คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Evil 27 Tired
"ลาก่อนคยูฮยอน...."
เสียงสุดท้ายก่อนความรู้สึกของชายหนุ่มจะดับวูบ ลูกกระสุนปืนพุ่งตรงเข้าที่ลำตัว ร่างสูงถึงกับล้มตัวลงไปสิ้นสติ ซองมินผู้เป็นกระทำการมองร่างของคยูฮยอน น้ำตาอาบไหลสองข้างก่อนเสียงกรีดร้องของเจ้าตัวจะดังลั่นทั่วคฤหาสน์
"คุณหนู!!!!!!!"
ฮยอคแจและการ์ดอีกประมาณหนึ่งพังประตูเข้ามาทันที เมือ่เสียงร้องของคุณหนูของบ้านดังลั่นขนาดนั้น ภาพที่ฮยอคแจเห็น ซองมินที่อยู่บนเตียงร้องไห้ฟูมฟายสองมือปิดหูของตัวเอง เสียงกรีดร้องยังมีอยู่ไม่ขาด ปืนที่ตกอยู่ใกล้ๆและร่างของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นของเหลวสีแดงกำลังไหลออกมาจากบริเวณลำตัว
"เรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!"
"ครับ"
ฮยอคแจสั่งการ์ดก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาซองมินและมอบควมอบอุ่นด้วยการกอดให้ร่างเล็ก
"ไม่เป็นไรแล้วนะครับคุณหนู...ไม่เป็นไรนะครับ"
ฮยอคแจกอดคนตัวเล็กไว้แน่น ซองมินยังไม่หยุดร้องไห้ ภาพตรงหน้ามันสะเทือนใจเกินไปสำหรับคนๆนี้
ไม่นานนักรถพยาบาลก็มารับร่างของคนที่ถูกทำร้ายไปโรงพยาบาล แล้วฮยอคแจะก็เตรียมที่จะออกจาบ้านไปดูอาการด้วย มันคงไม่ดีแน่ถ้าคยูต้องมาตายในบ้านนี้...
"พี่ฮยอค พี่ฮะ ผมไปด้วย"
เสียงของร่างเล็กกล่าวน้ำตายังไหลไม่ขาด แต่สติเริ่มกลับคืนมา
"คุณหนู..."
"นะฮะพี่..."
ซองมินกล่าวฮยอคแจจึงตกลงก่อนที่รถของบ้านจะออกและมุ่งตรงสู่โรงพยาบาล
"ตอนนี้อาการคนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ ถ้าคืนนี้ฟื้นทุกอย่างก็โอเค"
"ขอบคุณนะครับ"
ฮยอคแจก้มหัวน้อยๆเพือ่เป็นการขอบคุณคุณหมอในขณะที่ซองมินนั่งอยู่ข้างๆเตียงของคยูฮยอน ที่มีทั้งสายน้ำเกลือและออกซิเจน
"พี่ฮยอคฮะ...เขาจะตายไหม..."
"ไม่ครับคุณหนู อีกไม่นานคุณชายก็คงฟื้นแล้ว"
ฮยอคแจมองร่างบางที่นั่งกุมมือของคยูฮยอนไว้ คุณหนูของเขาอ่อนโยนเสมอ...
"พี่ฮยอคฮะ..."
"ครับ??"
"ถ้าคนๆหนึ่งทำให้พี่ต้องเจ็บปวดมาก มากจนถึงพี่เสียสิ่งที่มีอยู่อย่างเดียวในชีวิตไป พี่จะฆ่าเขาไม่ครับ"
"คุณหนู....."
"วินาทีนั้นผมอยากให้เขาตายไปให้พ้นๆหน้าถึงยิงปืนออกไป แต่ว่าตอนนี้....ผมรู้สึกผิดครับ ถ้าเขาตายไปครอบครัวพี่เขาก็คงเศร้า เราก้คงล้างแค้นกันไม่จบ เหมือนถ้าผมตายไป....พี่ฮีซอลก็คงจะ..."
"คุณฮีซอลรักคุณหนูมากนะฮะ แต่การล้างแค้นมันไม่ได้มีผลดี พอคนนี้ทำเราเราก็ต้องล้างแค้น เขาก็มาล้างแค้นเราใหม่ ไม่มีที่สิ้นสุด และในที่สุดก็ผิดทั้งสองฝ่าย...."
ซองมินอ่อนโยนจริงๆ.....
"พี่ครับ....ถ้าเขาตื่นมาผมจะให้อภัยเขานะครับ"
ซองมินพูดมือยังคงกุมมือหนาแน่น ทุกอย่างใกล้จบแล้วใช่ไหม....
ไม่นานนักจากที่ลีทึกนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวยุนโฮก็มาถึง ร่างสูงจัดการแต่งตัวให้ลีทึกจนเรียบร้อยก่อนจะอุ้มร่างบางไปขึ้นรถของเขา รถที่แล่ยเข้ามาโดยเร็วและออกไปโดยเร็วย่อมตกเป็นเป้าสายตาของคนในโรงเรียน รวมถึงประธานนักเรียน...
"หึ่ย..."
ซีวอนที่มองเห็นรถของยุนโฮที่กำลังจะออกไปจากโรงเรียนขายาวก็รีบก้าวออกจากห้องของเขาทันที
"อ่ะ ซีวอนจะไปไหน"
ฮีซอลที่นั่งอยู่ที่โซฟาเอ่ยถาม
"ฮีซอล นายกลับบ้านไปก่อนนะ ฉันจะไปจัดการอะไรสักอย่างก่อน"
ว่ไาด้แค่นั้นเขาก็รีบออกจากห้อง รถของตนรีบขับตามรถของยุนโฮไปทันที
โรงแรม.......
"พี่ลีทึกฮะ ทานนมอุ่นๆก่อนนะฮะ จะได้รู้สึกดีขึ้น"
ยุนโฮพูดก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆล่างบาง เขามองอย่างพิจารณาขณะนี้ร่างสวยเต็มไปด้วยรอยแดงทั้งตัว เขาคงเจอเรื่องร้ายๆมามาก.... ลีทึกมองใบหน้ายุนโฮที่เพ่งพิจารณษตัวเขาอยู่น้ำตาใสก็พลานจะไหลออกมา
"พะ...พี่ฮะ...พี่เป็นอะไร"
"ฉันมันน่ารังเกียจมากเลยใช่ไหมยุนโฮ...ฮึก...ฉัน...ฉันมันสกปรกมากเลยใช่ไหม"
ร่างบางเอ่ยออกมา เขาคงไม่น่าดูเท่าไหร่ในสภาพนี้ สภาพที่มีมลทิน
"ไม่นะครับพี่ ยังไงพี่ก็ยังเป็นคนที่บริสุทธิ์สำหรับผมเสมอ.... ถึงพี่จะ....พี่จะเสียมันไปแล้วแต่จิตใจของพี่ต่างหาก จิตใจของพี่ที่บริสุทธิ์"
ยุนโฮพูด ทำเอาน้ำตาใสไหลไม่หยุดเข้าไปอีกร่างบางโถมตัวเข้ากอดยุนโฮทันที...เขาจะมีค่าใช่ไหมถ้าอยู่กับคนๆนี้
"ฮึก...ยะ...ยุนโฮ...ฮือ...."
"พี่ใจเย็นๆนะครับ"
"ยุนโฮ....นายยังอยากได้ตัวฉันอยู่ไหม..."
ลีทึกพูดสายตาเอ่อช้ำไปหมด ใบหน้าหล่อจับจ้องที่ใบหน้าหวาน
"พี่หมายถึง...."
"ฉันอยากเป็นของนาย....."
คำพูดนี้ทำเอายุนโฮถึงกับอึ้งแต่ร่างสวยจริงจังมาก เขาอยากลบรอยพวกนี้ อย่างน้อยก็ให้คนที่จริงใจกับเขาลบให้...เท่านั้น
"พี่ครับ...."
ยุนโฮเอ่ย ใบหน้าหล่อเริ่มโน้มเข้าใกล้หน้าหวานมากขึ้น ลีทึกรับตารอรับสัมผัส ถ้าเขาจะมีอะไรกับใครตอนนี้ก็คงไม่ตอ้งคิดอะไรแล้วสินะ ลีทึกเตรียมใจไว้แล้วแต่สัมผัสที่ได้รับกลับกลายเป็นแค่จุมพิตบริเวณหน้าผาก
"ยุนโฮ...ทำไม...."
"ที่ผมอยากได้ตอนนี้เป็นใจของพี่มากกว่า ผมคงทำอะไรแย่ๆกับคนที่ผมรักไม่ได้หรอกครับ"
"ยะ...ยุนโฮ...ฮือ......."
บ่อน้ำตาแตกอีกครั้งร่างสูงโอบกอดคนตัวเล็กทีอ่อนแอไว้ในอ้อมกอดก่อนจะคลายออก
"พี่รอผมที่นี่นะฮะ เดี๋ยวผมออกไปซื้อยากับอะไรมาให้พี่ทานก่อน"
"อะ...อื้ม"
คนตัวเล็กตอบรับยุนโฮยิ้มให้อน่างอ่อนโยนก่อนจะหยิบกุญแจรถของตน แล้วลงไปยังชั้นล่างของโรงแรม
"หึ....คงจะมีความสุขมากสินะ"
เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปดู ซีวอน....
"เป็นไงล่ะ ถึงใจนายไหม คงนอนมาด้วยกันหลายครั้งแล้วสินะ ขโทษทีนะที่วันนี้ฉันตัดหน้านายไปซะก่อน"
"หึ่ย...แก๊!!!!!"
ยุนโฮชกหน้าร่างสูงข้าเต็มเปาขณะนี้ตัวของเค้าข้นคร่อมร่างซีวอนไว้แล้ว
"ฮ่าๆๆ ทำไม แค้นนักหรือไง"
ร่งใต้ยังไม่หนยุดทำให้หมัดมากมายรุมใส่หน้าก่อนที่ซีวอนจะไม่ยอมบ้าางทั้งสองจึงผลัดกันต่อยอีกฝ่ายจนใบหน้าบวมแดงเลือกไหลออกข้างปากก่อนที่ยามของโรงแรมจะมาจับทั้งสองฝ่ายแยกออกจากัน
"ไอ้บ้า!!!!!!! นายมันบ้าไปแล้ว นายไม่รู้อะไรเลย พี่เค้าไปทำอะไรให้นายห๊ะ!!!!"
"ทำไม แกรักมากนักเหรอห๊ะ!!! กับแค่ผู้ชายขายตัวคนนหนึ่ง ทุ้ย!!!"
"แกอย่ามาปากมากนะ แกไม่รู้หรือไงว่าพี่เขาไม่เคยมีอะไรกับใคร พี่เขาอาจจะายก็จริงแต่ไม่ได้ขายตัว พี่เขาไม่เคยเสียตัวให้ใคร ไม่เคยใช้ของต่ำแบบนั้นมาหาเงิน"
"เหอะ เชื่อฉันก็โง่แล้วสิ"
"ไอ้บ้า นายน่ะโง่จริงๆ โง่ที่ไม่เชื่อไงล่ะ นายก็น่าจะรู้ดีเพราะนายเป็นคนพรากครั้งแรกพี่เขาไป!!!!!!!"
คำพูดนี้ของยุนโฮทำให้หยุดคิด ตอนที่เขามีอะไรกับลีทึก มันก็จริง ร่างสวยเหมือนไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน ที้งสัมผัสและความรู้สึก หรือว่า....
"ไอ้ทุเรศ แกน่ะแหละที่สกปรกไม่ใช่พี่ลีทึก ปล่อยโว้ย!!!!!!!"
ยุนโฮสะบัดตัวจนหลุดจากพันธนาการสายตาจ้องผู้ชายตรงหน้า ขณะนี้ผู้คนมากมายที่จ้องมองทางพวกเขาต่างซุบซิบนินทา เรื่องที่พวกเขาตะโกนด่าทอกันมันก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี ยุนโฮจึงวเลือกที่จะเดินออกไปให้เร็ว... ปล่อยให้ใครบางคนยืนนิ่งคิดถึงสิ่งที่ตนทำ
"นี่...ลีทึกไมได้ขายตัวงั้นเหรอ...."
ใบหน้าหล่อเริ่มซีดเผือด นี่เขาทำอะไรลงไป....
ในขณะที่ด้านล่างเกิดรื่องวุ่นวายร่างสวยที่นอนหลับตาทิ้งความคิดล้าๆออกจากสมองก็พยามข่มตาให้หลับก่อนเสียงโทรศัพท์ของเขาจะดังขึ้น.......อันที่จริง ตอนนี้เขายังไม่อยากคุยกับใครเท่าไรห่ถ้าเบอร์นั้นไม่ใช่เบอร์ของคนที่เขารักมากที่สุด......ลี ดงเฮ ลีทึกหยิบมันขึ้นมาก่อนพยามปรับเสียงให้เป็นปกติ
"ว่าไง..."
"พี่ครับ!!!!!!!! อ๊า!!!!!!!!"
"ดงเฮ!!!!!!!!!!"
ลีทึกตะโกนใส่เครือ่งมืสื่อสารทันทีเมื่อเสียงของนายชายตนที่ดูผิดปกติ ก่อนใครบางคนจะมาพูดแทนดงเฮ
"สวัสดีครับ"
"นะ...นายเป็นใคร...."
"หึ ลีทึกตอนนี้นายกำลังเจ็บปวดมากสินะ"
"กะ...แก....แกทำอะไรน้องฉัน!!!!"
"ฮ่า ๆๆ ทำอะไรน่ะเหรอมาดูเองดีกว่าไหมลีทึก หึ นี่มันน้อยไป ถึงเวลาที่คนที่นายรักต้องเจ็บปวดมั้งแล้วนะ"
"กะ...แก!!! แกเป็นใคร...."
"พี่ครับ!!!"
"ดงเฮ!!!!!!!! แกทำอะไรน้องฉัน!!!"
"หึ นายมาตามที่ฉันบอกทุกอย่างก็จะเฉลยเองล่ะ ทุกอย่างที่ทำให้นายทุกข์ทรมาณ ตั้งวแต่ต้นจนจบ"
ลีทึกมือสั่นหัวใจของเขาหวิวหายไป ตอนนี้เสียงดงเฮที่หวีดร้องมันทำเขาหายใจไม่ทั่วท้อง ร่างสวยฟังสถานที่ๆคนในโทรศัพท์พูดก่อนสายโทรศัพท์จะถูกตัด ร่างสวยลุกลี้ลุกลนไปหมด เขาพยามพาร่างของตนออกมาจากห้อง ในใจลุ่มร้อนไปหมด ดงเฮ...นายอย่าเป็นอะไรนะ
ลีทึกพยามฝืนร่างของตนที่เจ็บช้ำไปหมดมาถึงด้านล่างจนได้ ขายาวพยมจะรีบวิ่งแต่ยิ่งวิ่งความเจ็บช้ำที่มีมันก็ยิ่งทวีคูณรอยฉีกขาดที่เริ่มสมานตัวมันกำลังเสียดสี ร่างกายอ่อนแอที่ถูกฝืนมันก็ยิ่งช้ำ ถึงใจมันจะอยากไปแค่ไหนแต่ร่างกายมันไม่ไหวแล้ว ร่างสวยจึงสะดุดล้มลงน้ำตาเริ่มไหลออกเต็มใบหน้า
"ลีทึก!!!!!!!!!"
เสียงหนึ่งดังขึ้นมา เสียงองคนที่เข้ามาจับตัวเขาในตอนนี้
"ซีวอน...."
"ละ....ลีทึก..."
"ซีวอน ฉันขอร้อง ถึงนายจะเกลียดฉันแค่ไหนแต่...ดงเฮ...ดงเฮ!!!"
"ลีทึก!!!!"
---
------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีครับ รีดเดอร์ทุกคน ช่วงนี้ขยันอัพ 55+ มันใกล้จบแล้วนะ น่าจะไม่เกินอีก4ตอนมั้ง แหะๆ
ขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจที่ให้ไรท์เตอร์น้าครับ ยังไงก็ใกล้จะจบและ ขอคนละหนึ่งเม้นได้หมายTT ของขวัญส่งท้ายนะ 555+
ยังไงก็ขอฝากฟิคหน่อยล่ากาน http://writer.dek-d.com/mee_pair/story/view.php?id=479752 รัตติกาลแวมไพร์เลือด
เปงฟิคที่ข้าพพระเจ้าผลัดกันแต่งคนละบทกับเพื่อนนะ ฮันทึกแอบมีวอนทึก คิเฮ๊คิเฮ มีบทบาทกว่าเรื่องนี้-*- และก็คยูมินจร้า ตามไปเม้นๆให้ด้วยนะคับ เจอกันตอนหน้าไม่นานนี้ ปริศนาจะคลี่คลาย
ความคิดเห็น