คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเรียนของสายการแสดง 1
เพอร์นีเซียเดินเข้ามาในห้องเรียนที่เงียบกริบอย่างร่าเริง
“เอ้าๆ!...เด็กๆ อย่าเงียบสิ ครูเหงานะ” เด็กๆทำหน้าประมาณว่า อ้าว!...พอคุยท่านด่า พอเงียบท่านก็ด่า อะไรของท่าน...
“- -+++” เด็กๆส่งสายตาชิ้งๆมาให้
“ฮ่าๆ อย่าเครียดสิ ในวิชาของครู กรุณาอย่าเครียดผ่อนคลายจ้า..” เพอร์นีเซียยิ้มนิดๆ ทุกคนเริ่มจะรับรู้ถึงลางร้ายที่จะเกิดขึ้น
“อ่า..วันนี้ไม่ใช่บทเรียนนะจ้ะ เป็นการคลายเครียด” เด็กๆเริ่มยิ้มกันทั่วหน้า “แต่เก็บคะแนน” อ้าวเฮ้ย!ไหนว่าเป็นการคลายเครียดไง กลายเป็นการเก็บคะแนนซะงั้น
“เอาล่ะ...”
แปะๆ!...
เพอร์นีเซียปรบมือนิดหน่อยเพลงก็บรรเลงขึ้นเป็นจังหวะ
.
..
...
....
.....
Nobody…
เด็กๆในห้องนั่งอ้าปากค้าง
“คิกๆ” เพอร์นีเซียเอาพัดป้องปากแล้วหัวเราะ
“อ...อาจารย์ครับ จะให้พวกผมเต้นเพลงนี้หรือครับ” ซากีเนะ วอคเกอร์ถามขึ้น
“ช่ายยย” เพอร์นีเซียลากเสียงยาว
“แต่พวกผมเต้นไม่เป็นนะครับ” ราฟ กิลเบิร์ตเอ่ยขึ้น
“อ่ะ โฮะๆ” เพอร์นีเซียหัวเราะ “ครูจึงมีตัวอย่างให้ดูไงจ้ะ”
แปะๆ!...
เพอร์นีเซียปรบมือสองครั้ง ร่างของบุคคลปริศนาก็ปรากฏขึ้น สองคนนั้นคือ...
“ท่านมิวมิ้ว ท่านซึระมาเป็นตัวอย่างให้พวกเรานะ”
“ฮะๆ พรืดๆ กร๊ากๆ” เด็กๆพากันหัวเราะยกใหญ่ แต่ต้องเงียบทันที เพราะ...
“ไม่ต้องหัวเราะไปจ้ะ ต่อไปพวกเจ้าต้องอธิบายเหตุการณ์ที่เจ้าเต้นมา” เพอร์นีเซียหัวเราะ
“ง่า...เพิร์น มิวขอเรียกอีกคนมาได้มั้ย ตัวช่วยอ่ะ ตัวช่วย”
“เชิญค่ะๆ” นิ้วชี้ของลามิวชี้ไปที่โคมิงาตะ โชอิจิ
“อาจารย์คะ...โช เขาไปซ้อมเต้นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ฮาลาเฟว เลดี้ถามขึ้น พร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของทุกคน โคมิงาตะ โชอิจิลุกจากที่นั่ง
“ฮ่าๆ ไม่รู้สิ โดนเรียกไปช่วยอ่ะ ครูช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ” เพอร์นีเซียพูดอย่างสงสารแกมขำ(?)
“เอ้า!...พร้อม” เพอร์นีเซียพูดเมื่อโคมิงาตะ โชอิจิไปยืนอยู่หน้าชั้นเรียนด้วยสีหน้าเอ๋อๆ
“เอ่อ...โชจ้ะ ออกมาดูก่อนก็ได้”
“ครับ” โคมิงาตะ โชอิจิพยักหน้ารับก่อนจะมายืนถัดจากลามิว 1 เมตร
“เพลงพร้อม 3...4!” แล้วเพลง Nobody ก็เริ่มบรรเลงขึ้น ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันดังก้องของเด็กๆ
เมื่อเพลงจบแล้วรอบนึง
“เอ้า!...โชจ้ะ ตาโชแล้วนะ” โคมิงาตะ โชอิจิไปยืนข้างๆลามิวก่อนจะ
.
..
...
เต้น Nobody
“เอาล่ะ เด็กๆลุกขึ้นทุกคน...บิดขี้เกียจกันหน่อย” เพอร์นีเซียพูดนุ่มๆ
“เอ้า!...โนอาร์ อย่าเต้นบีบอย วิญญาณ Nobody เข้าสิงซะ!...” ทุกคนพยักหน้า และแล้วเพลงก็บรรเลงขึ้น ทุกคนเริ่มเต้นแรงออกกากันยกใหญ่
“เด็กๆ Nobody ไม่ใช่เต้นแบบปวดขี้นะ ตอนท่อน I want nobody nobody but youน่ะ เต้นดีๆหน่อย” เด็กๆหัวเราะกับคำเปรียบเทียบของเพอร์นีเซีย
“เอาใหม่ๆ...” ผู้ที่เป็นคนนำทั้งสามหน้าตาห่อเหี่ยวทันตาเห็น
“พยายามกันหน่อย ไม่งั้น หึๆ” เพอร์นีเซียแสยะยิ้มนิดหน่อย พาเอาเด็กๆและผู้นำสยองแอนด์สยิวกันทีเดียว
“คร้าบ...”
“3...4!” และแล้วเพลง Nobody ก็บรรเลงขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้งจน...ทุกคนเต้นได้หมด
“เอาล่ะ...ดีมากทุกคนและ ขอบคุณมิวมิ้ว และ ท่านซึระมากนะคะ” เพอร์นีเซียโค้งคำนับนิดหน่อยก่อนจะหันมาสั่งกับเด็กๆ
“อืม...เด็กๆ งานวันนี้คือ อธิบายเหตุการณ์มา ไม่ว่าจะไปเต้นที่ไหนก็แล้วแต่ อธิบายมานะจ้ะ ไม่ส่งมีเลือดค่ะ ก็แค่อธิบายว่าเต้นเสร็จแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง หมาหอน ฟ้าผ่า ฝนตก พายุเข้า...อะไรประมาณนี้” เพอร์นีเซียสะบัดพัดนิดๆเพลงก็เบาลงจนหยุดในที่สุด
“ไปล่ะ...ลาก่อนนะจ้ะ เด็กๆ” เพอร์นีเซียเดินออกไปจากห้องเรียนที่ยังมีเด็กๆยืนอึ้งอยู่
ชื่อ ::
นามสกุล ::
ห้อง/หอ ::
เหตุการณ์ ::
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Noda Sung
ความคิดเห็น