คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : HbD kiBuM // เซอร์ไพรส์
คืนนั้นผมก็เข้านอนตามปกติ
“เรียวอุคๆ” พอผมได้ยินเสียงนี้ผมก็ตื่นขึ้นมาทันที
“พี่เยซอง มีอะไรหรอครับ”
“เอ่อ... ฉันหิวอะ ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้กินอะไรเลย ทำอะไรให้ฉันกินหน่อยได้มั้ย”
“ได้ครับๆ” จะว่าไปผมก็รู้สึกหิวเหมือนกันนะ ก็ผมกินข้าวไปแค่ 2 คำเองหนิ
“ขอบใจนะ”
ผมกับพี่เยซอง ลงไปในครัวพร้อมกัน ผมทำบะหมี่สำเร็จรูปง่ายๆให้พี่เยซองกิน แต่ปรุงรสด้วยฝีมือผมเองนะ
“เฮ้ย ผมลืมไปเลย ผมต้องทำอาหารที่พี่อีทึกชอบให้พี่คังอินนี่หน่า”
“หรอ แปลว่าตอนนั้นที่นายคุยกับคังอินก็...”
“อ่าว... พี่เห็นผมด้วยหรอครับ”
“เอ่อ... เห็นผ่านๆน่ะ”
“อ้อๆ คือพี่ก็รู้ว่าผมบ้าจี้ เวลามีคนกระซิบผม 555 ขำตัวเองจัง”
“แล้วนายไม่กินหรอ หิวรึป่าว”
“ก็นิดหน่อยครับ พี่กินเถอะ”
“ไม่ได้ๆ มานี่ๆ” พี่เยซองกวักมือเรียกผม “มานั่งนี่”
“แต่... ผมต้องทำอาหาร”
“เอาไว้ก่อนๆ”
“ครับ”
พี่เยซองกำลังจะป้อนบะหมี่ผม เหมือนตอนนั้นที่ป้อนซุปให้ผม
“กินเยอะๆนะ”
“นี่พวกนายมาทำอะไรกันดึกๆดื่นๆแบบนี้” พี่ซองมินมาเห็นเข้า
เขาเดินลงมากับคยูฮยอน
“เอ่อ... คือ...” ผมตอบไม่ถูกเลยล่ะครับ
“ฉันหิว แล้ววานให้เรียวอุคลงมาทำอะไรให้กิน แล้วพวกนายลงมาทำไม คยูฮยอน”
“…” คยูฮยอนไม่ตอบ ยืนนิ่งเงียบ
“เราแค่ลงมากินน้ำครับพี่” พี่ซองมินเลยต้องตอบแทน
“อืมๆ แน่ใจหรอ”
“แน่ใจสิครับ” คยูฮยอนพูดออกมา ท่าทีเขาดูตลกมากๆเลย
“อ่าๆ งั้นเชิญตามสบาย” พี่เยซองพูดแล้วหันมาทางผม “นายจะทำอาหารไม่ใช่หรอ”
“อ๋อ... ครับๆ”
ผมไปทำอาหารตามที่พี่คังอินสั่งไว้ แต่ผมสังเกตุเห็น พี่ซองมินกับคยูฮยอนกระซิบกันหลังจากที่กินน้ำเสร็จแล้ว หันหลังจะเดินขึ้นบันได ผมได้ยินเบาๆประมาณว่า เอาไว้วันหลังละกันนะ ฮิฮิ ผมอยากรู้จังว่าจริงๆแล้วพวกเขาลงมาทำอะไรกัน
พอผมทำอาหารเสร็จก็แอบซ่อนไว้ในตู้ ที่ไม่ค่อยมีคนเปิด ตามที่พี่คังอินสั่งไว้
“เสร็จแล้วครับ พี่เยซอง ไปนอนกันเถอะครับ”
ผมหันไปที่โต๊ะอาหาร พี่เยซองฟุบหลับไปกับโต๊ะแล้วครับ ผมจึงเดินเข้าไปปลุก
“พี่ครับ ตื่นขึ้นไปนอนข้างบนเถอะครับ” ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูของพี่เยซอง
“หา นายว่าไรนะ”
“ผมบอกว่าไปนอนข้างบนเถอะครับ ตรงนี้มันหนาว”
“อ๋อๆ อืมๆ ไปกันเถอะ” พี่เยซองเดินไปปิดไฟแล้วมาจูงมือผมขึ้นข้างบน
เช้าวันต่อมาผมรีบปลุกพี่คังอินก่อน
“เรียวอุค นายจะมาปลุกฉันแต่เช้าทำไม วันนี้ฉันไม่มีงานซะหน่อย”
“อ่าว... พี่จะให้ผมทำยังไงกับอาหารที่ผมทำไว้ล่ะครับ”
“เฮ้ย!! จริงด้วย”
พี่คังอินรีบลุกจากเตียง แล้วลงไปข้างล่าง ผมรีบวิ่งตามลงมา แล้วสิ่งที่ผมเห็น ก็คือ พี่อีทึกกำลังกินอาหารที่ผมทำไว้เมื่อคืน
“อ่าว... เรียวอุค ฉันได้ยินมาว่า นายทำไว้เมื่อคืน” พี่อีทึกชี้ไปที่จานข้าวที่เหลือแค่อาหารแค่นิดเดียว “นายคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ที่ฉันกินมันไปแล้ว ก็ฉันไม่รู้หนิ นึกว่าทำไว้ให้กิน พอมารู้อีกทีจาคยูฮยอนว่านายทำไว้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่จริงแล้วผม...เอ่อ... ไม่ใช่สิ พี่คังอินเป็นคนสั่งให้ผมทำเอาไว้ให้พี่อีทึกเองล่ะครับ”
“อ้าว หรอ” พี่อีทึกอึ้งไปเล็กน้อย
“นายนี่มัน...” ผมได้ยินเสียงแค้นๆจากพี่คังอินเบาๆ
“งั้น ขอบใจนะคังอิน วันนี้นายว่างใช่มั้ย”
“อืม ใช่” พี่คังอินตอบเสียงเรียบ
“งั้นไปเที่ยวด้วยกันมั้ย” พี่อีทึกยิ้ม
“ไปสิๆ” พี่คังอินดูต้นเต้นมากๆเลยล่ะครับ
“เรียวอุคไปด้วยกันมั้ย” พี่อีทึกถามผม
“ไม่ต้อง...” พี่คังอินพูดให้ผมได้ยินเบาๆ แล้วยิ้มให้พี่อีทึก
“คงไม่ได้หรอกครับ วันนี้ผมมีงาน งั้นผมไปก่อนนะครับ” ผมทำความเคารพพี่ๆทั้งสองคน แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ผมแอบเห็นพี่คังอินเดินไปนั่งข้างๆพี่อีทึก แล้วก็คุยกันซะ น่าสนุกเชียว อิอิ
ผมเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อจะไปหาพี่เยซอง แล้วไปทำงานด้วยกัน
แต่ผมกลับไม่เจอใครเลยนอกจากคิบอม
“อ่าว คิบอม มาทำอะไรตรงนี้คนเดียว วันนี้ไม่มีงานหรอ”
“มีแต่ยกเลิกไปน่ะ วันนี้รู้สึกปวดหัวยังไงก็ไม่รู้”
“ลงไปหาอะไรกินข้างล่างกันเถอะ ทำตัวร่าเริงเอาไว้จะได้หายไง 555”
“อืมๆ”
ผมกับคิบอม ลงมาข้างล่าง ผมเดินไปหยิบน้ำให้คิบอม
ตอนนี้ทุกคนไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ เหลือแต่ ผมกับคิบอม 2 คน ผมก็งงเหมือนกัน
“อยู่เป็นเพื่อนคุยกันก่อนนะเรียวอุค ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย”
“ได้ครับ ยังไงผมก็ต้องรอพี่เยซองอยู่แล้ว วันนี้คิบอมซึมๆ มีอะไรรึป่าวครับ”
“เฮ้อ... คือเมื่อวานผมทะเลาะกับพี่ดงแฮน่ะ เลยรู้สึกไม่ดี อยากจะขอโทษ แต่พอตื่นมาเขาก็หายไปแล้ว”
“รอครับ ตอนนี้คงได้แต่รอ พอเขากลับมาเมื่อไหร่ คุณก็รีบเข้าไปคุยด้วยเลยไงครับ”
“แต่ผมไม่อยากรอเลย ผมรู้ตัวแล้วว่าผมเป็นคนผิด ยังไงผมก็รู้สึกไม่ดี”
“งั้นผมโทรเรียกพี่ดงแฮให้มั้ยครับ”
“ไม่ต้องๆ รบกวนเค้าเปล่าๆ”
“อ่าว... เฮ้ย!”
ที่ผมร้องไม่ใช่อะไรครับ อยู่ดีๆไฟก็ดับครับ งงมากๆเลย โชคดีที่ยังเช้า แต่มันก็มืดอยู่ดี ในห้องกระจบทืบแบบนี้
“ไปดูกันเถอะ ว่าเกิดอะไรขึ้น” คิบอมนิ่งมากเลยครับ ไม่ตกใจเหมือนผม แหะๆ
“ครับ”
ผมกับคิบอมลุกขึ้นเพื่อที่จะออกจากห้องนั้น แต่อยู่ดีๆก็มีแสงไฟริบหรี่ๆมาจากตรงประตู
“Happy Birthday to you, Happy Birthday to you, Happy Birthday Happy Birthday, Happy Birthday Kibum”
ว้าว... ทุกคนยืนพร้อมหน้ากันเลย แล้วร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้คิบอม
ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องแผนนี้เลยล่ะ เฮ้อ...
“ขอบคุณทุกคนมากๆเลยครับ” คิบอมรีบขอบคุณทุกคน
ผมแอบเห็นคิบอมน้ำตาคลอด้วยล่ะ คงจะซึ้ง ถ้าเป็นผมก็คงจะร้องไห้ออกมาเลยล่ะ ฮิฮิ
TvT ผมแอบซึ้งแทนคิบอมด้วยนะเนี่ย
“นี่ๆคิบอม ดงแฮเป็นคนคิดนะ 555” ซีวอนเดินเข้ามาบอกคิบอม
ซีวอนพาคิบอมไปหาพี่ดงแฮ
“พี่ดงแฮ เมื่อคืนผมขอโทษนะ ผมเป็นคนผิดเองล่ะ”
“ไม่หรอกๆ ฉันก็ผิดเหมือนกันแหละน่า วันนี้เป็นวันเกิดนายนะ อย่าคิดมาก วันนี้ต้องสนุกให้เต็มที่หน่อย” พี่ดงแฮยิ้มให้คิบอม
ตอนนี้คิบอมต่างจากเมื่อกี๊มากๆเลยครับ ตอนนี้คิบอม ยืนยิ้มหน้าบาน ดูมีความสุขมากๆเลยครับ ตอนนี้ทุกคนอยู่ด้วยกันทั้ง 13 คน พี่คังอินคงจะเสียดายที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับพี่อีทึก 555 เออ ผมลืมไปเลยว่าพี่คังอินยังไม่ได้จ่ายเงินค่าอาหารที่ผมทำเลย อิอิ แต่ผมไม่กล้าทวงอะครับ ทำไงดีๆ
**********************************
เชง อีล ชุกฮา ฮัพนิดา คิมคิบอม ย้อนหลัง 1 วันคร้าบบ
(ที่จิงอัพตอนนี้อัพตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ แต่มำไม่มันไม่ติดก้ไม่รุ)
อ้อๆ จะบอกว่าคงยังไม่ได้มาอัพนานหน่อยนะคะ คือ...ตอนนี้การบ้านล้นมือเจ้าค่า
จะบ้าตายอยุแล้ว แต่...แต่งฟิคหนุกกว่าเยอะ อยากแต่งๆ แต่มันไม่มีเวลาจิงๆ ขอโทษด้วยนะคะ
เม้นหน่อยนะจ๊ะ ติชมมาได้ตามสบายเรย รับได้ๆค่า
อืม...แล้วที่มันสั้นไปก็ขอโทษด้วยจิงๆคะ เพราะยังไม่เคยแต่งมาก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก
จะแก้ไขปรับปรุง ให้ด่วนที่สุดคะ*
ความคิดเห็น