คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Evil 24 Tear
"คยู...."
ลีทึกเรียกเพื่อนของเขาเบาๆก็ตั้งแต่เช้าแล้วที่คยูมัวแต่นั่งเอาหน้าฟุบที่โต๊ะไม่ได้สนใจบทเรียนหรือแม้แต่กระทั่ง...เขา
"คยูนายมีเรื่องอะไรมากรึเปล่า นายก็รู้นี่ว่านายบอกฉันได้"
ลีทึกพยามพูดกับเพื่อนของตนด้วยความเป็นห่วง
"อื้ม...ขอโทษนะลทึกแต่...ฉันไม่เป็นไรหรอก"
ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร เขาน่ะไม่เป็นไรแต่ว่าคนตัวเบล็กอีกคนน่ะสิ เมื่อเช้าซองมินก็ยังไม่ตื่นทำให้เขาต้องอุ้มคนตัวเล็กขึ้นรถแล้วไปวางไว้หน้าบ้านทั้งๆที่ฝนเม็ดเล็กๆกำลังโปรยปราย
"ลีทึก...เดี๋ยวฉันมานะ"
"อ่ะ..แล้วจะไปไหนล่ะ"
"อื้ม...ขอบใจ"
พูดเสร็จคยูก็เดินออกไปทันทีปล่อยให้เพื่อนต้องนั่งงง
"มันจะขอบใจอะไรวะ"
ลีทึกพูดพร้อมเกาหัวก่อนความหนักที่แผ่นหลังจะกดทับลงมาพร้อมความรู้สึกถึงเนื้อนิ่มบริเวณหน้าอกของหญิงสาวที่ตั้งใจบดเบียดลงมาเต็มที่
"ยูมิ...."
ลีทึกเอ่ยชื่อหญิงสาวเบาๆก่อนรอยยิ้มพรายจะปรากฎบนใบหน้าทันที
"ลีทึกน่ะ ตั้งแต่กลับมายังไม่เจอหน้ากันเท่าไหร่เลยน้า...ทำไมเหรอคะมีใครให้ค่าตัวคุณมากกว่ายูมิอีกเหรอ"
"ชู่ววว"
คำพูดของหญิงสาวทำให้ลีทึกต้องเอานิ้วชี้ของตนเหยียดติดกับริมฝีปากบางของหญิงสาวทันที
"อย่พูดเสียงดังสิครับ ที่รัก"
พูดเสร็จหนุ่มหน้าหวานก็ประกบปากบางกับหญิงสาวทันทีทำให้ลิปสติกกลิ่นสตรอเบอรี่ที่ยูมิใช้ติดปากเขาออกมาทำให้ลีทึกใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง
"อร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับ"
"ไม่ต้องมาพูดเลย...ทึกกี้ไม่สในจยูมิแล้ว"
"หืม....ไม่สนใจ ใครกันแน่ครับ ผมมันก็แค่ของยูมิ ยูมิจะทิ้งผมเมือ่ไหร่ก็ได้ คิดแล้วน้อยใจ"
เขาพูดพร้อมชักสีหน้างอนๆทันที ลูกไม้ตื้นๆที่มักใช้ได้ผล
"อ๊า....ไม่จริงนะๆๆ ยูมิไม่เคยทิ้งคุณซะหน่อย"
"จะเชื่อได้ไงครับ"
ลีทึกช้อนสายตามองหญิงสาวที่ยังแขนบางกอดรอบคอเขาอยู่
"เชื่อสิคะ งั้นเอางี้ กลางวันนี้เจอกันนะ ที่ห้องชีวะยูมิจะนั่งรอลีทึก"
"หืม....."
"มานะคะ ยังไงยูมิก็รอแต่คุณ อ่อ"
หญิงสาวทำเหมือนเพิ่งนึกบางสิ่งบางอย่างออก ก่อนจะล้วงไปในกระเป๋าของเธอและควักเงินจำนวนนึงออกมายัดใส่กระเป๋าเสื้อชายหนุ่ม
"นี่สำหรับจูบเมื่อกี้นะคะ ถ้า....ถ้ากลางวันนี้ทึกกี้ทำให้ยูมิพอใจมากกว่านี้ล่ะก็...ยูมิมีให้อีกนะคะ แล้วเจอกัน"
หญิงสาวพูดเสร็จก็ขโมยหอมแก้มชายหนุ่มก่อนจะเดินจากไป
"เมื่อไหร่มันจะจบนะ...."
ลีทึกพูดพร้อมกับหยิบเงินที่ได้มายัดใส่กระเป๋านักเรียน จะมีใครรู้ไหมว่าเขาไม่อยากทำแบบนี้ ไม่อยากทำเลยจริงๆ เมื่อเหนือ่ยกับความคิดร่างบางก็ทิ้งหัวหนักๆของตนไปบนโต๊ะก่อนเปลือกตาบางจะค่อยปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า....
"ว๊าๆๆ แอบหลับในห้องเรียนด้วย"
เสียงประหลาดๆทำให้ลีทึกต้องมุ่นคิ้วเล็กน้อยแต่กระนั้นก็ยังไม่คิดที่จะลืมตาขึ้นมา
"ใช่ๆๆ หลับในห้องเรียน ท่าจะเรียนหนัก"
"เอ๊ะ หรือว่าคิดถึงใครหนักน้า...5555+"
คราวนี้ลีทึกรีบลืมตาขึ้นพร้อมนั่งตัวตรงมองเจ้าของเสียงประหลาดทันที อมยิ้มตัวการ์ตูนสองตัวถูกสร้างสถานการณ์ให้คุยกัน โดยมีนายหน้าหล่อแต่สมองไม่ปรกติอย่างซีวอนเป็นคนควบคุมฉาก
"ติงต๊อง"
"หวาๆๆๆ เขาด่าเราล่ะเสียใจเนอะๆๆ"
ตัวการ์ตุฯสองตัวยังถูกจำลองสถานการณ์ต่อไป
"หึ่ย-*- น่ารำคาญชะมัดไม่มีไรทำรึไงห๊ะ"
"ก็แกล้งนายอยู่นี่ไง"
ซีวอนพูดพร้อมหัวเระาอย่างร่าเริงผิดกับอีกคนที่ตอนนี้หน้าเริ่มบูด
"ชิ..."
"อ่าว...จะไปไหนล่ะ"
"ไปที่ๆไม่มีนายไง!!!"
"หวา หายากนะน่ะ เพราะยังไงในใจนายก็มีฉัน"
ว่าแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดีอีกครั้งทำให้ร่างบางรีบเดินหนีด้วยควมเบื่ออารมณ์กวนประสาทจนไปึงห้องน้ำ
"หึยๆๆ ไอ้บ้าเอ๊ย กวนประสาทชะมัด"
ลีทึกพูดพร้อมวักหน้าท่ไหลจากก๊อกใส่ใบหน้าหวานของตนเต็มที่
"อ้าวว นึกว่าใครลีทึกนี่เอง"
เสียงเรียกทำให้ร่างบางต้องหันไปมองก่อนจะพบบุรุษที่เพิ่งเข้ามาใหม่
"อ่าวพี่มินฮวาหวัดดีครับ"
"แหม่ๆ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ อย่างน้อยเราก็เคยออกเดทด้วยกันน้า...."
คำพูดของชายหนุ่มทำเอาลีทึกทำได้เพียงแค่ยิ้มแห้งๆ
"พี่ยังจำได้นะวันที่พี่ได้จูบกับนาย อ๊า มีความสุขชะมัดเลย"
"นะ...นั่น...เหรอครับ"
"ว่าแต่ว่า...เดี๋ยวนี้เห็นอยู่กับไอ้ประธานนักเรียนคนใหม่นั่นบ่อยเชียวนะ ถามจริงๆเถอะคบกันอยู่หรือมันซื้อตัวนายอยู่"
มินฮวาเดินต้อนลีทึกจนติดผนังห้องน้ำทำให้คนตัวเล็กเริ่มไม่รู้จะทำอย่างไร
"ปะ...เปล่าหรอกครับ"
"งั้นเหรอ....ถ้างั้นนายก็ยังโสดน่ะสิ"
"อะ...ครับ"
"แล้ว....นายล่ะ"
"เห...อะไรนะครับ"
ลีทึกเริ่มย่นคิ้วหากัน ไม่เข้าใจกับสิ่งที่มินฮวาจะสื่อ
"อย่ามาทำไก๋หน่อยเลย ก็....เวอร์จิ้นนายน่ะ....ว่าไงตกให้ใครหรือยัง เอางี้ดีกว่าพี่พูดใหม่ ตกให้ใครไปกี่คนแล้วล่ะ เสียดายจิงๆเลยที่ตอนนั้นพี่ไม่ได้ขอ...กับเรา ก็แค่เดทวันนึงค่าตัวนายมันก็จับใจแล้ว ถ้ามีอะไรเลยเถิดต่อพี่คงต้องขายบ้านมาซื้อตัวโสเภณีแล้วล่ะมั้ง 555+"
มินฮวาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีผิดกับลีทึกที่ตอนนี้เขากำมือของตัวเองแน่น แค้น อึดอัดใจ เจ็บมาก กับคำพูดที่แสนจะดูถูก
"ไม่หรอกครับ ถึงผมจะทำแบบนี้แต่ผมก็ไม่เคยขายตัว"
"จริงสิ ถ้างั้นนายก็เวอร์จิ้น ว้าว....ถ้างั้นมาเป็นของพี่ไหม อยากรู้จริงๆว่าลีลาบนเตียงของนายมันจะสุดยอดแค่ไหนถึงขายบ้านพี่ก็ยอม"
มินฮวาพูดพร้อมก้มโน้มต่ำลงมาลมหายใจประทะกับลำคอระหง มันน่ารังเกียจ ผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจ ไม่ใช่สินะ เขาต่างหากที่น่ารังเกียจ
"เอ่อ...ขอโทษนะฮะพี่มินฮวาแต่เห็นแบบนี้ตอนนี้ทึกกี้มีลูกค้าอยู่น้า....พี่มินฮวาไว้ทีหลังแล้วกัน รีบไปก่อนนะฮะเดี๋ยวจะเสียเครดิต"
"หวา เสียดายจังคิวเยอะเหมือนเดิมเลยนะ"
"ฮะๆๆ"
คำพูดของมินฮวาทำให้ลีทึกหัวเราะแห้งๆใส่ก่อนจะรีบปลีกตัวออกมา ขาบางก้าวเร็วขึ้นเร็วขึ้นเรื่อยๆนกลายเป็นวิ่งเมื่อไหร่ไม่รู้ ร่างบางวิ่งจนมาถึงหลังตึกเรียนน้ำตาที่อดกลั้นมานานถูกหลั่งรินออกมาอาบสองแก้ม เขาถูกเหยียดหยามขนาดนี้ เจ็บแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ก็เขามันสกปรก
"ฮึกๆ ฮือ...พ่อครับแม่ครับ ผมมันสกปรกมากใช่ไหม....พ่อกับแม่คงไม่ภูมิใจที่ผมเป็นคนแบบนี้ฮึกแต่...แต่....ผมต้องทำครับ ผมสัญญา ผมสัญญาว่าผมจะเลี้ยงดงเฮให้ดีที่สุด ผมจะทำให้เขาได้เรียนสูงๆ ฮึกๆๆ ผมจะอดทน ฮือ..."
ร่างบางปล่อยโฮออกมาเต็มที่สองขาเริ่มหมดแรงทิ้งตัวทรุดข้างกำแพง เมื่อไหร่นะ...เมื่อไหร่ที่เขาจะหลุดพ้นจากสภาพนี้...
"คุณหนูครับ..."
ฮยอคแจเอ่ยเรียกร่างสวยที่นั่งอยู่ข้างเตียงของน้องชายสุดที่รักมือสวยกุมมือของซองมินไว้พร้อมใบหน้าที่บวมช้ำ จากการถูกลงโทษของพ่อที่เขาไม่สามารถดูแลน้องชายได้
"มีอะไร"
เสียงสวยเอ่ยเรียบนิ่งเดาอารมณ์ได้ยาก
"ยาแก้ปวดกับแก้อักเสบครับเดี๋ยวที่หน้ามันจะบวมเอา"
ฮยอคแจยื่นถาดยาให้แต่มันก็ถูกปัดออกโดยทันทีมือที่เคยกุมมือน้องชายถูกกำแน่นก่อนจะกระชากเพื่อนที่ถูกเลี้ยงมาในฐานะคนรับใช้ดีๆขึ้นมา เศาแก้วที่แตกบนพื้นถูกหยิบยกขึ้นหวังจะกรีดลงเนื้อหนังของฮยอคแจ
"ทำไม!!!!! ซองมินเคยทำอะไรให้มัน ทำไมมันต้องวทำกับซองมินแบบนี้ มีอะไรทำไมไม่ลงที่ฉันห๊ะ!!!! วองมินไม่รู้เรื่อง ไม่รู้เรื่อง!!!"
"ฮีซอล!!"
น้ำเสียงฮยอคแจสั่นเครือด้วยความหวาดกลัวสายตาจับจ้องไปที่เศษแก้วที่ขณะนี้มันกำลังบาดมือผู้ถือมันจนเห็นเป็นสายเลือดที่ไหลออกมา
"ฮีซอล ปล่อย ปล่อยเถอะนะ นายยิ่งกำมันยิ่งบาดนาย"
"บาดฉันสิ บาดฉันเลย มาลงกับฉัน อย่าทำกับน้องชายฉัน เค้าไม่รู้เรื่อง ฮึก...ฮือ...."
น้ำตานางพญาวันนี้ล่ะ นานมาแล้วที่เค้าไม่ได้เห็นน้ำตาของคนๆนี้ คิม ฮีซอล
"ฮีซอล..."
มือที่กำเสื้อของฮยอคแจค่อยๆคลายออกตัวบางทิ้งตัวลงข้างๆเตียงน้องชายสุดที่รัก ฮยอคแจรีบปัดเศาแก้วที่ตกอยู่ให้พ้นมือของเจ้านายก่อนจะค่อยๆยกมือสวยขึ้นมาดูอาการ
"ฮีซอล...."
ฮยอคแจเอ่ย ก่อนเสียงเคาะประตูจะงขึ้นทำให้เขาต้องเดินมาเปิด
"คุณฮยอคแจครับ มีจดหมายส่งถึงคุณฮีซอลครับ"
"อื้ม..."
ฮยอคแจรับมาก่อนจะปิดประตูตามเดิมร่างบางมองูซองสีน้ำตาลที่ไม่เขียนชื่อผู้ส่ง
"คุณหนูครับ...มีจดหมาย"
ร่างสวยได้แค่ปรายตามามองก่อนจะลุบต่ำปล่อยให้สายน้ำไหลออกมาจากดวงตาโดยไม่ได้สนใจ ทำให้ฮยอคแจที่ถือวองอยู่ถือวิสาสะเปิดซองขึ้นมา
"นี่มัน!!!!!!!!"
ฮยอคแจเบิกตากับสิ่งที่ตนเห็นก่อนจะสลับมันไปมา รูปต่างๆที่ส่งถงแก้วตากับความตกใจเบนให้ฮีซอลหันมามอง ก่อนคนที่เคยทำตัวซังกะตายจะเริ่มเผยรอยยิ้ม....รอยยิ้มที่ถูกแสยะออกมา....
"ขอบคุณครับ"
คยุพุดพร้อมก้มหัวน้อยๆเป็นเชิงขอบคุณเมื่อเขามาที่โรงเรียนของร่างเล็ก โรงเรียนของซองมิน แล้วก็เป็นไปตามคาด เมื่อเขาไม่มาโรงเรียน ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเบาะคนขับรถสีดำคันหรุของตนมือทั้งสองกระแทกไปเต็มๆที่พวงมาลัยรถ นี่เขาทำอะไรลงไป... คยูฮยอนคิดวกไปวนมา นี่เขาทำผิดมากใช่ไหม...เขาควรจะทำอย่างไร....
คยูฮยอนหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาก่อนสิ่งเดียวที่ตัดสินใจได้....ไปบ้านซองมิน....
**************************************************************************************
อาหยาๆๆ หายไปนาน คิดว่าไรท์เตอร์ตายยังเอ่ย ?? 555+ เกือบตายเหมือนกันล่ะ-*- ไปตามเอสเจที่ไบเทค วิ่งหนีเตนท์ล่ม แต่ก็มาอัพและนะ ออกแนวดราม่าเล็กน้อย เดี๋ยวจะมาต่อนะกะว่าปิดเทอมนี้จบกันเสียที เม้นท์ๆๆๆๆๆ เสียหน่อยหนา อ๋าๆๆ 2วันเจอกันนะ จะมาอัพต่อ วิ้วววว~~
ปล.คิเฮ๊คิเฮอินไปเทค วะว้าววววววว
ปล2. ภริยาฮีซอลของไรท์เตอร์น่ารักเกิ๊นท์ 555+
ความคิดเห็น