ พี่เยซอง” ผมยิ้มให้พี่เยซองบ้าง
“อืม” พี่เยซองยิ้มตอบ “ฉันรู้ว่านายยังเด็ก”
“อะไรกัน พี่ว่าผมเป็นเด็กอีกแล้ว ผมอายุ 20 แล้วนะครับ”
“นายก็ยังเด็กกว่าฉันอยู่ดี 555”
ผมดีใจจังที่ได้เห็นพี่เยซองหัวเราะ
*********************
ผู้แต่ง : ไม่รู้ว่า นึกยังไงให้เรียวอุค เรียกเยซองว่าพี่
แล้วถ้ามีตรงไหนที่ควรปรับปรุง ดีหรือไม่ดียังไง
ช่วยเม้นบอกด้วยนะคะ
ความคิดเห็น