คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Evil 29 Will??
---------------------------------------------------------------------------------------------
ภายในห้องพยาบาลเล็ก สองพี่น้องที่นอนอยู่กันคนละเตียง ดงเฮหันมองหน้าพี่ช่ายที่เตียงข้างๆ พี่ชายที่แสนดีแม้ขนาดตัวเองเจ็บ ก็ยังคงนอนมองตัวเค้าจนกระทั่งเผลอหลับไป ดงเฮคลี่ยิ้มน้อยๆ เค้าช่างโชคดีเหลือเกินที่มีพี่ชายที่ดีขนาดนี้ พี่ชายที่แสนดี..... ตัวเล็กคิดถึงเรื่องเก่าๆน้ำตาก็พลาญจะไหลออกมามือน้อยที่ติดอยู่กับสายน้ำเกลือยกขึ้นปาดน้ำตา ก่อนที่ตัวเล็กจะพลิกตัวเองหันไปอีกฝั่ง ฝั่งระเบียงที่มองเห็นพระจันทร์ดวงกลมและดวงดาวบนท้องฟ้า จิตใจที่บอบช้ำเหลือเกินเค้าทำให้คนที่รักเค้าบาดเจ็บที่สุดในชีวิตจากน้ำมือของคนที่เค้ารักที่สุด....
“คิบอม....”
ปากน้อยเอ่ยชื่อเบาๆ เสียงสะอื้นหลุดมาน้อยๆมือบางกำแน่นสะกดอารมณ์ รู้ว่าสิ่งที่คิบอมทำมันยากเกินจะให้อภัย ยากเกินกว่าที่จะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทำไมในใจถึงยังคงคิดถึงภาพดีๆ ภาพที่เราเคยรักกัน.....
ดงเฮรอ้งไห้จนหมอมนที่หนุนเริ่มชื้น เจ็บเหลือเกิน ในใจอยากจะคิดซะว่าเรื่องที่เกิดเป็นเพียงความฝันแต่มันก็ทำไม่ได้ในเมื่อคิบอมทำร้ายพี่ชายเค้าพี่ชายที่เสียสละแม้แต่ชีวิตเพื่อให้เขาอยู่รอด เพราะฉะนั้น.....คงถึงเวลาที่ตัวเค้าเองจะเสียสละบ้าง......เสียสละเพื่อพี่ชาย......เสียสละในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ........
“ขอโทษฮะพี่....แต่ผม....ผมจะลืมเค้าให้เร็วที่สุด”
ดงเฮเอ่ยเสียงสะอื้นยังคงอยู่มือน่อยยังพยามยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแต่ในเมื่อหยาดน้ำใสมันก็ไม่ยอมหยุดไหล คืนนี้นะ...ขอแค่คืนนี้เท่านั้น....ผมจะร้องไห้กับพระจันทร์เป็นคืนสุดท้าย....แล้วพรุ่งนี้ผมจะขอเป็นคนเดิม....คนที่ไม่เคยมีผู้ชายที่ชื่อ”คิม คิบอม”ในชีวิตของลี ดงเฮ.....
พระอาทิตย์ทอแสง พี่ชายที่นอนบนเตียงเริ่มขยับตัว เปลือกตาบางขยับขึ้นเปิดรับเช้าวันใหม่
“พี่ฮะ”
เสียงใสเอ่ยต้อนรับยามเช้าลีทึกจึงหันมามองตามเสียงเรียก น้องชายตัวดีที่ยังมีสายน้ำเกลือห้อยติดเสากำลังเดินเข้ามาหาเค้า
“ดงเฮ!! นายังไม่หายดีซะหน่อยลุกขึ้นมาทำไม”
“โหยพี่ ถ้าให้นอนนานกว่านี้นะผมก็คงขาลีบพอดี”
พี่ชายทมองก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมาแต่ดงเฮก็เข้าห้ามไว้ทัน
“พี่นอนเถอะฮะ ผมปลอกแอปเปิ้ลไว้ให้พี่แล้วด้วยทานนะเดี๋ยวผมป้อน”
ว่าแล้วเจ้าตัวดีก็เอื้อมหยิบจานแอปเปิ้ลข้างเตียงหยิบซ่อมจิ้มก่อนจะป้อนเข้าปากพี่ชายของตน ก่อนที่ประตูห้องพักจะถูกเปิดออกแสดงถึงผู้มาเยือน
“ใครครับ...”
เสียงน้องชายตัวเล็กเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นเดินไปมอง ร่างชายหนุ่มที่เค้าเคยพบ ผู้ชายที่ชื่อ.....ชเว ซีวอน
“พี่ซีวอน....”
น้องชายตัวเล็กพูดขึ้นก่อนหันไปมองหน้าพี่ชายที่ตอนนี้หลุบต่ำลงมองออกไปอีกทาง เค้าไม่อยากเห็น ไม่อยากจดจำเรื่องท่าผู้ชายคนนี้ได้ทำไว้อีกแล้ว.....
ซีวอนมองร่างเล็กที่ซูบเหลือเกิน ร่างกายที่บอบช้ำรอยแผลแม้กระทั่งรอยช้ำยังคงมีอยู่
“เอ่อ...ผมว่าผม...ไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยดีกว่านะครับ”
ดงเฮพูดก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้ภายในห้องเต็มไปด้วยความกดดันจากบุคคลสองคน
“เอ่อ....”
“ออกไปซะ”
“ลีทึก.....”
“ฉันบอกให้ออกไป”
เสียงเล็กเอ่ยเย็นเยียบใบหน้าหงวานไม่แม้กระทั่งหันมามอง
“ลีทึก....นายอย่าทำกับฉันแบบนี้ได้ไหม ฉันขอร้อง....อย่า...อย่าทำให้ฉันจ็บได้ไหม ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำกับนายมันร้ายแรง แต่ความรู้สึกของฉันมันก็เจ็บ ให้อภัยฉันได้ไหม...ลีกทึก”
เงียบชั่วอึดใจ...ไม่มีสิ่งใดตอบรับจากร่างเล็กซีวอนยังคงมองไปที่ลีทกึผู้ที่เค้าเคยรังแก......
“ถ้านายบอกว่านายเจ็บ.....แล้วสิ่งที่นายทำกับฉันล่ะมันเทียบกันได้ไหม....”
ร่างเล็กเอ่ยซีวอนเกือบหยุดหายใจไปชั่วขณะ ร่างเล็กยังไม่หันมาหาเค้าสายตาชายหนุ่มเริ่มหลุบมองลงกับพื้น
“ลีทึก...”
“ตอบมาสิซีวอน มันเทียบกันได้ไหม ตอบมาว่าที่นายทำกับฉันฉันไม่เคยเจ็บ ฉันไม่เคยร้องขอให้นายหยุดงั้นเหรอ ฉันไม่เคยทำมาก่อน งั้นสิ”
ร่างบางยังคงพูดตอนนี้ใบหน้าหวานหันกลับมามองชายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าลงไม่สบหน้าเค้า ในใจอยากจะให้อภัยเหมือนกับที่เคยๆทำ แต่ในครั้งนี้มันใหญ่เกินไป.....
“ถ้านายไม่ตอบ.....ก็แสดงว่าฉันเคยขอร้อง แล้วทำไม ทำไมตอนนั้นนายไม่ให้อภัย ทำไมตอนนั้นนายไม่ยอมปล่อยฉันไปบ้าง ทำไมไม่ทำให้ฉันหายเจ็บ ทำไมยังรังแกฉันอยู่!!!”
เสียงเล็กตวาดเสียงดังทำให้ซีวอนต้องหันขึ้นมาสบตา ตาดวงสวยที่เอิบไปด้วยหยาดน้ำ น้ำใสไหลลงสองข้างแก้ม สายตาที่ประณามเค้า ประณามคนที่เห็นแก่ตัวอย่างเขา......
“ดงเฮ”
“อ้าวพี่คยู ซองมิน”
ตัวเล็กยิ้มให้บุคคลทั้งสองที่มาเยือน
“ทำไมมาอยู่หน้าห้องล่ะ แล้วพี่ชายเรา....”
“เอ่อ...คือ....คือ....”
“มีอะไรรึเปล่า”
ซองมินเอ่ยถามเมื่อเห็นดงเฮเหมือนอึดอัดอะไรบางอย่าง
“พี่ซีวอนมาหาพี่ชายฮะ”
เท่านั้นล่ะร่างที่นั่งอยู่ในรถเข็นแถบจะถลาลุกขึ้นทันทีแต่ก็โดนพยาบาลส่วนตัวจับไว้ซะก่อน
“ปล่อยฉันสิซองมิน ไอ้บ้านั่นมันอยู่กับเพื่อนฉันนะ”
“ใจเย็นๆก่อนได้ไหมคยู ฉันรู้นะว่านายรู้สึกยังไงแต่อย่าทำให้เรื่องมันใหญ่จะได้ไหม ถึงซีวอนจะทำอะไรมากมายกับลีกทึกก็เถอะ แต่ฉันเชื่อว่าพี่เค้ารักพี่ลีทึกนะ”
“ซองมิน แต่มันทำร้ายลีกทึนะคนพรรค์นั้นไม่มีค่าให้คนอย่างลีทึกต้องยุ่งด้วยหรอก”
“เอาละๆ คยูฮยอนฉันจะพานายเข้าไปในห้องก็ได้นะ แต่นายต้องสัญญาว่าห้ามลุกขึ้นมาทำอะไรบ้าๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะพลาญโกรธไปอีกคน”
ร่างสูงฟังความก่อน้องจำใจพยักหน้ารับ ทำให้รถเข็นถูกเข็นเข้ามาในห้อง สภาพห้องที่เงียบกริบคนไม่สบายนั่งร้องไห้สายตาตัดพ้ออยู่บนเตียง ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักก้มลงกับพื้น
“ลีกทึกนายเป็นอะไรไหม”
คยูเอ่ยถามเพื่อนรักทันทีก่อนที่จะพยามดันตัวเองไปให้ใกล้เตียงส่วนซองมินก็เดินเข้าไปจับมือเป็นเชิงให้กำลังใจกับพี่ชายที่เค้าคุ้นเคย
“คยู ฉันอยากพักผ่อนนายช่วยส่งแขกให้หน่อยได้ไหม”
เพื่อนรักได้ยินดังนั้นจึงหันไปมองหน้าซองมินก่อนร่างอวบจะพยักหน้ารับ
“พี่ซีวอนออกไปก่อนนะครับ”
ซองมินพูดกระตุกแขนซีวอนร่างหนาจึงได้เงยหน้าขึ้นมามองลีทึก ที่ขณะนี้หน้าหวานหันไปอีกทางแล้ว
“ลีทึก...ฉันขอโทษ แต่ให้นายรู้ไว้อย่างว่าทุกอย่างที่ฉันทำมันอาจจะผิด ผิดที่ฉันไม่อยากให้คนที่ฉันรักต้องทำเรื่องไม่ดี ผิดที่ฉันใช้อารมณ์ทำให้อยู่เหนือเหตุผล ผิดที่หวง ที่ห่วง นายเกินไป แต่ยังไงฉันก็...รักนาย”
พูดได้แค่นั้นซีวอนกับซองมินก็เดินออกไปจากห้องปล่อยให้เพื่อนรักสองคนอยู่ด้วยกัน
“ลีทึก...”
คนบนรถเข็ยเอ่ยเรียกทำให้ลีทึกหันมาสบตา ร่างเล็กก้าวลงจากเตียงก่อนจะเข้าสู่อ้อมกอดของเพื่อนรักพร้อมน้ำตา
“ฮึก...ฮึก คยู ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้แล้ว.....”
ตอนนี้เค้ากำลังสับสน สิ่งที่เค้าทำมันผิดหรือถูก เค้าก็รักคนที่ทำให้เค้าเจ็บแต่สิ่งที่ทำมันเกินจะให้อภัยแต่ถ้าความรักเป็นสิ่งที่ให้อภัยทุกสิ่ง เค้าควรจะใจอ่อน หรือจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไป เค้าควรจะทำยังไง จะทำยังไงดี......
ความคิดเห็น