songfic_YAOI' เร็นเบีย[BLCH] "รอวันฉันรักเธอ"

ข้อมูลเบื้องต้น

♥♥♥▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇

♥Title : รอวันฉันรักเธอ

♥Type : short fiction,song fiction

♥Couple : รองหัวหน้าหน่วยที่หก อาบาไร เร็นจิXหัวหน้าหน่วยที่หก คุจิกิ เบียคุยะ
[เหมือนแอบมีโกะดะนิดนึง..]

♥From : BLEACH.

♥Author : Laz.t

♥Rate : ท.ทหารถือปืนแบกปูนไปโบกตึก(?)

♥♥♥▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇

Music Playlist at MixPod.com

เนื้อเรื่อง

เช้านี้ที่โซลโซไซตี้ก็เหมือนกับทุกเช้าที่ผ่านมา ชาวเมืองลูคอนยังคงประกอบสัมมาอาชีพของตนไปตามประสา และบรรดายมทูตแห่งเซเรเทย์ก็ยังคงง่วนงานกันเช่นเคย

ฟูจิกามะแห่งหน่วยหก วันนี้มาทำงานเช้าเป็นพิเศษ เนื่องจากเมื่อคืนก่อนได้รับพัสดุจากโลกมนุษย์ฝากส่งไปถึงหัวหน้าหน่วยของตน โดยพัสดุนั้นมีจดหมายแนบมาด้วย จดหมายจากรองหัวหน้าหน่วย อาบาไร เร็นจิ

“หะ..หัวหน้าครับ ขออนุญาติเข้าไปนะครับ”

“อืม”เสียงเย็นตอบผ่านประตูเลื่อนกระดาษมาเหมือนทุกครั้ง ฟูจิกามะกลืนน้ำลายก่อนจะเปิดประตูเข้าไปให้เบาที่สุด

ไม่ว่าเมื่อไหร่ ห้องทำงานของหัวหน้าหน่วยหกที่ตนสังกัดก็เป็นสถานที่ที่อยากเข้าน้อยที่สุด รองจากการเข้าไปเดินเล่นในเขตหน่วยสิบเอ็ดมาตลอด..

ถ้าไม่จำเป็น..ก็ไม่อยากเข้ามาเลยจริงจริ๊ง~

“อ่า..หัวหน้าครับ..”ฟูจิกามะเอ่ยเรียกผู้เป็นนายอย่างกริ่งเกรง ทันทีที่เยื้องกรายเข้ามาภายในห้อง ลำคอของเขาก็แห้งผากและตีบตันไปหมด

“…”

คุจิกิเบียคุยะ ละสายตาจากกองเอกสารมามองเด็กหนุ่มที่ยืนเหมือนคนที่ถูกส่งมาตายอยู่ตรง ประตู

“มีอะไรก็พูดมาสิ”เสียงเย็นเอ่ยอีกครั้ง

“อ่า..มะ มีพัสดุจากโลกมนุษย์ส่งมาครับ”

“งั้นเหรอ.. แล้วเจ้าส่งไปให้กองวิจัยตรวจสอบรึยังล่ะ”ชายผมดำเจ้าของปิ่นปักผมชายเลี้ยง วัว หัวหน้าหน่วยที่หกและเจ้าบ้านตระกูลคุจิกิยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทั้ง เรียบและเย็นจนคนฟังรู้สึกอึดอัดกดดัน

ฟูจิกามะกลืนน้ำลายอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปากออกมา..

“จากคุณอาบาไรครับ!”

“..!”

ดวงตาคมเบิกขึ้นอย่างประหลาดใจ แต่เพียงครู่เดียวก่อนจะกลับเป็นสงบนิ่ง(หรือเย็นชา??)เช่นเดิม

“วางไว้บนโต๊ะรับแขกนั่นแหละ”

“อะ..ครับ”

“หมดธุระแล้วเจ้าก็ไปทำงานของเจ้าต่อเถอะ”

“..อ่า”

“?”

“เอ่อ..ข้า.. ข้าขอให้คุณอาบาไรกลับมาเร็วๆนะครับ~!”

เบียคุยะเลิกคิ้ว ฟูจิกามะโค้งศีรษะก่อนจะรีบหนีออกมา

..น่าเสียดาย หากเขาอยู่ต่ออีกนิด คงได้เห็นใบหน้าของผู้เป็นนายขึ้นสีระเรื่ออย่างที่ไม่มีใคร นอกเสียจากอาบาราอิ เร็นจิเคยเห็น

“…”

เบียคุยะมองไปยังพัสดุที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก มันคือกล่องกระดาษสีขาวที่มีรูปหัวใจสีชมพูอ่อนประดับสวยงาม มีจดหมายฉบับน้อยแนบไว้

หัวหน้าหน่วยหกลุกจากโต๊ะทำงานไปยังโต๊ะรับแขก ตาคมมองกล่องที่วางอยู่ตรงนั้นอีกครั้งก่อนจะบรรจงเอื้อมมือเรียวไปเปิดฝาก ล่อง..

และสิ่งที่ประจักษ์แก่ดวงจักษุสีนิลของหนุ่มหน้าสวยแต่ทว่าเย็นชาก็คือ..

ขนมสีดำรูปหัวใจ

วินาทีนั้นเองที่ดวงหน้าเย็นชาปรากฏรอยยิ้มบาง ดวงตาที่เคยนิ่งสนิทดุจน้ำแข็งสั่นไหวราวเปลวเทียนต้องลม

เร็นจิ..

ภาพของชายร่างสูงเจ้าของคิ้วตลกดกเพราะสักผุดพรายขึ้นในภวังค์ เรือนผมสีแดงดั่งทาชาด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เกือบจะแดงเหมือนเส้นผม รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า น้ำเสียง กลิ่นกาย และไออุ่นที่เคยสัมผัส

ราวกับอาบาไร เร็นจิมายืนอยู่ต่อหน้า..

แล้วเบียคุยะก็นึกขึ้นได้ว่ามีจดหมายแนบมาด้วย มือนิ่มเนียนแบบลูกผู้ดีที่ไม่เคยได้ทำงานการใดนอกจากจับดาบและพู่กันหยิบ จดหมายมาเปิดด้วยความรู้สึกหลายหลากปะปนกัน

คิดถึง..

โหยหา..

น้อยใจ..

ดีใจ..

…

..

ถึง หัวหน้าคุจิกิ

คงจะสบายดีสินะครับหัวหน้า..ข้าตั้งใจจะส่งจดหมายมาให้หัวหน้าตั้ง นานแล้ว แต่ว่าก็ไม่มีโอกาสซักที จดหมายที่อยู่ในมือท่านตอนนี้ข้าตั้งใจเขียนสุดๆ แม้ว่าลายมือข้ามันจะไม่เป็นระเบียบนักก็เถอะ หวังว่าอ่านจนจบแล้วท่านคงไม่ปวดตาเสียก่อน

อันที่จริง ที่โลกมนุษย์มีสิ่งที่เรียกว่าคอมพิวเตอร์ คล้ายๆกับที่กองวิจัยวิทยาการ สามารถใช้พิมพ์จดหมายให้เป็นระเบียบสวยงามมาให้ท่านได้ แต่เสียใจจริงๆ ข้าใช้ไม่เป็น.. เจ้าอิจิโกะก็ใจดำเกินกว่าจะสอนข้าได้ วันๆมันเอาแต่พลอดรักกับอิชิดะจนข้ารู้สึกอิจฉา

วันนี้ที่ข้าเขียนจดหมายเป็นวันแห่งความรักของโลกมนุษย์ ไม่รู้ว่าท่านจะรู้จักวันนี้รึปล่าว เห็นอิจิโกะเรียกมันว่าวาๆอะไรซักอย่าง ลูเคียบอกข้าว่าในวันนี้มนุษย์จะให้ขนมสีดำๆที่เรียกว่าชอกๆอะไรซักอย่างให้ กัน เพื่อเป็นการแสดงความรัก ข้าก็เลยส่งมันมาให้ท่านด้วย(ไม่ต้องห่วงข้าไม่ได้ทำเองหรอก ข้ายังห่วงลำไส้ท่านอยู่) ไม่รู้ว่าท่านจะชอบรึปล่าวแต่เท่าที่ข้ากินดูรสชาติมันก็ไม่เลวนะ ถึงจะขมๆไปนิดแต่ก็หวานลิ้นอยู่ในที ช่างประหลาดนัก..

ท่านเบียคุยะรู้รึปล่าวว่าทำไมไอ้ขนมนี่ถึงเป็นรูปหัวใจ ข้าเองก็สงสัยว่าหัวใจเกี่ยวข้องอะไรกับความรักมาตลอด จนกระทั่งข้าได้พบเจอความรักด้วยตัวข้าเอง ข้าจึงได้รู้ว่าหัวใจเป็นที่ๆความรักจะเกิดขึ้นมาได้ และยามที่ข้าคิดถึงท่านแล้วพบว่าท่านไม่ได้อยู่ข้างกายข้า หัวใจของข้ามันเป็นส่วนที่เจ็บปวดที่สุด..

คิดถึงท่านเหลือเกิน

คงอีกนานกว่าที่ข้าและยมทูตคนอื่นจะได้กลับไปโซลโซไซตี้ ระหว่างนี้ท่านจะคิดถึงข้าเหมือนที่ข้าคิดถึงท่านมั้ยนะ ช่วงนี้เป็นเดือนที่อากาศหนาว ท่านอยู่ทางโน้นต้องรักษาตัวดีๆนะครับ อย่าโหมงานหนักมาก บางงานก็โยนๆให้เจ้าฟูจิกามะมันทำบ้าง มันจะได้ฝึกงานไปในตัว ไม่รู้ว่าป่านนี้จะหายเจี๋ยมเจี๊ยมรึยัง ข้าจะไว้ใจให้ดูแลท่านแทนข้าได้มั้ยนะ

คิดๆดูก็แปลกนะท่านเบียคุยะ ข้าน่ะ เมื่อก่อนนี้ข้าพยามทุกทางที่จะเอาชนะท่าน ซึ่งจนแล้วจนรอดก็เอาชนะท่านไม่ได้จริงๆ ตอนที่เจ้าอิจิโกะมันบุกมาช่วยลูเคียเมื่อคราวนู้น ข้ากับท่านได้ประมือกัน ซัดกันซะปางตาย แต่ตอนนี้ ไหงเป็นแบบนี้ได้ก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะพรหมลิขิตก็ได้นะท่านเบียคุยะ ฮ่าฮ่า อย่าถือสาสำนวนน้ำเน่าของข้าเลย ช่วงนี้อยู่กับเจ้าคิสึเกะโดนมันพูดจาเป็นกวีกรอกหูแทบทุกวัน ข้าอยากจะฟ้องว่าเจ้าเด็กบ้าจินตะกับอุรุรุที่ร้านเจ้าคิสึเกะเรียกข้าว่า”แขก ดอย”(ท่านเบียคุยะลองผวนดูสิว่าแปลว่าอะไร)

เฮ้อ ตอนนี้ท่านจะทำอะไรอยู่นะ ก็คงอ่านจดหมายของข้าแน่อยู่แล้ว ข้าอยากเขียนอะไรมากกว่านี้จังแต่นึกไม่ออกแฮะ แต่ไม่ใช่ว่าข้าไม่คิดถึงรึว่าไม่ใส่ใจท่านนะ แต่ท่านเคยเป็นมั้ยเวลาที่อยากคุยกับใครซักคนมากๆแต่พอมีโอกาสก็นึกอะไรไม่ ออกว่าจะพูดอะไรกับเขาดี ยิ่งกับคนหัวทึบๆอย่างข้ายิ่งนึกไม่ออกเลย แต่ถึงจะนึกไม่ออกข้าก็เขียนมาซะยาวเลย ฮ่าฮ่า ถ้าท่านว่างก็มาเยี่ยมข้ากับลูเคียบ้างนะครับ ข้าจะพาท่านไปเที่ยวชมเมืองคาราคุระให้สนุกเลย อีกไม่นานก็จะถึงฤดูร้อนแล้ว ข้าภวนาให้เรื่องทั้งหมดจบเร็วๆจะได้กลับไปหาท่านและไปดูดอกไม้ไฟด้วยกัน รึท่านจะมาดูดอกไม้ไฟกับข้าที่นี่ดีล่ะ

แต่ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน จะเป็นฝากฟ้าของโซลโซไซตี้หรือของโลกมนุษย์แต่ข้ากับท่านก็แหงนมองดอกไม้ไฟ จากจุดเดียวกัน

ไม่ว่าเมื่อไหร่ข้าก็จะรักท่านนะท่านเบียคุยะ

รักและคิดถึงท่านที่สุด

เร็นจิ

ปัจฉิมลิขิต: ถ้าขนมอร่อยก็เขียนจดหมายตอบข้าบ้างนะครับ ข้าไม่ได้บังคับนะ แต่ว่าถ้าเขียนหาข้าบ้างก็ดี ข้าบอกว่าข้ารักท่านไปรึยัง ช่างเถอะขี้เกียจย้อนขึ้นไปอ่าน ข้ารักท่านนะ

…

..

เบียคุยะอ่านจดหมายที่เขียนด้วยลายมือบรรจงสุดๆของเร็นจิอีกครั้ง ก่อนจะหยักยิ้มบางและเริ่มต้นอ่านจดหมายอีกเป็นรอบที่สาม ราวกับว่าอยากจะจดจำทุกตัวอักษรที่ร้อยเรียงเป็นถ้อยคำของชายผมสีแดงเข้าไป ในใจ..

..ข้าเองก็คิดถึงเจ้าเหลือเกิน เร็นจิ

•  #  •   • •   •  #  •   • •   •  #  •   •  #  •   • •   •  #  •   • •   •  #  •   •  #  •   • •  

รสของขนมละมุมอยู่ในปาก หวานหอมราวกับความรัก
รู้สึกราวกับได้รับการสวมกอดจากอ้อมกอดที่อยู่แสนไกล

 เจ้าบ้านตระกูลคุจิกิไม่เคยได้ลิ้มรสขนมชนิดใดที่เลิศรสเท่านี้มาก่อนเลย..

•  #  •   • •   •  #  •   • •   •  #  •   •  #  •   • •   •  #  •   • •   •  #  •   •  #  •   • •

จบแล้วจ้าาาาา
นี่เป็นฟิคที่แต่งไว้นานแล้วดองไว้ในบลอค
พึ่งได้มีโอกาสลงเด็กดี:D
http://lazymonta.exteen.com <<ว่างๆมาเยี่ยมได้นะเออ