BRO#Lies รุ่นพี่แกล้งรัก!

ตอนที่ 7 : Lies 04 ► งานใหม่ [100 Per.]

Lies 04

[งานใหม่]

หลังจากเสร็จสิ้นช่วงการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉันที่หยุดทำงานพาร์ทไทม์ไปช่วงระยะหนึ่ง ตอนนี้กลับมารับทำงานอีกครั้งแล้ว และการที่มนุษย์พาร์ทไทม์อย่างฉันยอมสละงานและเงินเพื่อไปจริงจังกับการสอบอย่างเต็มตัวนั้น เป็นเพราะฉันต้องสอบชิงทุนแข่งขันกับนักเรียนคนอื่นๆ ซึ่งมีจำนวนไม่น้อยเลยที่มีความใฝ่ฝันอยากจะเข้ามหาวิทยาลัยชั้นแนวหน้าระดับต้นๆ ของประเทศโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายมหาศาล ฉันเองก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น และมันก็ผ่านพ้นไปด้วยดี ใช่ค่ะ! ฉันสอบติด!  

การที่ฉันได้รับทุน มันทำให้เบาใจเรื่องค่าเทอมตัวเองขึ้นมานิดนึงก็จริง แต่ยังไงฉันยังต้องมีค่าใช้จิปาถะมากมาย ทั้งค่าใช้จ่ายภายในบ้าน และค่าเทอมของน้ำเงิน ยิ่งช่วงที่พักจากการทำงานไป ยอมรับว่าขาดรายได้ไปเป็นเงินไม่น้อยเลย ตอนนี้คิดเพียงแต่ว่าต้องทำงานอะไรให้เงินงอกเงยออกมาเพียงพอให้มากกว่านี้ 

แต่โชคชะตาไม่ได้ทำร้ายฉันไปได้ตลอด จะว่าโชคดีก็ได้มั้ง ฉันได้งานประจำโดยไม่ต้องรับทำงานเป็นรายได้รายชั่วโมงแบบเมื่อก่อนอีก ที่ทำงานใหม่ของฉันเป็นร้านคาเฟ่เค้กแถวหน้ามหาวิทยาลัย คือมันดีมากจริงๆ ที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยฉันแค่นี้ สะดวกกับการเดินทางและยังประหยัดเงินไปมากจริงๆ  

ฉันทำงานที่นี่มาได้เกือบสัปดาห์แล้ว เพื่อนร่วมงานทุกคนนิสัยดี เจ้าของก็น่ารัก และที่สำคัญเงินดีอีกต่างหาก  

พี่เรนนี่ คือพี่เจ้าของร้านคาเฟ่แห่งนี้ เธอเป็นคนใจดีและมีใจรักในความญี่ปุ่นขั้นสุด แถมพี่เขายังอนุญาตให้ฉันพาน้ำเงินมาที่ร้านได้หากว่าไม่มีคนเลี้ยงน้องจริงๆ โชคดีจริงๆ ที่ได้พบเจอคนดีแบบนี้  

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ไม่มีใครเลี้ยงน้องเหมือนอย่างเคย ตัวพี่รันเองก็ยุ่งๆ เหมือนกัน ฉันไม่อยากรบกวนเขามากไปกว่านี้จึงรับน้องมาดูแลเอง น้ำเงินนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในสุด ตรงนั้นกลายเป็นที่ประจำที่น้องมานั่งคอยฉันเลิกงาน แต่พี่ๆ ที่ร้านยังปฏิบัติกับน้ำเงินราวกับลูกค้าคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ทั้งน้ำ ทั้งขนม ส่งตรงถึงโต๊ะไม่เคยขาด พวกเขาเอ็นดูน้ำเงินมากๆ ทุกคนต่างชมในความฉลาดพูดฉลาดถามของน้ำเงิน จะบอกว่าน้องฉันมีความคิดที่โตเกินวัยก็คงไม่ผิด แต่น้ำเงินเป็นเด็กแบบนั้นจริงๆ ทั้งเรียนเก่งเข้าขั้นอัฉริยะ ทั้งการพูดจาที่บางครั้งเหมือนผู้ใหญ่วัยเดียวกับฉันไม่มีผิด  

“ชมๆ เอาเค้กนี้ไปให้น้ำเงินชิมหน่อย พี่เพิ่งผสมสูตรพิเศษตัวใหม่ลงไป” เสียงพี่เรนนี่เรียกฉัน เพื่อเสนอสินค้าตัวใหม่ 

“พี่เรนนี่ก็มั่นใจมากนะครับ ให้น้ำเงินชิมตัวที่พี่เพิ่งคิดสูตรใหม่เนี่ย” เสียงพี่เคย์ พนักงานหนุ่มรูปหล่อประจำร้านเอ่ยแย้งขัด 

“ใช่ๆ ใครได้ลองสูตรใหม่ ไปจบที่โรงพยาบาลมาแล้วเกือบทุกราย” นี่คือพี่ริว เป็นพนักงานหนุ่มหล่ออีกคน และพวงตำแหน่งน้องชายแท้ๆ ของพี่เรนนี่ พูดเสริมพร้อมจบด้วยเสียงหัวเราะชอบใจ 

“พวกแกนี่มันอกตัญญูกับฉันมากเลยนะ มาใส่ร้ายฉันเนี้ย เห็นสุดท้ายก็ห่อขนมของฉันกลับไปกินประจำเลย” พี่เรนนี่ตอกกลับอย่างรู้ทัน 

“ขอบคุณมากๆ ค่ะพี่เรนนี่ แต่เค้กชิ้นแรกที่พี่ให้ชมเอาไปให้น้ำเงิน ชิ้นนั้นน้องชมยังทานไม่หมดเลยนะคะ”  

“มันไม่อร่อยเหรอ” พี่เรนนี่เบิกตาอย่างตกใจ พลางทำหน้าเสียใจนิดๆ ทำให้ฉันรู้สึกผิดไปเลยกับประโยคเมื่อกี้ 

“เปล่าค่ะๆ ชมกับน้องเกรงใจที่พี่อนุญาติให้น้องของชมมานั่งรอที่ร้านได้ แถมพี่ยังใจดีกับพวกเรามากๆ เอาเค้กมาให้ทานอยู่ตลอด” 

“พอเลย อย่าเกรงใจ ถ้าไม่กินของพี่สิ พี่จะเสียใจมากกว่านี้ ยังไงก็เอาเค้กตัวใหม่นี้ไปให้น้ำเงินชิมทีนะ กินเหลือได้ไม่เป็นไร แต่ให้น้ำเงินติชมมาได้เลยเป็นการแลกกัน พี่อยากรู้ เพราะว่าเด็กไม่น่าโกหก พี่ว่าน้ำเงินต้องพูดเรื่องจริงแน่นอน” 

“อย่างงั้นก็ได้ค่ะ” ปฏิเสธไม่ได้เลย 

“ผิดจากไอ้สองคนนี้ กินก็ฟรี บางทียังแว้งกัดอีก นี่ขนาดเป็นน้องชายแท้ๆ นะ ดูมัน!! เวลามันบอกว่าอร่อย พี่ไม่รู้เลยว่าเรื่องจริงหรือเปล่า ไว้ใจไม่ได้จริงๆ” พี่เรนนี่เหล่มองพี่ริวกับพี่เคย์ จนทำให้ทั้งสองคนต้องขอแยกตัวก่อนจะโดนชุดใหญ่จากเจ้ใหญ่เรนนี่ 

หลังจากพี่ทั้งสองแยกออกไป ฉันเองก็ขอแยกตัวออกมา เอาเค้กสูตรใหม่ไปให้น้ำเงิน 

“น้ำเงินชิมหน่อยนะ พี่เรนนี่อยากให้น้ำเงินลองชิมแล้วติชมหน่อย” จานขนมเค้กถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าน้ำเงิน น้องเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเรียนขึ้นมอง คิ้วน้อยๆ ขมวดมุ่น 

“เค้กอีกแล้วเหรอพี่ชม น้ำเงินกินจนหายใจออกมาเป็นเค้กหมดแล้วนะ” หนุ่มน้อยบ่นพึมพำ แต่ก็ยอมลากจากเค้กเข้าใกล้ตัวแล้วหยิบช้อนขึ้นมาตักอย่างเสียไม่ได้ 

“ผมแค่ชิมนะฮะ” น้ำเงินตักเข้าปากไปคำไม่ใหญ่นัก เพราะก่อนหน้านี้พี่เรนนี่ก็จัดชุดใหญ่ไปแล้ว น้องคงอิ่มแล้วจริงๆ นั่นแหละ ดูซิ ตั้งแต่ฉันมาทำงานที่นี่น้องก็ดูอวบอิ่มขึ้นมาผิดหูผิดตาเลย สงสัยโดนพวกพี่ๆ ขุนมากไปหน่อย 

ฉันนั่งลงท้าวคาวมองหน้าน้องด้วยความรู้สึกเอ็นดู น้ำเงินเป็นเด็กเลี้ยงง่ายตั้งแต่เกิด กินง่าย อยู่ง่าย ไม่ค่อยงอแงเหมือนเด็กอื่น น้องไม่เคยดื้อกับฉันเลย เราสองคนจึงเป็นพี่น้องที่ค่อนข้างรักกันมาก เรียกว่าตั้งแต่น้ำเงินเกิดมาบนโลกนี้เรมแทบไม่เคยอยู่ห่างกันเลย และน้ำเงินก็มีกจะเชื่อฟังพี่อย่างฉันเสมอ 

“อร่อยไหม” ฉันยิ้มถาม 

“ฮะ! อร่อยฮะ แต่ผมขอไม่กินต่อแล้วนะ อิ่มมาก” น้ำเงินทำหน้าเหยเกพลางลูบท้องไปด้วย ทำไงได้ พี่เรนนี่ใจดีมากจริงๆ คราวหลังคงต้องบอกพี่เขาเป็นนัยๆ แล้วแหละว่า น้องชิมได้ แต่ไม่ชิมมากล่ะกัน  

“เป็นไงบ้างน้ำเงิน อร่อยไหม” เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากด้านหลัง คงเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่เรนนี่ 

“ฮะ อร่อยมากๆ เลยฮะพี่เรนนี่ ว่าแต่ผมขออีกสักชิ้นได้ไหมฮะ” น้ำเงินขานรับ และชูช้อนที่ตักเค้กขึ้นมาเพื่อแสดงความเอร็ดอร่อยอย่างออกรส พร้อมยิ้มอย่างเฟรนลี่ให้กับพี่เรนนี่ 

“เดี๋ยวนะ ไหนว่าอิ่มมากจนหายใจออกมาเป็นเค้กไง” ฉันกัดฟันพูดให้เสียงลอดออกมาจากไรฟัน น้องใครเนี้ยทำไมเปลี่ยนสีหน้าไวจัง 

“พี่เขาจะได้ไม่เสียน้ำใจไงฮะ” ตัวน้ำเงินก็ไม่ต่างกัน ยิ้มแล้วกัดฟันพูดออกมาเบาๆ คงไม่มีใครได้ยินน้องจากเราสองพี่น้องแน่นอน 

“เห็นไหมละชม พี่บอกแล้ว ว่าเด็กโกหกไม่เป็น แต่น้ำเงินจ๊ะ! เค้กพี่ยังมีอีก เอาไว้กินชิ้นนี้หมดแล้วเดี๋ยวพี่เอามาให้ใหม่นะ” พี่เรนนี่ยิ้มอย่างมีความสุขกับคำชมของเด็กน้อยแสนไร้เดียงสาในสายตาของเธอ โดยหารู้ไม่เลยว่าเจ้าเด็กแสบนี่กำลังเล่นละครเพื่อเอาใจเธออยู่ 

“ได้ฮะ ขอบคุณนะฮะ”  

หื้ม… น้องชายใครนะ ทำไมร้ายนัก แบบนี้เรียกว่าอยู่เป็นใช่มะ! น้ำเงินพยายามเอาใจพี่เรนนี่เพื่อให้ได้รับความเอ็นดู เพราะถ้าพี่เรนนี่เอ็นดู ชีวิตฉันกับน้องก็จะราบรื่นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ช่างเป็นเด็กที่ใส่ใจในทุกเรื่องจริงๆ

“ถ้างั้นพี่กลับไปทำงานก่อนนะ ถ้ากินเค้กไม่ไหวก็บอกพี่เขาไปตรงๆ ว่าอิ่มแล้ว อย่าฝืนกิน เดี๋ยวคืนนี้นอนปวดท้องเอาแล้วจะยุ่ง” 

“ฮะ ไม่ต้องห่วง พี่ไปทำงานเถอะ”

ฉันลุกออกมาจากโต๊ะของน้องชายและกำลังจะหันหลังกลับเข้าหลังร้าน เสียงประตูหน้าร้านดังขึ้นฉันจึงหันไปยิ้มต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ก่อนรอยยิ้มจะชะงักค้างไปเล็กน้อย  

ลูกค้าชายหญิงคู่หนึ่งเปิดประตูร้านเข้ามา ฉันมองร่างเล็กที่อวบอึ๋มซะจนรู้สึกอึดอัดแทนก่อนจะลากสายตาไปทางร่างสูงข้างกายเธอ ดวงตาคมเลื่อนมาสบตากับฉันอย่างรู้จังหวะ คิ้วหนาเลิกขึ้นคล้ายแปลกใจที่เจอฉันที่นี่ ก่อนจะเลื่อนมองชุดฉันแล้วกลับมาสบตากันอีกครั้ง มุมปากหนายกยิ้มนิดๆ ขณะที่ฉันหน้าตึงไปแล้ว

ทำไมฉันต้องมาเจออีตารุ่นพี่พลูโตที่นี่ด้วยล่ะเนี้ย!

[LOADING 50 %]

“ยินดีต้อนรับครับ”

เสียงพี่ริวเอ่ยต้อนรับฉันละสายตาจากเขาแล้วเตรียมจะหมุนตัวเดินเข้าหลังร้าน ทว่ากลับเจอพี่เรนนี่หน้าประตูพอดี เธอยัดเมนูใส่มือฉันแล้วส่งซิกให้ไปต้อนรับลูกค้าแทน แล้วทำไมถึงโยนงานหน้าร้านให้ฉันแบบนี้เลยเล่า ทั้งที่วันนี้กะฉันต้องอยู่หน้าเคาท์เตอร์แท้ๆ นะ

“พี่โตคะ นั่งตรงนั้นไหมคะโต๊ะริมกระจก” เสียงเรียกของผู้หญิงที่พี่โตควงมาดังขึ้นจากด้านหลังฉันถอนหายใจเงียบๆ ก่อนหันกลับมามองลูกค้าทั้งสองที่กำลังมองหาโต๊ะนั่ง 

“อื้อ ได้สิ ตามใจน้องเลยครับ”

แหม... สปอยสาวมากเลยค่ะรุ่นพี่ เจอกันแต่ละทีต้องมีผู้หญิงอยู่ด้วยตลอด แล้วมาบอกว่าเป็นคนช่างเลือกสุดท้ายก็เลือกเหมาหมดสินะ 

ฉันปรับสีหน้าและอารมณ์ให้พร้อมทำงานพลางฉีกยิ้มการค้าขณะเดินเอาเมนูไปที่โต๊ะของทั้งสองคนตามหน้าที่ที่ทำอยู่เป็นประจำ  

“เลือกเมนูก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันมารับออเดอร์ค่ะ” ฉันยิ้มการค้าพลางยื่นเมนูให้ทั้งสอง เลี่ยงที่จะสบตากับร่างสูงก่อนจะถอยตัวแล้วเดินกลับออกมา

อะไรเนี่ย...

สายตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันนะ 

[บทบรรยาย พลูโต]

โลกนี้มันยังกลมไม่พอเหรอ ทำไมผมถึงได้มาเจอเธอคนนั้นที่นี่อีก หรือว่าชะตาเรามันต้องกันจริงๆ ทั้งที่คิดว่าจะไม่สนใจแล้วแท้ๆ หลังจากชมพูเอาเมนูมาให้แล้วเดินออกไป เชื่อไหมผมไม่ได้มองเมนูหรือสนใจคนที่มาด้วยกันเลย สายตาผมมันมองแต่เธอโดยไม่รู้ตัว ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องสนใจอะไรในตัวชมพูนักหนา ผมรู้สึกอยากจะรู้จักเธอมากกว่านี้ ปกติผมไม่ใช่คนขี้เสือกนะ แต่หลังจากคืนนั้นที่ผมไปส่งเธอ มันเกิดคำถามขึ้นมากมาย ทั้งสงสัย ทั้งเป็นห่วง สงสัยติดนิสัยมาจากไอ้ฌอนแน่ๆ

“น้ำเงินอิ่มหรือยัง เอาเค้กอีกไหม”

ผมละความสนใจจากร่างบางไปทางต้นเสียง ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมผ้ากันเปื้อนของร้านแบบเดียวกับชมพูกำลังยืนคุยกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เด็กคนนั้นนั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะผมนัก ทำให้ผมเห็นหน้าเขาได้ชัดเจน 

นั่นน้องชายของชมพูไม่ใช่หรือไง...

เด็กที่ชื่อน้ำเงินคนนั้น คืนนั้นเห็นหน้าแค่ลางๆ แต่ตอนนี้ได้เห็นหน้าชัดๆ ถึงได้รู้ว่าพี่น้องคู่นี้หน้าคล้ายกันมาก ว่าแต่ทำไมน้องชายเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? หรือว่าไม่มีคนดูแลให้ถึงต้องเอามาทำงานที่ร้านด้วย?

"พี่โตมองหาใครเหรอคะ ครีมชวนดูเมนูตั้งนาน ครีมจะสั่งแล้วนะคะ"

น้องครีมยกมือเรียกบริกรมารับออเดอร์

ผมจึงละสายตากลับมามองร่างบางที่กำลังเดินเข้ามาอีกครั้ง  

เมื่อชมพูหยุดยืนตรงหน้า ผมเอาแต่จ้องมองเธอจนลืมตัว ขณะที่เธอกลับทำเมินไม่สนใจสายตาผมแถมยังตั้งหน้าตั้งตาจดออเดอร์โดยไม่มองหน้าผมอีกต่างหาก ผมพยายามจ้องมองเธอและส่งยิ้มให้แต่เหมือนเปล่าประโยชน์

อะไรวะ... นี่เธอจำผมไม่ได้หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกันแน่

“พี่โตล่ะคะ จะสั่งอะไรไหม ให้ครีมสั่งคนเดียวเลยนะ”

"อ้อ... พี่ไม่สั่งดีกว่าครับ ครีมสั่งเลยตามสบาย" ผมเอนตัวกับพนักเก้าอี้เหยียดขาตรงทั้งสองข้าง พลางกอดอกเงยหน้ามองชมพูต่อ ให้มันรู้ไปสิว่าเธอจะแกล้งทำเมินใส่ผมได้สักเท่าไหร่

“ออเดอร์ครบถ้วนนะคะ รอเครื่องดื่มสิบนาที ส่วนเค้กฉันจะรีบนำมาเสิร์ฟให้ค่ะ” ชมพูเก็บใบออเดอร์ลงกระเป๋าผ้ากันเปื้อนพลางขยับยิ้มหวาน

เธอมองมาที่ผมแว่บหนึ่ง ย้ำว่าแว่บเดียวจริงๆ ก่อนจะเดินจากไป ผมมองตามเธออีกรอบก่อนดึงสายตากลับมาแล้วเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังมองผมอยู่

“พี่รู้จักเธอเหรอคะ เห็นมองตั้งแต่เข้ามาในร้านแล้วนะ”

“ก็ไม่เชิงน่ะ เอ่อ ครีมนั่งทานไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอตัวไปทักคนรู้จักก่อน” ผมว่าพลางลุกขึ้น ครีมทำหน้างุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมพยักหน้ารับ

“ตามสบายเลยค่ะ ครีมรอพี่บาสเรียนเสร็จก็กลับแล้วเหมือนกัน ขอบคุณพี่นะคะที่อุตส่าห์มานั่งเป็นเพื่อน”

“เห้ยไม่เป็นไร พี่ติดหนี้ไอ้บาสมันไว้ แค่พาแฟนมันมาเลี้ยงนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก งั้นพี่ไปก่อนนะ” ผมบอกลาแฟนเพื่อนเพื่อเดินไปทางโต๊ะของน้ำเงิน ใช่แล้ว... เป้าหมายของผมตอนนี้คือเด็กผู้ชายคนนี้นี่แหละ 

"พี่ขอนั่งด้วยนะน้อง"

ผมลากเก้าอี้ออกมาและนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเขา น้ำเงินเงยหน้ามองผมเล็กน้อย ดวงตาที่ถอดแบบมาจากเธอคนนั้นมองสบคล้ายงุนงงว่าผมเป็นใคร “ชื่อน้ำเงินใช่ไหม น้องชายของชมพู” 

“ฮะ...ผมน้ำเงิน น้องของพี่ชมพูฮะ” สีหน้าน้ำเงินคลายความสงสัยลงแล้วก้มเขียนหนังสือต่อ ผมชะเง้อมองสิ่งที่เด็กตรงหน้ากำลังขีดเขียนด้วยความเผือกนิดๆ

“โอ้โห วาดรูปอยู่เหรอ? พี่ขอดูหน่อยได้ไหม?”

“...ฮะ” น้ำเงินมองหน้าผมเหมือนชั่งใจเล็กน้อยก่อนยื่นสมุดวาดรูปให้ ผมรับมาดูด้วยความทึ่งสุดๆ ไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นฝีมือการวาดของเด็กวัยเท่านี้ นี่ขนาดเป็นแค่ภาพสเก็ตส์นะเนี่ย

“สวยมาก เก่งเหมือนกันนะเรา อายุเท่าไหร่แล่วเนี่ย”

“เก้าขวบฮะ” น้ำเงินรับสมุดคืนไปแล้วเริ่มวาดรูปต่อ แต่เหมือนเพิ่งนึกอะไรได้จึงเงยหน้าขึ้นมองผมใหม่ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาผมจุกจนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

“แล้วลุงเป็นใครเหรอฮะ?”

...

...ลุง

...ลุง!!

TO BE CONTINUED 

::TALK::

น้ำเงินคนซื่อกับลุงโตคนมึน อย่าไปโกรธเด็กเลย เด็กไม่โกหกหรอก

อัพจบไปอีกตอนแล้วนะคะ ฝากกดหัวใจหรือเม้นท์เล็กๆ น้อยๆ ให้ไรท์ก็ได้เน้ออ

v

v

v

เผื่อมีคนยังไม่รู้ ว่ารุ่นพี่แกล้งรักเปิดพรีออเดอร์แล้วนะตัวเธอ

#กระซิบ

เปิดโอน #BRO #Lies #รุ่นพี่แกล้งรัก #พี่พลูโต

#ราคา
#เดี่ยว 420 บาท
-พรีเมี่ยมเดี่ยว 100 เล่มแรก [Jecket+โพรารอยด์]
#ฟอร์มสั่งซื้อ >> https://joo.gl/pUOgt5

::ขั้นตอนการสั่งซื้อนิยาย::
#ธนาคารกสิกรไทย 
เลขที่บัญชี :: 030-3-35530-8
ชื่อบัญชี :: มณีนุช ปุ่นประโคน
สาขา :: พันธุ์ทิพย์ งามวงศ์วาน (ออมทรัพย์)
#พร้อมเพย์ 0970084427

#ตรวจสอบชื่อเดี่ยว >> https://joo.gl/H0VV
#ตรวจสอบชื่อจับคู่ >> https://joo.gl/ABkS
-----------
#นับยอดตามเวลาโอนนะคะ #โอนแล้วกรอกฟอร์มด้วยค่ะ #อัพเดตรายชื่อผู้สั่งซื้อผ่านลิ้งค์นะคะ #รอแจ้งลิงค์อีกทีจ้า

ปล.1 ในส่วนของ #จับคู่ พี่โต+พี่ฌอน สามารถสั่งซื้อได้ที่เพจ พันเก้าเท่านั้นนะคะ วอแหวนไม่ได้รับยอดนะ เพื่อสะดวกต่อการนับออเดอร์จ้า

ปล.2 ปกจริงยังไม่เสร็จนะคะ ขอใช้ปกแจ็คเก็ตเปิดพรีไปก่อนแล้วกันเน้อ ถ้าปกจริงมาแล้วจะโพสใหม่อีกครั้งค่ะ

ถ้าชอบพี่โตและนุ้งชม รีดที่รักโปรดกดติดตามเลยฮับ

v

ADD FAVORITE

LIKE PAGE "วอแหวน"

[ติดตามนิยาย+เข้ากลุ่มลับ]