คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แผนของคังอิน
+++++++ rYeo
ว้า... ผมล้มไม่เป็นท่าเลย น่าอายจัง แหะๆ พี่คังอินช่วยพยุงผมขึ้นมา แล้วกอดคอผมเหมือนที่ทำเป็นประจำ ประมาณว่าผมเป็นที่วางแขนของพี่คังอินที่เดินได้นั่นแหละ
“เป็นอะไรรึป่าว เรียวอุค”
“ผมไม่เป็นอะไรครับพี่”
“อืมๆ ก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องให้นายช่วยหน่อย เอาหูมานี่”
ผมเอาหูไปใกล้ๆพี่คังอิน แล้วพี่เขาก็เริ่มกระซิบ จั๊กจี๋จัง อิอิ
“เรียวอุค ช่วยทำอาหารอร่อยๆอะไรก็ได้ให้หน่อยนะ เอาที่อีทึกชอบกินน่ะ เอาพรุ่งนี้นะ”
“ครับๆ ได้เลย มีงบเท่าไหร่ครับ”
“นี่นายกล้าคิดเงินฉันหรอ” พี่คังอินทำเสียงขู่ผม
“ก็... ไม่เป็นไรครับ ผมเก็บที่พี่อีทึกก็ได้”
“ไม่ได้นะ เอางี้นายทำไปก่อน เท่าไหร่มาเบิกฉัน โอเค๊?”
“ครับ”
สุดท้ายก็เบี้ยวทุกทีแหละ ผมรู้หรอกหน่า
แต่ใครจะกล้า พี่คังอินตัวใหญ่ แถมแรงเยอะอีก
แค่ตบผมเบาๆทีเดียว ผมก็สลบแล้ว
เออ... ผมต้องหาพี่เยซองนี่หน่า ผมเริ่มวิ่งไปรอบๆบ้านอีกครั้ง
แต่หายังไงก็ไม่เจอ พวกพี่ๆก็ตั้งโต๊ะจะกินข้าวกันอยู่แล้ว แต่พี่เยซองก็ยังไม่มา
“เรียวอุค มากินข้าวสิ” เสียงเรียกจากพี่ดงแฮครับ
“เอ่อ... ขอโทษนะครับ มีใครเห็นพี่เยซองรึป่าวครับ”
“อ่าว... เห็นเยซองบอกว่า จะออกไปข้างนอกน่ะ” พี่อึนฮยอกตอบ
“รู้มัยครับว่าไปไหน”
“ช่างมันเถอะน่า กินข้าวก่อน เร็วๆ พวกเรารอนายอยู่นะ” อันนี้เป็นเสียงจากพี่ชินดงที่คงจะหิวเอามากๆ ผมเลยรีบไปนั่งร่วมโต๊ะทันที
“ขอโทษที่ทำให้รอครับ”
“ไม่เป็นไรๆ กินเถอะก่อนที่ ชินดงจะกินหมดก่อน” พี่ฮันกยองเตือนผมแล้วกินต่อ
แต่ผมจะกินลงได้ยังไงกัน พี่เยซองยังเข้าใจผมผิดอยู่เลย ผมไม่ได้ตั้งใจพูดออกไปอย่างนั้น ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วง แต่ผมแค่กลัว กลัวว่าพี่จะรู้… ผมอยากจะไปขอโทษ แต่ทำไมพี่ต้องหนีผมออกไปอย่างนั้นด้วย อ้า ฝนตกซะด้วย แล้วพี่เยซองจะกลับมาเมื่อไหร่น้า...
ผมกินข้าวไป 2 คำ แล้วก็ดื่มน้ำ แล้วลุกขึ้น
“อ่าว อิ่มแล้วหรอเรียวอุค” คิบอมถามผม
“ครับ” ผมตอบสั้นๆแล้วเดินออกไป
ใช่สิ! ผมต้องเตรียมทำอาหารให้พี่คังอินนี่หน่า ในตู้เย็นมีอะไรบ้างน้า
+++++++ Ye
ทำไมผมถึงต้องหนีออกไปอย่างนั้นก็ไม่รู้ ผมเป็นอะไรของผมเนี่ย ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย
ตอนนี้ตัวผมเปียกไปหมดแล้ว ก็ดันโง่ไปตากฝนน่ะสิครับ ที่มีให้หลบฝนก็ไม่หลบ ทำเป็นคนอกหักไปได้ นึกแล้วแค้นตัวเอง 555 ผมเดินเข้าประตูหลัง ทางห้องครัว เพราะผมกลัวว่าถ้าเดินเข้าทางด้านหน้า ผมจะ... เอ่อ... เอาเป็นว่ารู้สึกไม่ดีก็แล้วกัน
“เรียวอุค!”
ผมตกใจเมื่อเห็นเขา ขนาดหนีมาเข้าประตูหลังยังมาเจอจนได้ (เผลอสารภาพออกไปแล้ว -*-) เรียวอุคดูดีใจมากที่ได้เจอผม
“พี่เยซอง!”
อยู่ดีๆเขาก็กระโดดเข้ากอดผม 0-0
“พี่หายไปไหนมา” เขาผละตัวออกจากผม “ตัวเปียกไปหมดเลย”
“ออกไปข้างนอกน่ะ” ผมตอบ
“เอ่อ... พี่ครับ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปอย่างนั้น ผมแค่อยากจะบอกว่าผมไม่ได้เป็นอะไร ผมสบายดี ผม... เอ่อ... คือ...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันเข้าใจ ก็นายยังเด็ก” ผมเอามือปิดปากเรียวอุค
“เลิกว่าผมเด็กซักทีได้มั้ย”
“555 ไม่ได้หรอก ก็ฉันชอบตอนนายโมโหหนิ 555”
เรียวอุคน่ารักจริงๆนะครับเวลาเขาโมโห อิอิ
“...” เขาไม่ผม แต่... หน้าเริ่มแดงอีกแล้ว
“เรียวอุค เป็นอะไรรึป่าว”
“อ่า... ป่าวครับ” เขามีท่าทีแปลกๆอีกแล้ว “พี่รีบไปอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ไม่สบายก็ดีสิ นายจะได้มาดูแลฉันไง”
“ไม่ได้ๆครับ”
เรียวอุครีบพาผมขึ้นไปอาบน้ำข้างบน
ความคิดเห็น