คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Evil 16 Coffe shop 100%
“อะไรนะ!!!!!!”
ลีทึกตะโกนลั่นด้วยความตกใจที่มีจนโทรศัพท์ที่ถือเกือบหลุดมือ
“พี่ฮะ มีอะไรรึเปล่า”
ดงเฮที่เก็บข้าวของอยู่ต้องถามขึ้นทันทีเมื่อพี่ชายของตนทำเอาเขาตกใจ
“ปะ..เปล่าดงเฮเก็บของไปก่อนเถอะ”
“อ่ะ ครับ”
ลีทึกหันไปพูดกับน้องแล้วรีบหันมาพยามกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
“นายจะบ้าเหรอ!! นายคือใครกันแน่ นายชื่อซีวอน ชเว ซีวอนหรือเปล่า”
“ครับ ผมซีวอนคนที่คุณรู้จักนั่นแหละ”
“แล้วนายรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไร อย่ามาพูดเล่นแบบนี้นะ ฉันไม่ชอบ”
“ไม่ได้พูดเล่น พรุ่งนี้เจอกันที่โรงหนังใกล้โรงเรียน แล้วฉันจะบอกกับนายเองว่าฉันรู้สึกอะไรกับนายกันแน่”
“อะไรนะ!!!”
ไม่ทันที่ลีทึกจะได้ค้านอะไรโทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไปดื้อๆ
“ฮัลโหล!!!!!!”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมามีเพียงแค่เสียงสัญญานที่บ่งบอกว่าปลายสายได้วางไปแล้ว บ้าหรือเปล่าอยู่ดีๆก็มาพูด ไม่ยอมฟังอะไรด้วย แล้วจะไปกันห๊ะ!!!!
นาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นมามองเป้นรอบทีหนึ่งร้อย สายตาก็ยังคงส่ายเสาะหาบุคคที่นัดไว้ ก่อนจะสะดุดกับร่างชายหนุ่มที่รีบวิ่งมาทางเขา
“รอนานไหม”
“รอนานมาก นานจนแก่ นานจนปวดขา”
คนตัวเล็กพูดด้วยอารมณ์โมโหหน่อยๆ ก็ข้าวเช้ายังไม่ได้กิน มารก่อนตั้งสองชั่วโมงยังไม่ได้นั่ง เมื่อคืนก็นอนไม่หลับ
“อื้ม ขอโทษนะไม่คิดว่านายจะตื่นเต้นขนาดนี้”
“ห๊ะ!!! นายว่าอะไรนะใครที่ไหนตื่นเต้น”
ลีทึกพูดอย่างเอาเรื่องทำให้ซีวอนหัวเราะออกมาหน่อยๆ
“นายมีอะไรจะพูดกับฉันก็รีบๆพูดมา ฉันต้องไปทำงานพิเศษต่อ”
“งานพิเศษ?”
ซีวอนยกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม
“เออ บ้านไม่ได้รวยต้องทำงานเลี้ยงน้องเข้าใจป่ะ แล้วก็อย่าดันคิดอกุศลว่างานพิเศษนั้นขายตัวล่ะ”
อกุศล ใช่มันอกุศลเขาแสนจะรังเกียจมันแต่ถ้ามันเป็นทางเลือกที่จะทำให้ดงเฮอยู่รอดอย่างมีความสุข เขาก็จะยอมทำ
“แล้วนายทำงานอะไร”
“ร้านคอฟฟี่ช้อป อยู่แถวนี้”
“งั้นเราไปที่นั่นแล้วเดินคุยกันไปเรื่อยๆก็ได้”
ลีทึกที่ยังไม่อยากโดนหักค่าแรงเพราะไปสายทำได้แต่พยักหน้าหงึกๆก่อนที่เท้าสองคู่จะก้าวยาวไปตามถนน
“นายอยากจะพูดอะไรกับฉัน”
ลีทึกเป็นผู้เปิดบทสนทนา
“นายจำเรื่องที่ฉันถามเมื่อวานได้ไหม”
“อ๋อ...”
เหมือนจะนึกออกขึ้นมาทันทีท้งๆที่มาในวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้แท้ๆ
“อื้ม นายจะคบกับฉันได้ไหม”
ซีวอนเสียงเครียดและหยุดเดินหันมามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้ก็หยุเดินและยืนอยู่ข้างๆเขา
“ถ้างั้นฉันถามอะไรนายหน่อยนะ นายชอบฉันตอนไหน”
คำถามที่เล่นเอาซีวอนสะอึ้กขึ้นมานิดหน่อยเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไร ชอบตอนไหนก็ยังไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็รักคนข้างหน้าไปซะแล้ว
“ตอบไม่ได้ใช่ม่ะ นายก็ควรจะรู้ไว้อย่างนะว่าความรักมันห้ามทำด้วยความวู่วามไม่งั้นมันจะทำลายตัวเอง เข้าใจไหม แล้วก็อีกอย่างเมื่อก่อนนายเคยด่าฉัน ว่าฉันสารพัด เจอกันก็ทะเลาะ เจอกันก็จ้องจะงับหัว เจอกันนายก็จะจับ...”
คนตัวเล็กหยุดเสียงไปในทันที
“จับกด...”
ซีวอนจึงเลือกเป็นคนพูดแทนด้วยเสียงหัวเราะนิดๆทำให้ลีทึกหน้าเริ่มติดสีจึงออกเดินอีกครั้งโดยเร็ว
“เออๆ นั่นแหละอย่าพูดมาก”
“ลีทึกฉันขอโทษที่ทำรุนแรงกับนายนะ ฉัน....”
“หืม...ไม่เป็นไรไม่ต้องขอโทษ แค่นายสำนึกผิดก็แล้ว อ่อ อีกอย่างถ้านายอยากคบฉันเพราะความรู้สึกผิดล่ะก็ไม่จ้อง ฉีนไม่ได้น่าสมเพชขนาดนั้น”
“เปล่าๆ ไม่ใช่ๆ”
“ถ้างั้นก็ดีแล้ว ฉันไม่ชอบให้ใครมาสงสาร ถึงแล้วล่ะ”
ในที่สุดทั้งสองคนก็เดินมาถึงร้านคอฟฟี่ช้อป ร้านเล้กๆที่ดูอบอุ่นคลับคลั่งไปด้วยคู่รักที่นั่งกินกาแฟกันอย่างเริงร่า
“สวัสดีครับคุณลุง”
“อ้าว ลีทึกมาทำงานแล้วเหรอ คนกำลังเยอะเชียว”
ลีทึกพูดกล่าวทักทายเจ้าของร้านก่อนหยิบผ้ากันเปื้อนผืนเก่งมาผูกไว้ที่เอวบางในขณะที่ซีวอนที่ทิ้งตัวลงนั่งยังโต๊ะว่างๆเล็กคอยมองอยู่
“จะรับอะไรดัครับ คุณลูกค้า”
“ขอกาแฟร้อนครับ”
ซีวอนตอบด้วยเสียงหัวเราะน้อยๆเมื่อลีทึกเดินมายื่นเมนูให้เขา
“กาแฟร้อน รอสักครู่นะครับ คุณลูกค้าที่รัก”
ขยิบตาขวาพนร้อมเอียงคอน้อยๆเพื่อเป็นการหว่านเสน่ห์เหมือนที่ทำให้ลูกค้าคนอื่นๆต้องเกิดติดใจ แต่ไม่ใช่กับลูกค้าคนนี้เพราะหัวใจเขากำลังเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะถ้าทางของคนตัวเล็ก ลีทึกเดินไปสั่งกาแฟที่เคานต์เตอร์ก่อนจะเดินไปต้อนรับลูกค้ารายอื่นที่เพิ่งเดินเข้ามา
“เฮ้!!! ลีทึก”
หนุ่มหล่อคนหนึ่งทักขึ้นก่อนที่ลีทึกจะยิ้มหวานส่งไปและเดินเข้าไปหา
“ยุนโฮ”
“ผมมาที่นี่ตั้งหลายวัน ไม่เคยเจอพี่เลยฮะ”
“อ๋อ พอดีพี่แอบหนีเราไปเที่ยวมาน่ะ”
“โหพี่ ไม่ชวนเลย”
คำพูดของยุนโฮทำให้ลีทึกหัวเราะออกมาหน่อยๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือสวยที่ยังถือถาดเสริฟไว้ในมือ
“มีแต่เวลาแบบนี้สิน้า....ที่ผมจะจับมือโดยไม่เสียตังค์”
เสียงคุยเบาลงจนแทบจะเป็นกระซิบข้างหู ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะผลุดขึ้นบนใบหน้าหวาน
“ใครว่า เดี๋ยวจะคิดรวมกับค่ากาแฟนี่แหละ และถ้าไม่มีทิปส์ให้นะจะโก่งค่าตัวสูงลิบลิ่วเลยคอยดู”
ลีทึกพูดด้วยเสียงยั่วยวนนิดๆทำให้ยุนโฮเริ่มรู้สึกร้อนๆ
“แพงแค่ไหนก็จะสู้ฮะ...แล้วก็วันไหนที่พี่อยากจะขาย....ขอผมคนแรกได้ไหมจะเท่าไหร่ก็เรียกมาเถอะผมยอมทุ่มหมดตัว”
ยุนโฮพูดเจ้าเล่ห์ทำให้ลีทึกยกยิ้มก่อนเสียงตะโกนจะดังขึ้น
“กาแฟร้อนของผม นานแล้วนะครับ!!!!”
ซีวอนที่ลุกขึ้นตะโกนสายตาแกร่งดูดุดันขึ้นมาในทันที ใครจะไปทนไหวคุยกันอยู่นั่นแหละจะกระซิบอะไรกันนักหนา....
“อ๋อครับๆ คุณลูกค้าสักครู่นะครับ”
ลีทึกหันไปส่งยิ้มให้ก่อนจะหันหลับมา
“พี่ไปทำงานแล้วนะ”
“อ่อ ครับ แล้ววันนี้มีใครจองคิวพี่รึยัง”
“เรื่องนั้นเหรอ...”
ลีทึกทิ้งช่วงและหันกลับไปมองซีวอนที่ยังคงจ้องอยู่
“คงไม่ได้หรอก ครวหน้าล่ะกันนะวันนี้พี่มากับเพื่อน แต่รับรองถ้าคราวหน้ายุนมาพี่จะบรการให้ถึงใจเลย”
ลีทึกยิ้มหวานก่อนจะใช้มือแตะบริเวณริมฝีปากของหนุ่มน้อยเบาๆก่อนจะเดินไปที่เคานต์เตอร์เพื่อรับกาแฟร้อนมาให้ซีวอน
“กาแฟได้แล้วครับคุณลูกค้า”
“มันเป็นใคร....”
“อะไรครับ”
ดวงหน้าสวยแกล้งเฉไฉทำเป็นไม่รู้ทั้งๆที่รู้อยู่แกใจแล้วว่า ซีวอนหมายถึงพ่อหนุ่มที่นั่งยิ้มให้กับเขาอยู่
“ก็ลูกค้าไงครับ”
“ลูกค้าอะไรล่ะถึงคุยแบบแนบชิดขนาดนั้น ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ”
คำพูดของซีวอนเล่นเอาหน้าหวานที่มีรอยยิ้มต้องหุบลงทันที
“กาแฟที่สั่งได้ครบแล้วนะครับ”
ลีทึกพูดแค่นั้นก่อนที่จะหันหลังกลับเพื่อจะเดินไปแต่ซีวอนก็คว้าแขนไว้ก่อน
“ปล่อยนะครับคุณลูกค้า”
“ลีทึกทำไมพูดกับฉันแบบนี้”
“ก็ตอนนี้คุณเป็นลูกค้า ปล่อยผมครับ”
ลีทึกสะบัดมือจนหลุดก่อนที่จะรีบหันหลังเดินกลับไป เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ ลีทึกยังคงอารมณ์เสียสายตาจ้องไปที่ซีวอนที่กำลังมองยุนโฮอย่างไม่วางตาและยุนโฮที่จ้องกลับมาเช่นกัน
“ลีทึก...ฉันว่ามันยังไงอยู่นะ”
เสียงเพื่อนร่วมงานที่ดังมาจากข้างๆทำให้ลีทึกต้องหันไป
“แจจุง...”
“เข้าไปห้ามหน่อยไหม”
“แต่ว่า...”
“ไม่งั้นเกิดเหตุการณ์แน่ๆเลยฉันว่า”
คำแนะนำของแจจุงทำให้ลีทึกถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนที่คุยง่ายกว่า
“ยุนโฮ พี่ว่าวันนี้เรากลับก่อนดีกว่านะ”
“คนนั้นเป็นอะไรกับพี่ฮะ”
หนุ่มน้อยถามทำให้เขาต้องยิ้มแห้งๆ
“เป็นเพื่อนน่ะ”
“แล้วทำไมต้องมายุ่งกับพี่”
“อ๋อ มันเป็นโรคจิตร ประสาทน่ะแบบว่าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ยุนโฮไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“ผมจัดการให้ไหมฮะพี่”
“เห้ย!! ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่จัดกราเอง เอ่อ...คืออันที่จริงอย่าไปบอกใครนะ”
ลีทึกพูดก่อนที่จะก้มลงกระซิบที่ข้างหูของร่างสูง
“มันเป็นบ้าน่ะ เพิ่งออกจากโรงพยาบาลที่บ้านไม่มีใครดูแล พี่เห็นว่าน่าสงสารเลยพามาด้วยเฉยๆ”
คำพูดของลีทึกทำให้ยุนเบิ่งตาน้อยๆ
“จริงเหรอฮะ”
“อืม จริงๆอย่าพูดล่ะ มันไม่ชอบให้ใครมาบอกว่ามันเป็นบ้า”
“เอ่อ...ครับๆ”
“ถ้างั้นพี่ว่ารากลับบ้านก่อนดีไหม เดี๋ยวเกิดมีเร่องขึ้นมาพี่จะแย่เอา”
ยุนโฮเงียบเพื่อชั่งใจนิดหน่อยก่อนที่จะยอมตกลง
“ก็ได้ฮะ พี่ก็ระวังตัวนะฮะพาคนบ้าไปด้วย”
“อื้ม”
ลีทึกยิ้มอย่างสดใสก่อนที่ยุนจะส่งเงินค่ากาแฟและทิปส์ให้ลีทึกก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินออกจากร้าน แต่เมื่อเดินผ่านโต๊ะของซีวอนยุนโฮก็หันมามองหน่อยๆก่อนจะทำหน้าเลียนแบบคนบ้าใส่ให้ซีวอนงงเล่นๆ
“เห้อ....”
“ทำใจเถอะลีทึก เกิดมาหน้าตาน่ารักนี่”
แจจุงพูดแซวเพื่อนขำๆก่อนจะเดินปต้อนรับลูกค้าคนใหม่ ส่วนลีทึกก็ต้องเดินไปที่โต๊ะของซีวอนเพราะตอนนี้ลูกค้ากำลังเรียกเขา
“มีอะไรครับคุณลูกค้า”
รอยยิ้มถูกฝืนขึ้นบนใบหน้าสวยอย่างจำเป็น
“ก่อนลูกค้าไปต้องไปคุยด้วยเหรอ”
“มีอะไรจะสั่งไหมครับ คุณลูกค้า”
“ถ้าไม่มีอะไรก็คุยไม่ได้งั้นสิ”
ใช่ครับ เพราะผมต้องทำงาน”
เมื่อได้ยินดังนั้นและกาแฟร้อนที่ถูกสั่งก็โดนกระดกรวดเดียวหมดแก้ว
“กาแฟเย็นครับ”
ซีวอนสั่งทำให้ลีทึกพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนกาแฟเย็นแก้วสวยจะถูกเสริฟมาให้
“กาแฟเย็นหนึ่งที่ครับ”
ลีทึกพูดพร้อมวางแก้วลงและเรียมตัวจะหันหลังกลับไปทำงานต่อแต่ว่า....
“ขอโทษครับกาแฟแก้วนึง”
ลีทึกหันกลับมาที่โต๊ะเดิมก่อนสายตาจะปะทะกับแก้วกาแฟเย็นที่ว่างเปล่า เพราะคนตรงหน้าคงจะดื่มมันไปหมดในคราวเดียวทันที
“กาแฟเย็นแก้วครับ”
ซีวอนยิ้มให้หน่อยๆทำให้ลีทึกจำเป็นจะต้องเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อหยิบกาแฟเย็นมาให้ และมันก็เป็นแบบเดิมเมื่อซีวอนสั่งเขาอีกรอบ
“กาแฟเย็นครับ”
เสียงแบบเดิมดังขึ้นหลายๆครั้งเล่นเอาลีทึกที่ไม้องไปบริการคนอื่นเลบเริ่มหนึ่ยหน่าย แต่มันก็คงต้องทำเราะมันคือหน้าที่ เวลาเช้าจดเที่ยง เที่ยงจดบ่าย และบ่ายจดเย็น
“กาแฟเย็นครับ”
คำเดิมๆที่ถูกสั่งเรื่อยๆทำให้ลีทึกต้องเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์อีกครั้ง
“ลีทึก...”
เพื่อนร่วมงานเอ่ยพลางมองหน้าเขาที่เริ่มอิดโรย
“ไหวไหม”
“อ่อ...อืม”
“แต่ว่า...ฉันว่าลูกค้าไม่ไหวแล้ว”
แจจุงพูดพร้อมชี้ไปที่ซีวอนที่เริ่มมีอาการแปลก ก็นี่มันแก้วที่สี่สิบแปดแล้วนะ
“ก็เขาสั่งนี่นา...”
“ฉันว่านายเอาโกโก้ไปให้แทนเถอะ”
“เอางั้นเหรอ”
“อืม ไม่งั้นฉันว่าเขาตายแน่ๆ”
ลีทึกก็เริ่มเห็นด้วยจึงเปลี่ยนจากกาแฟเย็นที่มีไปเป็นโกโก้
“ของที่สั่งได้แล้วครับ”
ลีทึกพูดพร้อมวางแก้วโกโก้ลงไปตรงด้านหน้าทำให้เขายกขึ้นไปดื่มก่อนจะรีบสำลักมันออกมาทันที
“นี่มันไม่ใช่กาแฟเย็นนิ!!”
“เอ่อ ครับผมเห็นคุณทานกาแฟมากไปเลยเกรงว่าจะเป็นอันตรายเลยเอาโกโก้มาให้แทน”
ซีวอนพยามฟังคำอธิบายของคนด้านหน้าแต่โลกมันช่าง เขว้งหรือเกิน
“ฉันไม่....ไม่ถูกกับโกโก้....”
“เห้ย!!!”
ลีทึกร้องลั่นเมื่อคนตัวโตล้มฟุบไปกับโต๊ะด้านหน้าในทันที
----------------------------------------------------100%----------------------------------------------------------
แว๊กกกกกกกก มาแล้วครัฟพี่น้องครบร้อยแล้วแบบว่าคลายเครียดกันหน่อยนะนิยายช่วงนี้ น่ารักมากมายคนแต่งล่ะปลื้มมมมมมม แต่เม้นท์ไม่ขึ้นนี่สิที่มันช่างเศร้าหมอง เง้อออออออ เม้นท์กันหน่อยได้ไหม หรือว่ามันไม่สนุกจริงๆ เห้ออออออ ใช่ไหมอ่ามันไม่สนุกเหรอ ยังไงก็ช่วยๆเม้นท์กันหน่อยนะครัฟฟฟ พรีส!!!!!!!!!
ความคิดเห็น