คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Evil 19 Store
“เดี๋ยวลีทึก!!!!!”
ซีวอนตะโกนดังลั่นแต่คนตัวเล็กก็ยังไม่หยุดเดินเขาจึงรีบวางเงินไว้ก่อนจะวิ่งตามลีทึกไปในทันที
“ลีทึก!!!”
“ปล่อย!!!!!”
คนตัวเล็กกระชากแขนตัวเองให้หลุดจากพันธนาการทันที ตอนนี้เขาทั้งสองคนอยู่ที่หน้าร้าน
“อย่ามายุ่งกับฉันฉันไม่ชอบให้ใครมาดูถูก”
“นายกำลังเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้จะซื้อนายซะหน่อย”
“แล้วที่นายพูดมันหมายความว่าไงฮะ!!!!!”
“ฉันก็แค่อยากอยู่ใกล้นายทั้งวัน เพราะว่าฉันชอบนาย”
ซีวอนพูดใบหน้าตอนนี้เป็นกังวลกับสิ่งที่คนตัวเล็กกำลังระแวงตัวเขาอยู่
“หึ คนที่ชอบเขาไม่พูดแบบนี้หรอก”
“ลีทึก...ฉันไม่ได้ตั้งใจ ให้โอกาสฉันสักครั้งนะ ฉันอยากอยู่ใกล้นาย แล้วนายจะรู้ว่าฉันไม่ได้อยากจะซื้อนาย แต่ฉันอยากใกล้นายจริงๆ”
ดวงตาทั้งสองสบประสานกัน ลีทึกจ้องมองไปลึกภายในตาของคนตรงหน้าเพื่อควานหาความจริงแต่เขาก็ต้องหลบสายตาลงเมื่อหัวใจดวงน้อยมันเต้นผิดจังหวะอย่างหยุดไม่ได้
“ลีทึก...”
ซีวอนพูดเมื่อเห็นคนตัวเล็กก้มหน้าลงต่ำ
“อื้ม ฉันจะลองเชื่อนายดูสักครั้ง”
“ลีทึก...”
“จะเรียกทำไมนักหนาฮะ กลัวจำชื่อไม่ได้หรือไง”
คำพูดของคนตัวเล็กทำเอาซีวอนหัวเราะออกมาหน่อยๆ
“ฉันหิวแล้ว จะเลี้ยงไม่ใช่เหรอ”
“อื้ม”
“งั้นก็เร็วๆสิ”
ลีทึกพูดพลางกวักมือเรียกเมื่อตัวเองเดินมาเปิดประตูและเตรียมจะกลับเข้าร้านอีกครั้ง
“อ้า~~~~~~เพราะนายคนเดียวเลยซีวอนเพราะนายคนเดียวที่ทำให้ฉันอดกิน”
คนตัวเล็กบ่นอย่างหัวเสียเพราะว่าพอพวกเขากลับเข้าไปอาหารที่สั่งเสร็จอย่างยังไม่ได้แตะต้องก็ถูกเก็บไปจนหมดแล้ว ทำให้เขาต้องมานั่งกินบะหมี่ถ้วยอยู่ในรถของคนที่ทำให้เขาอดกิน
“ก็นายอยากจะออกมาทำไมเล่า เงินฉันเหมือนกันนะที่หายไปอ่ะ”
“ก็นายอยากพูดไม่ดีทำไมเล่า”
“อย่ามาพลาญเลยนะ เพราะนาย”
“อ๋อ เพราะฉันใช่ไหม ก็ได้ๆ”
ลีทึกพูดก่อนจะรีบคว้ากล่องนมของซีวอนที่ซื้อมาเพื่อหวังเป็นอาหารเช้าไปดูดอย่างสบายอารมณ์
“ลีทึกนั่นมันของฉันนะ!!!!!”
“ไม่สนๆ ฉันจะกินๆ”
ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ดูดต่ออย่างไม่สนใจซีวอนเลย
“ลีทึก แล้วข้าวเช้าฉันล่ะ”
“ไม่ต้องกินไง”
“อะไรนะ”
“ก็นายไม่ต้องกิน ไหนบอกว่าชอบฉันไง ไม่เคยได้ยินเหรอ รักใครให้ดื่มนมน่ะ นี่ไงนยายก็ให้ฉันกินซะนะ แล้วเดี๋ยวพอเราไปถึงที่นายจะกินอะไรก็ค่อยกินก็ได้”
“โห กว่าจะถึงศูนย์การค้ามันนานนะ”
“เอ้า นั่นก็เรื่องของนายดิ นายอยากพาฉันไปไกลๆ มันก็เรื่องของนายเกี่ยวกับฉนที่ไหนเล่า เห้อ”
คนตัวเล็กพูดด้วยเสียงหัวเราะ เหมือนสมน้ำหน้านิดหน่อย
“จำไว้เลยนะลีทึก”
“อื้อ ฉันจะจำไว้”
คนตัวเล็กพูดอย่างง่ายๆ ก่อนที่ตลอดทางพวกเขาจะคุยไปทะเลาะกันไปจนมาสิ้นสุดถึงจุดหมายปลายทาง
“ช้อปปิ้งๆ นายเลี้ยงฉันป่ะ”
ลีทึกพูดอย่างร่าเริงเมื่อเขาก้าวเข้ามายังศูนย์การค้าใหญ่
“ห๊ะ!!”
“อ้าวก็บอกอยากพิสูจน์นึกว่าจะเลี้ยงไง”
“นายนี่มันยังไงกันแน่ฮะ”
“ยังไงน่ะเหรอ อืม... ชอบของฟรีไงล่ะ”
ลีทึกพูดเสียงน่ารักก่อนจะหัวเราะออกมาจนซีวอนต้องคิดหนักว่าเขาคิดถูกหรือเปล่าที่จะรักคนๆนี้
“นายดูร่าเริงเป็นพิเศษนะ”
“หืม อืมก็ไม่ค่อยได้มาเที่ยวแบบนี้เท่าไหร่น่ะนอกจากจะมากับคยู”
แล้วก็กับพวกที่ซื้อตัวเขาไว้ให้มาเที่ยว...
“งั้นก็ไปกัน...”
“หืม...”
“ไปกัน”
ซีวอนพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมยื่นมือหนามาให้คนตัวเล็กจับ
“ใครอยากจับมือนาย เดินไปอย่างนี้แหละฉันไม่ใช่เด็กไม่หลงทางหรอกน่า”
พูดได้แค่นั้นก็รีบเดินจ้ำนำหน้าไปก่อน ปล่อยให้คนที่ยืนยิ้มต้องวิ่งตามเขาไป
ลีทกเดินเข้าร้านฯนออกร้านนี้ไปทั่ว แต่ถึงจะบอกว่าซีวอนเลี้ยงแต่ลีทึกก็ไม่คิดที่จะพึ่งใครเขาแถบจะไม่ซื้ออะไรเลยด้วยซ้ำ นอกจากผ้าพันคอผืนสวยที่เขาตั้งใจซื้อให้ดงเฮน้องชายที่รัก
“ซื้อแค่นี้เองเหรอ”
“ห๊ะ อืม.. แค่นี้ล่ะดงเฮไม่สบายง่าย และฉันก็ไม่ได้ซื้อผ้าพันคอให้เขานานแล้ว”
ทั้งสองเดินคุยกันเมื่อเพิ่งเดินออกมาจากร้านขายผ้าพันคอผืนสวยที่อยู่ในมือของลีทึก
“แล้วองๆนายล่ะ”
“ของๆฉัน อะไรล่ะ ไม่เห็นจำเป็นต้องมีเลย ฉันน่ะแข็งแรงขนาดนี้หวัดไม่กินง่ายๆหรอก”
ลีทึกพูดพร้อมทำท่าทางแข็งแรงให้คนตัวสูงต้องหัวเราะออกมาหน่อยๆ
“แล้วหิวรึยัง นี่จะเที่ยงแล้วนะ”
“อื้มหิวแล้ว นายล่ะ”
“หิวดิ ก็นายแย่งของฉันกินจนหมดแล้วจะไม่ให้ฉันหิวได้ไง”
“งั้นไปหาไรกินกัน”
“แล้วนายจะกินอะไรล่ะ”
ซีวอนถามทำให้ลีทึกหยุดคิดสักพักก่อนที่จะชี้ไปยังร้านอาหารฟาดฟู้ด
“อยากกินเหรอ”
“อื้ม อยากกิน”
พูดได้แค่นั้นคนตัวสูงก็จูงมือลีทึกให้เดินตรงไปยังร้านฟาดฟู้ดที่มีผู้คนนั่งอยู่ปะปาย
“นายนั่งนี่ล่ะ เดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้เอง”
ลีทึกพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายก่อนที่ซีวอนจะเดินไปต่อแถวรอซื้อให้เขา
“ลีทึก...”
เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ลีทึกต้องหันไปมองก่อนจะพบร่างชายหนุ่มที่เดินมาหา
“อ้าว ยุนโฮ”
“ลีทึกจริงๆด้วย”
คนสวยหันมายิ้มให้ก่อนที่ยุนจะทิ้งตัวลงนั่งยังเก้าอี้ข้างๆ
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“หืม เปล่าไม่ได้มาคนเดียว”
“เหรอครับ ใครเหรอลูกค้าคนใหม่รึเปล่า”
“เปล่า มากับเพื่อนน่ะแล้วนายล่ะยุน”
“ผมมากับ....”
“ลีทึก!!!”
เสียงหวานดังขัดทำให้ลีทึกต้องชะโงกไปมองหน้าผู้มาเยือนคนใหม่
“แจจุง”
“อื้ม นายมากับใครเนี่ย”
“อ่อมากับเพื่อน แล้วนายล่ะใครเฝ้าร้านกันเนี่ย”
“ร้านปิดหนึ่งวัน”
“ห๊ะ!!”
“ก็คุณลุงบอกว่าไม่เป็นไร นานๆทีฉันจะได้พักก็เลยปิดร้านน่ะ พอดีเจอนายนี่ชวนมาเที่ยวแล้วบอกว่าจะเลี้ยงข้าวฉันเลยมาด้วย”
เหอะๆ สมกับเป็นแจจุงจริงๆ
“ลีทึกได้แล้ว...”
ซีวอนยกถาดอาหารมาให้ด้วยรอยยิ้มก่อนที่มันจะหุบลงเมื่อใบหน้าของยุนโฮสะท้อนเข้าไปในแก้วตา
“ขอบใจๆ”
ลีทึกพูดก่อนรับถาดอาหารจากมือของซีวอนมาวาง
“นายใช่เพื่อนเป็นบ้าไปซื้ออาหารมาเหรอลีทึก”
ยุนโฮถามทำเอาซีอวนคิ้วเริ่มกระตุก
“อะ...เอ่อ....ยุนนาจำได้ไหมว่าฉันบอกว่าห้ามพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเดี๋ยวเขาจะอาการกำเริบ”
“อ่ะ จริงสิ ขอโทษนะ”
แล้วทั้งสองก็หัวเราะออกมาท่ามกลางความงงของซีวอนและแจจุงก่อนที่ร่างสูงจะทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามของลีทึกและแจจุงที่เดินไปหยิบถาดอาหารของเขาและยุนโฮมาก็ทิ้งตัวนั่งข้างๆเขา
“อ่า.....งั้นเรามากินกันเลยดีกว่าเนอะ”
ลีทึกพูดด้วยรอยยิ้ทสายตาระยับกัยอาหารอันโอชะตรงหน้า
“กินเลยสิครับ หรือว่าจะให้ผมป้อนให้ แต่ถ้าผมป้อนผมไม่ป้อนด้วยมือน้า....”
ยุนโฮทิ้งเสียงให้คิดก่อนสายตาของคนทั้งโต๊ะจะต้องหันมาเมื่อมีดสแตนเลสที่ซีวอนถืออยู่หักครึ่งทันที
“มีดที่นี่มันไม่แข็งเลยนะ”
“บ้าเหรอ นายนั่นแหละที่แรงควายหักมีดเขา”
ลีทึกว่าเข้าให้ทำให้ซีวอนต้องรีบหันไปมอง
“ใช่สิ ฉันมันไม่มีหูเหมือนหูหมีนี่ แรงฉันมันก็แรงควาย”
“อะไรของนายเนี่ย เห้อ กินดีกว่า”
ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ใช้ส้อมจิ้มเฟรนซ์ฟรายด์เข้าปากไป
“แล้วพวกนายจะไปไหนกันต่อเหรอ ลีทึก”
“หืม ไม่รู้เลยแล้วแต่คนพามา แล้วนายล่ะแจ”
“อืม...เห็นบอกว่าจะเลี้ยงหนัง ใช่ไหมยุนโฮ”
“อื้ม ไปดูด้วยกันไหมครับลีทึก”
“จริงเหรอ น่าไปๆ ไปกันไหมซีวอน”
“ไม่ ฉันไม่ชอบ”
“อ้าว ถ้างั้นนายกลับไปก่อนก็ได้ให้ลีทึกดูหนังกับฉันเดี๋ยวฉันไปส่งลีทึกเอง”
“ไม่ได้!! ลีทึกมากับฉัน”
“อ้าวก็นายไม่อยากไปแต่ลีทึกอยากไปนี่”
สายตาคมสบมองกันอย่างไม่ลดละ และก่อนที่เปลวไฟจะปะทุแจจุงก็รีบห้ามทัพก่อน
“พอๆ หยุดได้แล้ว ลีทึกนายเอาไง”
“หืม เอาตามยุนโฮก็ได้ นายกลับไปก่อนไป”
“ไม่ งั้นฉันก็จะดูด้วย”
“ใครเชิญไม่ทราบ”
“ไม่มี จะดูโรงหนังนี้ของนายเหรอไงห๊ะ”
“อืมใช่ ห้างนี้ของฉัน”
ยุนโฮมองอย่างผู้เหนือกว่าแต่ซีวอนก็ไม่ได้กลัวอะไรแม้แต่น้อย
“แต่ฉันเป็นลูกค้า”
“แล้วไง ฉันจะไล่นายออกจากห้างนี้เมื่อไหร่ก็ได้”
“ฉันไม่ไป”
“ก็ฉันจะไล่”
“ก็ไม่ไป”
“โอ๊ย!!!!! พอๆ ทะเลาะอะไรกันเป็นเด็กๆ กินเข้าไปสิซื้อมาเนี่ย”
ลีทึกบ่นอย่างหัวเสียเมื่อมีคนมาขัดจังหวะการกินอาหารของเขา ทำให้ทั้งสองคนต้องยุติสงครามแต่สายาของแต่ละคนก็จ้องมองอยู่ก่อนที่ซ้อมของทั้งสองจะจิ้มไปที่ไก่น้อยตรงหน้าและเอาเข้าปาก แต่ก็ยังไม่วายที่จะแข่งกันกิน ทำให้อาหารถูกยัดเข้าปากไปเรื่อยๆ
“อ้า...ค่อยๆกิน”
และแล้วซีวอนก็ต้องสำลักทำให้แจจุงส่งแก้วน้ำให้เขายกไปดื่ม
“พวกนายสองคนเป็นอะไรกันไปเนี่ย”
ลีทึกบ่นอีกครั้งเมื่อเห็นสภาพคนทั้งสอง
“ฉันอิ่มแล้ว ไปกันเถอะแจจุง”
ลีทึกลุกพรวดขึ้นทันทีก่อนจะเดินไปคว้ามือแจจุงให้ลุกตามมา และเรื่องอะไรที่สองหนุ่มจะไม่รีบลุกตาม ทั้งซีวอนและยุนโฮรีบลุกพรวดก่อนจะรีบวิ่งแข่งกันเพื่อไปหาลีทึก
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
วิ๊บบบบบบบบบบบ มาแว้ววววววว แหะๆ ห่างหาย สดๆร้อนตอนนี้น่าร๊ากกกก ตอนต่อไปน่ารักกว่า ต่อไปๆๆ น่ารักกว่าๆๆๆๆๆ แหะๆ แล้วเดี๋ยวเอกัล อ่อๆ มีเกมส์มาให้เล่นเห็นเขาเล่นกันแล้วแค้นเพราะทายไม่เคยถูก คราวนี้เลยเอามาให้เล่นกานบ้าง
คิดว่ามือใครเอ่ย? บอกมาพร้อมเม้นท์เลยลองดูๆ แล้วพาทหน้าจะเอามาเฉลย 5555+ อย่าลืมเม้นท์ได้ไหม
พรีสสสส!!!!!!
ความคิดเห็น