คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Evil 4 poison
Evil 3
“ซีวอน”
“ไง เห็นหน้าฉันแล้วถึงกับตกใจเลยรึไง”
ร่างสูงที่ยืนกอดอกมองคนตัวเล็กที่หน้าเริ่มซีดและเหงื่อเริ่มผุดพลาย
“แล้วนายจะเอาหน้าของนายโผล่มารับลมอะไรตรงนี้ฮะ”
ลีทึกเมื่อรวบรวมสติคืนกลับมาครบถ้วนแล้วรีบพูดพร้อมยัดเงินที่ได้มาใส่กระเป๋าทันที
“ก็นะ หน้าฉันมันยังลอยไปมาได้โดยไม่มีใครค่อยรู้จัก”
ว่าถึงแค่นี้ซีวอนก็ถึงกับกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก็จะเชยหน้าร่างบางตรงหน้าขึ้นเล็กน้อย
“แต่...ถ้าเป็นหน้าอย่างนาย เดินไปตรงไหนก็คงมีแต่ลูกค้าล่ะสินะ”
“อะ......ไอ้ซีวอน!!!!!!!”
ลีทึกไม่ตะโกนเปล่า ร่างบางถึงกับจับคอเสื้อคนตัวสูงคนตรงหน้าหวังที่จะต่อยให้เต็มหมัด ก่อนที่จะมีเสียงจากแตรรถยนตร์ดังขึ้น
“ลีทึก”
เสียงเรียกชื่อของลีทึก ทำให้ทั้งคนหน้าหวานกับคนตัวสูงต้องหันไปสบกับแสงของรถเบนซ์เข้าเต็มเปา จนทำให้คนตาหวานถึงกับขยี้ตาและปล่อยมือจากร่างสูงตรงหน้าอย่างอัตโนมัติ
“คยู!!!”
ร่างบางถึงกับตะโกนเมื่อเห็นหน้าเพื่อนรัก คยูฮยอนเดินก้าวออกมาจากรถหรู และกันซีวอนและอีทึกออกจากกัน
“แกจะทำอะไรเพื่อนฉัน”
“มองดีๆ สิ ถ้านายมีตา นายก็จะรู้ว่าใครกันแน่ที่จะทำ”
คยูที่ตอนนี้จับตัวลีทึกมาไว้ข้างหลังเขาแล้วจ้องซีวอนด้วยสายตาอาฆาตรสุดๆ และซีวอนก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย
“ไม่ยักรู้นะว่านายจะมีองครักษ์น่ะ เอาเถอะ คราวนี้ถือว่าฉันพลาด แต่คราวหน้า นายไม่รอดแน่แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ”
พูดเสร็จซีวอนก็จัดการเป่าหูลีทึกเข้าไปที ทำเอาตัวของร่างบางเกร็งขึ้นอย่างฉับพลัน ทำให้ซีวอนยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินหายไป
“ไอ้บ้านี่มัน!!!!!”
คยูถึงกับบันดาลโทสะเมื่อเห็นเพื่อนเค้าถูกกระทำโดยที่เค้าทำอะไรไม่ได้เลยซักนิด
“พอเถอะ คยู”
ลีทึกรีบคว้าแขนคยูฮยอนไว้ก่อนที่เพื่อนรักของเขาจะทำอะไรวู่วามลงไป
“ไปลีทึก กลับบ้าน”
คยูฮยอนไม่ว่าเปล่าจับแขนเพื่อนรักลากออกไปในทันที
“คยู ฉันไม่อยากกลับบ้าน ฉันยังไม่อยากเจอดงเฮตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันมันสกปรกเกินกว่าที่จะให้ดงเฮมาเห็นได้”
อาการเดิมของเพื่อนรักที่คยูฮยอนเข้าใจดี ทุกครั้งที่มันได้รับเงินมาจากขายตัว ลีทึกก็มักจะสร้างระยะห่างให้ตัวเองกับดงเฮทำเหมือนว่าตัวเองเป็นสิ่งของน่ารังเกียจทั้งๆที่ทุกอย่างที่ลีทึกทำก็เพื่อดงเฮทั้งนั้น
“แล้วนายจะไปไหน”
“ไปไหนก็ได้ ไปเรื่อยๆแล้วค่อยกลับ”
“อืม”
คยูฮยอนรับคำง่ายก่อนที่รถเบนซ์สีดำจะวิ่งฉิวไปเรื่อยๆตามท้องถนน จนเวลาเที่ยงคืนกว่าๆรถคันงามก็มาจอดที่ประตูหน้าบ้าน
“ขอบใจนะ คยู”
“อืม”
คยูฮยอนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มบางก่อนที่รถเบนซ์จะโลดแล่นอีกที
“ดงเฮ”
ลีทึกร้องเรียกน้องชายอยู่หน้าบ้านสักพักคนตัวเล็กก็ออกมาเปิดประตูด้วยท่าทางงัวเงียสุดๆ
“พี่ลีทึก กลับดึกจังเลย”
“พี่ขอโทษนะ เรากินอะไรรึยัง”
“ครับ มีของพี่ลีทึกด้วย”
“อืม ขอบใจนะ เราไปนอนเถอะพี่หากินเองได้”
“ครับ”
ดงเฮรับคำก่อนจะเดินเซไปเซมาขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนของตนส่วนลีทึกก็เข้าไปในห้องครัวก่อนจะฟุ่บหน้าไปกับโต๊ะด้วยความงัวเงียจนถึงเช้า
“พี่ลีทึกตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“หืม”
ลีทึกที่นอนอยู่ข้างๆชามข้าวต้องพยายามขยับเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมาเพื่อตอบสนองกับเสียงเรียกของน้องชาย
“พี่ลีทึกดูให้หน่อยสิ ว่าชุดไหนดีที่จะใส่ไปอ่ะพี่ลีทึก นัดกันไว้5โมงเย็นนะ”
“5 โมงนะดงเฮ นี่มันยังไม่ 9 โมงเช้าเลยด้วยซ้ำ”
“ไม่เอาๆ เดี๋ยวถึงเวลาตัดสินใจไม่ได้พี่ลีทึกช่วยเลือกหน่อยสิ”
“นายจะตื่นเต้นไปถึงไหนเนี่ยห๊ะ ยังกับจะได้ไปเที่ยวกับแฟน”
หน้าของดงเฮเริ่มขึ้นสีทันที ทำเอาลีทึกที่ง่วงๆอยู่ต้องตื่นขึ้นทันควัน
“จริงเหรอดงเฮ นายมีแฟนแล้วเหรอ”
ลีทึกถามด้วยความสนใจแต่ดงเฮทำได้แค่เพียงการพยักหน้าเท่านั้น
“จริงสิ คนไหนเหรอพี่รู้จักรึเปล่า”
“อืม”
“จริงเหรอ ใครน่ะ”
“ก็พี่ลีทึกจำเด็กใหม่ที่ผมแนะนำให้ได้ไหม คนนั้นแหละ”
ลีทึกทำท่านั่งคิดอยู่สักพักก่อนจะร้องอ๋อ ทำเอาดงเฮหน้าแดงยิ่งขึ้น
“น้องชายพี่มีแฟนกับเขาแล้วสินะเนี่ย”
“พี่ลีทึกอย่าล้อสิครับตกลงว่าให้ผมใส่ชุดไหน”
“อืม...พี่ว่าเราไปดูชุดที่ห้องพี่ดีกว่านะ”
ลีทึกพูดก่อนจะเดินนำพาดงเฮไปยังห้องนอนของเขา ห้องนอนสีฟ้าสะอาดตากับอุปกรณ์ตกแต่งห้องง่ายๆ รวมถึงเตียงสีขาวสะอาดและกรอบรูปไม้บนหัวเตียง รูปของใครคนนึงที่พี่เขารักมาก
“พี่ยังไม่ลืมพี่คังอินอีกเหรอ”
ลีทึกหันมาหาน้องชายทันทีเมื่อได้ยินคำพูดก่อนที่เขาจะเดินไปเก็บรูปนั้นใส่ลิ้นชักไป
“ไม่มีอะไรหรอกแค่พี่ไม่มีรูปจะตั้ง”
ดงเฮรู้ว่านั้นคืดคำบอกปัดของพี่ชายเฉยๆแต่เขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรไปมากกว่านั้นอีกแล้ว
“พี่ว่าเราใส่ชุดแบบนี้ดีกว่านะ”
ลีทึกพูดก่อนจะหยิบเสื้อแขนยาวสีฟ้ากับผ้าพันคอแล้วก็กางเกงสีอ่อนมาให้น้องชาย
“มันไม่แก่ไปเหรอฮะ”
ดงเฮพูดขณะหยิบเสื้อที่ลีทึกส่งให้มาทาบกับตัวเอง
“ไม่หรอกน้า เชื่อพี่สิ”
ดงเฮพงกหัวเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุดตามที่ลีทึกสั่ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่คุณชายคนเดียวของตระกูลโจวกำลังวิ่งอยู่ที่สนามหน้าบ้าน
“ครับ”
“สวัสดีครับ พี่คยูฮยอนใช่มั้ยครับ”
เสียงหวานปลายสายดังขึ้น แต่ดันเป็นเสียงที่คยูฮยอนไม่คุ้นหู
“ครับ คยูฮยอนพูดครับ”
“พี่คยูฮยอนนี่ผมซองมินนะครับ”
เมื่อได้ยินชื่อของปลายสายสีหน้าของคยูฮยอนก็เปลี่ยนไปทันที
“นายโทรมาได้ไง”
“ไม่ยากหรอกครับเรื่องแค่นี้เอง วันนี้ช่วงประมาณ6โมงพี่ว่างไหมครับ”
“มีอะไร”
คยูฮยอนตอบเสียงห้วน
“คือผมเล่าเรื่องที่พี่ช่วยผมไว้น่ะครับ พี่ฮีซอลเลยฝากของมาขอบคุณ”
“ฉันไม่ต้องการ”
“ไม่ได้ๆครับ ไม่รู้แหละผมจะรอพี่อยู่ที่หน้าซอยบ้านผมนะ พี่ต้องมานะครับไม่งั้นผมจะไม่เข้าบ้านด้วย”
และแล้วซองมินก็ตัดสายไปง่ายๆโดยไม่รอให้คยูฮยอนพูดอะไรทั้งสิ้น พอจะโทรกลับก็ดันปิดเครื่อง
“โถ่เว้ย... อย่าให้เจอหน้านะ”
คยูฮยอนทำได้เพียงตะโกนใส่ปลายสายแค่นั้น
เวลาทีผ่านไปรวดเร็วขณะนี้เวลาก็ประมาณ5โมงครึ่งแล้วพวกเยซอง เรียววุค ชินดง และดงเฮที่มายืนรอคิบอมหน้าปากทางเข้าเป็นเวลาประมาณ10นาทีกว่าได้แล้วเริ่มเกิดอารมณ์เซ็ง
“นานไปแล้วนะ”
เยซองที่เริ่มบ่นมาตั้งแต่5นาทีที่แล้วก็ไม่หยุด พวกเขาพยามโทรไปแล้วแต่คิบอมก็ไม่รับโทรศัพท์เลย
“เอาเถอะน้า ใจเย็นๆนะ เค้าอาจจะติดธุระก็ได้”
เรียววุคที่ยืนอยู่ข้างๆก็พูดแบบนี้ตั้งแต่5นาทีที่แล้วเหมือนกันเพื่อให้แฟนของตัวเองเริ่มใจเย็นลง ส่วนดงเฮที่ยืนคอยเท่าๆกับคนอื่นแต่ความรู้สึกมันกลับเหมือนเขายืนรอมานานแล้ว
“นั่นไงมาแล้ว”
เสียงเรียววุคที่พูดขึ้นทำให้เพื่อนๆทุกคนหันไปมองตามที่นิ้วเรียวกำลังชี้ก็พบคิบอมที่กำลังวิ่งอย่างสุดแรงเพื่อตรงมาหาพวกเขา
“ขอโทษนะ”
คิบอมที่พยามเข้นคำพูดให้หลุดออกมาจากอาการหอบของตน
“นายไปไหนมาทำไมถึงมาช้าแบบนี้”
ชินดงเป็นคนพูดขึ้นบ้าง
“พอดีว่ามีธุระนิดหน่อยน่ะ ขอโทษนะโทรศัพท์ก็แบตหมดด้วย”
“โอเค ทีหลังอย่าช้าแบบนี้อีกนะ รีบเข้ากันเถอะ”
เยซองที่รอมานานพูดขึ้นก่อนจะรีบเดินเข้าไปในคอนเสิร์ตทันที บรรยากาศของความมืดที่ปกคลุมภายในฮอล์มีเพียงแสงไฟบนเวทีกับเสียงกรี๊ดของเหล่าแฟนคลับเพื่อส่งให้ศิลปินคนโปรด ผู้คนที่คับคั่งภายในทำให้พวกเขาต้องยืนเบียดกันหน่อย
“โกรธฉันเหรอ”
คิบอมที่ก้มลงไปถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆได้เพียงการส่ายหน้าตอบกลับมา
“แน่ใจเหรอ ฉันขอโทษนะ”
“อืม ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ก็นายติดธุระไม่ใช่เหรอ”
ดงเฮพูดด้วยรอยยิ้มส่งให้คนที่ตัวโตกว่าทำให้คนตัวโตยื่นมือหนามากุมมือเล็กกว่าไว้เพื่อให้อยู่ข้างๆตัวเอง ตอนนี้หัวใจของดงเฮเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยอาการตื่นเต้นกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เมื่อเพลงเริ่มขึ้นทั้งเพื่อนๆเขารวมถึงคิบอมและดงเฮเองก็ร้องตามเพลงที่ตัวเองชื่นชอบ และโยกไปตามเพลงในขณที่มือของทั้งสองก็กุมกันไว้อย่างสะนิด
“ดงเฮ ฉันรักนายนะ”
คิบอมที่ก้มลงมากระซิบข้างหูของคนตัวเล็กทำเอาใบหน้าสีชมพูเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อและหันกลับไปมองคนข้างๆที่ตอนนี้หันหน้าไปร้องเพลงซะแล้ว ปล่อยให้คนตัวเล็กต้องเผชิญกับความเขินอยู่เพียงคนเดียว
เวลา6โมงเย็นตามที่คยูฮยอนและซองมินได้สัญญากันไว้ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยากมาก็เถอะแต่จะปล่อยให้คนตัวเล็กๆอย่างซองมินมายืนรออยู่แบบนั้นเดี๋ยวก็โดนใครทำอะไรเอาอีก นี่มันจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมายืนรอซองมินอยู่ที่หน้าปากซอย
“พี่คยูฮยอน”
เสียงเล็กใสดังขึ้นทำเอาคยูต้องเบือนหน้าไปมองก็เจอกับซองมินที่กำลังวิ่งมาในชุดสีชมพู
“ขอโทษนะครับที่มาช้า พอดีว่าผมเพิ่งเลิกเรียนพิเศษ”
ซองมินรีบอธิบายให้คยูฮยอนฟังอย่างรวดเร็วก่อนที่คนตัวสูงจะคิ้วขมวดมากไปกว่านี้
“แล้วนายเรียกฉันมานี่จะเอาของมาให้ไม่ใช่เหรอ ไหนละ”
คยูฮยอนรีบพูดเขาจะได้รีบกลับบ้านทันที
“อ่อ นี่ครับ”
ซองมินส่งกล่องขนมสีแดงสองกล่องให้คยูฮยอนรับไป
“ช็อกโกแลตนะครับ รีบกินนะอร่อยมากเลย”
“อืม ถือว่าหายกัน ฉันไปล่ะนะ”
คยูฮยอนพูดก่อนจะปล่อยให้คนตัวเล็กยืนอยู่คนเดียว
“โชคดีนะครับ”
ซองมินตะโกนสุดเสียงเพื่อให้คยูฮยอนที่ขึ้นรถไปแล้วได้ยินก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าบ้านไป รถเบนซ์สีดำถูกจอดหน้าประตูรั้วบ้านของลีทึกก่อนที่เขาจะพยายามกดกริ่งอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีคนออกมาเวลานี้แน่นอนว่าลีทึกต้องออกไปทำงานยิ่งวันเสาร์แล้วคนเยอะสุดๆ งานที่เขาสนับสนุนให้เพื่อนทำงานพนักงานในร้านค๊อฟฟี่ช๊อป คยูฮยอนตัดสินใจวางกล่องช็อกโกแล็ตไว้ที่หน้าบ้านพร้อมโน๊ตแผ่นเล็กๆก่อนที่เขาจะขับรถออกไป
คอนเสิร์ตเล่นจนจบจนเวลานี้ก็ประมาณ 2 ทุ่มกว่าแล้ว เพื่อนๆที่ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านตอนแรกเยซองก็อาสาจะไปส่งดงเฮแต่ว่าสารถีคนดีก็อาสาที่จะมาส่งเอง ดงเฮก็เลยซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของคิบอมมาจนถึงบ้าน
“ขอบใจนะ”
ดงเฮพูดขณะที่ยืนอยู่หน้าบ้านของตนที่ปิดไฟมืดแสดงว่าพี่ชายของเขายังไม่กลับมา
“ไม่เป็นไรหรอก ก็นายเป็นแฟนฉันนี่นา”
“อืม คือเข้าไปในบ้านก่อนไหม แล้วค่อยกลับ น้ำสักแก้ว”
ดงเฮรับอย่างเขินอาย
“ขอบใจนะ”
คิบอมลงจากรถมอเตอร์ไซค์ของเขาเพื่อเข้าบ้าน และดงเฮก็เจอกับกล่องช็อกโกแลตสีแดงที่คยูวางไว้ให้
“อะไรเหรอ ดงเฮ”
“ช็อกโกแล็ตน่ะ พี่คยูฝากให้พี่ลีทึก”
“เหรอ”
“อืม เข้าบ้านเถอะ”
คำชวนของดงเฮทำให้คิบอมเดินเข้าบ้านตามเจ้าของไปก่อนที่กล่องช็อกโกแล็ตจะถูกวางบนโต๊ะกินข้าวและดงเฮก็เข้าไปในครัวเพื่อหยิบน้ำให้คิบอม
“ขอบใจนะดงเฮ”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง”
ดงเฮพูดก่อนนั่งข้างๆคิบอมที่กำลังมองไปรอบๆบ้านของเขาพร้อมรอยยิ้มเอ๋อๆ แล้วอยู่ๆก็ขำออกมา
“นายขำอะไร”
“เปล่าๆ แค่คิดว่าถ้าฉันกับนายอยู่ด้วยกันในบ้านสองคนก็คงดีนะ”
คำพูดของคิบอมเริ่มทำให้ดงเฮตกอยู่ในภวังค์อีกครั้งก่อนที่จะสะดุดลงด้วยลีทึกที่เปิดประตูบ้านเข้ามา
“พี่ลีทึก สวัสดีครับ”
คิบอมพูดทักทายด้วยรอยยิ้มอย่างที่ถนัด ทำให้ลีทึกยิ้มตอบ
“สวัสดี พี่ไม่อยู่นี่ถึงกับพาแฟนเข้าบ้านเลยเหรอ”
“พี่ลีทึก......”
ดงเฮที่ทำเสียงด้วยความเขินอายพูดออกมาก่อนที่ลีทึกจะขำ
“เอาเถอะๆ ตามสบายนะคิบอม”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ เดี๋ยวผมกลับบ้านก่อนดีกว่าพี่ลีทึกเพิ่งกลับมาน่าจะเพลีย กลับก่อนนะ ดงเฮครับ ฝันดีนะ”
ประโยคสุดท้านที่คิบอมก้อมลงมากระซิบที่ข้างหูทำให้ดงเฮเขินอีกครั้ง(ครั้งที่เท่าไหร่แล้วว่ะ) ก่อนที่คิบอมจะเดินออกจากบ้านไปปล่อยให้พี่น้องอยู่กันตามลำพัง
“พี่ลีทึก หิวยังครับ”
“อืม ก็นิดหน่อยน่ะ วันนี้แขกในร้านเยอะชะมัด มีอะไรกินมั้ย”
“เดี๋ยวผมไปดูในครัวให้นะ อ่อ พี่ลีทึกมีช็อกโกแล็ตที่พี่คยูฝากมาให้ครับ”
ดงเฮพูดก่อนที่จะยื่นกล่องสีแดงให้ลีทึก
“อืม เหรอ”
ลีทึกรับกล่องมาแต่โดยดีก่อนจะเปิดกระดาษโน๊ตอ่าน
“ของแทนคำขอบคุณจากซองมินเหรอ”
ลีทึกค่อยๆแกะกล่องขนมขึ้นมาก่อนจะเลือกหยิบช็อกโกแล็ตขึ้นมากินขณะที่ดงเฮกำลังวุ่นอยู่ในครัวเพื่อหาอะไรให้พี่ชาย และแล้วขณะที่ดงเฮกำลังจะเอาข้าวออกไปให้ลีทึกเสียงเก้าอี้ล้มก็ดังขึ้น ดงเฮที่รู้สึกตกใจก็รีบวิ่งออกไปทันที
“พี่ลีทึก!!!!”
สวัสดีค่ะในที่สุดถั่วต้มและถั่วทอดก็กลับมา 555+ เหมือนยังไงอยู่ ตอนนี้ลบเยอะมากเลยอ่า ขนาดเอามาลงก็ยังไม่ดีที่สุดเลยคิดว่า ด๊องเขินเยอะไปไหมอ่ะ เอาเถอะ ตอนนี้ก็อ่ะนะพวกเราสองคนก็สู้ๆๆแล้วล่ะ ทึกก็555+ ดูตอนหน้าดีก่า แฟนคลับคยูมินอย่าพลาดนะค่ะอ่อ รวมถึงวอนทึกด้วย ส่วนแฟนๆคิเฮก็อย่าเพิ่งน้อยใจค่ะ 2ถั่ว ก็แต่งเหมือนกันแต่อดใจรอสักนิดนะ ไปแร้วค่ะ อย่าลืมน้าเม้นท์คือกำลังใจของเราสองคนนนนนนนะคร่ะ....จุ๊บๆ
ความคิดเห็น