คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Evil 18 Free Day
“สวัสดีฮะพี่”
ดงเฮพูดทักทายยามเช้าเมื่อเห็นพี่ชายเดินลงมาจากห้องด้วยสภาพตาปรือๆเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืน...
“อื้ม...”
“พี่เป็นอะไรบ้างรึเปล่าครับ”
“ห๊ะ...อ่อ แค่ไม่ได้นอนเฉยๆน่ะ”
“ทำอะไรอยู่ล่ะฮะพี่ถึงไม่ได้นอน”
คนตัวเล็กยังถามต่อด้วยความเป็นห่วง ที่ไม่ได้นอนน่ะเหรอ...ว่าแล้วลีทึกก็หยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความล่าสุดตอนหกโมงกว่าๆ
เช้าแล้วนะ ตื่นรึยัง ผมยังไม่ได้นอนเลยน้า
คิดว่าแกไม่ได้นอนคนเยวรึไงเล่า..ลีทึกคิดก่อนจะหาวออกมาหวอดใหญ่
“ไหวแน่นะฮะพี่”
“อื้ม...พี่ไปแล้วนะดงเฮ ดูแลตัวเองด้วย งานบ้านอะไรที่มันหนักมากก็ไม่ต้องทำ เดี๋ยวพี่จะกลับมาทำเอง”
“ครับๆ”
ดงเฮพูดด้วยรอยยิ้มก่อนที่ลีทึกจะโอบกอดน้องชายด้วยความรักและเดินออกจากบ้านไป
“เห้อ.....ง่วงๆๆๆ”
ลีทึกพูดก่อนปากจะอ้าหาวหวอดใหญ่อีกครั้ง
“ง่วงเหรอ”
เสียงดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ลีทึกต้องหันไปก่อนจะพบกับเจ้าต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่ได้นอนมาทั้งคืน
“ซีวอน!!!”
คนตัวเล็กขึ้นเสียงนิดๆ
“ง่วงเหรอ ฉันยังไม่ได้นอนเลยนะ”
“นายไม่ได้นอนก็เรื่องของนายสิ แต่นายทำให้ฉันไม่ได้นอนไปด้วย”
“แล้วทำไมไม่ปิดเครื่องล่ะ”
“ก็....”
“นายชอบข้อความที่ส่งให้ใช่ไหมล่า...”
ซีวอนพูดพร้อมรอยยิ้มทะเล้น แต่ตอนนี้ร่างสวยไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นด้วยจึงเลือกที่จะเดินเลี่ยงหนีไป
“จะไปไหนน่ะ”
“ไปทำงานดิ”
“ไม่ต้องไปแล้ว”
คำพูดของซีวอนต้องทำให้ลีทึกหยุดเดินและหันหน้ามามองชายหนุ่มอีกครั้ง
“ฉันบอกว่าไม่ต้องไปแล้ว ฉันให้แจจุงทำให้นายแล้ว”
“ห๊ะ!!!!!!!!!”
ลีทึกร้องอย่างตกใจทันที แต่รอยยิ้มก็ยังคงถูกประดับบนใบหน้าคม
“ก็ฉันไปที่ร้านนายมาแล้ว เขาบอกว่านายจะมาทำงานน่ะ ฉันก็เลยบอกว่าวันนี้นายลา แต่รู้สึกว่าคนที่ชื่อ...เอ่อ...แจจุงน่ะ เขาจะรู้ทันว่าฉันเป็นคนพูดเอง ฉันก็เลยต้องยอมจ่ายค่าแรงเพิ่มให้เขาอีกสองเท่าเขาถึงจะยอมให้นายลา”
พูดแล้วซีวอนก็ต้องยิ้มแห้งๆในขณะที่ลีทึกนึกถึงเพื่อนตัวดีขายเพื่อน คงจะทำงานด้วยรอยยิ้มเพราะได้ไปตั้งสองเท่า
“ถ้างั้นเราก็ไปเถอะ”
ซีวอนพูดพร้อมเดินมาขว้าแขนลีทึกที่ยังคิดแค้นๆแจจุงอยู่
“เห้ย ไปไหน”
“นายอยากไปไหนล่ะ”
“กลับบ้าน”
ลีทึกพูดคำขาดแต่ซีวอนก็ได้แต่ทำหน้าหย่นๆใส่
“ไม่เอา ไมใกลับบ้าน ไปเที่ยวกัน น้า....”
“ไม่เอา”
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่ว่าซีวอนขว้าแขนคนตัวเล็กให้เข้าไปนั่งในรถสปอร์ตสีขาวของเขาที่จอดไว้นานแล้ว
“ไม่ไป”
“ไป”
ซีวอนจัดการขาดเข็มขัดให้คนตัวเล็กอย่างเรียบร้อยก่อนที่เขาจะรีบวิ่งมาขึ้นทางฝั่งคนขับ และรถหรูก็แล่นออกไป
“จะไปไหนดี นายยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม”
“ห๊ะ อ่ะ อืม ยัง”
“งั้นไปหาข้าวเช้ากินกัน”
“นายทำไมชอบทำอะไรตามใจตัวเองนักนะ”
“ก็แล้วทำไมล่ะ นายก็ทำอะไรตามใจฉันสิ”
“ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาของนายนะ”
“ก็ไม่ใช่ไง แต่นายเป็นคนท่ฉันชอบฉันก็แค่อยากให้นายรู้จักชีวิตของฉัน รับรองฉันไม่พานายไปฆ่าหรอกน่า...”
ลีทึกนิ่งอึ้ต่อบทไม่ถูกทันที ทำให้ซีวอนหันมามองหน้าเก่อนจะยิ้มให้
“โว้ย!!! เออๆ จะทำอะไรก็ทำเลยจะพาไปไหนก็ไป ไปให้หมดเลย ฉันไม่คุยกับนายแล้ว”
คนหน้าแดงเอ่ยกลบเกลื่อนก่อนที่จะหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ทำให้ซีวอนขำกับอาการคนตรงหน้าหน่อยๆ
“นี่ลีทึก นายชอบกินอะไรน่ะ”
“..........”
“ลีทึก ลีทึก”
“..........”
ซีวอนเห็นคนตัวเล็กเงียบไม่ตอบจึงพยามชะโงกหน้าไปดู ก็พบกับใบหน้าที่เอาหัวพิงกระจกและหลับตาพริ้ม
“ท่าทางจะไม่ได้นอนจริงๆแหะ”
ซีวอนพูดด้วยรอยยิ้มและหันไปขับรถต่อไป จนถึงร้านอาหารหรูที่แต่งด้วยสไตล์ง่ายๆแต่ดูมีคลาส
“ลีทึก ลีทึก”
ซีวอนสะกิดคนตัวเล็กเบาๆแต่ก็ยังไม่ตื่น ใบหน้ายามหลับใหลมันช่างดูน่ารัก น่ารักจนทำให้ซีวอนอยากแกล้ง จึงเอานิ้วไปจิ้มๆบริเวณปากของคนตัวเล็กทำให้ลีทึกที่กำลังเคลิ้มค่อยๆงับนิ้วนั้นเข้าไปเรื่อยๆอย่างน่ารัก
“เฮ้ ตื่นๆ”
ซีวอนยังคงปลุกคนตัวเล็กที่นอนดูดนิ้วเขาอย่างน่ารักให้ลุกขึ้นแต่ลีทึกก็ยังคงไม่ขยับ คราวนี้ซีวอนจึงตัดสินใจเอานิ้วของตนเองออกมาและแทนด้วยปากของเขาที่ประกบเข้ากับของลีทึกอย่างเรียบร้อย
“อื้อ...”
คนตัวเล็กครางเบาๆ เมื่อรู้สึกอึดอัด ก่อนที่เปลือกตาสวยจะเปิดขึ้นและพบว่ากำลังมีคนรับความหอมหวานจากปากของอยู่
“อื้อ...อื้อ......”
เสียงอู้อี้ดังได้เฉพาะในลำคอเมื่อตอนนี้ทางออกของเสียงกำลังโดนปากของซีวอนปิดทับไว้อยู่
“อื้อ.........”
ลีทึกใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีผลักออกไปเต็มๆทำให้ซีวอนต้องกลับไปนั่งที่เดิม
“ไอ้..แฮ่ก...ไอ้บ้า ทำอะไรองแก!!!!!”
ลีทึกขึ้นเสียงสูงแต่ซีวอนก็ทำได้แค่หัวเราะออกมา
“ก็ปลุกน่ะสิ เห็นนายไม่ตื่น”
“บ้านนายเขาปลกกันแบบนี้เหรอไง”
ลีทึกพูดพร้อมเอามือยกขึ้นถูปากของตนอย่างแรง
“มอนิ่งส์คิสไง”
“บ้านนายเหอะ แหวะ หยี”
ลีทึกยังทำท่ารังเกียจต่อไปซีวอนจึงได้แต่หัวเราะก่อนจะลงไปเปิดประตูให้คนตัวเล็ก
“เชิญคร้าบบบบบบบ”
ซีวอนพูดพร้อมผายมือก่อนที่ลีทึกจะก้าวออกมาจากรถและทั้งสองเดินตรงเข้าไปในร้าน
“มากี่ที่ค่ะ”
พนักงานสาวพูดต้อนรับก่อนที่จะเชิญทั้งสองคนไปยังโต๊ะในสุด
“นายอยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ”
ซีวอนพูดด้วยรอยยิ้มแต่เหมือนว่าลีทึกยังคงอาการโกรธอยู่จึงไม่ได้พูดอะไรเอาแต่จิ้มๆไปที่เมนูอาหาร
“แค่นี้นะคะ รอสักครู่ค่ะ”
พนักงานสาวยิ้มให้ทั้งสองคนก่อนเดินจากไป
“นี่...โกรธเหรอ”
“........”
ไม่มีเสียงตอบรับ ลีทึกทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยิน มองไปนอกร้านอย่างเดียวเท่านั้น
“โกรธฉันเหรอ”
“.......”
“นี่.......”
“........”
“อ่อ ฉันลืมบอกไป ฉันไม่ได้เลี้ยงนายนะ จ่ายเองซะด้วย เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน”
ซีวอนพูดก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ที่เขานั่ง ลีทึกที่เห็นซีวอนไปแล้วก็รีบขว้ากระเป๋าตังค์ของตนขึ้นมาดู
“โห แล้วจะพอไหมเนี่ย ตังค์ที่เก็บไว้ก็ไม่ได้หยิบมา ดันสั่งไปตั้งหลายอย่าง แย่แน่ๆเลย”
“สงสัยต้องนั่งล้างจานแล้วมั้ง...”
คำพูดติดเสียงขำๆทำให้ลีทึกต้องหันหลังไปมองก่อนจะพบกับซีวอนที่ยืนขำๆอยู่
“นาย ไหนบอกไปเข้าห้องน้ำไง”
“อื้ม ก็ไปแค่เข้าแล้วก็ออกมาเลย ไม่ได้บอกว่าจะไปทำภารกิจนี่”
ซีวอนพูด้วยรอยยิ้มและกลับมานั่งที่เดิม
“ว่าไง ไม่มีเงินจ่ายเหรอเนี่ย”
ซีวอนถามคนตัวเล็กด้วยรอยยิ้มแต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆ
“จะไม่พูดกับฉันใช่ไหม งั้นก็ไปล้างจานนะ”
“นะ...นาย”
“ทำไม ฉันบอกเหรอว่าจะเลี้ยงน่ะ”
ซีวอนพูดพร้อมยักคิ้วซึ่งมันดูกวนประสาทลีทึกในตอนนี้มากๆ
“แต่นายเป็นคนพามา”
“ก็พามาไม่ได้แปลว่าต้องเลี้ยง”
“นาย...”
ซีวอนหัวเราะอย่างอารมณ์ดีผิดกับลีทึกที่เริ่มหน้าเจื่อนๆลง
“ฉันไม่กินแล้วฉันจะไปยกเลิก”
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่พอกำลังะลุก อาหารทั้งหมดที่สั่งมันก็มาวางตรงหน้าซะแล้ว
“ได้รับอาหารครบนะคะ ขอให้รับประทานให้อร่อยค่ะ”
พนักงานสาวพูดก่อนจะเดินกลับไป ปล่อยให้ลีทึกที่นั่งมองอาหารอย่างปลงๆส่วนซีวอนก็นั่งมองหน้าลีทึกด้วยความสนุก
“กินสิ เดี๋ยวมันก็เย็นหมดหรอก”
“เดี๋ยวนะ คือว่าถ้าเอาอาหารคืนเขาจะรับไหม”
“ห๊ะ ใครเขาจะรับคืน กินเข้าไปสิ”
ซีวอนพูดพร้อมจิ้มอาหารเข้าปากไปผิดกับอีกคนที่เอาแต่นั่งมอง
“เอ่อ...เดี๋ยวฉันขอไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะ”
ลีทึกพูดแล้วลุกเดินพรวดเข้าไปในห้องน้ำทันที
“เวรแล้วไงๆ ทำไงดีล่ะเนี่ย”
ลีทึกพูดอย่างกังวลก่อนจะขวักเงินที่มีทั้งหมดออกมาดู
“โห จานเดียวยังไม่ได้เลย”
เมื่อเงินหมดก็เริ่มหาสินทรัพย์มาแปลงเป็นทุน ทั้งมือถือนาฬิกาทุกอย่างที่มี
“แบบนี้น่าจะพอได้บ้างล่ะน่า....ซีวอนคงไม่ใจร้ายขนาดไม่ให้ยืมเงิน เห็นเพื่อนนั่งล้างจานหรอกนะ”
รวบรวมข้าวของทั้งหมดเก็บเข้าที่เดิมและเดินออกจากห้องน้ำไปในทันที
“มาแล้วเหรอ เป็นไงรวบรวมเงินไปได้เท่าไหร่”
ซีวอนพูดด้วยรอยยิ้มทำให้ลีทึกต้องหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหยิบอาวุธมาสวาปามอาหารตรงหน้าที่ทำให้เขาเครียดอยู่บ้าง
“ฉันจะเลี้ยงก็ได้นะ”
ซีวอนพูดด้วยรอยยิ้มทำให้ลีทึกที่กำลังสูดเส้นสปาร์เก็ตตี้ต้องเงยหน้าขึ้นมามองในทันที
“แต่ว่านายจะต้อทำตามใจฉันวันนี้นะ”
“อะไรนะ”
“นายต้องไปเที่ยวกับฉัน”
ซีวอนพูดด้วยรอยยิ้มแต่คนตัวเล็กบีดนี้ได้วางส้อมลงแล้วหันมามองหน้าคนตรงหน้าอย่างจริงจัง
“แบบนี้ก็เท่ากับฉันขายตัวน่ะสิ ใช่ไหม”
ลีทึกถามเล่นเอาคนตรงหน้าถึงกับอึ้งก่อนที่ลีทึกจะรีบวิ่งออกไปจากร้านในทันที
สวัสดีคร้าบบ ต้มมาแว้วๆๆๆ โฮะๆๆ หลังจากเอาเกมส์แปลกๆมาลงสนองความต้องการส่วนตัว 555+ เล่นแล้วแบบว่างงๆ ใช่ม่ะเหอๆ กุงสีมันคงใจกันอยู่ ตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรมากแค่อยากให้น่ารักบ้างหลังจากเครียด และก็จะกลับไปเครียดอีก 555+ เอาเถอะๆ อย่าลืมเม้นท์น้าคร้าฟฟ รักทุกคนจุ๊ฟๆๆ รักเจ๊ด้วย55+ เจอกัลๆ
ความคิดเห็น